2013 γιοκ!!! Μας άφησε και παραχώρησε τη θέση του στο 2014! Άφησε όμως πίσω του πολλές και καλές κυκλοφορίες, μερικές εκ των οποίων θα μνημονεύονται για τους δικούς τους λόγους τα επόμενα χρόνια. Δυστυχώς, δεν έλειψαν και τα άσχημα γεγονότα και αυτή τη χρονιά, με χειρότερο ίσως το θάνατο του αγαπημένου μας Jeff Hanemann, αλλά αυτά δεν κινούνται στα πλαίσια αυτού του παρόντος αφιερώματος. Τα 30 καλύτερα albums του 2013, λοιπόν, όπως τα ψήφισαν οι συντάκτες του AVOPOLIS METAL στη διάθεσή σας…

1. ATLANTEAN KODEX
The White Goddess

Το μεράκι για τον πραγματικά επικό ήχο με το οποίο είναι μπολιασμένοι οι Γερμανοί ξεχείλιζε ήδη από το demo τους, θέριεψε στο “Golden Bough” και γιγαντώθηκε στη φετινή κυκλοφορία, με την οποία ξεπέρασαν τον εαυτό τους. Βουτηγμένοi στην κολυμπήθρα των Manowar και των Bathory, με μυθολογικό στιχουργικό περιεχόμενο πανευρωπαϊκής βάσης, οι Kodex παρουσίασαν με το “The White Goddess” ένα δίσκο ορόσημο για το epic (doom) metal της τρέχουσας δεκαετίας και όχι μόνο. Η απήχηση του “The White Goddess” σε ποικίλων ακουσμάτων ακροατήρια ήταν εντυπωσιακή, και πλέον τους επιτρέπει να ξεφύγουν από τα όρια του underground, έχοντας παρακαταθήκη ένα μεγαθήριο το οποίο πολλές ιστορικές μπάντες του είδους θα ζήλευαν.

Χρυσόστομος - Athotep - Τσαπραΐλης

2. CARCASS
Surgical Steel

Κάνοντας μια αυθαίρετη και προσωπική εικασία θεωρώ ότι μετά την είδηση για τη δημιουργία νέου δίσκου από τους CARCASS τα πιο «υγρά όνειρα» των απανταχού Carcass-maniacs περιλάμβαναν ένα δίσκο σαν το “Surgical Steel”. Είναι από τις λιγοστές έως ελάχιστες φορές, που ένα reunion album μετά από δισκογραφική αποχή ετών ανταπoκρίνεται σχεδόν πλήρως στις προσδοκίες των οπαδών. Τι κι αν οι Ammott και Owen, καθένας για τους δικούς του λόγους, απουσιάζουν; Οι εναπομείναντες Steer και Walker συνθέτουν ένα στιβαρό και αχτύπητο δίδυμο και μας προσφέρουν ένα δίσκο που με άνεση και έμφαση συμπληρώνει την 3άδα των καλύτερων κυκλοφοριών των Άγγλων μαζί με τα “Necroticism…” και “Heartwork”.

Θανάσης Αδαμαντόπουλος

3. GHOST
Infestissumam

Όσο η ανωνυμία διατηρείται, παρά τις φήμες που κυκλοφορούν εδώ και καιρό, τόσο οι Ghost θα είναι στο προσκήνιο. Το δεύτερο album των Σουηδών είναι, όπως και το πρώτο, σκοτεινό και οριακά προκλητικό. Δηλαδή ότι ακριβώς χρειάζεται για να προκαλέσει και την οργή της Παπικής Εκκλησίας, η οποία έκανε και λίγο τα στραβά μάτια στο ντεμπούτο, μην περιμένοντας συνέχεια. Με τέτοια δημοσιότητα, σπρώξιμο από τα μουσικά μέσα, αλλά και διάχυτο ταλέντο, πώς να μην κάνεις επιτυχία; Τα σκήπτρα πέρασαν εικονικά στον Πάπα Emeritus τον δεύτερο, αλλά αυτά της νέας, σκοτεινής heavy-doom σκηνής φαίνεται να ανήκουν δικαιωματικά στους Ghost. Ή Ghost B.C., όπως λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι. Ε ρε μια “Zombie Queen’’ που σας χρειάζεται…

