Όταν συγκροτήματα με τη μουσική των οποίων γαλουχηθήκαμε, μας επισκέπτονται για συναυλία, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για μια δισκογραφική ανασκόπηση σε δίσκους που δεν ακούμε όσο συχνά θα θέλαμε, για να ακούσουμε κομμάτια που θα χαρούμε στο live, αλλά και διακαείς πόθους που δεν θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ζωντανά. Ακολουθήστε μας σε ένα ταξίδι με αξιοκρατική σειρά (εννοείται πως οι ενστάσεις για τη σειρά που βάλαμε τους δίσκους θα είναι όσες και οι αναγνώστες, συμπεριλαμβανομένων και εμάς των ίδιων, αφού την επόμενη κιόλας στιγμή η μορφολογία της λίστας θα ήταν διαφορετική) στη δισκογραφία των ACCEPT, για να θυμηθείτε όλους τους λόγους για τους οποίους τους αγαπήσατε, αλλά και, γιατί όχι, να ανακαλύψετε εκ νέου κομμάτια που είχατε ξεχάσει ή προσπεράσει.

Restless and Wild

Ξεχωρίζει Διότι: Είναι, κατά γενική ομολογία, ένας από τους δίσκους που καθόρισαν την metal μουσική στις επόμενες δεκαετίες. Στρατιές μουσικών και απλών ακροατών γαλουχήθηκαν από τα συστατικά του “Restless..”, ενώ και το ίδιο το group έκανε το δικό του breakthrough στα μεγάλα σανίδια. Σημαντικό tip, το γεγονός ότι παρότι μέλος του group ήταν ήδη ο Herman Frank, καμία κιθαριστική νότα δεν παίχτηκε από τον ίδιο, μιας και προσχώρησε στο group μετά τις ηχογραφήσεις.

Υστερεί: Πλάκα κάνετε. Μιλάμε για ιερό τέρας εδώ...

Ύμνοι: Ολόκληρο το album είναι ένας αδιάσπαστος υποχρεωτικός ύμνος στο heavy metal. Εάν μετά από βασανιστήρια, έπρεπε να επιλέξω 3 αγαπημένα κομμάτια, αυτά θα ήταν τα εξής: “Restless&Wild”, “Princess Of The Dawn”, “Flash Rockin' Man”.

Κρυμμένα Διαμάντια: Τα “Shake Your Heads”, “Get Ready” και “Don't Go Stealing My Soul Away”  παίζοντα ελάχιστα πλέον στις συναυλίες τους. Γιατί; Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να ακούσουμε για πολλοστή φορά το “Balls to the Wall”...

Breaker

Ξεχωρίζει Διότι: Θα μπορούσαμε απλά να πούμε ότι είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους των ACCEPT, κάτι που αυτόματα τον κατατάσσει στις κορυφαίες κυκλοφορίες αυτής της μουσικής. Ένα γνήσιο rock’n’roll πνεύμα σε συνδυασμό με δυο αιχμηρότατες κιθάρες, συνθέτουν τραγούδια που ενώνουν ακροατές απ’ όλα τα παρακλάδια αυτού που αποκαλούμε Heavy Metal.

Υστερεί:  Ουσιαστικά πουθενά, όπως άλλωστε και τα υπόλοιπα 3 που συμπληρώνουν την πρώτη τετράδα. Ας πούμε όμως ότι προς το τέλος της Β πλευράς τα τραγούδια είναι εμφανώς κατώτερα από τα υπόλοιπα του δίσκου, κάτι που απλά σημαίνει πως δεν ανήκουν στην κατηγορία “classics”.

Ύμνοι: “Starlight”, “Breaker”, “Can't Stand the Night”, “Son of a Bitch” και σταματάμε εδώ γιατί λίγο ακόμα και θα μπει όλος ο δίσκος.

