Το κεφάλαιο Entombed αποτελεί κολοσσιαία σελίδα για το Ευρωπαϊκό death metal και με την ευκαιρία της επιστροφής της πλειοψηφίας των μελών υπό το νέο τους όνομα, το Avopolis Metal αποφάσισε να παρουσιάσει μερικά τραγούδια-σταθμούς που αποτελούν συχνά μέρος των ζωντανών τους εμφανίσεων. Καθένα από τα κομμάτια αυτά αντιπροσωπεύει χαρακτηριστικά το εκάστοτε κλίμα στο οποίο κινούνταν τη δεδομένη εποχή, ενώ δεν παύουν να μένουν αγαπημένα για τη συντριπτική μερίδα του πιο πιστού τους ακροατηρίου.

Έπειτα από μια αλλαγή ονόματος από Nihilist σε Entombed και τη θεμελίωση των βάσεων του Σουηδικού death metal μοτίβου, οι Entombed κυκλοφορούν τον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο ονόματι Left Hand Path με το έντονο Discharge στοιχείο να διαποτίζει το διαολεμένο death metal τους. Οποιαδήποτε περιγραφή μοιάζει περιττή για ένα album το οποίο, μετά τα θρυλικά demos, επηρρέασε σύσσωμη τη Σουηδική death metal σκηνή, θέτοντας τα στεγανά πάνω στα οποία θα πατούσαν οι υπόλοιπες μπάντες της εποχής. Και από κομμάτια; "Revel In Flesh", "Supposed To Rot", "But Life Goes On", όλα μοιάζουν γεμάτα από εμπνευσμένα riffs που σφηνώνονται στο νου από την πρώτη κιόλας ακρόαση. To Left Hand Path είναι πολύ απλά το ευαγγέλιο του Σουηδικού death metal και το ομώνυμο εναρκτήριο τραγούδι η κορυφή της μπάντας μέχρι και σήμερα.

{youtube width="520" height="320"}D6exw6xT0oo{/youtube}

Με τον "πολύ" LG Petrov να αποχωρεί (προσωρινά, όπως αποδείχθηκε) σε σύντομο χρονικό διάστημα έπειτα από την κυκλοφορία του Left Hand Path, οι Entombed επιχείρησαν να συνεχίσουν με άλλο τραγουδιστή και τον πανάξιο Orvar Säfström των Nirvana 2002 να αναλαμβάνει τον τομέα των φωνητικών στο λεγόμενο Crawl EP. Η συνέχεια αποδείχθηκε διαφορετική βέβαια, καθώς ο Nicke Andersson ήταν εκείνος που ηγήθηκε του τρομερού Clandestine, με τη φωνητική του παρουσία να αγγίζει απερίγραπτα επίπεδα εκφραστικότητας, φέροντας τον για μια υπολογίσιμη μερίδα ως τον αγαπημένο τραγουδιστή των Entombed. Άλλωστε, τα riffs οδοστρωτήρες υποβοηθούσαν το τελικό αποτέλεσμα σε μια προσέγγιση πιο καθαρή και συνάμα συμπαγή, όπου κομμάτια σαν  το "Stranger Aeons" δεν θα μπορούσαν παρά να θριαμβεύουν επί όλων πλήρως αδιαφιλονίκητα.
{youtube width="520" height="320"}vzjxxAqc7eg{/youtube}

Στο Wolverine Blues η μπάντα εμφάνισε για πρώτη φορά σημάδια του death 'n' roll χαρακτήρα της στα χνάρια των αξιοσέβαστων Furbowl, υιοθετώντας τη Black Sabbath αισθητική σε σημείο που ξένισε αρκετούς οπαδούς, παρά τον φρέσκο χαρακτήρα του ήχου της. Ο LG επιστρέφει σε μεγάλα κέφια με μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του, καθώς κυριολεκτικά οργιάζει στο δίσκο, ενώ τα υπόλοιπα μέλη ακούγονται δεμένα όσο ποτέ. Υπό κανονικές συνθήκες μάλλον θα επέλεγα το ομώνυμο τραγούδι, το οποίο και αποτελεί την αντικειμενικά καλύτερη στιγμή του δίσκου, αλλά το "Demon" αποτελεί το πρώτο death metal κομμάτι που έτυχε να ακούσω σε τρυφερή ηλικία και όντας έφηβος thrashάς, αναφώνησα. "Αυτό ακούγεται λες και οι Sepultura διασκευάζουν Black Sabbath...".
{youtube width="520" height="320"}OsD5gaTQIA4{/youtube}

