Άλλη μια χρονιά πέρασε πριν καλά καλά το καταλάβουμε, με τις δισκοθήκες μας να μετρούν αρκετές καλές προσθήκες και τα ακούσματά μας να λογίζονται ως πλουσιότερα. Πολλές oοι κυκλοφορίες λοιπόν και φέτος, όπως πολλά ήταν επίσης και τα ποιοτικά δισκάκια που εγκαταστάθηκαν στα στερεοφωνικά μας, χωρίς όμως βέβαια να υπάρξουν εκείνες οι τρομερές εκπλήξεις που θα μας κάνουν να παραμιλάμε τα επόμενα χρόνια. Για ακόμη μια χρονιά, οι συντάκτες του AVOPOLIS METAL κάνουν το χρέος τους, ψηφίζουν τα 30 καλύτερα albums του 2012 και σας τα παρουσιάζουν…

1. GRAND MAGUS
The Hunt

Θα ξεκινήσω με τον πλέον παράδοξο τρόπο για τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς, λέγοντας ότι το “The Hunt” ΔΕΝ είναι ο καλύτερος δίσκος που βγήκε φέτος. Είναι όμως ένας πάρα πολύ καλός δίσκος που ξεπερνάει τα στεγανά των επιμέρους ιδιωμάτων αυτής της μουσικής, πράγμα που επιβεβαιώνει η παρουσία του σε λίστες ατόμων με αρκετά διαφορετικά ακούσματα, και ταυτόχρονα «δικαιολογεί» την παρουσία του στην κορυφή της συγκεκριμένης λίστας. Οι GRAND MAGUS συνεχίζουν ένα σερί εξαιρετικών δίσκων (άσχετα αν ο φετινός υστερεί των προκατόχων του) και μπορούμε πλέον να τους χαρακτηρίζουμε ως πραγματικά μεγάλο συγκρότημα (αν και στα live τους προσπαθούν να μας διαψεύσουν).

Γιώργος Θεοφανόπουλος

2. WITCHCRAFT
Legend

Τρομερή εξέλιξη από τους Σουηδούς. Αν και βρίσκονται σε μία δισκογραφική που αποτελείται από ένα ωκεανό ονομάτων δείχνουν να μη «μασάνε» και να εξελίσσονται με σταθερά βήματα. Λίγο hard rock, λίγο doom metal, μία παγωμένη μπύρα (λέμε τώρα) και δυνατά η ένταση. Επιβάλλεται να επισημανθεί η αψεγάδιαστη απόδοση και σε αυτό το δίσκο του τραγουδιστή, κύριου Pelander.

Γιώργος Κατσαΐτης

3. PARADISE LOST
Tragic Idol

Βρείτε μου έναν άνθρωπο που να υποστήριζε πριν δέκα και βάλε χρόνια, πως οι PARADISE LOST θα ξαναέβγαζαν δίσκο που να περιέχει όλα εκείνα τα στοιχεία που τους έκαναν τρανούς και αντικείμενο λατρείας πίσω στα ‘90s και θα σας δείξω εγώ έναν που άκουσε διάφορες παραλλαγές της λέξης «τρελός» σαν προσωπικό χαρακτηρισμό. Με το “Tragic Idol” οι Βρετανοί συνεχίζουν ένα σερί καταπληκτικών κυκλοφοριών, χαρίζοντάς μας έναν πολυδιάστατο, ζοφερό και σκοτεινό δίσκο. Λιγότερο doom και περισσότερο gothic από τον προκάτοχό του, με περισσότερες μελωδίες και δη στις lead κιθάρες, αποτελεί την καλύτερη δουλειά του συγκροτήματος από την εποχή του τεράστιου “Draconian Times” ως τις μέρες μας. Υποκλινόμαστε ταπεινά!

