Αν και δεν ξεκίνησε και πολύ καλά το πρώτο του μισό, όσον αφορά τον όγκο κυκλοφοριών, εν τέλει το 2014 μας αποζημίωσε μέχρι το τέλος του με αρκετές και καλές κυκλοφορίες. Οι συντάκτες του AVOPOLIS METAL φυσικά δε θα μπορούσαν να μην καταρτίσουν τις λίστες τους, οπότε ψήφισαν τα καλύτερα albums της χρονιάς που πέρασε. Τα αποτελέσματα παρακάτω! Enjoy responsibly…

1. GRAND MAGUS
Triumph and Power

Κάποιοι θα πουν ότι οι Grand Magus ίσως να είναι πολύ παραδοσιακοί για να καταλαμβάνει δίσκος τους την κορυφαία θέση εν έτει 2014. Η ουσία όμως δεν είναι πόσο πολυπαιγμένο είναι ένα ιδίωμα, αλλά πόσο καλά το κάνεις εσύ. Και οι Grand Magus στο “Triumph and Power” το κάνουν άψογα! Judas Priest meets Manowar, πάντα με την προσωπική σφραγίδα του συγκροτήματος και τις επιβλητικές, αν και Δωρικές, ερμηνείες του JB. Μέτριες συνθέσεις και filler δεν θα βρείτε παρά μόνο πολύ καλά τραγούδια και έπη. Η ανατριχίλα του “On Hooves of Gold” φέρνει αυτόματα και αντανακλαστικά στο μυαλό “Blood of my Enemies”. Και όταν εν έτει 2014 ένα άλμπουμ σου μεταδίδει αυτό το συναίσθημα χωρίς να γίνεται ούτε στιγμή γραφικό, τότε ναι αξίζει την πρωτιά και ακόμα παραπάνω! A future classic!

Μανώλης Αστροπεκάκης

2. TRIPTYKON
Melana Chasmata

Δυσπρόσιτο, πολυεπίπεδο, περιπετειώδες, βαθύ, εμπνευσμένο, ατμοσφαιρικό, ευφυώς στημένο, ερεβώδες, εξπρεσσιονιστικό, ζοφερό, μεθυστικό, μελαγχολικό. Είναι μόνο μερικές λέξεις που μπορούν να περιγράψουν μερικώς το μεγαλείο του κατάμαυρου αυτού διαμαντιού. Ο πολύς Thomas Gabriel Fischer, αφού έκανε μια επικίνδυνη βόλτα, στα πιο σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού και της ψυχής του και κατάφερε να μείνει εν ζωή, μας παρουσιάζει μέσω του “Melana Chasmata” την επισκόπηση αυτής της βόλτας. Όταν το 2008 ανακοίνωνε σαν κεραυνός εν αιθρία την αποχώρησή του από το πνευματικό του παιδί, τους Celtic Frost, ένιωσα μεγάλη θλίψη λόγω του προσωπικού μου κολλήματος με τους Ελβετούς. Εν έτει 2014 και ειδικά μετά από τον τελευταίο δίσκο των Triptykon, βλέποντας έναν από τους πιο αγαπημένους μου καλλιτέχνες να μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα και να δημιουργεί τόσο εμπνευσμένη μουσική με την τιμιότητα, την ακεραιότητα και την αυθεντικότητα που πάντα τον διέκρινε, μόνο χαρούμενος μπορεί να είμαι…

Θανάσης Μπόγρης

3. OVERKILL
White Devil Armory

Αν υπήρχε κατηγορία για το μεγαλύτερο respect της χρονιάς που πέρασε, τα αλάνια από το New Jersey θα είχαν καπαρώσει την πρώτη θέση χωρίς κόπο. Οι Overkill είναι η συνεπέστερη thrash μπάντα και το “White Devil Armory” η τρίτη δισκάρα στη σειρά από το 2009 και έπειτα. Η μπάντα περνά τη δεύτερη νιότη της προς τέρψη όλων όσων γουστάρουμε πορωτικές “θρασοκαταστάσεις” και δείχνει με τον εμφατικότερο τρόπο ότι όχι μόνο το έχει το sport, αλλά ότι μπορεί να κάνει πρωταθλητισμό στο ανταγωνιστικότερο επίπεδο. Μπορεί να μην έγιναν “μεγάλοι” σαν τους Metallica, τους Slayer ή τους Anthrax, αλλά “χου κερς”! Τους βάζουν τα γυαλιά και “διδάσκουν” πως γίνεται η φάση καλά και  χωρίς να χρειάζεται να περάσει καμιά εξαετία... The wreckin’ crew is gonna walk all over you…