Χρήστος Δουλγεράκης

4. CULT OF LUNA
Vertikal

Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν βγάλαμε καλύτερο δίσκο της χρονιάς. τούτο το απαύγασμα νεωτερισμού και ασύλληπτης δημιουργικότητας των Σουηδών Cult Of Luna. Ας όψεται που στο Avopolis/metal είναι όλοι κουφοί εκ γενετής και εγώ φιλεύσπλαχνος ωριλάς. Το λοιπόν, δηλώνω φανατικός οπαδός τους από το “Τhe Beyond” άλμπουμ και ακόμα και όταν είχαν βγάλει, τόσο το θεϊκό “Salvation” όσο και το μυστηριακό “Eternal Kingdom”, πίστευα ότι ακόμα δεν έχουν αγγίξει το δικό τους “And Justice For All…” (μέτρο σύγκρισης τελειότητας). Ώσπου πέρσι, τέτοια εποχή, έσκασε σαν το Μιόλνιρ του Θωρ αυτή η τιτανοδισκάρα (βασισμένη θεματικά πάνω στο εξπρεσιονιστικό αριστούργημα Metropolis του Fritz Lang) και παράτησα γυναίκα, πούλησα σπίτι, κλείστηκα στον εαυτό μου και εν τέλει έβαλα υποθήκη τη ψυχή μου για να το αποκτήσω σε κάθε πιθανή και απίθανη έκδοση του. Ένας δίσκος παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές που θα μνημονεύεται εις την μεταμελλοντική επαύριο της μουσικής του σύμπαντος.

Ηλίας –ΑΝΤonIn_ARTaud- Παυλόπουλος

5. BLOOD CEREMONY
The Eldritch Dark

Ίσως η πιο ενδιαφέρουσα μπάντα σε  αυτό το περίεργο κύμα του παλιομοδίτικου rock με γυναικεία φωνητικά, αδιαμφισβήτητα η πιο σταθερή αξία στο χώρο της occult rock σκηνής, στον αντικειμενικά πιο ολοκληρωμένο δίσκο της καριέρας τους! Με το φλάουτο να παίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο και τις folk rock μελωδίες πιο σκοτεινές από ποτέ, το τραγούδι της μάγισσας γίνεται όλο και πιο σαγηνευτικό με κάθε άκουσμα.

Dr. Doom

6. PROTEST THE HERO
Volition

Σαν γιαλαντζί μεταλλάς που είμαι ομολογώ μέχρι πριν από δύο μήνες δεν είχα επίγνωση της ύπαρξης τους. Το ζήτημα είναι όμως ότι ανακάλυψα [(να’ναι καλά ο Παπαπανάγου δηλαδή (πόσα “πα” πια)] το συγκρότημα που ομογενοποιεί με τον πιο δημιουργικό και διασκεδαστικό τρόπο τη λατέρνα του μέταλ, που ακούει στη ταμπέλα prog-power, με το hype-στεράδικο screamo hardcore-ιλίκι της εποχής. Εδώ οι Protest The Hero προσφέρουν γη και ύδωρ στον σύγχρονο ακροατή μέσα από το άκρως πετυχημένο αμάλγαμα ώριμης μελωδικότητας, οργισμένης νιότης με το σοσιαλιστικής λογικής πόνημα τους. Αφού αποδεικνύουν διθυραμβικά ότι οι ληστρικοί μεσάζοντες μπορούν να περιθωριοποιηθούν όχι μόνο από τους πατατοπαραγωγούς του Νευροκοπίου αλλά και από τους μουσικούς του κόσμου, μιας και το “Volition” ανήκει εξ ημισείας και στους οπαδούς της μπάντας με τις -από καρδιάς- χρηματικές δωρεές τους στη crowd funding πλατφόρμα indiegogo.