Θανάσης Μπόγρης

4. ACCEPT
Stalingrad

Όπως όλοι αδυνατούσαν το 2010 να διανοηθούν ότι υπάρχουν ισχυροί ACCEPT χωρίς Udo Dirkschneider, έτσι και φέτος, οι ίδιοι είναι αυτοί που αδυνατούν να πιστέψουν ότι το συγκρότημα κυκλοφόρησε δεύτερο σερί καλό δίσκο, με τον ίδιο τραγουδιστή. Δεν βλέπεις κάθε μέρα τέτοια φαινόμενα αναγέννησης και παίρνει καιρό να το χωνέψεις. Δεν δένει πάντα τόσο εύκολα το γλυκό και αν με το “Blood Of The Nations’’ είχαν ήδη τη μαγιά, τώρα με το ‘’Stalingrad’’ κοντεύουν να βάλουν και το κερασάκι. Οι κομματάρες αμέτρητες, τα riffs και τα solos σχεδόν όλα αξιομνημόνευτα, ως και αξέχαστα, η οργή να ξεχειλίζει και η τριάδα Hoffmann-Baltes-Tornillo να πετάει φωτιές στην επίθεση. Κύριοι, ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει. Γι’ αυτό, ας είμαστε λιγότερο δύσπιστοι στο επόμενο. Που ξέρετε; Μπορεί να είναι μάπα και να δούμε πάλι τον κοντό, χοντρό και καραφλό επιθετικό να βάζει τη μπάλα στο πλεκτό.

Χρήστος Δουλγεράκης

5. KREATOR
Phantom Antichrist

Αν και οι KREATOR είναι από τις πιο παλιές και επιτυχημένες thrash μπάντες, δεν σταματούν να μας εκπλήσσουν με τις κομματάρες που γράφουν. Η περίτρανη απόδειξη του λόγου μου είναι το “Phantom Antichrist”, που είναι δίσκος με πολλά γαλόνια. Να θυμίσουμε ότι οι KREATOR έχουν αφιερώσει το “Civilization Collapse” στην Ελλάδα και την ατελείωτη μάχη των πολιτών με την πολιτεία.

Περικλής Καπογιάννης

6. ASPHYX
Deathhammer

Το να μας προσφέρουν οι βετεράνοι ASPHYX δεύτερη σερί εκπληκτική κυκλοφορία μετά την επαναφορά τους στα death metal δρώμενα, για να είμαι ειλικρινής δεν του έδινα και πολλές πιθανότητες. Μέχρι  όμως τη στιγμή που το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου έσκασε σαν τεράστια μπάλα κατεδάφισης στα μούτρα μου και μαζί με τα υπόλοιπα έπη με ώθησαν να   τοποθετήσω  το “Deathhammer” στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου της προσωπικής μου λίστας. Σοβαροί, ουσιώδεις  και μετρημένοι  οι ASPHYX δεν χρειάζονται περιττά στολίδια για να βροντοφωνάξουν με τόση πειθώ “This is true death metal you bastards” και να μας αναγκάσουν να υποκλιθούμε στο μεγαλείο τους. Kneel you dogs!

Θανάσης Αδαμαντόπουλος

7. GOJIRA
Le Enfant Sauvage

Βάζω στοίχημα ότι αν αυτός ο δίσκος είχε κυκλοφορήσει στα 90’s η πιο κλισαρισμένη φράση που θα χρησιμοποιούνταν για να τον περιγράψει κανείς  θα ήταν «το metal της νέας χιλιετίας». Και αυτό βέβαια διότι οι GOJIRA μέσα σε λίγα χρόνια κατόρθωσαν πλέον να προπορεύονται και όλοι  οι υπόλοιποι να τους ακολουθούν. Προοδευτικό, ευρηματικό και αποδεκτά ακραίο το “Le Enfant Sauvage”, ισχυροποιεί τη θέση των GOJIRA ως ένα από τα top metal ονόματα της εποχής μας και τους βαραίνει με την ευθύνη του διαμορφωτή των εξελίξεων…

Θανάσης Αδαμαντόπουλος

8. UZALA
Uzala

Ξεχάστε ότι ξέρατε για τους THE DEVIL’S BLOOD, τους JEX THOTH και οποιαδήποτε άλλη μπάντα έχει γυναικεία φωνητικά. Εδώ δεν θα βρείτε τίποτα ρομαντικό ή σαγηνευτικό. Οι UZALA πειραματίζονται με τα πάντα αλλά κοινός παρανομαστής τους είναι το σκοτάδι. Doom εναντίον proto-thrash, proto-death εναντίον black metal… Νικητής; Ο ακροατής!