Θανάσης Μπόγρης

4. BEHEMOTH
The Satanist

Μιλάμε για μια μπάντα η οποία δεν έχει βγάλει αντικειμενικά μέτριο δίσκο από το 1999. Το αντίθετο μάλιστα, προσφέρει μόνο διαμάντια κυκλοφορίες στην ακραία σκηνή. Οπότε δεν νομίζω να περίμενε κάποιος πως το νέο άλμπουμ θα ήταν κακό ή μέτριο. Το ’’The Satanist’’ όμως ξεπερνάει το καλό ή το πολύ καλό, είναι απλά άριστο! Αψεγάδιαστο, ατμοσφαιρικό, πανγρήγορο όταν θέλει, βλάσφημο και εμπεριέχει το ’’Ora Pro Nobis Lucifer’’ ένα απο τα καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει η μπάντα στην πολυετή ιστορία της. Φυσικά σε όλο αυτό το αποτέλεσμα έρχεται να προστεθεί και ο απόλυτος σεβασμός προς τον Nergal, ο οποίος βρέθηκε πολύ κοντά στο τέλος της ζωής του και επέστρεψε πιο δυνατός από ποτέ και κατέθεσε αυτό το ηχητικό από όλες τις απόψεις διαμάντι! Ε τι να πούμε λοιπόν από μεριά μας; Εύγε!

Growler

5. BLUES PILLS
Blues Pills

Τι ντεμπούτο! Τραγούδια δυναμίτες που μένουν στο μυαλό, ιδανική παραγωγή που συνδυάζει την ρετρό ατμόσφαιρα με τον διαυγή ήχο με προσωπικότητα. Ο πρωταγωνιστής όμως εδώ είναι  η φωνάρα της Elin Larsson, η οποία συνεχίζοντας την παράδοση της Janis Joplin και της Grace Slick οδηγεί με ευκολία τους Blues Pills στην κορυφή του retro-rock κινήματος. Ακούστε και ξανακούστε ύμνους όπως τα “Devil Man”, “High Class Woman”, “River”, “ Jupiter” και η λίστα συνεχίζεται. Σίγουρα το καλύτερο ντεμπούτο του 2014 και μέσα στα καλύτερα άλμπουμ γενικότερα.

Γιώργος Ξενικουδάκης

6. EVERGREY
Hymns For The Broken

Ο δίσκος αυτός αποτελούσε την πιο μεγάλη πρόκληση στη μουσική πορεία της μπάντας και κατά πολύ περισσότερο του καπετάνιου της, του Tom Englund, ο οποίος βρέθηκε ένα βήμα απ’ το να βάλει λουκέτο στο μαγαζί. Οι επιστροφές των Danhage και Ekdahl στη μπάντα, σε συνδυασμό με το “King Of Errors”, το πρώτο τραγούδι που έδωσαν στη δημοσιότητα, άλλαξαν άρδην το κλίμα και απογείωσαν τις προσδοκίες των οπαδών. Το στοίχημα κερδήθηκε! Και κερδήθηκε θριαμβευτικά, με έναν τεράστιο δίσκο που περιέχει Τραγούδια που ο χαρακτηρισμός «ένα κι ένα» είναι λίγος για να τα περιγράψει. Ένα δίσκο βαθύ και σχεδόν τέλειο, που ανοίγει ένα καινούργιο κεφάλαιο για την μπάντα και θα αποτελέσει σημείο αναφοράς για το μέλλον της…

Θανάσης Μπόγρης

7. PRIMORDIAL
Where Greater Men Have Fallen

Σαφώς το ότι οι Primordial έβγαλαν καινούριο δίσκο, όσο κλισέ κ αν ακούγεται, θεωρώ ότι είναι ένα σημαντικό μουσικό γεγονός στην  χρονιά που μας άφησε. Στο δια ταύτα τώρα, όχι οι Primordial δεν παρουσίασαν με το “ Where Greater Men Have Fallen ” κάτι το διαφορετικό, κάτι που ίσως ξενίσει, ή ξαφνιάσει. Γεγονός που με αφήνει παγερά αδιάφορο, γιατί πολύ απλά η πεπατημένη των τελευταίων δίσκων με βρίσκει σύμφωνο. Ίσως στον επόμενο να περιμένω μία μικρή διαφοροποίηση, μέχρι τότε όμως θα απολαύσω τούτο εδώ το δίσκο προσκυνώντας στο άκουσμα του “Ghost of the Charnel House”.

