Το γεγονός πως σε λίγες μέρες θα μας επισκεφθεί ένα από τα καλύτερα και πιο αγαπημένα στη χώρα μας, συγκροτήματα του prog/power ιδιώματος, είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρίας να ξεσκονίσουμε λίγο τους δίσκους τους, να τους ξαναβάλουμε να παίξουν και να θυμηθούμε όλη την πορεία της μπάντας στο μεταλλικό γίγνεσθαι.  Για πάμε για μια δεκαεξαετή βόλτα στο «γκρίζο» των Evergrey…

The Dark Discovery

Ο πρώτος δίσκος της μπάντας αποτελεί αυτό ακριβώς που αποκαλούμε "τα πρώτα βήματα". Το group εξερευνεί τον ήχο του, προσδιορίζει τον χαρακτήρα του και αργά, μα σταθερά, συμπληρώνει τα στοιχεία που συνθέτουν τη μοναδική του ταυτότητα. Είναι αλήθεια άλλωστε πως η ταυτότητα των Evergrey ήταν μοναδική από το ξεκίνημα, με τον στυλοβάτη Tom Englund να προσδίδει το διαβόητο "grey" στοιχείο που διαποτίζει τις φωνητικές του χορδές, ενώ θεμελιώδη, ανάλογα ψήγματα συναντώνται και στην ατμόσφαιρα της μουσικής τους. Αν και προσωπικά θεωρώ πως οι επόμενες δουλειές καθόρισαν τη διαχρονικότητα του ονόματος Evergrey, κομμάτια σαν τα “Blackened Dawn” και “For Every Tear That Falls” δεν κατάφεραν να ξαναγράψουν εύκολα ούτε και οι ίδιοι.

Solitude Dominance Tragedy

Το “Solitude Dominance Tragedy” αποτελεί τον πρώτο δίσκο-ορόσημο του συγκροτήματος, φέροντας σε πλήρη σύγχυση το όποιο κοινό τους. Ο ήχος των Evergrey δεν είναι αρκετά πολύπλοκος για να χαρακτηριστεί progressive, ούτε μελαγχολικός με τρόπο που συνηθίζεται στο gothic φάσμα, παρά τη διάχυτη ατμόσφαιρα που υποστηρίζει τις συνθέσεις. Το είδος που ανήκουν αποκαλείται μόνο ως Evergrey, που πολύ σοφά οι ίδιοι επέλεξαν, καθώς το ύφος καθαυτό φέρει μια ανεξίτηλη απόχρωση του γκρίζου που μοιάζει τόσο ελκυστική, ώστε οι συνθέσεις τους να καταλήγουν αιθαλείς ακόμα και μετά από 15 χρόνια από την κυκλοφορία τους. “Solitude Within”, “Nosferatu”, “She Speaks to the Dead”, “When Darkness Falls”, “Words Mean Nothing” και γενικά τόσα είναι τα κομμάτια που θα μπορούσαν να αποτελέσουν hit singles που δεν απορείς που ο δίσκος αυτός έμεινε κλασσικός για το metal των τελευταίων χρόνων.

In Search of Truth

Αδικήθηκε από την παραγωγή του. Αν και ηχογραφήθηκε στα 00's, ο ήχος του θυμίζει έντονα 90's και μάλιστα με άσχημο τρόπο. Κατά τ' άλλα οι συνθέσεις είναι ακόμα πιο σφιχτές/ρυθμικές/ατμοσφαιρικές με αποτέλεσμα το υλικό να ακούγεται ανώτερο των προκατόχων του (πολύ διαφωνούν και δεν τους αδικώ). Ξεχωρίζουν το “Rulers of the Mind” (η πιο “πολυεπίπεδη” σύνθεση του άλμπουμ) το εναρκτήριο “The Masterplan” (οι Evergrey ξέρουν να βάζουν τις κομματάρες στην αρχή) και το αντιτουριστικό “The Encounter” (προπομπός των μετέπειτα επιτυχημένων power ballads).

