Ειναι κοινως αποδεκτο οτι η αγαπη ειναι ενα κυριαρχο συναισθημα. Δενει τους ανθρωπους με κοινα δεσμα, χαριζοντας τους στιγμες ανεξητιλης ευφοριας. Τι γινεται ομως οταν η αγαπη αποδεικνυεται αυταπατη μπροστα στα ματια ενος πληγωμενου ανθρωπου;

Το κεντρικο concept του νεου cd των Γερμανων Caliban ειναι αυτο. Ισως να ταιριαζε περισσοτερο σε καποιο gothic συγκροτημα και οχι σε deathcore, θα μου πειτε. Αρχικα και εγω αυτη την σκεψη ειχα, αλλα τελικα οι Caliban εδω (οπως και στο A Small Boy And A Grey Heaven) μας παρουσιαζουν και την προεκταση της αποτυχημενης αγαπης: Mισος, πονος, απαισιοδοξια. Αυτο ακριβως το σημειο που απαιτειται deathcore και που το Vent πετυχαινει το σκοπο του, δηλαδη να αποδώσει το προαναφερθεν συναισθημα της μπαντας.

Μουσικα οι Caliban δεν εχουν να ζηλεψουν τιποτα απο τα αντιστοιχα κυριαρχα συγκροτηματα του χωρου. Οι κιθαριστες ειναι ακρως εφευρετικοι αφου παιζουν απο μελαγχολικες μελωδιες μεχρι και υπεργρηγορα riffs με την ιδια ανεση! Το μπασσο απλα ακολουθει τις κιθαρες, αλλα ειναι αρκετα ογκωδες (ισως και διπλοπερασμενο) δινοντας ετσι ακομη περισσοτερη 'βαρυτητα' στη μουσικη των Caliban. Τα drums -οπως ισχυει σε ολα τα deathcore συγκροτηματα- εχουν πολλα σπασιματα, απο thrash ρυθμους ως τα τυπικα breakdowns. Τελος ο τραγουδιστης ισως σας δημιουργησει αρνητικες εντυπωσεις αρχικα λογω των σχεδον black metal φωνητικων του, στη συνεχεια ομως θα προσαρμοστειτε και δεν θα σας ενοχλει πια.

Το Vent (που μεταφραζεται διεξοδος-μεγαλη ειρωνια για την θεματολογια τους) ειναι αναμφισβητητα ενας κορυφαιος deathcore δισκος που θα σας προτεινα ανεπιφυλαχτα να αποκτησετε μιας και υπαρχει και σε καποια cdαδικα της Αθηνας! Οσοι δεθειτε και με τους στιχους (οπως συνεβη σε μενα) θα το εκτιμησετε ακομα περισσοτερο.