Γιώργος Κατσαΐτης

8. NEED
Orvam: A Song for Home

Σε μια χρονιά που ουκ ολίγες ελληνικές κυκλοφορίες  άγγιξαν τα όρια του εξαιρετικού, μη λαμβάνοντας καν υπ όψιν το hype του stoner, οι Need κατάφεραν να διακριθούν έχοντας την πιο δύσκολη αποστολή, παίζοντας στα απαιτητικά progressive χωράφια. Το “Orvam”, όμως κερδίζει το στοίχημα ακριβώς διότι δεν απευθύνεται αποκλειστικά στον οπαδό των Dream Theater, αλλά συνδυάζει αρμονικά και άκρως επιτυχημένα επιρροές από ολόκληρο το φάσμα του σκληρού ήχου, αποτελώντας έτσι ένα μωσαϊκό ήχων και συναισθημάτων που πρέπει οπωσδήποτε να ακούσετε! Το “Orvam” άνοιξε διάπλατα το δρόμο των Need προς την κορυφή και κάτι μου λέει πως τα καλύτερα έπονται…

Πάνος Παπαπανάγου

9. HAIL SPIRIT NOIR
Οι Μάγοι

Η αλήθεια είναι πως επί σειρά ετών φωνάζω -από την εποχή του The Four Scissors δηλαδή- για το ταλέντο των Transcending Bizarre?, καθότι ακολουθούν τα βήματα των Arcturus/DHG δίχως να υπολείπονται ποιότητα από τα αντίστοιχα σχήματα του εξωτερικού. Οι Hail Spirit Noir αποτελούν την έταιρη ασχολία τριών βασικών μελών τους, οι οποίοι στο νέο τους album με τίτλο “Οι Μάγοι” αποφασίζουν να διαχωρίσουν τη ρότα τους συμπλέκοντας το progressive rock με το black metal, επινοώντας ένα μίγμα τόσο ιδιοφυές που δεν δύναται να μην αναγνωρίσεις την ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα του. Το αποτέλεσμα φυσικά -όπως και όλα τα έργα των Transcending- ηχεί ελκυστικά εύπεπτο, με ύμνους όπως τα “Blood Guru” και “Satan Is Time” να συγκινούν τον ακροατή από τις πρώτες κιόλας νότες τους, ενώ το  album καθαυτό στέκεται σε τέτοια συνθετική κορυφή που δικαίως βρίσκεται στη λίστα μας με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς που πέρασε.

Γιάννης Καγκελάρης

10. ACCEPT
Blind Rage 

Η φάση με τους Accept με έχει ξεπεράσει πλέον! ΟΙ Γερμανοί δεν είναι πια μόνο ένα θρυλικό συγκρότημα με τεράστιο παρελθόν,  αλλά μια γκρουπάρα στη (δεύτερη) ακμή της! Η τρίτη δουλειά τους μετά την επανασύνδεση και με τον Mike Tornillo στα φωνητικά είναι εξίσου εκπληκτική με τις άλλες δύο και εξίσου ποιοτική με τα μνημεία του παρελθόντος τους. Το “Blind Rage” είναι αγνό, είναι καυλωτικό, είναι αυθεντικό και τίμιο heavy metal  που φέρει υπερήφανα την υπογραφή των Accept! Περιμένω ανυπόμονα να τους ξαναδώ ζωντανά!

Πάνος Παπαπανάγου

11. SEPTICFLESH
Titan

Προσωπικά, η κορυφαία μουσική στιγμή για το 2014 προέρχεται από τους ‘Ελληνες Septicflesh με το “Titan”. Το συμφωνικό, τελετουργικό και κινηματογραφικό, βγαλμένο από soundtrack horror ταινίας death metal, πνεύμα όπως αυτό παρουσιάστηκε από το “Communion” και μετά είναι ακόμη εδώ. Ενισχυμένο, με εξίσου αψεγάδιαστη παραγωγή (πόσο πιο συμπαγής να γίνει άλλωστε) με τους προκατόχους του, απλώς τραβηγμένο στα άκρα. Ό, τι παρουσιάζεται στο “The Great Mass” βρίσκεται κ εδώ πολλαπλασιασμένο επί 2 και αυτό κάνει το “Titan” ένα εγχείρημα δύσκολο να ξεπεραστεί και να επαναληφθεί.