Dr. Doom

9. OVERKILL
The Electric Age

Από μικροί στην ζωή μας ακούγαμε για αξίες και σταθερές, είτε στο σχολείο είτε στην οικογένεια. Ε λοιπόν μια από τις πιο σταθερές αξίες στη μουσική είναι και οι OVERKILL, οι οποίοι με τον χαρακτηριστικό ήχο τους δεν μας αφήνουν σε χλωρό κλαρί, πόσο μάλλον με το “Electric Age” τους, το κλαρί είναι και ηλεκτρισμένο, και μιλάμε για πολύ φορτίο, όχι μισές δουλειές…

Περικλής Καπογιάννης

10. AMENRA
Mass V 

Πιο heavy και doomy από ποτέ, με τη φωνή του Colin H. Van Eeckhout «ψημένη», ώριμη και πολυεπίπεδη, οι AMENRA πετυχαίνουν εκεί που οι μέντορες Neurosis (φέτος) απέτυχαν. Το “Mass V” είναι ένα κομψοτέχνημα και σημείο αναφοράς στο χώρο του. Ξεχνάμε τα διλήμματα «sludge ή post metal;», ξεχνάμε τους ενδοιασμούς «ε μα αυτά τα’ χουν παίξει και οι Neurosis» και οτιδήποτε άλλο μίζερο έβρισκε όποιος σκάλιζε γύρω από την κολεκτίβα. Αν υπάρχει ένας (αριθμητικά: 1) δίσκος στον ευρύτερο sludge χώρο που ΠΡΕΠΕΙ να ακούσετε για το 2012, αυτός είναι το “Mass V”.

Κώστας Συνατσάκης

11. MY DYING BRIDE
A Map of All Our Failures

Ο δίσκος της χρονιάς δίχως φανφάρες, δίχως τύψεις. Κατάθεση ψυχής ακόμη μία φορά για τους Βρετανούς, ίσως ένα κλικ πάνω από τους τελευταίους τους δίσκους. Η θεατρικότητα συνδυασμένη με το ταλέντο και το πάθος για πόνο και θλίψη έχουν ως αποτέλεσμα την προσήλωση του ακροατή και τη δημιουργία σε αυτόν μίας αμφιταλαντευόμενης και συνάμα μακάβριας αντίληψης ως προς το αν η καραμπίνα που κοντοστέκει παραδίπλα είναι μισογεμάτη ή μισοάδεια…

Γιώργος Κατσαΐτης

12. PALLBEARER
Sorrow and Extinction

Ένας δίσκος που έχει τη λέξη "Sorrow" γραμμένη παντού, όχι μόνο στον τίτλο! Οι PALLBEARER παίρνουν κομμάτια από τις πιο καταθλιπτικές στιγμές ολόκληρης της ιστορίας του metal και συνθέτουν ένα δίσκο έργο-τέχνης με εντελώς προσωπικό ύφος. Οι PALLBEARER οδηγούν το doom σε νέα μονοπάτια και το μέλλον μοιάζει να είναι σκοτεινό...

Dr. Doom

13. MESHUGGAH
Koloss

Αν και επιφανειακά, στο “Koloss” διακρίνουμε την mid-tempo ευφυΐα των Σουηδών, χτισμένη με ακολουθίες από riffs που οδηγούν την ακρόαση σε μια δαιδαλώδη διαδρομή, στο εσωτερικό της μουσικής τους διακρίνουμε ένα νέο στοιχείο που δεν υπήρχε στις προηγούμενες κυκλοφορίες τους και λέγεται εν αγγλιστί “feeling”. Επιτέλους, οι MESHUGGAH δεν δίνουν, απλά, σχήμα σε έναν ψυχρό ήχο, αλλά πετυχαίνουν το δημιούργημα τους να αναπνέει, να αισθάνεται και να έχει μια θέρμη αντίστοιχη της υψηλής τεχνικής κατάρτισης που διαθέτουν. Οι Σουηδοί κάνουν ένα βήμα παραπέρα, παρασκευάζοντας ένα “εγχειρίδιο” για αρχάριους, με γνώμονα όχι την εμπορική επιτυχία, αλλά με στόχο την εντροπία του απαίδευτου ακροατή και της δύστροπης υφής του υλικού.

