Οι Χιλιανοί -και πλέον, κατά το ήμισι Ευρωπαίοι- doom metallers Procession αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα ονόματα του σύγχρονου underground, status που έχτισαν σταδιακά με κάθε άξια κυκλοφορία τους στο πέρασμα μιας ιδιαίτερα πρόσφορης δεκαετίας. Επί την ευκαιρία της επερχόμενης headline επίσκεψής τους στη χώρα μας, αποφασίσαμε να παρουσιάσουμε χρονολογικά τους σταθμούς που σημάδεψαν τα διαδοχικά στάδια της ευρύτερης αναγνώρισής τους, δίχως να λείπει και μια μικρή παραπομπή στις έταιρες παραδοσιακές doom ασχολίες τους.

Burn (2008)

To εν λόγω demo αποτελεί την αρχή της διαδρομής των Procession με τη συντριπτική πλειοψηφία των οργάνων να επιμελούνται από τον "πολύ" Felipe Plaza Kutzbach και μόνο τον τομέα του μπάσου να εναποτίθεται στη φροντίδα του παλαιού μπασίστα του σχήματος Daniel Pérez Saa. To αργόσυρτο, επικό doom μοτίβο του επενδύει την ξεχωριστή χροιά του Felipe, ο οποίος, από τα πρώτα του κιόλας βήματα, έδειχνε πως είχε τα φόντα να ηγηθεί της νέας γενιάς των απανταχού doom συγκροτημάτων ως ο πιο ξεχωριστός τους τραγουδιστής. Η κυκλοφορία διατέθηκε σε κασσέτα περιορισμένη στα 200 αντίτυπα, ενώ υπάρχει επίσης και η CDr εκδοχή της με ένα bonus κομμάτι (τη διασκευή στο "Crazy Train" του Ozzy Osbourne), περιορισμένη στα μόλις 50 κομμάτια. Η χαρά του eBay...

The Cult of Disease (2009)

Το The Cult of Disease εγκαινίασε και επίσημα την καριέρα του group ως η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά του, υπό την επιμέλεια της Iron Kodex Records, η οποία έχει προβάλλει πλήθος άξιων σχημάτων του χώρου (όπως τους Atlantean Kodex, Slough Feg, Solstice, The Gates of Slumber, κ.α.). Στα τύμπανα πλέον προστέθηκε ο Francisco Vera, συμπληρώντας το line-up και οι Procession ως τριο ήταν έτοιμοι πια να συνταρράξουν τα νερά του underground με το παθιασμένο doom metal τους. Τα κομμάτια του demo συμπεριλήφθηκαν στη δεύτερη πλευρά, ενώ οι νεότερες συνθέσεις απαρτίζουν την πρώτη στη βινυλιακή του εκδοχή. Και από επιρροές; Θα βρείτε από Candlemass μέχρι Reverend Bizarre (όχι πως δεν μας είχαν προϊδεάσει από το demo) με κάθε δευτερόλεπτο να μοιάζει τόσο απολαυστικό που απλά αδυμονείς για τη συνέχεια.

Burn + Alive & Burning Christians (2009)

Και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, το cult είναι αρεστό. Η εν λόγω κασσέτα περιλαμβάνει την εμφάνιση του group στο Keep It True του έτους 2009 στη πρώτη πλευρά της, ενώ η δεύτερη περιλαμβάνει τα τρία κομμάτια του demo Burn. Κυκλοφορία από μια underground Χιλιανή εταιρία που ως επί το πλείστον αναλάμβανε κασσέτες, ιδανική για τους συλλέκτες του είδους, υπάρχοντες οπαδούς του σχήματος, αλλά και κασσετολάγνους που δεν διστάζουν να δοκιμάσουν κάτι καινούριο. Φυσικά, εννοείται πως πλέον ούτε με αίτηση δεν βρίσκεται, ιδιαίτερα σε λογικές τιμές και μένει ως άλλο ένα πολυπόθητο αντικείμενο για όσους επιθυμούν να συμπληρώσουν τη εκάστοτε συλλογή τους.