Γιώργος Κατσαΐτης

12. SANCTUARY
The Year The Sun Died

Για μένα ήταν ένα από τα πιο αναμενόμενα albums της χρονιάς. Οι λόγοι γι' αυτό ευκόλως εννοούμενοι, οπότε παραλείπονται. Το ευχάριστο είναι  ότι οι έτσι κι αλλιώς μετριοπαθείς προσδοκίες μου εκπληρώθηκαν και με το παραπάνω διαλύοντας τις όποιες επιφυλάξεις συνήθως συνοδεύουν τέτοια reunions. Εντός του "The Year The Sun Died" θα βρεις κιθαριστική δουλειά άξια σεβασμού, παραγωγή και ήχο κορυφαίου επιπέδου και 11 συνθέσεις υψηλού επιπέδου με έναν Warrel Dane ώριμο και όπως πάντα καθηλωτικό που πλέον όμως γνωρίζει τα όριά του. Έχοντας δει διάφορα σχόλια για το album συμπεραίνω ότι οι μόνοι που δυσαρεστήθηκαν είναι αυτοί που περίμεναν speed metal κεραυνοβολισμούς και ερμηνείες τύπου "Battle Angels". Το αστειότερο επιχείρημά τους; Μοιάζει με Nevermore.

Θανάσης Αδαμαντόπουλος

13. RIOT V
Unleash the Fire

Δεν ξέρω τι προσδοκίες είχε ο καθένας για τη συγκεκριμένη κυκλοφορία, όμως κάτω από τις συνθήκες που τελικά ολοκληρώθηκε το “Unleash the Fire“, για εμένα ένας απλά αξιοπρεπής δίσκος θα ήταν αρκετός. Και μπορεί να μην ενστερνίζομαι αρκετές υπερβολές που ακούστηκαν όταν πρωτοκυκλοφόρησε, και παρότι έχει κάποιες μέτριες στιγμές μέσα, είναι τραγούδια σαν τα “Land of The Rising Sun” και “Take Me Back” που χαράζονται βαθιά μέσα σου, και αν αυτό δεν αποτελεί επίτευγμα για ένα συγκρότημα 15 δίσκων και 40 χρόνων καριέρας, τότε δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε κάποιος να ζητήσει από αυτούς.

Γιώργος Θεοφανόπουλος

14. MASTODON
Once More 'Round The Sun

Αποδείχτηκε ότι η διαθεματική προσέγγιση του ήχου τους, τον οποίο και συνεχώς εξέλισσαν  παρέα με την υψηλού βαθμού προσήλωσή τους στην τέχνη που υπηρετούν, τους φέρνει πλέον έξι άλμπουμ μετά το άγουρο “Lifesblood” EP του 2001, να ηγούνται της προοδευτικής σκληρής μουσικής, μαζί με κανά δυο άλλους. Το “Once More 'Round The Sun” άλμπουμ αποτελεί μια ακόμα κορυφαία κυκλοφορία intelligent rock 'n' roll, άπιαστη για το 99% της σκηνής και απαράμιλλα γοητευτική για αυτούς που δεν είχαν ασχοληθεί ποτέ με το φαινόμενο “Mastodon”.

Αλέξανδρος Τοπιντζής

15. DEAD CONGREGATION
Promulgation Of The Fall

Πλέον έχει περάσει αρκετός καιρός από την εποχή που οι ελληνικές μπάντες ακολουθούσαν αγκομαχώντας πολλές φορές τις εξελίξεις σε οποιοδήποτε μουσικό ιδίωμα δραστηριοποιούταν η καθεμία. Δόξα το θεό του πολέμου έχει φτάσει αισίως το χρονικό σημείο όπου αρκετές από αυτές αποτελούν τον καθοδηγητή για όλες τις υπόλοιπες που απλά έπονται. Τρανό παράδειγμα οι Dead Congregation και το πολυαναμενόμενο φετινό τους album , το οποίο έτυχε θερμότατης υποδοχής από μη επιφανειακούς death metal ακροατές.  Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά καθώς το "Promulgation Of The Fall" είναι σκοτεινό, ακραίο και μοχθηρό έχοντας φυσικά, όπως είναι λογικό λίγη από την αύρα των Μεγάλων Παλαιών, αλλά παράλληλα φέρει και την ολότελα δική τους αποκλειστική σφραγίδα.

