Κρίμα κρίμα κρίμα…Τι άλλο μπορώ να πω όταν μια από τις θεωρητικά μεγαλύτερες NYHC μπάντες βγάζει ένα τέτοιο cd? Σχεδόν τίποτα δεν τους λειτούργησε σωστά αυτή τη φορά.
Οι 25 Ta Life μας είχαν δείξει εκπληκτικά δείγματα των δυνατοτήτων τους στο Strength Through Unity, αλλά από εκεί και πέρα η πορεία τους είναι διαρκώς καθοδική. Το Friendship Loyalty Commitment ήταν αναμφισβήτητα μια αξιοπρεπής κυκλοφορία, δεν έφτασε όμως το βαθμό του Strength Through Unity. Το Best Of Friends/Enemies όμως δεν μπορεί ούτε κατά διάνοια να συγκριθεί με τα δύο προηγούμενα. Η παραγωγή είναι επιεικώς χάλια – κάτι όχι παράξενο αφού δεν έχω παρατηρήσει να βάζει ποτέ η Age Of Venus κεφάλαιο για καλό ήχο στα cd των συγκροτημάτων της. Πολύ βρώμικος ήχος, η μπότα είναι θαμμένη, ενώ για μπάσο ούτε λόγος. Μου θύμισε παραγωγές κάτι παρακμιακών old school-άδων στις αρχές των ‘90s. Το πλήρως ανανεωμένο line-up (μόνο ο Rick έμεινε από την αρχική σύνθεση) δεν φαίνεται να έχει δέσει. Οι ιδέες του νέου κιθαρίστα (πέρα από κάποια καλά riffs στο The Players And The Played) είναι στη καλύτερη περίπτωση μέτριες (ίσως σε αυτό να οφείλεται και η παραγωγή που δεν αφήνει τις όποιες καλές ιδέες να φανούν). Για την ιστορία, τα δύο τελευταία κομμάτια είναι διασκευές στα Minor Threat των…Minor Threat και The Eliminator των Agnostic Front που είναι απλώς αποδεκτές, χωρίς κάτι το ιδιαίτερο.
Έχω την εντύπωση ότι οι 25 Ta Life κυκλοφόρησαν το Best Of Friends/Enemies μόνο και μόνο για να δείξουν ότι δεν έχουν διαλυθεί (κυκλοφορούσε πολύ αυτή η φήμη). Τίποτα παραπάνω. Με το που μου ήρθε το πακέτο που περιελάμβανε αυτό το cd έκανα σαν τρελός να το ακούσω. Δυστυχώς το μόνο που μου έμεινε είναι απογοήτευση. Είναι πραγματικά κρίμα, αφού μια μπάντα που μπορούσε να προσφέρει πάρα πολλά στη NYHC σκηνή αργοπεθαίνει.