Ηλίας –ΑΝΤonIn_ARTaud- Παυλόπουλος

7. ROTTING CHRIST
Kata to Daimona Eautou

Το τελευταίο album των “δικών μας παιδιών” χαρακτηρίζεται εύκολα ως λογική συνέχεια των προηγούμενων δύο δίσκων. Έντονο χαρακτηριστικό του είναι η στιχουργική έμπνευση που το διέπει, με την πολυπολιτισμική της πινελιά και «αποελληνοποίηση», ως ενός ορισμένου σημείου, να κρίνεται αναζωογονητική. Μουσικά είναι ένα βήμα παραπέρα βασισμένο πάντα στους κλασσικούς ROTTING CHRIST ρυθμούς.

Γιώργος Κατσαΐτης

8. QUEENSRYCHE
Queensryche

Τα της σαπουνόπερας που συνοδεύουν τους Queensryche την τελευταία διετία είναι λίγο πολύ γνωστά και δε χρίζουν περαιτέρω ανάλυσης. Μέσα στο 2013 κυκλοφόρησαν καινούργια albums και οι δύο πλευρές. Ο μεν Tate έπιασε πάτο, αλλά η La Torre βερσιόν των 'Ryches έκανε ένα καταπληκτικό comeback με ένα δίσκο που σηματοδοτεί και την επιστροφή τους στο metal στοιχείο. Όμορφα riffs, δυνατές μελωδίες, παθιασμένες ερμηνείες, δισολίες και ποικιλία στο ύφος χαρακτηρίζουν το φρέσκο υλικό των 'Ryches. Το "Queensryche" αφήνει πολλές υποσχέσεις και αποδεικνύει ποιος είναι αυτός που έχει δικαίωμα, τουλάχιστον από μουσικής άποψης, να φέρει το βαρύ αυτό όνομα...

Θανάσης Μπόγρης

9. THOU ART LORD
The Regal Pulse of Lucifer

Οχτώ χρόνια πέρασαν από το 2008 μέχρι να αναζωπυρωθεί η φλόγα των Thou Art Lord, η οποία τελικά αποδείχτηκε σωστό παρανάλωμα της κολάσεως. Η κυκλοφορία ενός καινούριου δίσκου αποτέλεσε και ένα θέμα ρομαντισμού, τουλάχιστον για τους Έλληνες οπαδούς, μιας και το όνομα της μπάντας είναι άρρηκτα συνεδεμένο με την δεκαετία των ‘90ς. Στο “The Regal Pulse of Lucifer” βρίσκεσαι εξ’ αρχής με μια μπουνιά στα μούτρα. Οι μελωδίες κι η δομή των τραγουδιών, είναι βγαλμένες μέσα από την χρυσή δεκαετία της ελληνικής σκηνής, και το μόνο που την συνδέει με το σήμερα, είναι η αψεγάδιαστη παραγωγή. Ακόμη και τα πλήκτρα ακούγονται τόσο παρελθοντολάγνα ("Nine Steps to Hell"). Το άλμπουμ κλείνει με τον καλύτερο τρόπο, πραγματικό κερασάκι στην τούρτα, το “ Fire & Blood”, βασισμένο και εμπνευσμένο από την σειρά “Game of Thrones”, που αποτελεί την επικότερη των επικοτέρων στιγμών του δίσκου, με την βασική μελωδία να κλείνει το κομμάτι, εμείς τα μάτια και γινόμαστε ένα με τις φαμίλιες.

