Μετα την επιτυχια του Satifaction Is The Death Of Desire των Hatebreed, πολλα συγκροτηματα αποφασισαν να ακολουθησουν την ευκολη διοδο του brutal hardcore ελπιζοντας οτι θα αποκτησουν εστω και καποια απο την φημη των Hatebreed. Μερικα απο αυτα το καταφεραν, αλλα εμειναν στην αφανεια.

Οι Until The End βρισκονται καπου ενδιαμεσα. Ναι μεν εγιναν γνωστοι στην hardcore underground κοινοτητα αλλα, οι πωλησεις τους δεν ηταν οι ιδανικοτερες. Ο λογος ευνοητος: Ακουλουθουν την τακτικη Ιζνογκουντ! Πιο απλα, θελουν να γινουν Hatebreed στη θεση των Hatebreed. Ο τραγουδιστης προσπαθει να ακουστει σαν τον Jamey Jasta 2. Η κιθαρα εχει ΑΚΡΙΒΩΣ τον ιδιο ηχο με αυτη του Ion Richards. Η παραγωγη του δισκου γενικα ειναι πανομοιτυπη. Στιχουργικα οι Until The End τα βαζουν (τι παραξενο!) με ολους και ολα: Φιλους, πρωην κοπελες, κυβερνησεις, συστημα κ.α. Που τα εχω ξανακουσει ολα αυτα; Η λυση που προτεινουν ομως ειναι σαφως πιο ακραια. Θανατος! Αυτη την ιδεα εξυπηρετει και το δολοφονικο artwork που απεικονιζει σκοτωμενους, κρεμασμενους, μαχαιρια, θηλιες, 38αρια κ.α. Επισης το μηνυμα στην τελευταια σελιδα του booklet ειναι σαφες: 'I guess I'm just not the forgiving type'.

Αν δεν εχετε ως σκοπο να μελετησετε τις δομες των τραγουδιων σε βαθος και αναζητατε ενα album για να mosh-αρετε, το Blood In The Ink (παρα την επαναληπτικοτητα του) δεν θα σας απογοητευσει. Εγω ομως εχω βαρεθει πια ολα αυτα τα Hatebreed-clone συγκροτηματα! Και γιατι να μην ακουσω το πρωτοτυπο δηλαδη;