Αλέξανδρος Τοπιντζής

14. ENSLAVED
RIITIIR

Είναι heavy metal με λίγο από black έως και doom. Όταν αυτά συνδυαστούν με την παγωμένη progressive κατεύθυνση των ENSLAVED των τελευταίων δίσκων, μας προσφέρουν απλόχερα το “RIITIIR”. Εμπνευσμένος δίσκος με μία, ευτυχώς, περιορισμένη και φυσιολογική εξέλιξη ως προς το black metal παρελθόν τους. Η Νορβηγίλα των 90’s, έστω και σε λιγότερη ποσότητα, είναι ακόμη εδώ και το απολαμβάνουμε.

Γιώργος Κατσαΐτης

15. GRAVEYARD
Lights Out

Μετά το σοκ που προκάλεσε στη ροκ και μέταλ σκηνή το μαγευτικό “Hisingen Blues”, ο διάδοχός του, το “Lights Out”, φυσιολογικά είχε την ευχή και την κατάρα να είναι ένας από τους πλέον αναμενόμενους δίσκους της χρονιάς. Οι GRAVEYARD κατάφεραν περίφημα να σταθούν στο ύψος τους και να δημιούργησαν έναν από τους κορυφαίους δίσκους και για το 2012! Μια πανέμορφη δουλειά ψυχεδελικού hard rock/blues, με αυθεντική '70s αισθητική, από το εξώφυλλο ως την παραγωγή της, που φανερώνει μεγάλο μεράκι από ένα συγκρότημα πάνω στη δημιουργική ακμή του. Το μέλλον  ξεκάθαρα ανήκει στους Σουηδούς και κάτι μου λέει πως ακόμα δεν έχουμε ακούσει τα καλύτερα...

Πάνος Παπαπανάγου

16. CANDLEMASS
Psalms for the Dead 

Τελευταίος δίσκος για τους CANDLEMASS, οι οποίοι έχουν παραδώσει στην μεταλλική κοινότητα μια τεράστια μουσική κληρονομιά και ποτέ δεν είναι αρκετός ο ήχος τους για τα αυτιά μας. Οι κριτικές και οι σκέψεις για το τελευταίο μουσικό τους επιχείρημα είναι πολλές και διφορούμενες άλλα πιστεύουμε ότι θα μπορούσαν να είχαν κάνει καλύτερη την τελευταία τους πινελιά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα έμπειρα χέρια τους μουτζούρωσαν τον καμβά, αντιθέτως θα έλεγα. Σε κάθε περίπτωση εάν το “Black as Time” είναι το τελευταίο κομμάτι που έγραψαν θα χαρούμε να το ακούσουμε live ξανά και ξανά.

Περικλής Καπογιάννης

17. THE DEVIN TOWNSEND PROJECT
Epicloud

Αφού δηλώσω απροθυμία να υποπέσω στο λάθος της πεζής περιγραφής της μουσικής που περιλαμβάνει το “Epicloud”, θα επισημάνω, μονάχα, ότι οι “υπερηχητικές pop μελωδίες συνεχίζουν να αποτελούν το trademark του ήχου του Devin και όποιος κατάλαβε. Η Anneke (ex-The Gathering) ξανά παρούσα στα φωνητικά, προσφέρει την γλυκύτητα της φωνής της, ανάμεσα στα άγρια ξεσπάσματα του Devin, σμιλεύοντας έτσι την όποια ακραία φύση της μουσικής. Κακά τα ψέματα, από το “KI” άλμπουμ έως και την περσινή διλογία “Ghost/Deconstruction”, ο Devin δεν είχε καταφέρει σε κανένα σημείο να ξεπεράσει σε ποιότητα το αριστουργηματικό “Terria” άλμπουμ του 2001. Το “Epicloud” είναι μια πολύ ιδιαίτερη κυκλοφορία, που πιθανότατα στο μακρινό μέλλον θα αναγνωρισθεί ως η πληρέστερη του καλλιτέχνη. Και ίσως όχι σε αυτόν τον πλανήτη...