Recreation Day

Το ημερολόγιο γράφει 2003. Ο υποφαινόμενος, μαθητής λυκείου τότε, βγαίνει από ένα δισκάδικο, που σήμερα δεν υπάρχει πια, έχοντας μόλις αγοράσει το ολοκαίνουριο τέταρτο άλμπουμ των Evergrey, για τον οποίο έχει διαβάσει και ακούσει διθυράμβους. Και πράγματι μέχρι και σήμερα καμία από τις υπόλοιπες δουλειές των Σουηδών δεν έχει ξεπεράσει μέσα μου το “Recreation Day”! Δεν μπορώ να βρω κάποια νόημα να γράψω πολλά πράγματα για αυτόν τον δίσκο, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι το οποίο να μην έχει ήδη γραφτεί. Άλλωστε ήταν το “Recreation Day” που καθιέρωσε τους Evergrey στους prog/power κύκλους και ανέδειξε το τεράστιο ταλέντο τους. Τα τραγούδια του είναι όλα ένα και ένα, από το ταχύτατο εναρκτήριο “The Great Deceiver” , και το “As I Lie Here Bleeding, από τα πιο αναγνωρίσημα τραγούδια τους μέχρι και σήμερα, μέχρι τον λυρισμό του “Visions” και το υπέροχο “Blinded”. Πιστεύω πως όλοι και όλες που θα παρευρεθούμε στις εμφανίσεις των Evergrey το ερχόμενο Σαββατοκύριακο έχουμε λάτρεψει το “Recreation Day”. Και θα συνεχίσουμε να το λατρεύουμε όσες δισκάρες και αν κυκλοφορήσουν ακόμα οι Σουηδοί!

The Inner Circle
 
Εάν με το “Recreation Day” album που προηγήθηκε έκαναν το breakthrough στην ευρεία βάση των Ευρωπαίων prog metallers, με το “The Inner Circle” οι Σουηδοί απέδειξαν ότι δεν ήταν ένα ακόμα γκρουπ της σειράς. Μειώνοντας τις power metal αναφορές τους στο ελάχιστο και φέρνοντας στο προσκήνιο την μοναδική ικανότητά τους να δημιουργούν ανθεμικά τραγούδια, το άλμπουμ διαθέτει όλα τα μεγάλα hits τους. “A Touch of Blessing”, “In the Wake of the Weary”, “More Than Ever”, “Waking Up Blind” και άλλα τόσα, αποτέλεσαν τον κορμό των μετέπειτα ζωντανών εμφανίσεων τους. Με δύο λέξεις...magnum opus!!!

Α Night to Remember

Το συγκεκριμένο αυτό live θα έλεγα πως αποτυπώνει πολύ καθαρά την πρόοδο που είχαν κάνει οι Evergrey ως εκείνο το σημείο της καριέρας τους, όπως και τον επαγγελματισμό τους. Οι εξαιρετικές ερμηνείες, με την προσθήκη ενός κουαρτέτου εγχόρδων και μιας χορωδίας για κάποια από τα τραγούδια του, η ενέργεια που αποπνέουν οι Σουηδοί και η εντυπωσιακή για την εποχη του σκηνοθεσία, αποδεικνύουν το προφανές. Οι Evergrey, κλείνοντας τον πρώτο κύκλο της καριέρας τους, έχουν πλέον γιγαντωθεί τόσο καλλιτεχνικά, όσο και εμπορικά. Ταυτόχρονα, το “A Night to Remember” είναι ίσως η καλύτερη και πιο πλήρης εισαγωγή για κάποιον ανυποψίαστο ακροατή που επιθυμεί να γνωρίσει ένα από τα πιο συνεπή και ποιοτικά συγκροτήματα του προοδευτικού μέταλ!

Monday Morning Apocalypse

Το “Monday Morning Apocalypse” αποτελεί τον πρώτο δίσκο κατά τον οποίο το ύφος των Evergrey παρουσίασε τη δραματικότερη αλλαγή, τουλάχιστον για τα μέχρι τώρα δείγματα της δισκογραφίας τους. Οι διάρκειες των τραγουδιών μειώθηκαν αισθητά -χαρακτηριστικά, τα μισά εκ αυτών είναι τρίλεπτα- με τα πλήκτρα να υποχωρούν κατά σημαντικότατο μέρος, δίδοντας την εντύπωση πως η ατμόσφαιρα έδωσε χώρο σε μια πιο ραδιοφωνική προσέγγιση προς τέρψη ενός πολυπληθέστερου ακροατηρίου. Η αλήθεια βέβαια είναι πως ο εν λόγω δίσκος επέφερε το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα, καθώς δίχασε τον κόσμο τους όσο κανένα προγενέστερο πόνημα, αλλά ακόμα και έτσι συναντάμε τραγούδια-διαμάντια της δισκογραφίας τους, με τα “In Remembrance”, “Obedience”, “Still In The Water”, “Unspeakable” και “Monday Morning Apocalypse” να ξεχωρίζουν.