Παναγιώτης Μπιτσάκης

10. AVATARIUM
Avatarium 

Το ταλέντο του Leif Edling είναι γνωστό. Το ότι μετά από 25+ χρόνια στην πιάτσα θα μας έδινε (ως μέλος των Avatarium) έναν τόσο ποιοτικό και ιδιαίτερο δίσκο δεν το περίμενα όμως. Το Avatarium κατ’ εμέ συγκαταλέγεται στα 3 καλύτερα άλμπουμ που έχει συμμετάσχει ο Edling. Συνθέσεις αργές και mid-tempo, με πολλά ακουστικά μέρη, οι οποίες εκτός από Candlemass θα θυμίσουν Rainbow (κυρίως τα κιθαριστικά κρεσέντο του Blackmore), Sabbath, πρώιμους Dio και Blue Oyster Cult (ιδίως στο “Boneflower”). Τρομερή η φωνή και η ερμηνεία της Jennie-Ann Smith η οποία να σημειωθεί πριν τους Avatarium ελάχιστη σχέση είχε με το metal. Οι ενορχηστρώσεις προσεγμένες, τα riffs βαριά και επικά, η παραγωγή σε στυλ prog-epic-doom (όπως πρέπει δηλαδή), γενικά όλα άψογα.

Μανώλης Αστροπεκάκης

11. WARLORD
The Holy Empire

Η δισκογραφική επιστροφή των Warlord ήρθε να προσθέσει ακόμα ένα μεγάλο κεφάλαιο στο χώρο του επικού ήχου. Απλά εδώ μην ψάχνεις για σκηνές πολέμου και μάχης, ατσάλι να χτυπάει ατσάλι. Οι εικόνες που θα σου έρθουν στο μυαλό μοιάζουν περισσότερο με ένα σκουριασμένο σπαθί πασαλειμμένο με ξεραμένο αίμα, πολεμίστρες παρατημένες εδώ και αιώνες που όταν τις κοιτάς τις νιώθεις να πάλλονται σε μάχες ξεχασμένες από καιρό. Μην αναζητήσεις εδώ τον πολεμιστή, εδώ θα βρεις τον βάρδο. Ο Τσάμης είχε πάντα την ικανότητα να ακουμπάει τις χορδές της κιθάρας του με την ίδια ευκολία που ακουμπάει τις χορδές τις ψυχής μας. Αξεπέραστος!

Γιώργος Θεοφανόπουλος

12. CULTES DES GHOULES
Henbane

Αν το “Haxan” αποτέλεσε οδηγό στα κατασκότεινα μονοπάτια του black metal, το “Henbane” -ως άξιος διάδοχος- μοιάζει να στηρίζεται συγκριτικά περισσότερο σε μουσικά πρότυπα, παρά σε σπηλαιακές επιδόσεις. Με τη βοήθεια των Mgla στη μίξη και mastering του δίσκου, κατορθώνει να κλέψει τις εντυπώσεις μαζί με λίγη από την αύρα του “With Hearts Towards None”, τόσο σε πλαίσια κατάνυξης, όσο και κατάταξης στη φετινή μας λίστα.

Γιάννης Καγκελάρης

13. AUDREY HORNE
Youngblood

Μετά από τρεις απλά συμπαθητικές δουλειές, που όμως τους χάρισαν μια αρχική καταξίωση και υπόβαθρο, οι Νορβηγοί Audrey Horne βρήκαν αυτό που πιστεύω πως τους έλειπε: Προσωπικό στίγμα! Το "Youngblood" είναι ένας δίσκος μοντέρνου σκληρού ροκ, που όμως δεν ντρέπεται επ’ ουδενί να δείξει τη λατρεία του στους Rainbow, τους The Who και τους Maiden, που βρίθει εξαιρετικών και εθιστικών συνθέσεων, γεμάτων ενέργεια και ζωντάνια. Έχοντας και την εικόνα από τις καταιγιστικές ζωντανές εμφανίσεις τους, πιστεύω ακράδαντα πως το μέλλον των Audrey Horne διαγράφεται πλέον (ακόμα πιο) λαμπρό!