Αλέξανδρος Τοπιντζής

18. H.E.A.T.
Address the Nation

Αυτό σε απλή αργκό, ονομάζεται το ξεπέταγμα της χρονιάς. Τι και αν οι προσπάθειες των H.E.A.T. τα προηγούμενα χρόνια ήταν κάτι παραπάνω από αξιοπρεπείς; Κανείς, εκτός ολίγων, δεν θα έδινε σημασία σε ένα νέο συγκρότημα από τη Σουηδία, που παίζει μάλιστα και AOR. “Έλεος, δεν είναι για εμάς αυτά!’’, “περάσανε τα 80’s φιλαράκο’’ και άλλα τέτοια γραφικά. Με την προσθήκη του Erik Grönwall και πολλά βέλη στη φαρέτρα, κυκλοφόρησαν το “Address The Nation’’, την πιο πρόσφατη ανάσταση του ξεχασμένου, καλού AOR ήχου. Δοσμένου σωστά, επίκαιρα και με τις κατάλληλες δόσεις 80ίλας. Δεν θυμάμαι πολλά κομμάτια σαν και το “Living On The Run’’ τα τελευταία χρόνια. Προσωπικά το θεωρώ ως και δίσκο της χρονιάς. Κάτι παίρνουν αυτοί εκεί στο Upplands Väsby. Καρποί μελωδίας φυτρώνουν από τα δέντρα; Δεν εξηγείται αλλιώς!

Χρήστος Δουλγεράκης

19. SAMOTHRACE
Reverence to Stone

Δεν παίζουν λαϊκά! Δεν είναι καν  Έλληνες,  αλλά καλύτερα να μην τους ακούσεις όταν έχεις τις μαύρες σου. Δύο επικές συνθέσεις, γεμάτες μελαγχολία, θλίψη και οργή.  Ένα θεοσκότεινο doom/ sludge κομψοτέχνημα.

Dr. Doom

20. MGLA 
With Hearts Towards None

Ο δεύτερος ολοκληρωμένος δίσκος των Πολωνών Mgla, πέραν ενός αδιαμφισβήτητου breakthrough για τα όποια underground δεδομένα, έμελε να αποτελέσει το πιο «επαγγελματικά» προσεγμένο έργο μιας άρτιας ποιοτικά δισκογραφίας. Προσπερνώντας το μακροσκελές, επαναλαμβανόμενο μοτίβο του ομότιτλου προκατόχου του, οι όποιες Ορθόδοξες πινελιές χαίρουν πλήρους αφομοίωσης μέσω της άκρως υποδειγματικής παραγωγής, που μοναδικό στόχο φέρει την ανάδειξη μιας άριστα δομημένης κιθαριστικής προσπάθειας. Η αλήθεια βέβαια είναι πως συνολικά παραμένει ένα σκαλί κατώτερο των προηγούμενων έργων, συμπεριλαμβανομένου της περίπτωσης του “Altered States of Divinity” του alter ego τους Kriegsmaschine, αλλά όσο εμφανέστατα διατηρεί το black metal feeling αναλλοίωτο, παρά τις όποιες διαφορές σε προσέγγιση, τόσο επιβεβαιώνει το συνθετικό ταλέντο του group, δικαιώνοντας το hype που το περιβάλλει.

Γιάννης Καγκελάρης

21. DEPHOSPHORUS
Night Sky Transform

Γίνεται το grindcore να ακουστεί εσωστρεφές, περιπετειώδες, διαστημικό; Κι όμως γίνεται! Οι DEPHOSPHORUS συνδυάζουν στοιχεία από την grindcore παράδοση με την επιβλητικότητα του black metal, φέρνοντας ευχάριστους συνειρμούς σε όσους λάτρεψαν κάποτε τους Forgarður Helvítis, και δίνοντας έναν δίσκο πρωτοποριακό. Προσοχή: όχι πρωτοποριακό για τα ελληνικά δεδομένα, αλλά γενικώς για τα extreme metal standards. Η συμμετοχή του πολύ Ryan Lipynsky (Unearthly Trance) στο «Unconscious Excursion» είναι απλά η επιβεβαίωση.

Κώστας Συνατσάκης

22. TIAMAT
The Scarred People

Δεν είναι η διασκευή στο "Born To Die" της Lana. Μήτε η επαναφορά των φλοϋδικών ήχων. Ούτε καν το πιο θετικό πρόσωπο των Tiamat. Είναι που το "The Scarred People" περιλαμβάνει κομματάρες, έτσι όπως είχαμε συνηθίσει στα 90's. Από το "Winter Dawn" και το "The Sun Also Rises", έως και το "The Red Of The Morning Star", φαίνεται ότι ο Edlund βρίσκεται στην πιο φωτεινή φάση της καριέρας του, αποδεικνύοντας περίτρανα πόσο "γατάκια" ήταν τα γκοθοπρεζάκια που κάποτε το έπαιζαν rock stars.