Θανάσης Αδαμαντόπουλος

16. WHILE HEAVEN WEPT
Suspended at Aphelion 

Επικό, μεγαλειώδες, επιβλητικό, πειραματικό, σκοτεινό, ατμοσφαιρικό. Όπως και να το χαρακτηρίσεις, το “Suspended at Aphelion” είναι κατά την άποψη μου η πιο ολοκληρωμένη και πιο ώριμη δουλειά των While Heaven Wept. Μέσα στα 40 μόλις λεπτά που διαρκεί θα συναντήσετε μαγικές μελωδίες, ενώ το doom στοιχείο παραμένει μεν κυρίαρχο, εναλλάσσεται όμως με prog/power στιγμές, ακουστικά μέρη, μέχρι και black περάσματα. Προσθέστε και τις εξαιρετικές ερμηνείες, τις κιθάρες που γενούν καταπληκτικά solos, τα τρία(!) keyboards που προσδίδουν ακόμα περισσότερο βάθος στις συνθέσεις και φυσικά το Mark Zonder πίσω από τα drums και έχετε μια από τις κορυφαίες δισκογραφικές δουλειές για το 2014!

Πάνος Παπαπανάγου

17. AT THE GATES
At War With Reality

Πολλοί ήταν αυτοί που περίμεναν πως και πως αυτή την κυκλοφορία. Αρκετοί επίσης ήταν αυτοί που περίμεναν για να τη θάψουν. Λογικό, διότι πάντα υπάρχει η υποψία της αρπαχτής, πράγμα που το έχουν κάνει ένα σωρό μεγάλα ονόματα. Οι Σουηδοί τελικά κάθε άλλο παρά αρπαχτή έκαναν! Μπήκανε στο στούντιο και έγραψαν μια δισκάρα πεντακάθαρου και τίμιου σουηδικού death metal ήχου, ο οποίος αποτελεί την φυσική συνέχεια του ’’Slaughter of the Soul’’. Ότι γουστάραμε στους Σουηδούς βρίσκεται εδώ: Αρρωστημένες κιθάρες, παντοδύναμα και τεχνικά τύμπανα και λυσσαλέα φωνητικά με τον μοναδικό συνδυασμό της απόγνωσης που δίνει πάντα ο ’’Tompa’’. Αν κυκλοφορούσε μέσα στα επόμενα 3 χρόνια από το 1995 θα είχε γίνει χαλαρά κλασσικός, αλλά είναι τόσες οι μπάντες που έχουν επηρεαστεί από τους At the Gates πλέον που θα χρειαστεί κάποια επιπλέον χρόνια μέχρι να θεωρηθεί ένα από τα κορυφαία άλμπουμ στην ιστορία του death metal και πιστέψτε με, είναι!

Growler

18. PALLBEARER
Foundations of Burden

Μίλια μακριά από την λογική του “post”/”drone” και πολύ πιο κοντά στην πρακτική του βρετανικού (παραδοσιακού) doom των 90’s, το δεύτερο άλμπουμ των Pallbearer καταφέρνει το ακατόρθωτο. Να ανανεώσει την οπτική μιας τεράστιας σκηνής, ενώ ακούγεται σαν να έχει προέλθει από το παρελθόν του ήχου. Και αυτό συμβαίνει κυρίως διότι οι μουσικοί διαθέτουν το ταλέντο και το καλλιτεχνικό όραμα να αποφεύγουν τα τετριμμένα/στερεότυπα που λυμαίνονται τον χώρο του doom metal, όπως αυτό το άμοιρο έχει hype-αριστεί  τελευταία.