Πάνος Παπαπανάγου

14. SATAN
Life Sentence

Οι new wave τιτάνες Satan έρχονται και κάνουν την έκπληξη με έναν δίσκο που μάλλον κανείς δεν περίμενε. Το “Life Sentence”  θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η συνέχεια του “Court In The Act”, αλλά έτσι μάλλον το αδικώ αφού μπορεί να σταθεί εντελώς αυτόνομα χωρίς να φοβάται τη σύγκριση με την ιδιαίτερα βαριά κληρονομιά τους,  προσφέροντας μια φρεσκάδα που μόνο σε νεοσύστατες μπάντες συναντάς, διαμορφώνοντας έναν ήχο μοναδικό (πάντα είχαν) και όσο οξύμωρο και αν ακούγεται, δεδομένου ότι μιλάμε για κλασικό heavy metal, πρωτότυπο, βασιζόμενο τόσο σε ασύλληπτες ριφάρες όσο και στην φωνή του Brian Ross, ο οποίος, αγέραστος, δικαιολογεί με κάθε του συλλαβή γιατί είναι μια από τις καλύτερες φωνές που έβγαλε ο NWOBHM ήχος (και όχι μόνο φυσικά).

Γιώργος Θεοφανόπουλος

15. VOLBEAT
Outlaw Gentlemen And Shady Ladies

Οι Volbeat είναι σίγουρα το συγκρότημα με τη μεγαλύτερη άνοδο τα τελευταία χρόνια. Το “Outlaw Gentlemen And Shady Ladies’’ από την άλλη, δεν είναι το καλύτερο album που έχουν κυκλοφορήσει, αλλά σαφώς είναι αυτό που καρπώθηκε περισσότερο την επιτυχία. Με φανατικό κοινό παγκοσμίως και show-δυναμίτες με τεράστιες παραγωγές, χτυπούν δειλά-δειλά την πόρτα του κλειστού club των μεγάλων αυτής της μουσικής, φέρνοντάς της δώρο αυτό το ολοκαίνουριο “Elvis meets Metallica’’ metal. Έχει συνεργασίες, έχει παλμό, έχει κέφι, έχει και όμορφες συνθέσεις. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από ένα δίσκο; Μην επαναπαυτούν μόνο στις δάφνες του παρόντος, γιατί η σημερινή απαιτητική μουσική εποχή δεν νομίζω πως θα συγχωρέσει πολλά “St Anger’’. Συγχαρητήρια κύριοι! Σας ανήκει το ξεπέταγμα της δεκαετίας και το επιβεβαιώνετε σε κάθε album ως τώρα…

Χρήστος Δουλγεράκης

16. MOTORHEAD
Aftershock 

Τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο και να σταματήσει τους Motorhead. Ούτε καν τα προβλήματα υγείας του Ύψιστου Lemmy. Δύο χρόνια μετά το "The World Is Yours", o Snaggletooth δείχνει ξανά τα δόντια του στο "Aftershock". Άλλοτε με καταιγιστική διάθεση, άλλοτε με πιο bluesy, αλλού πιο mid tempo, μα πάντα στο μοναδικό rock 'n' roll ύφος τους, συνθέτουν τον καλύτερό τους δίσκο από το "Inferno" και δώθε…

Θανάσης Μπόγρης

17. JEX THOTH
Blood Moon Rise

Κατηγοριοποιούνται ως occult rock. Μόνο που όταν οι Jex Thoth ξεκινούσαν (ως Totem), ο όρος αυτός δεν υπήρχε. Η Jex δεν είναι η «μοιραία ντίβα με την πεντάλφα» που συναντάς κατά κόρον τα τελευταία χρόνια στο χώρο. Τραβούσε πάντα το δικό της, μοναχικό δρόμο. Και, παρότι με την αποχώρησή του, ο Grim Jim πήρε μαζί του τη φυσική παγωνιά του ύφους τους, άφησε άπλετο χώρο για μερικά από τα πιο ζεστά, ειλικρινή και όμορφα τραγούδια που ακούσαμε μέσα στη χρονιά που μας πέρασε.

