Το 2011 δεν μπορείς να το χαρακτηρίσεις και σαν την καλύτερη χρονιά που θα μπορούσαμε να έχουμε. Πολλοί από εμάς δεχτήκαμε πολλαπλά πλήγματα, με μεγαλύτερα θύματα, τις τσέπες μας και τα νεύρα μας. Ευτυχώς όμως, πάντα βρίσκουμε ιδανικό καταφύγιο στη μουσική και “δόξα το Βελζεβούλη”, η φετινή χρονιά ήταν γεμάτη με πολλές και καλές κυκλοφορίες, ιδίως από συγκροτήματα που έχουν προοπτικές να προσφέρουν πολλά ακόμα. Επόμενο ήταν λοιπόν, οι συντάκτες του AVOPOLIS METAL να ψηφίσουν τα 30 καλύτερα albums του 2011 και να σας τα παρουσιάσουν…

1. PRIMORDIAL
Redemption At The Puritan’s Hand

Οι λίστες κλείνουν, το Avopolis Metal εκλέγει πανηγυρικά το “Redemption At The Puritan’s Hand” ως τον καλύτερο δίσκο του έτους 2011 κι ο Alan “Nemtheanga” Averill μας υπενθυμίζει για ποιους λόγους παραμένει μια αστείρευτη πηγή ενέργειας και πάθους παρά τον πολυετή χαρακτήρα της πορείας του. Οι έννοιες του σθένους και της ακεραιότητας συναντούν ξανά την υπόγεια θλίψη που διαπερνά το πνεύμα μιας πληγωμένης Ιρλανδίας, η οποία αρνείται να παραδώσει τα όπλα πριν παρασύρει στο θάνατο τον εχθρό της. «I say to my people that they are holy, that they are august, despite their chains. That they have but need of courage» ...όπως αναφέρει ο Patrick Pearse, ηγετική μορφή της Ιρλανδικής επανάστασης, στο ποίημά του με τίτλο “The Rebel”. “And I say to my people’s masters: Beware. Beware of the thing that is coming, beware of the risen people. Did ye think to conquer the people, οr that law is stronger than life and than men’s desire to be free?”

Γιάννης Καγκελάρης

2. SEPTICFLESH
The Great Mass

Ναι διάολε, ήμουν σίγουρος ότι δε θα ήμουν ο μοναδικός που εντυπωσιάστηκε από τούτη εδώ τη δισκάρα. Δε ξέρω τι να ξαναγράψω για το "The Great Mass" ειλικρινά. Αυτά τα albums τα κρίνει η ιστορία μέσα από άπειρες ακροάσεις όλων των οπαδών της metal μουσικής ανά τον κόσμο. Εν τάχει λοιπόν, ο δίσκος αυτός είναι ένα βήμα παραπέρα από τον προκάτοχο του και μέσα από την ζωντανά ηχογραφημένη κλασική μουσική, που ώντας αρμονικά συνδυασμένη με το heavy/death metal, καταφέρνει να ακούγεται τόσο οικεία στα αυτιά μας, λες και ήταν πάντα εκεί. Ναι κυρίες και κύριοι αυτό που αχνοφαίνεται είναι η πλάτη των SEPTICFLESH που έχουν ξεφύγει μέτρα μπροστά και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να τρέξουμε μπας και τους προλάβουμε!

Γιώργος Κατσαΐτης

3. OPETH
Heritage

Εξαίσιο έργο μιας τεράστιας μπάντας. Οι OPETH ανήκουν στο πάνθεον των συγκροτημάτων της metal ιστορίας και με το “Heritage” επιχειρούν να εισέλθουν στο σύγχρονο rock “top of the cream”. Ένα ακόμα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός, παίρνοντας φόρα από πολύ πίσω… Ένα καθαρόαιμο 70’s prog-rock album, που όχι μόνο δεν υποκύπτει στις σύγχρονες τάσεις, αλλά δημιουργεί και νέα αφετηρία για τα επόμενα albums τους.

Αλέξανδρος Τοπιντζής

4. MACHINE HEAD
Unto The Locust

Au Revoir ρε! Κοινώς, "Άντε γεια"! Με ευκολία ένας από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς και λίγα λέω. Σίγουρα έχουν εφεύρει τη γεννήτρια παραγωγής riffs ή τουλάχιστον τη βρήκαν και την βούτηξαν, δεν εξηγείται αλλιώς... Ό,τι και να πω θα ακουστεί cliche αλλά χαλάλι. Το "Unto The Locust" είναι πραγματική όαση μπροστά σε πολλά τίμια μεν albums, ολίγον φλώρικα δε, τουλάχιστον στα αυτιά μου. Κύριοι, groovy και ultra heavy riffs με φλωρικά refrains δεν κολλάνε... Ακούστε αυτούς τους τύπους και θα καταλάβετε πως πρέπει να ακούγεστε. Καθαρά και ωραία... Η παραγωγή σε αφήνει κολημμένο στον τοίχο, οι κιθάρες διαπερνούν το τύμπανο και εσύ μένεις αποσβολωμένος πατώντας ξανά play. Μαζόχες...

