Με αφορμή τις επερχόμενες εμφανίσεις τους -για πρώτη φορά- επί ελληνικού εδάφους (29/3 στο Αn Club, 30/3 στο Eightball), το avopolis.metal ξεσκονίζει εντυπωσιακά Malleus artworks και επιχειρεί μια σύντομη βουτιά στη δισκογραφία των Ιταλών psych/doom πρωτοπόρων Ufomammut.

Godlike Snake (2000)

Στο δεύτερο μόλις χρόνο της ύπαρξής τους, και ενώ έχει προηγηθεί το demo “Satan” (του οποίου τα περισσότερα κομμάτια βρίσκονται εδώ επανηχογραφημένα), οι Ιταλοί ταράζουν για πρώτη φορά τα νερά του stoner (;) underground με το “Godlike Snake” στη Beard of Stars. Sleep-ικές αφετηρίες και αντίληψη περί ηχητικού βάρους, Hawkwind-ική προσπάθεια (άκου το εννιάλεπτο “Smoke”) για συμπαντικό feeling, φωνητικά κρυμμένα κάτω από τόνους παραμόρφωσης. Αν είχαν κυκλοφορήσει μόνο αυτό, θα μιλούσαμε για obscure διαμάντι, ήταν όμως απλά το δειλό ξεκίνημα του ταξιδιού προς τα άστρα.

Snailking (2004)

Τέσσερα χρόνια σιωπής είναι πολλά. Αλλά αξίζουν την αναμονή όταν πρόκειται για πράγματα σαν το “Snailking”. Στην σημαντικότατη αμερικάνικη Music Cartel λοιπόν (βλέπε και Sleep “Jerusalem”, Sons of Otis, Terra Firma κλπ), εν έτει 2004 οι Ufomammut κυκλοφορούν το δίσκο που προκάλεσε πάταγο στο underground και τους καθιέρωσε ως ένα από τα σημαντικότερα σχήματα της γηραιάς ηπείρου. Σπειροειδής ανάπτυξη των θεμάτων, τερατώδης ήχος στις κιθάρες, κι ένας καλά μελετημένος sample/effects χαμός να ολοκληρώνει τη διαστημική εμπειρία. 70 λεπτά κυκλωτικού και απειλητικού space doom, αψεγάδιαστου μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Οι σκληροπυρηνικοί ερίζουν με τους νεότερους θεωρώντας το “Snailking” ως το απόλυτο Ufomammut αριστούργημα, πάντως σίγουρα μιλάμε για μια από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες του χώρου για τα 00s.

Lucifer Songs (2005)

Δίσκος Ufomammut με μόλις 35 λεπτά διάρκεια; Κι όμως. Στη βρετανική Rocket Recordings αυτή τη φορά, και μόλις ένα χρόνο μετά τον ογκόλιθο που προηγήθηκε, οι Ιταλοί εδώ παρουσιάζονται περισσότερο ευθυτενείς και κάπως λιγότερο διαστημικοί, τα κυκλώπεια  riffs έχουν πάρει το πάνω χέρι σε βάρος της ατμόσφαιρας, καθιστώντας το “Lucifer Songs” ως το δίσκο που τείνει περισσότερο προς αυτό που εννοούμε ως sludge. Δέκα ανθρώπους να ρωτήσεις για το δίσκο, δέκα διαφορετικές απαντήσεις θα λάβεις, άλλοι τον λατρεύουν, για άλλους είναι ο κατώτερός τους, το μόνο σίγουρο είναι ότι αδικείται στη σύγκριση με τον προκάτοχό του.