Αλέξανδρος Τοπιντζής

23. ALCEST
Les Voyages De L’ame

Σε όποιο υποείδος και να τους κατατάξεις είναι δεδομένο ότι κάνοντάς το θα χάσεις ένα μέρος από τη μαγεία που προσφέρει η ακρόαση του νέου δίσκου των Γάλλων. Το “Les Voyages De L’ame” δεν χρειάζεται να μπει σε  καλούπια και τυπικές περιγραφικές φόρμες  για να το αποδεχτείς. Στηρίζεται αποκλειστικά  στην ατμόσφαιρα των συνθέσεών του και τα εκπληκτικά, πανέμορφα ηχοχρώματα του δημιουργώντας τελικώς ένα εξαίσιο  μουσικό έργο τέχνης .

Θανάσης Αδαμαντόπουλος

24. SWANS
The Seer

Δεν ξέρω πόσοι μπορεί να περίμεναν την παρουσία ενός δίσκου των SWANS στη λίστα του Avopolis: Metal. Όχι ότι οι SWANS είναι άγνωστοι στο metal κοινό, ίσα-ίσα που κάμποσοι metal μουσικοί τούς μνημονεύουν ως επιρροή. Το ζήτημα δεν είναι εκεί όμως, είναι στο ότι το “Τhe Seer” είναι από ΚΕΙΝΟΥΣ τους δίσκους που βγαίνουν μια φορά κάθε 20 χρόνια. Διαλύει κάθε ταμπέλα, κάθε στεγανό, κάθε τι που βγήκε και με στόμφο μίλησε για «προοδευτικότητα». Είναι σοκαριστικό να βγάζει ο Michael Gira τέτοιο δίσκο μετά από τρεις δεκαετίες πορείας. Ό,τι είδος μουσικής κι αν προτιμάτε, ακούστε αυτό το δίσκο. Δεν ξέρετε τι χάνετε.

Κώστας Συνατσάκης

25. VALIDOR
Dawn of the Avenger

Η ελληνική σκηνή έχει γιγαντωθεί σε μια από τις καλύτερες παγκοσμίως, και εδώ έχουμε ένα από τα περίτρανα παραδείγματα που έρχονται να επιβεβαιώσουν αυτή τη διαπίστωση. Νιώστε τη βάναυση και επική επίθεση των VALIDOR, όχι σαν το επιδέξιο σπαθί του ξιφομάχου που με δεξιοτεχνία ψάχνει ένα άνοιγμα στην άμυνα του αντιπάλου, αλλά σαν τη λυσσασμένη επίθεση με βαριοπούλα που βρίσκει κατευθείαν το στόχο της και τον συνθλίβει. Τεράστιος δίσκος.

Γιώργος Θεοφανόπουλος

26. YAKUZA
Beyul

Οι Yakuza του Bruce Lamont συνθέτουν τεράστια άσματα για την πλάκα τους. Το “Beyul” περιλαμβάνει μόνο τέτοια, αλλά δυστυχώς το γκρουπ δεν έχει λάβει παρά ελάχιστη από την επιτυχία που του αξίζει. Λίγο τα αντιεμπορικά εξώφυλλα, λίγο η “δύσκολη” του Bruce, οι Yakuza παραμένουν αφανείς ήρωες μιας σκηνής που ξεπουλάει. Το “Beyul” αποτελεί ένα ακόμα κόσμημα της προοδευτικής, με την ευρεία έννοια, δισκογραφίας, που ενώ διατηρεί όλα τα χαρακτηριστικά του γκρουπ αναλλοίωτα, ταυτόχρονα προσθέτει νέα στοιχεία. Το μόνο που απομένει, είναι να τα ανακαλύψεις και εσύ. Άραγε συναντάς συχνά τόσο συναρπαστικές μπάντες;