Αλέξανδρος Τοπιντζής

19. SPECTRAL LORE
III

Απλώνοντας σε ένα διπλό άλμπουμ διόλου αμελητέας διάρκειας το όραμά του, ο Ayloss με το “III” κατάφερε να ξεπεράσει το (αναμφίβολο) ποιοτικό επίπεδο της μέχρι τώρα δισκογραφίας του, προσφέροντας μια θεματική εναλλακτική στο black metal του σήμερα. Μεγαλεπήβολο στα όρια του διαστημικού, ουσιωδώς ατμοσφαιρικό, ελπιδοφόρο δια της ηχητικής ανάτασης, το “III” είναι η κορωνίδα μιας ανοδικής καμπύλης δημιουργικότητας που δε φαίνεται να επηρεάζεται από τη χρονική βαρύτητα. Σε μια εξαιρετική χρονιά για το ελληνικό black metal, ο δίσκος καταφέρνει να ξεχωρίσει, και να διεκδικήσει μια από τις κορυφαίες θέσεις  στην κλίμακα της παγκόσμιας παραγωγής.

Χρυσόστομος - Athotep - Τσαπραΐλης

20. SINMARA
Aphotic Womb

Η Ισλανδία δεν φημίζεται για το πλήθος των μπαντών της, αλλά για την ποιότητα αυτών (Sólstafir, Svartidauði, Wormlust κτλ). Πως θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση οι Sinmara τότε, παίρνοντας με την σειρά τους κι αυτοί, θέση στην λίστα. Το “Aphotic Womb” μπορεί να είναι ντεμπούτο, το αποτέλεσμα είναι ένα μαύρο, μεστό και ώριμο, διαμάντι. Δεν ψάχνουν καμία ταυτότητα στην μουσική τους, αντιθέτως προσδίδουν χαρακτήρα στο black metal και την σκηνή της χώρας τους. Δίσκοι σαν αυτόν είναι που αναζωπυρώνουν το πάθος, την αφοσίωση και την αγάπη μας για το ιδίωμα.

Παναγιώτης Μπιτσάκης

21. EXODUS
Blood In, Blood Out

Οι Exodus στην προσπάθειά τους να επιστρέψουν στον κλασσικό ήχο αλλά και στην χημεία που χαρακτήριζε την μπάντα στην κλασσική της περίοδο επαναφέρουν τον Steve “Zetro” Souza στα φωνητικά, εξασφαλίζουν και έκτακτη συμμετοχή του παλιού τους μέλους, κυρίου Kirk Hammet και δίνουν ένα άλμπουμ-όργιο δαιμονισμένου speed-thrash metal. Ύμνοι όπως τα “Black 13”, “Body Harvest”,” Numb” και “Wrapped in the Arms of Rage”, εξασφαλίζουν την απόλυτη ικανοποίηση των οπαδών τους αλλά και μια θέση για το άλμπουμ στα καλύτερα της χρονιάς που πέρασε.

Γιώργος Ξενικουδάκης

22. VADER
Tibi Et Igni

Το να διατηρείς ένα καθόλα αξιοσέβαστο σταθερό ποιοτικό πρόσωπο εδώ και μια 20ετία περίπου που δραστηριοποιείσαι δισκογραφικά, είναι ένα γνώρισμα που χαρακτηρίζει τις μεγάλες μπάντες. Και οι Vader άσχετα αν δεν πρόκειται ποτέ να επιτύχουν τρελές πωλήσεις και νούμερα, είναι μια από αυτές. Η συνεισφορά τους στο πολύπαθο και πολυπληθές πεδίο του death metal όλα αυτά τα χρόνια είναι σεβαστή και σπουδαία. Και το φετινό "Tibi Et Igni" ακολουθεί τον χρυσό αυτό κανόνα διατηρώντας την πετυχημένη συνταγή. Αγριεμένο και τσαμπουκαλεμένο death metal που εξυπηρετεί πρωτίστως το ένστικτο της δομημένης μουσικής δημιουργίας και όχι το κόμπλεξ της αυτοεπίδειξης.

Θανάσης Αδαμαντόπουλος

23. THE DEATHTRIP
Deep Drone Master

Το ντεμπούτο των The Deathtrip ενδέχεται να αποτελεί ένα εκ των πιο αναμενόμενων black metal κυκλοφοριών των τελευταίων ετών έπειτα από τα φανταστικά demos της μπάντας με κυριότερη των πρώτη κασέτα Demo 08. Σύμφωνοι, κυκλοφόρησαν και το demo LP πέρσι. Σύμφωνοι, το “Deep Drone Master” έχει υλικό που έχουμε ξανακούσει. Είναι απύθμενα δύσκολο όμως να μη συγκινείσαι όταν η φωνή των DHG/Thorns/Zyklon-B αποφασίζει να επισκεφθεί έπειτα από χρόνια τον αρχέγονο Νορβηγικό ήχο, παρόλη τη Thorn-σική αύρα που επέφερε η επιμέλεια της μίξης από πλευράς Snorre Ruch. Η αλήθεια είναι πως κάποια κομμάτια ακούγονται εμφανώς καλύτερα στα demos από πλευράς φωνητικών (με τρανό παράδειγμα το “A Foot In Each Hell”), αλλά το σύνολο ηχεί τόσο ελκυστικό που δεν γίνεται να μη το τοποθετήσεις δίπλα στις μεγάλες δουλειές του «πολύ» Bjørn Dencker Gjerde …

