H διάθεση μου ήταν στα χάι της την ημέρα που οι Κarma Violens, μια από τις πιο ελπιδοφόρες μπάντες του μοντέρνου ακραίου ήχου της χώρας, με προσκάλεσαν να ρίξω μια επιτόπια αφτιά στο νέο τους πόνημα ονόματι “Skin of Existence”. Ήδη από το “Dormancy” που είχε κυκλοφορήσει πριν από περίπου 4 χρόνια μου είχαν αφήσει πολύ θετικές εντυπώσεις με το γενναίο death/thrash/black αμάλγαμα ήχων τους. Κυρίως όμως με την καταπληκτική σκηνική τους παρουσία. Αν και πλέον πορεύονται δίχως τον έναν εκ των δύο ιδρυτικών τους μελών, τον ντράμερ Νίκο Πέρρο και γνωρίζοντας από inside info ότι τους τελευταίους μήνες ψάχνουν για ντράμερ ανάλογων προσόντων να στελεχώσει τα μετόπισθεν, φαντάστηκα ότι ο υπηρεσιακός τουμπανέητορ Γιώργος Καναβάρης των οldskooldeathsters Mallediction ίσως και να μην απέδιδε τα καθέκαστα -ήτοι τα απαιτητικά τεχνικά μπλαστίδια και τις λοιπές γιόμες όπως είχαμε μάθει από το “Dormancy” και τα live τους. Τελικά διαψεύστηκα και σε αυτό το κομμάτι (μιας και τα τύμπανα και ο ήχος τους βασικά είναι... τούμπανο!!) αλλά και σε κάποια άλλα που θα αναλύσω παρακάτω.

Μαζευτήκαμε το λοιπόν καμιά 7αριά νοματαίοι από διάφορα online μεταλλοέντυπα και θρονιαστήκαμε σαν μεγαλοσχήμονες κριτικοί του The Voice στο χώρο της κονσόλας του Studio Esoteron στη Δάφνη (όπου εκεί γράφτηκαν τα φωνητικά και τα τύμπανα του άλμπουμ). Όλοι ομολογουμένως, πριν πατηθεί το πλέη, είχαμε πλέον μεγάλες προσδοκίες από αυτή την στιβαρή και καλοβαλμένη μπάντα. Δυστυχώς μετά από περίπου 40 λεπτά και 11 κομμάτια (καλά δε λέω; δεν έχω το δελτίο τύπου μπροστά μου) που διήρκησε η ακρόαση του δίσκου, καταλάβαμε ότι οι μεγάλες προσδοκίες μας ήταν κατά πολύ κατώτερες της πραγματικότητας. Γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο Α Ρ Ι Σ Τ Ο Υ Ρ Γ Η Μ Α που κατά την άποψή μου ξεπερνά και τους ίδιους. Χαρακτηριστική ήταν η πρώτη μου αυθόρμητη ερώτηση προς τα μέλη μετά το πέρας της ακρόασης “Έλα, πείτε σε ποιο στούντιο του εξωτερικού το γράψατε, πόσα χρόνια σας πήρε και επιτέλους παραδεχτείτε ότι είστε οι Milli Vanilli του Extreme Metal και ότι το δώσατε σε τίποτα ξένους να σας το γράψουν γιατί αποκλείεται να βγάλατε έναν τέτοιο υπερδίσκαρο!!!” Πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω την αρτιότητα του όλο εγχειρήματος. Eυπειθώς αναφέρω:

α) Παραγωγή; Εξωπραγματική για τα ελληνικά δεδομένα (μη πω και για τα ευρωπαΐστικα και πέσουν τα Fredman και με κοπανήσουν). Όπως έλεγε και ο κιθαρίστας τους Κώστας Παπαδόπουλος (που είναι υπεύθυνος για τα περισσότερα κομμάτια), “Θέλαμε να μην ακούγεται πλαστικό το αποτέλεσμα” και αυτό ισχύει ανυπερθέτως. Και γίνεται ακόμα πιο διαστημική η όλη φάση όταν μάθαμε ότι όλα ηχογραφήθηκαν, στήθηκαν και μονταρίστηκαν από τους ίδιους. “Δεν είχαμε κανέναν πάνω από το κεφάλι μας”, ήταν η χαρακτηριστική ατάκα του μπασίστα τους Στέφανου Ελπιζιώτη!

β) Ήχος; Σαν να έχει βρει ο Αμερικανέζος τη Σουηδέζα (ή το ανάποδο;) στις διακοπές στα Κουφονήσια (τυχαίο παράδειγμα) και να έχουν κάνει ένα μικρό αυτοκτονικό παιδάκι (το concept πραγματεύεται -στα 11 κομμάτια του δίσκου- τις σκέψεις και τα βιώματα που περνούν δευτερόλεπτα μπροστά από τα μάτια ενός αυτόχειρα που οδεύει από στιγμή σε στιγμή προς το απονενοημένο διάβημα της ζωής του). Προσωπικά το θεωρώ μια εμπνευσμένη ομογενοποίηση της αμερικανικής σχολής του μοντέρνου death με την κλασική NWOSDM σκηνή. Με την νοοτροπία και την παραγωγή να ρέπει προς την πρώτη δίχως όμως να ζητάει πιστοποιητικό εντοπιότητας από καμία εκ των δύο.