Αλέξανδρος Τοπιντζής

27. JESS AND THE ANCIENT ONES
Jess and the Ancient Ones

Το occult rock είναι μια από τις τελευταίες τάσεις της σκληρής μουσικής, εδώ και 2-3 χρόνια, όσα περίπου και τα χρόνια ζωής των Φιλανδών JESS AND THE ANCIENT ONES, οι οποίοι με το φετινό ντεμπούτο τους δημιούργησαν καλό hype γύρω από το όνομά τους και δικαιολογημένα μάλιστα. Οι γέφυρες με το doom αποκόπτονται, το heavy στοιχείο των Iron Maiden και των Mercyful Fate συναντά την pop των Abba, τα 70s vibes περισσεύουν, η φωνή της Jess σε μεθάει και εκείνες οι ριμάδες οι μελωδίες πάνε και σου σφηνώνονται μονομιάς στον εγκέφαλο και σε στοιχειώνουν. Αγνοήστε τους και θα σας κυνηγούν οι Ερινύες…

Θανάσης Μπόγρης

28. MASTER’S HAMMER
Vracejte Konve Na Místo

Στο λεγόμενο δίλημμα Τσέχικης καταβολής μεταξύ των Root και Master’s Hammer, ο υποφαινόμενος υπήρξε ανέκαθεν μεγαλύτερος οπαδός των πρώτων, έστω και αν το κενό που άφησε η φυγή του Petr Hosek από τις τάξεις τους δεν αναπληρώθηκε ποτέ, επικυρώνοντας το status που χαίρει ανάμεσα στους πιο ιδιαίτερους συνθέτες που χάρισε το κλασσικότροπo Τσέχικο metal. Από την άλλη πλευρά ασφαλώς, όσο αμφιλεγόμενη αποκαλέστηκε η ιστορική επιστροφή των Master’s Hammer στα πλαίσια του “Mantras”, τόσο εντυπωσιακή καταλήγει η συνέχεια με τον γλωσσοδέτη “Vracejte Konve Na Místo” να αποπνέει άκρατη ζωντάνια χάριν των χαρισματικών του riffs, της αρκούντως ταιριαστής παραγωγής, αλλά και των αρχετυπικών φωνητικών που μόνο συγκίνηση μπορούν να προκαλέσουν σε όποιον γουστάρει λίγο τζατζίκι στο black metal του. Όποιος απογοητεύτηκε από το “Matras” εδώ αναμένεται να βρει ό,τι ακριβώς αποζητά, έστω και αν οι πιο απαιτητικοί υπάρχουν πάντα για να έχουμε τη γούνα μας καλυμμένη.

Γιάννης Καγκελάρης

29. FLYING COLORS
Flying Colors

Η μουσική συνύπαρξη του Mike Portnoy με τον Steve Morse είναι αν μη τι άλλο ένα γεγονός που πολύ δύσκολα θα μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητο έναν φίλο της σκληρής μουσικής. Και το αποτέλεσμα, το ομώνυμο δηλαδή ντεμπούτο των FLYING COLORS, καταφέρνει να κινηθεί αρμονικά ανάμεσα στους YES και τους ΜUSE, παντρεύοντας άριστα τις πολυδιάστατες επιρροές των συντελεστών του και να μας προσφέρει απλόχερα λυρισμό και ορισμένες πανέμορφες μελωδίες. Η κιθάρα του Morse είναι μαγευτική, ο Portnoy ακούγεται όσο απελευθερωμένος δεν είχε ακουστεί εδώ και πολύ καιρό και το “Flying Colors” είναι μια εξαιρετική δουλειά που δικαιολογεί πλήρως το χαρακτηρισμό του προοδευτικού ροκ και αξίζει να ακουστεί απ’ όλους!

Πάνος Παπαπανάγου

30. WRATHBLADE
Into The Netherworld's Realm

Λυσσαλέο και καταιγιστικό δημιούργημα, αναδυόμενο μέσα από τον ορυμαγδό της μάχης, βαφτισμένο στο αίμα ενός σαρωτικού epic metal και στις πιο βάρβαρες εκφάνσεις του αμερικάνικου power. Οι ισοπεδωτικές επελάσεις από τα πραγματικά τεράστια riffs σε συνδυασμό με έναν απόλυτα προσωπικό ήχο, συνθέτουν ένα δίσκο που δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι θα αφήσει κάποιον ασυγκίνητο. Ένας από τους καλύτερους δίσκους ελληνικού συγκροτήματος, και όχι μόνο.

Γιώργος Θεοφανόπουλος