Γιάννης Καγκελάρης  

24. RIVAL SONS
The Great Western Valkyrie

Οι Rival Sons κατάφεραν επιτέλους να βγάλουν το δίσκο που αρμόζει στο hype που τους περιέβαλλε από την αρχή της καριέρας τους . Το αστείο είναι ότι τον έβγαλαν με το που καταλάγιασε ο ντόρος. Μάλλον ξελάφρωσαν αφού κατάλαβαν ότι δεν είναι –και δεν θα γίνουν- οι νέοι Led Zeppelin όπως τους είχε βαφτίσει ο μουσικός τύπος. Είναι όμως μια πολύ καλή hard rock μπάντα με δικό της (πλέον) ήχο (που στο δίσκο αυτό δείχνει πιο πολυδιάστατος) και τρομερό τραγουδιστή, την ερμηνεία του οποίου στο “Destination On Course” ίσως ζήλευε και η αυτού μεγαλειότης ο Robert Plant. Αν συνεχίσουν έτσι τα καλύτερα είναι μπροστά τους και ίσως σε λίγο καιρό να είναι σε εντελώς άλλο επίπεδο.

Μανώλης Αστροπεκάκης

25. VILLAGERS OF IOANNINA CITY
Riza

Να πω ότι αιφνιδιάστηκα από τους V.I.C. θα είναι ψέματα. Χρόνια τώρα πολλά εγχώρια γκρουπ πειραματίζονται με την παραδοσιακή μουσική και τα όργανα της. Οι Villagers απλά έκαναν το ανάποδο:  έπαιξαν παραδοσιακή μουσική με μοντέρνα όργανα. Και εκεί είναι η μαγκιά τους. Γιατί ενώ π.χ. όταν οι Rotting Christ βάζουν τσαμπούνες και τρίφωνα ακούγονται πάντα metal οι V.I.C αντίστοιχα, δεν ακούγονται σαν παραδοσιακό συγκρότημα με ηλεκτρικές κιθάρες, αλλά σαν hard rock συγκρότημα με κλαρίνο. Προσάρμοσαν την αισθητική των τραγουδιών στη ροκ νοοτροπία και τσαμπουκά, αφαιρώντας το πανηγυρτζίδικο κομμάτι και ενισχύοντας το πιο σκοτεινό και gothic στοιχείο τους. Για αυτό και το “Riza” είχε τέτοια απήχηση στους μέταλ οπαδούς και για τον ίδιο λόγο είναι μια αυθεντικά πρωτότυπη πρόταση που αποτέλεσε την ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς. 

Μανώλης Αστροπεκάκης

26. VOLAHN
Aq'Ab'Al

O Eduardo Ramírez αποτελεί την ηγετική φυσιογνωμία μιας ιδιαίτερης black metal «κλίκας» ονόματι Black Twilight Circle, τα μέλη της οποίας είναι απατεώνες, rip-offs, στέλνουν κακογραμμένες κασέτες και γενικά είναι όσο αντι-επαγγελματίες μπορεί να φανταστεί κανείς, αλλά μουσικά στέκονται στην elite του Αμερικάνικου black metal χάριν στην ιδιαίτερη anti-cosmic ψυχεδέλεια που διαποτίζει πλήθος κυκλοφοριών τους. Οι Volahn αποτελούν την κύρια ενασχόληση του αγαπητού Eduardo, ο οποίος αποφάσισε να κυκλοφορήσει το νέο του δίσκο σε βινύλιο μέσω των Ajna/Iron Bonehead αγγίζοντας τη μαγεία του Dimensiónes del Trance Kósmico, σε ποιοτικά τουλάχιστον επίπεδα, με τα riffs να εντυπώνονται τόσο πιασάρικα που το φέρουν μέσα στις κορυφές των περσινών, προσωπικών μου προτιμήσεων. Προσπεράστε τη κασέτα άμεσα -γιατί λογικά δεν θα ακούγεται- και μόλις εντρυφήσετε στη μαγεία που ακούει στο όνομα Volahn, περάστε μια βόλτα και από την περσινή κυκλοφορία των επίσης εξαιρετικών Arizmenda, η οποία αγγίζει τα ίδια υψηλά επίπεδα όπως τα περισσότερα ονόματα του κύκλου.