Κρυμμένα Διαμάντια: “Burning”, “Midnight Highway”, “Run If You Can”. Επίσης στους 4 πρώτους δίσκους δεν υφίσταντο ουσιαστικά παραγνωρισμένα τραγούδια, απλά τα συγκεκριμένα έχω την εντύπωση ότι χαίρουν ελαφρώς μικρότερης αναγνώρισης, αν και είναι εξίσου καλά (αν όχι και καλύτερα) με τα essentials (sic).

Balls to the Wall

Ξεχωρίζει Διότι: Διότι πήραν ρίσκα και εκτέθηκαν με θράσος στο συντηρητικό ευρωπαϊκό κοινό και στο τέλος κέρδισαν. Ο πιο “Βρετανικός” δίσκος τους, με τα περισσότερα hits και με την καλύτερη παραγωγή. Άπιαστες συνθέσεις, ο καλύτερος Udo που έχετε ακούσει ποτέ και το τευτονικό metal έχει ήδη εκτοξευθεί. Γύρω από τους στίχους, στήθηκε ένας ακόμα heavy metal θρύλος. Gay-friendly τους χαρακτήρισαν πολλοί, οι Accept το εκμεταλλεύτηκαν και μέχρι σήμερα, απολαμβάνουν τα οφέλη του ντόρου. This is metal-marketing...

Υστερεί: Ίσως το μοναδικό “ψεγάδι” που μπορώ να σκεφτώ είναι η απουσία κάποιων τραγουδιών με τον trademark “καταιγιστικό” ρυθμό τους.

Ύμνοι: Τέτοια γερμανικά hits μόνο οι Scorpions κατάφεραν να ξεπεράσουν. Διαλέξτε όποιο θέλετε από τα: “Balls To The Wall”, “London Leatherboys”,  “Love Child”, “Head Over Heels”, “Losers And Winners”, “Fight It Back”.

Κρυμμένα Διαμάντια: Το “Winterdreams” που κλείνει τον δίσκο είναι ένα υπέροχο mid tempo μπαλαντοειδές, που διαθέτει καταπληκτικές μπασογραμμές, flamenco κιθάρες και την φιλική συμμετοχή του Άι-Βασίλη στο καμπανάκι.

Metal Heart

Ξεχωρίζει Διότι: Γιατί είναι το τελευταίο αλμπουμ που ακούσαμε τους ACCEPT σε top φόρμα. Με σαφή προσανατολισμό στην Αμερικανική αγορά (βλέπε Van Halen επιρροές, πιασάρικα refrains), το γκρουπ δεν κατάφερε να ξεπεράσει την επιτυχία του “Balls To The Wall”, αλλά συνέθεσε ένα καταπληκτικό άλμπουμ που έμεινε στην ιστορία.

Υστερεί: Η παραγωγή του υπερεπιτυχημένου Dieter Dierks (SCORPIONS) μπορεί να είναι κρυστάλλινη, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι ACCEPT σε αυτό το αλμπουμ έγιναν πιο “βελούδινοι”.

Ύμνοι: Τα “Metal Heart”, “Midnight Mover”, “Dogs On Leads”, ”Up To The Limit” είναι πιο κοντά στο κλασικό στυλ τους. Από τα “αμερικάνικα” τσεκάρετε οπωσδήποτε τα “Screaming For A Love-Bite” και “Living For Tonite”.

Κρυμμένα Διαμάντια: Το “Teach Us To Survive” ήταν πάντα ένα κομμάτι τους που διέφερε. Rock'n'roll ρυθμός (σχεδόν χορευτικός) και jazzy περάσματα καθιστούν το πιο “περίεργο” τραγούδι που έγραψαν ποτέ. Must για τους φίλους του prog.

I'm a Rebel

Ξεχωρίζει Διότι: Μέσα σ’ όλα τ’ άλλα στοιχεία που έχουμε αγαπήσει σε αυτό το συγκρότημα, ξεχωριστή θέση στη καρδιά μας έχουν και οι μεγαλειώδεις μπαλάντες τους, που καταφέρνουν να μην ακούγονται μελιστάλακτες και κοινότυπες. Κατά τ’ άλλα κάπου εδώ βρίσκουν τον ήχο τους και αρχίζουν να κυκλοφορούν αριστουργήματα.