γ) Συνθέσεις; Πάρ' τ'αβγό και κούρευτο, γιατί άνετα θα μπορούσαν όλα τα κομμάτια χωρίς ίχνος υπερβολής (ναι κι όμως!) να γίνουν σινγκλάκια για πλάκα. Κοινώς “Filler, filler είσαι εδώ;”. Aυτό που επίσης μου έκανε εντύπωση όσον αφορά τα κομμάτια, είναι το γεγονός ότι υπάρχουν μελωδίες, πολλές και διάφορες, αλλά δεν είναι οι ξεπλυμένες που προορίζονται για σουβενίρ στους τουρίστες στην Πλάκα. Είναι ποιοτικές και ταυτόχρονα radio friendly, χωρίς να φαίνονται ξεπουλημένες για την εφήμερη δόξα.

δ) Ρίφια; Χωρίς λόγια. Οι μελωδίες και οι κλασικές Karma φόρμες του Γιώργου Καρακουζίδη (του έτερου ιδρυτικού μέλους) είναι πιο δεμένες και κολληματικές από ποτέ. Με απλά λόγια: Φτιάχτηκαν για live εκτελέσεις και τρελό moshing.

ε) Σόλα; Προσωπικά τέτοια σόλα (ναί ρε γκράμαρ νάτσι, σόλα) έχω να ακούσω από Ζakk Wylde, εποχής Ozzy (Ψέμμα. Mεγάλο. Για να δώσω έμφαση…). Tα σόλο του άλμπουμ είναι όμως καλοβαλμένα, μετρημένα, χωρίς να κουράζουν ή να βγάζουν φλυαρία και τολμώ να πω... τέρμα μα τέρμα εμπνευσμένα!

στ) Φωνητικά; Για εμένα όπου εξαρχής είχα ένα θεματάκι με τα παλιομοδίτικα death φωνητικά του Mάριου Ντυπόν και θεωρούσα ότι παραήταν βάρβαρα και λίγο μονολιθικά για αυτό το τεχνικό death/black/thrash/(βαλε και κάτι ψήγματα core για τη γκλαμουριά), στο οποίο επιδίδεται η μπάντα, αυτή τη φορά ομολογώ... κουφάθηκα! Ο τυπάς πραγματικά έχει εξελιχτεί σε απίστευτο επίπεδο. Πλέον τον ακούς να έχει ενσωματώσει άψογα το στυλ και τη χροιά του στον μοντέρνο ήχο των Violens, με τις εναλλαγές του από death σε black και τούμπαλιν, να βγαίνουν πλέον αβίαστα (και αβάδιστα :P) και για εμένα είναι ο συντελεστής που έχει την πιο εμφανή εξέλιξη σε σχέση με τους υπόλοιπους και αυτό μου δείχνει πόσο γαμημένα σοβαρά έχουν πάρει την όλη φάση σαν συγκρότημα.

ζ) Εξώφυλλο; Πιστεύω ότι αν ο δίσκος φτάσει στα χέρια τίποτα In Flames, Κatatonia και λοιπών θα βλαστημάνε την ώρα και τη στιγμή που δεν κυκλοφόρησε κάτω από το δικό τους όνομα! Μιλάμε, ο αγαπημένος κλαρινογαμπρούλης (υποκοριστικό γαμώ το πιτόγυρο μου μέσα) του νέου death metal κινήματος της ημεδαπής, Γιάννης Νάκος, aka Remedy Αrt Design, aka frontman των Mortal Torment, aka _____ (fill in the gap κατά βούληση. Μέσα θα πέσεις) το τελίκιασε εικαστικά. Εξώφυλλο, layout και λοιπά γραφιστικά αποτελούν για μένα την πιο αισθητικά άρτια δουλειά του Remedy έβερ!

Κλείνοντας να πω πως ήδη από την προακρόαση έχει μπει στη κορυφή της “μαύρης” λίστας μου για φέτο (Τοp 3! Oύτε καν 5). Ένα καταιγιστικό, υπερεπαγγελματικό, αψεγάδιαστο, δίχως καμία αδύναμη στιγμή και κυρίως ένα άλμπουμ με άψογη ολιστική καλλιτεχνικά προσέγγιση από την πρώτη νότα μέχρι το τελευταίο brush stroke του photoshop. Πείτε με υπερβολικό, πείτε με πουλημένο, άμπαλο και τέτοια, αλλά αυτό το δίσκο θα τον φθονήσουν πολλοί μεγάλοι και τρανοί του είδους!

Tracklisting:
1. Incuarious
2. Bloodbath
3. Soulless Child
4. Floating in Sadness
5. Le temps Du Suicide
6. Skin of Existence
7. Si Vis Vitam Para Mortem
8. Incubation day
9. About My Creator
10. Paralyzed
11. Dead Man’s Story