Γιώργος Κατσαΐτης

5. GRAVEYARD
Hisingen Blues

Να ένα album που σε ταξιδεύει σε μια εποχή που η ροκ μουσική φτιαχνόταν από rock stars. Με τη δεύτερη μόλις τους προσπάθεια, οι Σουηδοί (τυχαίο; δε νομίζω…) αγγίζουν το τέλειο. Psychedelic, hard rock και blues στις κατάλληλες δοσολογίες, συνθέτουν ένα κλασικό ροκ δίσκο εποχής...2011. Το μόνο μειονέκτημα του "Hisingen Blues" μοιάζει να είναι το έτος κυκλοφορίας του. Είναι δυνατόν πλέον να βγαίνουν κλασικοί ροκ δίσκοι; Και εγώ δεν το πίστευα...να όμως! Ένας δίσκος ευθύς, άμεσος, απλός. Φτιαγμένος για να γίνεται κατανοητός από όλους! Όπως το ροκ!  "Hisingen Blues" όπως λέμε κλασικό ροκ!!!

Dr. Doom

6. AMORPHIS
The Beginning Of Times

Τίποτα δε δείχνει ικανό να σταματήσει το δημιουργικό κρεσέντο των AMORPHIS! Στο φετινό τους αριστουργηματικό δημιούργημα, “The Beginning of Times”, συνεχίζουν εκεί όπου σταμάτησαν μετά το εξίσου έξοχο, “Skyforger”, δηλαδή με δυνατές, γεμάτες ένταση, ατμόσφαιρα και πάθος ατμοσφαιρικές μελωδίες. Στο δίσκο αυτό ο Tommy Joutsen με τη φωνή του που με χαρακτηριστική άνεση πηγαινοέρχεται ανάμεσα σε brutal και καθαρά φωνητικά, συνεχίζει να αποτελεί τον κινητήριο μοχλό για την δεύτερη συνθετική νεότητα που διανύει το συγκρότημα. Και ο μύθος της δημιουργίας του κόσμου από τον Vainamoinen αποτελεί το ιδανικό όχημα, πάνω στο οποίο ξετυλίγεται ολόκληρο το μεγαλείο του “The Beginning of Times”. Υποκλινόμαστε ξανά στους Φιλανδούς! Μέχρι την επόμενη φορά…

Πάνος Παπαπανάγου

7. RIOT
Immortal Soul

Το shock στο άκουσμα αυτού του δίσκου ήταν και παραμένει ακόμα μεγάλο. Ακόμα δεν μπορώ να διανοηθώ ότι ένα συγκρότημα (και όχι απλά οι RIOT) κυκλοφόρησαν ένα τέτοιο album στο σωτήριο έτος που μας χαιρετά. Τα riffs του Mark Reale σε συνδυασμό με την φωνή του Tony Moore, αποτελούν μία από τις μεγαλύτερες, αν όχι την μεγαλύτερη μουσική έκπληξη των τελευταίων ετών για τον γράφοντα και είμαι σίγουρος και για πολλούς άλλους. Αν με αυτό το δίσκο οι RIOT δεν έμπαιναν στα καλύτερα της χρονιάς (και χαμηλά μπήκε), τότε ας ξεκινήσουμε να παίζουμε πανελλαδικώς τις κουμπάρες και στα σχολεία να διδάσκονται τα Σομαλικά ως πρώτη γλώσσα…

Χρήστος Δουλγεράκης

8. ORCHID
Capricorn

Οι Black Sabbath ξαναγεννήθηκαν! Όχι δεν εννοώ την γνωστή επανένωση της «11-11-11». Εδώ πρόκειται για μετενσάρκωση! Aυτή τη φορά κατέλαβαν σώματα νεαρών τραγουδοποιών με περίσσια όρεξη και ταλέντο. Μπορεί ο Mark να προσπαθούσε φωνάζοντας να με πείσει, στην συνέντευξή, «I don’t really play solos anything like Tony Iommi. Nickel doesn’t play anything like Geezer, Carter certainly doesn’t play anything like Bill Ward. Theo doesn’t sound like Ozzy.»...αλλά μάταια... Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να ακούσω... Για όσους πιστεύουν ότι η καλύτερη εποχή των Black Sabbath διήρκεσε ελάχιστα, τότε τα πράγματα είναι απλά: το “Capricorn” απλά είναι ο καλύτερος δίσκος του 2011, του 2010, του 2009...

