Με αφορμή την μόλις τρίτη επίσκεψη του Νο 4 των Big Four στην χώρα μας, ας αναφέρουμε κάποιους από τους λόγους που καθιστούν τους Anthrax, ως μια από τις μεγαλύτερες metal μπάντες που περπάτησαν τη Γη και κυρίως το πως συντηρούν τον μύθο τους ακόμα και σήμερα.

Cross Over and Walk This Way
Η συνεργασία των Anthrax με τον Chuck D των Public Enemy στην διασκευή του "Bring The Noise" το έτος 1991, αποτέλεσε την δεύτερη, ουσιαστικά, συνεργασία rock και rap καλλιτεχνών, μετά την επανεκτέλεση του "Walk This Way" από τους Aerosmith και Run DMC πίσω στο 1986. Είχαν προηγηθεί τα υπερεπιτυχημένα "Antisocial" (Trust) και "Got The Time" (Joe Jackson) singles, όπου επίσης επιλέγουν να διασκευάσουν ετερόκλητους καλλιτέχνες. Η rap, η hardcore και η grunge (επί εποχής Bush), έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στον σχηματισμό του ευμετάβλητου ήχου των Anthrax, οι οποίοι σε ολόκληρη την καριέρα τους επέλεξαν τον δύσκολο δρόμο της συνεχούς διαφοροποίησης. Εάν πρέπει να ονοματίσουμε ένα thrash γκρουπ, ειλικρινά crossover, τότε οι Anthrax δικαιούνται να κατέχουν αυτόν τον τίτλο περισσότερο από τον καθένα.

Metal Thrashing Mad
Είναι ένας από τους τέσσερις θρύλους. Και μην αρχίσετε τις εξυπνάδες ότι οι Exodus ή οι Testament θα έπρεπε να είναι στην θέση τους. Οι μεν πρώτοι έχουν ουσιαστικά μονάχα ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ άλμπουμ στην δισκογραφία τους, ενώ οι Testament παρά την τεράστια συνεισφορά τους στο thrash, δεν αποτέλεσαν αντίστοιχα σημαντικό σημείο αναφοράς, σε σύγκριση με τους Anthrax. Τα "Spreading The Disease", "Among The Living" κατά κύριο λόγο, και εν συνεχεία τα "State of Euphoria", "Persistence of Time" αλμπουμς διαμόρφωσαν έναν νέο ήχο, δίνοντας πνοή σε μια μικρή παράλληλη σκηνή με το thrash, που εξελίχθηκε τα επόμενα χρόνια στο nu metal.

Caught In A Mosh
Οι μεγάλες μπάντες φαίνονται στο σανίδι, οπότε όταν μιλάμε για thrash metal, τα πάντα κρίνονται στο moshpit. Και εδώ οι Anthrax είναι δάσκαλοι. Τα setlist κομμένα και ραμμένα για moshing από το πρώτο λεπτό, με επιλογές που πολλοί μεν θα χαρακτηρίσουν αναμενόμενες, αλλά χάνουν προφανώς το point. Και το γκρουπ, πιστό στην σκηνική παρουσία που είχε υιοθετήσει στα 80's, οργώνει πάνω-κάτω την σκηνή ακόμα και σήμερα. Και κρίνοντας την συναυλιακή απόδοση των υπολοίπων τριών μεγάλων τα τελευταία χρόνια, ίσως οι Anthrax να είναι οι μόνοι που δεν έχουν (ακόμα) εικόνα "μεσήλικων¨ επί σκηνής.

Worship Music
Η κυκλοφορία ενός αξιοπρεπέστατου άλμπουμ πέρσι, μετά από πολλά χρόνια απραξίας, τους ξαναέβαλε γερά στο παιχνίδι. ΟΚ, η αλήθεια είναι ότι το "Worship Music" δεν ήταν σε καμιά περίπτωση αντάξιο των κλασικών κυκλοφοριών που προαναφέρθηκαν, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι το thrash που πρεσβεύουν οι Anthrax έχει κάνει τον κύκλο του. Ακόμα και σύγχρονα γκρουπς που έχουν επηρεαστεί έντονα από αυτούς, (Municipal Waste, Dr.Living Dead) ασφυκτιούν ανάμεσα στην επαναληψιμότητα και το ρετρό, άσχετα αν τα γουστάρουμε κάργα.

Dino Baldini
Κάπως έτσι αποκαλούσε τον Scott Ian, ο μακαρίτης Dimebag Darrell, στα πλαίσια του δουλέματος που του έριχνε για την "πλούσια" καράφλα του. Χωρίς να θέλω να υποβιβάσω τον ρόλο των Benante και Bello, ο μικρόσωμος κιθαρίστας είναι ο άνθρωπος που διατηρεί τον όρο του mainman στο γκρουπ. Αεικίνητος, εξωστρεφής, επικοινωνιακός και άψογος επαγγελματίας, δεν είναι καθόλου τυχαίο που όλοι οι συνάδελφοι του στάζουν μέλι για την πάρτη του.

Indian
O Joey Belladonna και ο John Bush, ισότιμα οριοθετούν τον τίτλο "τραγουδιστής των Anthrax". Ο μεν πρώτος εκπροσωπεί την κλασική thrash πλευρά τους, ενώ ο δεύτερος την grunge/alternative/metal πορεία που πήραν στα ‘90s-‘00s. Αλλά είναι απόλυτα φυσιολογικό το κοινό των Αμερικανών thrashers να ρέπει προς την "αυθεντικότητα" που εμπνέει η παρουσία του Ινδιάνου. Αυτό, επιβεβαιώνουν άλλωστε και τα συχνά-πυκνά reunions, μέχρι να κυκλοφορήσουν επιτέλους άλμπουμ, με το "όσο πιο κοντά γίνεται" κλασικό line-up. O Ινδιάνος φοράει τα φτερά και αλαλάζει "Wardance". Τα υπόλοιπα τα λέμε μέσα στο pit...