Idolum (2008)

Έχοντας βρει νέο καταφύγιο στη «δική τους» Supernatural Cat των Malleus (η καλλιτεχνική ομάδα στην οποία συμμετέχουν και -προφανώς- βρίσκεται πίσω από όλα τα εντυπωσιακά artworks τους –βλέπε επίσης μεταξύ πολλών άλλων και Nebula, ASG, Paul Chain, Bongzilla, Yob και τo πρώτο EP των High on Fire), και αφού είχαν προηγηθεί οι post metal αναζητήσεις τους σε συνεργασία με τους συντοπίτες Lent0 στο (ηχογραφημένο μέσα σε μία μόλις μέρα) “Supernaturals Record One” το 2007, oι Ufomammut εγκαινιάζουν τη δεύτερη περίοδό τους με αυτό το δίσκο. Περισσότερο «γήινη» παρά «διαστημική» πλέον η προσέγγιση, αλλά η αλλαγή είναι μόνο ως προς το συναίσθημα. Κατά τ’άλλα, το ύφος του “Snailking” εμφανίζεται εμπλουτισμένο με στοιχεία πρώιμων Isis και έξυπνα κρυμμένους Tool-ισμούς, ενώ τα φωνητικά αρχίζουν σταδιακά να καταλαμβάνουν όλο και λιγότερο χώρο στο μίγμα. Οι δε διάρκειες απλώνουν ξανά (στο μέλλον θα απλώσουν κι άλλο) αφήνοντας περισσότερο χώρο στη σπειροειδή ανάπτυξη του συνδυασμού υπερ-heavy κιθαριστικού οργίου και φρενήρους sampling. Δεν ξέρω αν είναι ο καλύτερος δίσκος τους, σίγουρα όμως είναι αυτός που ορίζει απόλυτα τον Ufomammut ήχο.

Eve (2010)

Το τολμηρότερο εγχείρημα για τη μπάντα, το “Eve” είναι ένα ενιαίο κομμάτι διάρκειας 45 λεπτών. Μεγάλο ρίσκο να πατήσεις στα μονοπάτια που χάραξαν οι Sleep και οι Corrupted, οι Ιταλοί όμως δικαιώνονται πανηγυρικά. Ξανά στη Supernatural Cat, αυτός είναι ο δίσκος που εκτόξευσε τη φήμη τους, μιας και στο τέλος του 2010 βρέθηκε να φιγουράρει στις πρώτες θέσεις των ετήσιων λιστών των μεγαλύτερων ανεξάρτητων μέσων του χώρου. Η τριάδα έχει ωριμάσει και έχει αφομοιώσει πλήρως τις επιρροές της (προσέξτε πόσο εντελώς Ufomammut ακούγεται το Neurosis-ικό τέταρτο μέρος), τα φωνητικά πλέον παίζουν συνοδευτικό ρόλο, το πάνω χέρι έχει πάρει η ατμόσφαιρα και μια ντελικάτη αίσθηση της μελωδίας που εξυπηρετεί άψογα της concept-ικές ανάγκες του trip που ονομάζεται “Eve”. Οι fans θα ερίζουν αιώνια αν αυτό ή το “Snailking” είναι το magnum opus τους.

Oro: Opus Primum / Opus Alter (2012)

Δύο δίσκοι, μία ενότητα. Με την επιτυχία του “Eve” ως παρακαταθήκη, κάνουν το μεγάλο βήμα στη Neurot (εταιρία των Neurosis) και κυκλοφορούν μέσα στην ίδια χρονιά τα δύο μέρη του (ακόμα πιο μεγαλεπίβολου από τον προκάτοχό του) “Oro”. Είναι λάθος να αντιμετωπιστεί ως δύο διαφορετικοί δίσκοι, μιας και σημεία του πρώτου επανεμφανίζονται αυτούσια στο δεύτερο, συνθέτοντας την concept-ική ολότητα. Στο ίδιο ηχητικό ύφος με το “Eve”, αλλά με συνολική διάρκεια μιάμισης ώρας, το “Oro” είναι άλλο ένα αριστούργημα της τριάδας και ακόμα ένα βήμα μπροστά. Απλά στο τέλος της ημέρας, το “Eve” βρίσκεται ένα σκαλί πιο πάνω.