Η κυκλοφορία του Satisfaction Is The Death Of Desire το 1997 ήταν αναμφισβήτητα μία από τις σημαντικότερες (αν όχι η σημαντικότερη) της χρονιάς. Έθεσε νέα στάνταρ, ενώ ταυτόχρονα έθεσε τον πήχη των απαιτήσεων όλων μας πολύ ψηλά αφού βλέπαμε ότι το Hardcore εξελίσσεται και προοδεύει. Τα επόμενα χρόνια όμως δεν ήταν και ότι καλύτερο για τους Hatebreed, αφού τα πολλά προβλήματα με τη Victory Records, τους ανάγκασαν να βάλουν μια άνω τελεία στις προσπάθειες τους. Ευτυχώς λύθηκε το συμβόλαιό τους και τώρα πια κινούνται μέσω της πολυεθνικής Universal.
5 χρόνια μετά λοιπόν έρχεται το νέο δημιούργημά του συγκροτήματος και ονομάζεται Perseverance. Πολλοί αμφέβαλαν για το αν θα κατάφερναν μετά από τόσες δυσκολίες και τους περιορισμούς της Universal να προσφέρουν μια αξιοπρόσεκτη δουλειά. Κατά την ακρόαση του cd πιστεύω ότι επιβεβαιώθηκαν. Αυτή η δουλειά σίγουρα δεν είναι απλώς αξιοπρόσεκτη: Είναι η πεμπτουσία του Hardcore. Τελικά, όλα τα προαναφερθέντα προβλήματα λειτούργησαν ως ανασταλτικός παράγοντας, μετατρέποντάς τους σε δύο φορές πιο νευριασμένους, δύο φορές πιο επιθετικούς και πέντε φορές πιο δημιουργικούς…Όλα τα καλά στοιχεία (και κανένα από τα άσχημα) του Satisfaction Is The Death Of Desire βρίσκονται και εδώ, σε πολλαπλάσιο αριθμό μάλιστα! Από τους breakdown ρυθμούς του You’re Never Alone στο thrash-άτο A Call For Blood και στο sing-along ρεφρέν του Remain Nameless, το Perseverance είναι (μέχρι στιγμής) από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο αξεπέραστο.
Όπως φαίνεται οι Hatebreed σε αυτά τα 5 χρόνια αδράνειας και απραξίας ενήργησαν σαν σωστοί επαγγελματίες. Ενώ θα μπορούσαν να επαναπαυτούν στις δάφνες τους μετά την παγκόσμια επιτυχία το 1997 και να γράψουν ουσιαστικά ένα Satisfaction Is The Death Of Desire 2, θεώρησαν σωστό να βελτιωθούν έτσι ώστε να επανέλθουν ακόμα πιο ώριμοι. Δεν μπορώ να παραβλέψω την απίστευτη εξέλιξη του τραγουδιστή της μπάντας Jamey Jasta, που (σε αυτό δεν πιστεύω ότι διαφωνεί κανένας) είναι πια μακράν από τους εκφραστικότερους και εκρηκτικότερους τραγουδιστές στο είδος! Οργή, μίσος, επιθετικότητα, θλίψη…όλα τα συναισθήματα αποδίδονται με αλάνθαστο τρόπο. Τα riffs και γενικά οι συνθέσεις των τραγουδιών είναι πολύ δουλεμένες, ενώ έχουν πετύχει εξαιρετικό ήχο στη παραγωγή και μίξη του cd.
Δεν χωράει κουβέντα ότι εδώ έχουμε ένα από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Το Perseverance εξαφάνισε όλα τα σύννεφα αμφιβολίας που υπήρχαν πριν τη κυκλοφορία του. Οι Hatebreed έδειξαν πως πρέπει να λειτουργεί ένα συγκρότημα παρά τις όποιες δυσκολίες του προκύψουν. Και εις ανώτερα (αν γίνεται)!!!