Destroyers of the Faith (2010)

Ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος των Procession παρουσιάζει διαφορετικό line up πλην του Felipe, αξιοσημείωτα μεγαλύτερα κομμάτια σε διάρκεια, πιο καθαρή/δυναμική προσέγγιση και μια επική χροιά που μοιάζει αδιανόητα δύσκολο να προσπεράσεις. Εδώ ξανασυναντάμε το "The Road to the Gravegarden" που συναντάται και στο demo/EP μαζί με 4 άριστες συνθέσεις (συν ένα intro) που αποκαλύπτουν την πλήρη δυναμική του group. Οι Solstice, Solitude Aeturnus και συναφή παραδείγματα καθοδηγούν ξανά τον ήχο τους, ενώ δεν λείπουν συνταρακτικές στιγμές του τύπου "Chants of the Nameless" που φέρουν όλα τα φόντα για να αναγνωριστούν ως modern day classic άσματα. Για την ακρίβεια, ο πρώτος αυτός δίσκος των Procession αποδείχθηκε τόσο καλός που οι προσδοκίες ανέβηκαν σε δυσθεώρητα επίπεδα και μόνο ο χρόνος ήταν ικανός να αποκαλύψει την ουσιαστική ποιότητα του δισκογραφικού μέλλοντος του σχήματος.

Crazy Train / Trumpets of Autumn (2011)

Η εν λόγω κυκλοφορία αποτελεί τη μοναδική split συνεργασία των Procession μέχρι και σήμερα και ενώ δεν προσφέρει κάτι το νέο, τείνει να είναι αρεστή στους απανταχού συλλέκτες βινυλίου. Η πλευρά τους που παραμένει και το αντικείμενο συζήτησης εδώ παρουσιάζει τη διασκεύη στο "Crazy Train" που πρωτοεγκαινιάστηκε στη CDr κυκλοφορία του Burn demo, ενώ ιδιαιτέρως απολαυστικό φαντάζει το κομμάτι των Mountain Throne "Trumpets of Autumn" - την ύπαρξη των οποίων αγνοούσα εντελώς και απασχόλησαν το χρόνο μου για ένα σχετικό διάστημα αναζήτησης.

Death and Judgement (2012)

Το Death and Judgement αποτέλεσε μια πρώτη γεύση για τον δεύτερο δίσκο του group, κυκλοφορία απευθυνόμενη κατά κύριο λόγο σε υπάρχοντες οπαδούς τους, οι οποίοι ανυπομονούσαν επί δύο ολόκληρα έτη για τη συγγραφή νέου υλικού. To ομώνυμο, εναρκτήριο κομμάτι βρίσκεται εδώ σε διαφορετική ηχογράφηση από την αντίστοιχη του "To Reap Heavens Apart", με τη προσοχή να εστιάζεται κατά σημαντικό μέρος στη δεύτερη πλευρά και στη διασκευή στο "Nightsky" των Scald, τους οποίους ο Felipe αναφέρει ως βασική επιρροή για τον ίδιο ως τραγουδιστή και κατ' επέκταση για την ταυτότητα των Procession. Αν και δεν γνωρίζω κατά πόσο παίζουν το εν λόγω άσμα ζωντανά, προσωπικά θα επιθυμούσα πολύ να το ακούγαμε κατά την επερχόμενη επίσκεψή τους στη χώρα μας.

To Reap Heavens Apart (2013)