Γιάννης Καγκελάρης

27. SLOUGH FEG
Digital Resistance 

Μεγάλο συγκρότημα και τεράστια προσωπική αγάπη. Μπορεί οι καλύτεροι δίσκοι τους να εντοπίζονται στην πρώτη τους περίοδο (μέχρι και το “Traveller” δηλαδή), μπορεί στην πορεία να έχασαν κάποιους οπαδούς με την αλλαγή στον ήχο τους, η αλήθεια όμως είναι ότι ποτέ δεν έβγαλαν δίσκο που να πλησιάζει έστω στη μετριότητα. Το “Digital Resistance“ είναι μάλλον ο καλύτερος δίσκος αυτής της δεύτερης περιόδου, με πανέξυπνα τραγούδια, και έναν Scalzi να παραδίδει σεμινάρια εκφραστικότητας.

Γιώργος Θεοφανόπουλος

28. TEITANBLOOD
Death

Ζοφερό δημιούργημα ανίερων μυαλών. Μαύρος βάλτος  με την ασχήμια να βασιλεύει. Δεν μπορείς να περιγράψεις αλλιώς αυτό το συνονθύλευμα ακραίων ήχων και αρνητικών συναισθημάτων. Η μη κατέχοντες θα γυρίσουν από την άλλη το κεφάλι γεμάτοι αποστροφή. Ο θάνατος, στο τέλος όμως, θα κάτσει στο θρόνο του πιο αρχοντικός από ποτέ. Οι Teitanblood κάνουν τα βασικά και μας παραδίδουν τα μέγιστα.

Παναγιώτης Μπιτσάκης

29. VARATHRON
Untrodden Corridors of Hades

Θεωρώ κορυφή των Varathron εκείνο το μυθικό split με τους Necromantia. Από εκεί και πέρα, εκτός του “His Majesty..”, δυσκολεύομαι να βρω πραγματικά καλό άλμπουμ τους. Οπότε και δεν είχα ιδιαίτερες προσδοκίες από τον καινούριο δίσκο. Έλα όμως που το “Untrodden Corridors of Hades” είναι καλό, πάρα πολύ καλό. Ζέχνει η ανάσα του παλιά ελληνική σκηνή, early 90's σκοτάδι. Τα φωνητικά του Necroabyssious είναι καταπληκτικά, πραγματικά άχρονο λαρύγγι. Οι κιθάρες έχουν αυτήν την πιο heavy νοοτροπία που ανέδειξε ολόκληρη η σκηνή τότε τα παλιά τα χρόνια, και η έμπνευση είναι διάχυτη στα ριφ. Ότι καλύτερο έχει βγάλει η μπάντα μετά το “His Majesty..”. Εύκολα.

Χρυσόστομος - Athotep - Τσαπραΐλης

30. THY DARKENED SHADE
Liber Lvcifer I: Khem Sedjet

Έχοντας στην πλάτη τους ένα πολύ καλό ντεμπούτο, οι Thy Darkened Shade με πάγωσαν αρχικά με το φετινό τους πόνημα – λόγω παραγωγής και τεχνικότητας. Αλλά το “Liber Lvcifer I” ήθελε μελέτη και χρόνο για να αποκαλύψει την ποιότητά του. Η γνώμη μου άλλαξε σιγά-σιγά, καθώς άρχισα να μπαίνω στο κλίμα του δίσκου. Ναι, η μπάντα έγινε πιο τεχνική - αλλά και πιο ορμητική, πιο σκοτεινή, πιο ατμοσφαιρική. Το “Liber Lvcifer I” είναι μεγαλύτερο του ντεμπούτου από κάθε άποψη• απαιτεί προσήλωση και βύθιση εντός του για να σου αποκαλυφθεί πλήρως, αλλά όταν αυτό γίνει στέκεσαι μπρος σε ένα εωσφορικό έργο αξίας.

Χρυσόστομος - Athotep - Τσαπραΐλης