Υστερεί: Παρ’ ότι έχουν κάνει το βήμα (άλμα για την ακρίβεια) παραπάνω σε σχέση με το ντεμπούτο τους, ο ήχος τους έχει ακόμα περαιτέρω περιθώρια επιμετάλλωσης.       

Ύμνοι: “I'm a Rebel”, “The King”, “No Time to Lose”

Κρυμμένα Διαμάντια: “Save Us”, “Thunder and Lightning”, “China Lady” και σταματάμε εδώ γιατί θα τα βάλουμε όλα (που δικαιωματικά έχουν μια θέση εδώ).

Russian Roulette

Ξεχωρίζει Διότι: Για όλους τους λόγους που αναφέρθηκαν στους προηγούμενους δίσκους, επειδή συνεχίζουν να κυκλοφορούν δίσκους που στάζουν ατσάλι και επειδή μετά από τόσα χρόνια δεν έχει χάσει καθόλου από τη γοητεία που ασκούσε πάνω μου όταν το πρωτοάκουσα.

Υστερεί: Ουσιαστικά, το μόνο πραγματικό ψεγάδι που βρίσκω εδώ είναι η αναπόφευκτη σύγκριση με τους δίσκους που διαδέχτηκε, οι οποίοι όρισαν μια ολόκληρη γενιά μεταλάδων και αναπόφευκτα υπερτερούν του “Russian Roulette”

Ύμνοι: “T.V. War”, “Aiming High”

Κρυμμένα Διαμάντια: “Monsterman”, “Man Enough to Cry” (μεγάλη προσωπική αδυναμία), “ Heaven Is Hell”, “Another Second to Be”

Blood of the Nations

Ξεχωρίζει Διότι: Η χαρακτηριστική άνεση με την οποία διέλυσαν οποιαδήποτε καχυποψία συνόδευε την επιστροφή τους με νέο μάλιστα τραγουδιστή, μάλλον απαντάει και στο ερώτημα. Η διθυραμβική επιστροφή των Flying V συνοδεύεται επιτυχώς από μια φωνή που θα μπορούσε να χαντακώσει ολόκληρη τη προσπάθεια, και αντ’ αυτού την ανέδειξε.

Υστερεί: Μέτριο εξώφυλλο, μερικοί ξενερουά στοίχοι και δηλώσεις του τραγουδιστή δεν σπιλώνουν το τελικό αποτέλεσμα.

Ύμνοι: “Teutonic Terror”, “Pandemic”.

Κρυμμένα Διαμάντια: “The Abyss”, “Shades of Death”, “Locked and Loaded” , “Bucket Full of Hate”

Stalingrad

Ξεχωρίζει Διότι: Μετά από μια πλήρως επιτυχημένη επανεκκίνηση, συνήθως το δεύτερο βήμα είναι δύσκολο. Το γκρουπ κάνει ένα μικρό άλμα, με το “Stalingrad” να αποτελεί ένα ακόμα υπέροχο metal άλμπουμ. Διαθέτει πάνω από 5-6 καλά κομμάτια, τα riffs είναι πορωτικά, η θεματολογία μας πάει πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα και όλοι περιμένουν το επόμενο άλμα...

Υστερεί: Το “Flash To Bang Time” θυμιζεί υπερβολικά τους Judas Priest. Το γεγονός ότι δεν άλλαξαν τίποτα σε σχέση με το “Blood Of The Nations”, δείχνει μια διάθεση να κινηθούν σε ασφαλές έδαφος.

Ύμνοι: “Stalingrad”, “Shadow Soldiers”.

Κρυμμένα Διαμάντια: “Twist Of Fate”, “The Galley”, “The Quick And The Dead”.

Objection Overruled

Ξεχωρίζει Διότι: Το πρώτο reunion αλμπουμ των ACCEPT, ενώ διέθετε όλα αυτά τα στοιχεία που διαφοροποιούν το metal των Γερμανών, δεν είχε την ανταπόκριση που του άξιζε. Το πήγαν και σε πιο rock'n'roll στυλ, σε μια περίοδο που το rock/metal είχε βγει από την μόδα, με αποτέλεσμα το αξιόλογο υλικό τους να μην αξιολογηθεί δίκαια.