Κώστας Συνατσάκης

18. BLACK SABBATH
13

Δεν είναι ώρες για κλάψες και σοβαρές αναλύσεις, είναι ένας δίσκος των SABBATH με Οzzy στα φωνητικά! Βαρεθήκατε ή δεν είναι “true”; Η κονόμα πάνω από όλα; Ε μη σώσετε και το ακούσετε… Είναι ένας πολύ καλός δίσκος όμως, που αξίζει προσοχής κατά τη γνώμη μου. Hail to Tony!

Γιώργος Κατσαΐτης

19. SAMSARA BLUES EXPERIMENT
Waiting for the Flood

Μετά το αμφιλεγόμενο «Revelation & Mystery» η πιο ελπιδοφόρα νέα μπάντα στο χώρο του stoner rock επανακτά τον τίτλο της, κυκλοφορώντας το δίσκο «σταθμό» στην καριέρα της.  Ευφάνταστα σόλο, υπέρβαρα Σαμπαθικά ξεσπάσματα, Χεντριξανές ψυχεδελικές αναζητήσεις σε ένα σύνολο αξιοθαύμαστα προσιτό για την πολυπλοκότητά του.

Dr. Doom

20. BLACK HEART REBELLION 
Har Nevo

Απολύτως κανένα νόημα δεν υπάρχει στην πεζή οριοθέτηση του ήχου του “Har Nevo” ως dark folk, μιας και εδώ έχουμε να κάνουμε με μια εξαιρετικά σπάνια περίπτωση, που η μουσική πηγάζει κατευθείαν από τη μητέρα Γη και μονάχα αυτή μπορεί να την αντιληφθεί πλήρως. Εκστατικοί ρυθμοί, ελλειπτικοί ήχοι, επικλήσεις, κραυγές, μπάσο, κιθάρα, κρουστά, φωνή... κάθε ήχος στις υπηρεσίες της μουσικής αυτής, που συντροφεύει τον Άνθρωπο, όταν μιλά με τον Θεό.

Αλέξανδρος Τοπιντζής

21. WOLF PEOPLE
Fain

Πριν τρία χρόνια με το "Steeple" απέδειξαν ότι διαθέτουν το ταλέντο, αλλά και την αγάπη για το rock των Wishbone Ash, Jethro Tull και Fairport Convention, ώστε να δημιουργήσουν ένα αριστούργημα, φολκλορικού, rock ρομαντισμού. Αντίστοιχα εμπνευσμένο είναι και το φετινό "Fain" άλμπουμ και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, που η πλειοψηφία των τραγουδιών, αντί να δανείζεται ιδέες από τον επιτυχημένο προκάτοχο, πρωτοτυπεί, ρισκάρει, σχεδόν καινοτομεί. Όταν καταφέρνει, δε, να περάσει και στο occult πεδίο (π.χ “Hesperus”), χωρίς να δανειστεί οτιδήποτε από Sabbath, μιλάμε για ένα σπάνιο κατόρθωμα.

Αλέξανδρος Τοπιντζής

22. ARRAYAN PATH
IV: Stigmata

Εντάξει ας πούμε ότι έχεις ακούσει πολλούς καλύτερους prog-power δίσκους τα τελευταία 10 έτη. Ας πούμε ακόμα ότι δεν ήσουν ποτέ φαν του είδους και δεν σου έλειψαν τα πορωτικά riffs, τα μελωδικά/τεχνικά σόλο και τα ανυψωτικά ρεφρέν. Αυτά είναι υποκειμενικά. Αυτό που είναι αντικειμενικό είναι ότι ο Νικόλας Λεπτός έχει σπάνια φωνή και εκφραστικότητα και μας πάει τουλάχιστον 10-15 χρόνια πίσω. Οι Arrayan Path κρατάνε ψηλά τη σημαία σε ένα είδος υπό εξαφάνιση που μας έχει χαρίσει όμως πάμπολες μαγικές στιγμές. Όσοι μεγαλώσατε με Stratovarius, Queensryche, Crimson Glory, κ.α. κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και ακούστε αυτό το δίσκο! Εγώ πάντως στην κλιμάκωση του ρεφρέν του “Clepsydra” σχεδόν έκλαψα.