Και τέλος, έχουμε το πιο πρόσφατο πόνημα του group, ή αλλιώς το μεγάλο test που θα αποδείκνυε κατά πόσο η συνθετική του δεινότητα θα άντεχε στο πέρασμα του χρόνου. Ενώ απουσιάζει το διαχρονικό κομμάτι που θα το εξύψωνε στα επίπεδα του Destroyers of the Faith, ο δίσκος στο σύνολο του στέκεται σε παρόμοια υψηλά επίπεδα, χαρίζοντας ρίγη συγκίνησης σε όσους πίστεψαν στην ελπιδοφόρα αυτή μπάντα. Το line up, όπως και στο EP που προηγήθηκε, είναι ξανά διαφορετικό -και ελπίζουμε σταθερό αυτή τη φορά- με τους Jonas Pedersen και Uno Bruniusson (των διαβόητων In Solitude) στους τομείς της κιθάρας και τυμπάνων αντίστοιχα. Το δε ύφος, παρά τις ορισμένες διαφοροποιήσεις, συνεχίζει στο παραδοσιακό doom μοτίβο που ρίζες φέρει στις κλασσικότερες μπάντες της 80ς/90ς εποχής, ενώ η ειδοποιός διαφορά εντοπίζεται στην άριστη παραγωγή που συνδέει άρρηκτα το συναίσθημα με τα ευφάνταστα, καλογραμμένα τους riffs.

Other projects:

Capilla Ardiente - Bravery, Truth and the Endless Darkness

Οι Capilla Ardiente αποτελούν τέκνο των Claudio Botarro Neira και Felipe Plaza Kutzbach, ο οποίος αναλαμβάνει μόνο των τομέα των φωνητικών εδώ,  με τις κιθάρες να επιμελείται ο Julio Bórquez (στο δίσκο, γιατί στο EP που προηγήθηκε ο Felipe είχε αναλάβει και τους δύο τομείς με τη session βοήθεια του Quincy Hevia στις απαραίτητες lead στιγμές). Η μουσική βαδίζει μεν στο παραδοσιακό doom μονοπάτι, αλλά καταλήγει μερικώς διαφορετική σε συναίσθημα από τη κύρια ασχολία τους, σε βαθμό που δικαιολογεί τη δημιουργία ενός νέου σχήματος προς έκφραση των όποιων προσωπικών ανησυχίων. Μπάντες όπως οι Candlemass και Solitude Aeturnus ειναι παρούσες εδώ με ορισμένες πιο heavy στιγμές (ακούστε το ξεκίνημα του "Towards The Midnight Ocean" και θα καταλάβετε) να μπολιάζουν το τελικό αποτέλεσμα, το οποίο έχει κάλλιστα πολλά να προσφέρει σε συγκινήσεις. Τα κομμάτια είναι μεγάλα σε διάρκεια (από 10 έως 11 λεπτά), αλλά οι αλλαγές στις δομές, τα καλογραμμένα riffs και η παθιασμένη ερμηνεία του Felipe εγγυώνται πως δεν θα σε αφήσουν να ξεκολλήσεις ακόμη και μετά την παρόδο αρκετών ακροάσεων.

Vein - Crux Calvaria

Για το κλείσιμο, έχουμε τη χαρά του πρωτοδισκάκια. Οι Uno Bruniusson και Felipe Plaza Kutzbach συμπράττουν ξανά, με τον Jonas Pedersen να έχει αναλάβει τους τομείς της κιθάρας και μπάσου, φέροντας τους Vein ως το κατ' εξοχήν κύριο παιδί του. Οι Candlemass μπλέκονται εδώ με την αισθητική των Memory Garden, ενώ μικροσκοπικά ψήγματα του τύπου Memento Mori υποβοηθούν το τελικό αποτέλεσμα, αναφορικά με το εναρκτήριο άσμα. Το δεύτερο τραγούδι δε, ακολουθεί πιο επικές doom φόρμες, προσδίδοντας μια ποικιλομορφία στον όλο χαρακτήρα, φέροντας μας ανυπόμονους σχετικά με τον πιθανό, πρώτο δίσκου του πολύ ελπιδοφόρου αυτού συγκροτήματος. Ούτως ή άλλως, ότι έχουν κυκλοφορήσει αυτά τα μέλη από τις παραδοσιακές doom ασχολίες τους αγγίζει ορισμένα standards ποιότητας, οπότε το όνομα Procession αρκεί ως εγγύηση, όσο και αν καθυστερήσει να δει το φως της τελικής του κυκλοφορίας.

{youtube}IgY4iRXBpwM{/youtube}