Υστερεί: Εντάξει, ξέραμε ότι έχουν κόλλημα με τους AC/DC, αλλά αυτό το “Donation” δεν παλεύεται.

Ύμνοι: “Objection Overruled”

Κρυμμένα Διαμάντια: Πολλές οι πιθανές επιλογές, προσωπικά γουστάρω πολύ τα “Sick, Dirty And Mean” και “Bulletproof”.

Death Row

Ξεχωρίζει Διότι: Επειδή είναι αιχμηρό και τσαμπουκαλεμένο όσο θα απαιτούσαμε από οποιοδήποτε ACCEPT δίσκο.

Υστερεί: Ο ήχος τους είναι λίίίίίίγο πιο μοντέρνος από ότι θα ήθελα.

Ύμνοι: “Death Row”

Κρυμμένα Διαμάντια: Γενικότερα ο δίσκος αυτός μαζί με το “Objection Overruled” είναι αρκετά υποτιμημένοι και παραμελημένοι από μεγάλη μερίδα των οπαδών τους. “Sodom & Gomorra”, “What Else”.

Accept

Ξεχωρίζει Διότι: Παρ’ ότι δεν έχει την αίγλη που περιβάλει τα περισσότερα ντεμπούτα μεγάλων συγκροτημάτων, ο ομώνυμος δίσκος των ACCEPT παραμένει μια καλή κυκλοφορία, στην οποία παρακολουθούμε τα πρώτα βήματα ενός συγκροτήματος που σημάδεψε τα 80’s και όχι μόνο.

Υστερεί: Άγουρο, πολύ πιο κοντά στο rock με αρκετές συνθέσεις που με το ζόρι ξεπερνούν την μετριότητα, δεν μπορεί να σταθεί δίπλα στα μνημεία που το διαδέχτηκαν.

Ύμνοι: “Lady Lou”.

Κρυμμένα Διαμάντια: “Free Me Now”.

Predator

Ξεχωρίζει Διότι: Απλά ευχάριστος δίσκος, αλλά δεν θα μπορούσε να ξεχωρίσει ακόμα και αν δεν είχε να «συναγωνιστεί» ένα παρελθόν τόσο πλούσιο όσο αυτό των ACCEPT.

Υστερεί: Οι ACCEPT κυκλοφορούν έναν δίσκο που στο σύνολό του φλερτάρει με τη μετριότητα, υιοθετώντας έναν ήχο που δεν διστάζει να χωθεί και σε πιο bluesy χωράφια.

Ύμνοι: Αδυνατώ να ξεχωρίσω τραγούδια που να μπορούν να χωρέσουν σε αυτή τη κατηγορία.

Κρυμμένα Διαμάντια: Αρκετά τα ευχάριστα κομμάτια, αλλά με το ζόρι τα “Crossroads” και "Hard Attack" πετάνε λίγο κεφάλι.

Eat the Heat

Ξεχωρίζει Διότι: Εεεε, χμμμ, οι μόνοι λόγοι για τους οποίους θα μπορούσε να ξεχωρίσει ο συγκεκριμένος δίσκος είναι αρνητικού χαρακτήρα, οπότε δες παρακάτω.

Υστερεί: Ακόμα και αν παραβλέψουμε ότι στο μικρόφωνο δεν βρίσκεται ο UDO, ακόμα και αν καταπιούμε τo sleaze και τη Poser κατεύθυνση του δίσκου, που σίγουρα δεν ταιριάζει στους ACCEPT, και πάλι έχουμε να κάνουμε με αδιάφορα τραγουδάκια της σειράς.

Ύμνοι:Ούτε καν

Κρυμμένα Διαμάντια: Το “D-Train” μόνο και μόνο από τη θέση του ως τελευταίο κομμάτι του δίσκου, προσφέρει μια ευχαρίστηση που ελάχιστα σχετίζεται με τη μουσική του αξία...