Μανώλης Αστροπεκάκης

23. THRONE OF KATARSIS
The Three Transcendental Key

Επάνω σε μαύρο καμβά, οι Throne of Katarsis ζωγραφίζουν, με πορφυρό χρώμα, αλλόκοτες δαιμονολατρείες, ξόρκια της νύχτας, των σκιών και του κάτω κόσμου. Η ψυχή βαραίνει επικίνδυνα και το black metal εναντιώνεται σε οτιδήποτε καλό και φωτεινό. Εδώ, δεν υπάρχει χώρος για την παραμικρή ακτίνα φωτός. Ζόφος, σκοτάδι και ασχήμια τα συστατικά…

Παναγιώτης Μπιτσάκης 

24. SUBROSA
More Constant Than the Gods

To “No Help for the Mighty Ones” ήταν μια ηχητική κεραμίδα άνευ προηγουμένου. Εδώ το σκοτεινό φολκλόρ δίνει σταδιακά τη θέση του στο ανατατικό μεγαλείο. Υπέρβαρο doom, ευφυή βιολιά, ιδιαίτερη φωνή από τη Rebecca Vernon, αρχοντιά, φινέτσα. Αν δεν τους πήρατε είδηση πριν δύο χρόνια, μην κάνετε το ίδιο λάθος και τώρα, τέτοια πράγματα εμφανίζονται μια φορά στα δέκα χρόνια.

Κώστας Συνατσάκης

25. DEEP PURPLE
Now What?!

Ο τίτλος-ερώτηση της νέας δουλειάς των θρύλων του σκληρού ροκ, Deep Purple, ήταν ενδεικτικός της αμήχανης διάθεσης που το συγκρότημα είχε δημιουργήσει στους φίλους του τα τελευταία χρόνια. Ευτυχώς, η μουσική απάντηση ήταν κάτι παραπάνω από απόλυτη: Οι Deep Purple είναι ακόμα ζωντανοί και προεξάρχοντος του εξαιρετικού Don Airey, δημιούργησαν ένα μουσικό αποτέλεσμα απόλυτα συνεπές ως προς το παρελθόν και το παρόν τους, που κρίνεται πέρα για πέρα άξιο να φέρει το ιστορικό τους όνομα! 

Πάνος Παπαπανάγου

26. ALTER BRIDGE
Fortress

Μέχρι πρότινος, για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα έρθει σε τόσο στενή επαφή με τη μουσική τους, με εξαίρεση κάποια «ραδιοφωνικά» τους τραγούδια. Εδώ επιδεικνύουν ένα περισσότερο βαρυμεταλλικό πρόσωπο διατηρώντας όμως στο έπακρο και τα χαρακτηριστικά που τους έκαναν γνωστούς. Και όσο κι αν η ενασχόλησή μου έχει να κάνει περισσότερο με τις ακραίες αποφυάδες του metal δέντρου, δεν με εμπόδισε να εκτιμήσω και να απολαύσω ένα album εμπνευσμένο και παθιασμένο, με εθιστικές μελωδίες, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά ότι όταν ένας metal δίσκος διαθέτει αδιαμφισβήτητη ποιότητα στέκεται υπεράνω ιδιωμάτων και συγκεκριμένων διαχωριστικών γραμμών.