Ο Nicke Andersson είχε ήδη ξεκινήσει για μια τρανή καριέρα με τους The Hellacopters και όντας βουτηγμένος στο rock 'n' roll παρέσυρε και τους υπόλοιπους. Το αποτέλεσμα; Ο πιο ανορθόδοξος και παράλληλα γουστόζικος δίσκος που θα μπορούσε να βγάλει μια μπάντα σαν τους Entombed. Οι αντιδράσεις που προκάλεσε δεν αναιρούν πως είναι γεμάτος κομματάρες με πλήρη απουσία fillers και την πιο ηχηρή δήλωση που ακούει στην ίδια την ονομασία του. Η επιλογή τραγουδιού φαντάζει εδώ απίστευτα δύσκολη με το ομώνυμο, το  "Like This With The Devil" και το "Damn Deal Done" να ξεχωρίζουν και το τελευταίο να κερδίζει στο νήμα χάριν των εξαιρετικών τυμπάνων, του ασύλληπτου groove, αλλά και ενός Petrov που φτύνει καμιά εικοσαριά μπύρες στο μικρόφωνο.
{youtube width="520" height="320"}B7rjRd0slO0{/youtube}

Το Morning Star αποτελεί κομβικό δίσκο. Πρόκειται για το τελευταίο Entombed album που κατάφερε να συσπειρώσει τόσο μαζικά το παλιό και νέο κοινό τους. Κατά πολλούς, θεωρείται το τελευταίο λαμπερό διαμάντι του συγκροτήματος, ενώ τραγούδια σαν τα "I for an Eye" και "Bringer of Light" θα μπορούσαν να λάμψουν ακόμη και στους καλύτερους δισκογραφικούς σταθμούς τους. Στη περιοδεία αυτού του δίσκου, μάλιστα, μας επισκέφθηκαν για πρώτη φορά σε ένα κατάμεστο Gagarin 205, με τη συνολική διάρκεια της τάξης των 75 λεπτών να ισοσταθμίζεται από την αστείρευτη πόρωση του να βλέπεις για πρώτη φορά Entombed. Α, και εννοείται πως το "Chief Rebel Angel" έγινε έκτοτε το αγαπημένο νέο άσμα των φίλων του συγκροτήματος...
{youtube width="520" height="320"}aR1lCfhCTzA{/youtube}

Η κατηγορία των διασκευών είναι μπελαλίδικη υπόθεση όταν αποπειράσαι να αποτυπώσεις τη μαγεία του πρωτότυπου και ακόμα χειρότερα όταν επιχειρείς να το αναδιασκευάσεις εκ βάθρων. Η δεύτερη κατηγορία είναι και η πιο αγαπητή στο κοινό, θέτοντας τις εν λόγω διασκευές σημαντικά ψηλότερα στην εκτίμηση του εκάστοτε ακροατηρίου με ορισμένες περιπτώσεις να ξεπερνούν ακόμη και τον ίδιο τον δάσκαλό τους. Φυσικά, οι Entombed δεν επιχείρησαν τίποτα παρόμοιο. Με το Sons of Satan Praise the Lord αποφάσισαν να περάσουν καλά παρουσιάζοντας τις μουσικές που τους συντροφεύουν στη πορεία τους, με το λαμπρό παράδειγμα του "Night of the Vampire" (το οποίο είχε ηχογραφηθεί και παλαιότερα) να ξεχωρίζει σε σημείο που πληρεί άριστα τις δυο προαναφερθείσες κατηγορίες. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το ότι συμπεριλήφθηκε αρκετά και σε πάμπολλα συναυλιακά setlists, καθότι η πραγματική του ισχύς αποτυπώνεται ακόμη καλύτερα ζωντανά.
{youtube width="520" height="320"}UuFGMAHN3Vk{/youtube}

...και για το τέλος, έχουμε ένα δείγμα του νέου πονήματος του group. Παρά το γεγονός ότι η κινητήρια δύναμη ονόματι Alex Hellid απουσιάζει, οφείλουμε να παραδεχθούμε πως οι Entombed A.D. αποτελούν κατά υπολογίσιμο μέρος τους Entombed των τελευταίων 8 ετών. Ο νέος δίσκος του σχήματος συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο που τους αφήσαμε προ της αλλαγής ονόματος και ενώ δεν ανακαλύπτει ξανά τον τροχό, δύναται να προσφέρει συγκινήσεις σε όσους ικανοποιήθηκαν από το προγενέστερο Serpent Saints - The Ten Amendments. Παράλληλα, υπάρχει μια σχετική ποικιλία με το thrashάδικο "The Underminer" και το mid-tempo "Eternal Woe", τα οποία και αποτελούν μερικές από τις καλύτερες στιγμές του. Eπιλέγοντας το πρώτο άσμα χάριν της αμεσότητας του, αλλά και του έντονου συναυλιακού του χαρακτήρα, αναμένουμε την επιστροφή των death metal προπατόρων, ελπίζοντας σε ένα πλούσιο set που θα καλύπτει όλες τις προαναφερθείσες περιόδους...
{youtube width="520" height="320"}5gXy5v2r5Jk{/youtube}