Torn

Αλλαγές στο “Monday Morning Apocalypse”, αλλαγές ξανά και στο “Torn”. Μπορεί να μην ήταν δραματικές, αλλά ήταν αρκετές ώστε να δώσουν πάσα για γκρίνια σε πολλούς οπαδούς των Σουηδών. Στο “Torn” γίνεται ένα πισωγύρισμα στον ήχο του συγκροτήματος, σε σχέση με τις πιο mainstream φόρμες του προκατόχου του, με τις κιθάρες να βγαίνουν μπροστά, αλλά τα πλήκτρα, ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του ξεχωριστού τους ύφους, έχουν σχεδόν εξαφανιστεί, στερώντας πόντους από το τελικό αποτέλεσμα. Ο δίσκος δεν είναι επουδενί κακός, τουναντίον μάλιστα, με τις κομματάρες να μη λείπουν. Τραγούδια  άλλωστε όπως τα “Broken Wings” και “Soaked” αποτελούν ακόμα και σήμερα κομμάτι του setlist των Evergrey.

Glorious Collision

Σοκ! Οι Danhage, Ekdahl, όπως και ο πιο πρόσφατος στη μπάντα Kainulainen, παίρνουν το καπελάκι τους και αποχωρούν από τη μπάντα μετά το “Torn”. Και γράφω σοκ, μιας και οι δύο πρώτοι κύριοι εκτός από συμπαγή γρανάζια στην καλοκουρδισμένη μηχανή στα lives της μπάντας, συνείσφεραν αρκετά και στο συνθετικό τομέα. Παρά τις αποχωρήσεις ο Englund δεν το βάζει κάτω. Ανασυντάσσει το γκρουπ και κυκλοφορεί το “Glorious Collision”, το οποίο είναι όμως το πιο αδύναμο album της δισκογραφικής τους πορείας. Παρά το γεγονός πως ακούγεται 2 σκαλιά πιο κάτω από την υπόλοιπη δισκογραφία των Σουηδών, παραμένει ένας καλός δίσκος που περιέχει αρκετά καλά κομμάτια τραγούδια, με το “γκρι” συναίσθημα που έλειπε στιςπροηγούμενες δύο κυκλοφορίες τους και τα πλήκτρα να επανεμφανίζονται. Το ότι καταφέρνουν να διατηρήσουν την ποιότητα σε αξιοπρεπέστατα επίπεδα, ακόμα και στην πιο αδύναμη στιγμή τους, είναι δείγμα μεγάλης μπάντας...

Hymns For The Broken

Το “Hymns For The Broken” είναι το album εκείνο που βρίσκει τους Σουηδούς να ξαναγεννιούνται και να αναδύονται μέσα από τις στάχτες τους. Παιχνίδια τις μοίρας φέρνουν πίσω στη μπάντα τους Ekdahl και Danhage, γεγονός που είχε ιδιαίτερο αντίκτυπο στις συνειδήσεις των οπαδών, με τις προσδοκίες τους να βαράνε ταβάνι. Ο δίσκος αποδείχτηκε απόλυτα αντάξιος αυτών των προσδοκιών και παρά το γεγονός το ότι ήταν πιο progressive (με την... Queensryche έννοια του όρου...) από το παρελθόν και αρκετά βαθής, από την πρώτη στιγμή σχεδόν αποθεώθηκε από τον τύπο και αγκαλιάστηκε θερμά από τους οπαδούς των Evergrey. Πολύς κόσμος μάλιστα τον θεωρεί ισάξιο των καλύτερων κυκλοφοριών του συγκροτήματος, συμπεριλαμβανομένου και εμού...