Θανάσης Αδαμαντόπουλος

27. HAKEN
The Mountain

Οι Βρετανοί Haken ανεβαίνουν τον κοπιαστικό δρόμο στο βουνό του progressive rock-metal κατακτώντας όλο και υψηλότερες κορυφές με το τρίτο άλμπουμ τους. Χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη ολόκληρο του φάσμα της προοδευτικής μουσικής μας δίνουν ένα αριστούργημα αυτού του ήχου. Λυρισμός και ευαισθησία, ρυθμική στρυφνότητα και jazz ελευθερία, μεταλλικά ξεσπάσματα και ονειρικές μελωδίες, συνδυασμένα με απαράμιλλη τεχνική, όλα αποτελούν χρώματα που συνθέτουν τον καμβά ενός από τους σημαντικότερους δίσκους του 2013. Απαραίτητο απόκτημα για κάθε δισκοθήκη.

Γιώργος Ξενικουδάκης

28. CULT OF ERINYES
Blessed Extinction

Με το δεύτερο δίσκο οι Βέλγοι έμπασαν ξανά τη χώρα τους στη μεγάλη κατηγορία της παγκόσμιας μαυρομεταλλικής σκηνής, παραδίδοντας σεμινάρια σύγχρονου αρτιοπαιγμένου black metal. Παθιασμένες ριφάρες, ένας πολυτάλαντος frontman, και ιδιοφυείς συνθέσεις, είναι το τρίπτυχο της επιτυχίας. Απ' όλα έχει ο μπαχτσές, σιδηροδρομικά μεγαλεία, ορθόδοξες ανάσες, και intelligent πειραματισμούς. Οι υποψιασμένοι κάτι είχαν πάρει χαμπάρι, για τους υπόλοιπους το “Blessed Extinction” ήταν εξαιρετικά ευχάριστη κεραμίδα.

Χρυσόστομος - Athotep - Τσαπραΐλης

29. FATES WARNING
Darkness in a Different Light

Οι παλαίμαχοι του progressive metal μετατρέπουν με ευκολία τα εννέα χρόνια που πέρασαν από την προηγούμενη κυκλοφορία τους σε μια στιγμή. Παίρνοντας φόρα με την προσθήκη του νέου τους ντράμερ, Bobby Jarzombek (Arch/Matheos, Iced Earth κ.α.), αλλά και με την επιστροφή του παλιού τους κιθαρίστα Frank Aresti, κυκλοφορούν τον πιο ουσιαστικό και ολοκληρωμένο δίσκο από την εποχή του “A Pleasant Shade of Gray”. Εδώ βρίσκονται όλα τα στοιχεία που αγαπήσαμε στη μουσική τους μέσα σε ένα έργο μοντέρνας αισθητικής βασισμένης όμως στη στιβαρότητα και εγκυρότητα της τριαντάχρονης πορείας τους. Οι κιθαριστικές οδοί που ακολουθεί ο Matheos σε συνδυασμό με την ψυχωμένη απόδοση των υπέροχων φωνητικών γραμμών του Alder κάνουν την επανάληψη της ακρόασης απαραίτητη δίνοντάς τους δίκαια θέση στην φετινή εικοσάδα.

Γιώργος Ξενικουδάκης

30. UZALA
Tales Of Blood And Fire

Άκρως δραστήριοι και συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησαν με το φανταστικό τους ντεπούτο, οι Uzala μας παραδίδουν το δεύτερο δίσκο τους με διαφορά ενός έτους και ενός split, ενδιάμεσα, σε απολογισμό. Ο βαλτώδης, τραχύς ήχος τους δίνει ξανά δυναμικά το παρών, τα φωνητικά της Darcy Nutt παραμένουν καθηλωτικά όσο ποτέ, ενώ οι ταχύτητες διατηρούνται αργές με τρόπο που να τείνουν αρεστές στους απανταχού λάτρεις του doom ιδιώματος.

Γιάννης Καγκελάρης