Dr. Doom

9. ΑΜΟΝ AMARTH
Surtur Rising

Μπορεί να μην κυκλοφόρησαν τον καλύτερό τους δίσκο, επιβεβαίωσαν όμως για ακόμα μια φορά, ότι πολύ δύσκολα θα μας απογοητεύσουν, συνεχίζοντας ένα μεγάλο σερί εξαιρετικών δίσκων. Όσοι αποφάσισαν να ανέβουν στο drakkar τους και να ακολουθήσουν το ταξίδι τους, παραμένουν πιστοί ακόλουθοι και με κάθε νέο δίσκο τους, το πλήρωμα αυξάνεται. Έχοντας καταστήσει από νωρίς σαφές ότι δεν θα παρεκκλίνουν από την ρότα που οι ίδιοι έχουν χαράξει, με προορισμό τον επικό ήχο όπως αυτοί τον έχουν οραματιστεί, δεν περιμένουμε κοσμογονικές αλλαγές στον ήχο τους και δεν τις θέλουμε κιόλας. Έχει πολλά ταξίδια αυτό το σκαρί μπροστά του, μέχρι τη νεκρική πυρά του…

Γιώργος Θεοφανόπουλος

10. SUN OF NOTHING
The Guilt Of Feeling Alive 

Το έχω ξαναγραψει για τους SUN OF NOTHING. Μπροστά τους η πλειοψηφία των συγχρονων black metal συγκροτημάτων μοιάζει σαν σύlλογος γυναικών δημοτικού συνδιασμού, επαρχιακής πόλης. Εδώ δεν έχει corpsepaint, δεν έχει πόζες σε χιονισμένα λαγκάδια με κατσίκια και αναποδογυρισμένους σταυρούς. Aπλά δεν χρειάζεται. Το “The Guilt Of Feeling Alive” είναι μοναδικά κλειστοφοβικό, λασπώδες σε κάποια σημεία, ιλλιγιώδες σε άλλα και κυρίως σάπιο. Πραγματικά, όχι Νορβηγικά επιτηδευμένo και καλογυαλισμένo. Σαν τη πραγματικότητα την οποία δεν θα ξεφύγεις ποτέ…

Θανάσης Χατζόπουλος

11. ICED EARTH
Dystopia

Ο Stu Block αντικατάστησε τον Barlow στο 10ο αλμπουμ των  ICED EARTH, που κούνησε τη γη συθέμελα κάτω από τα πόδια μας. Το στυλ τους δεν έχει αλλάξει καθόλου, ούτε κιθαριστικά, αφού ο Schaffer διατηρεί ακόμα αυτό το heavy παίξιμό του,  αλλα και φωνητικά, αφού μπορεί να είναι μεν άλλος τραγουδιστής, αλλα δεν έκαναν το ίδιο λάθος δυο φορές και μείνανε σ'αυτά που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε…

Γιώργος Φωτόπουλος

12. SAXON
Call To Arms

Α, όλα κι όλα! Οι παραδόσεις είναι για να σπάνε, αλλά μέχρι να σπάσουν, πρέπει να διατηρούνται. Και γι’ αυτό το λόγο οι SAXON, από τη στιγμή που κυκλοφόρησαν δίσκο, δεν πρέπει να λείπουν από εδώ. Και μιας και έχουν χτίσει με αίμα και riffs την παράδοση, δεν επρόκειτο να κυκλοφορούσαν κάτι μέτριο. Το “Call To Arms” ήρθε για να αποδείξει ότι οι Βρετανοί έχουν το κοκαλάκι της νυχτερίδας και σε θέματα New Wave Of British Heavy Metal, έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Άλλωστε με κομμάτια σαν το “Surviving Against The Odds” κανένας σκηνοθέτης δεν θα τους έδινε ρόλο κομπάρσου. Τα στοιχήματά σας για το επόμενο, παρακαλώ!

Χρήστος Δουλγεράκης

13. BURZUM
Fallen

To ξέραμε και το περιμέναμε ότι άπαξ και βγήκε απ’ τη στενή ο Vikernes, θα άρχιζε και πάλι να μας τροφοδοτεί ασταμάτητα με μουσική, ακόμα κι αν αυτή αποτυπώνεται σε μάλλον άσκοπες κινήσεις σαν τις επανηχογραφήσεις του “From The Depths Of Darkness”. Το “Fallen” όμως που κυκλοφόρησε στις αρχές της χρονιάς, έχοντας πάνω του το βαρύ φορτίο του διαδόχου του “Belus”, απέδειξε με τον καλύτερο τρόπο ότι στο μυαλό αυτό κατοικεί κάποιου είδους ιδιαίτερη διάνοια. Τα καθαρά/ψιθυριστά πλέον φωνητικά, έδεσαν απόλυτα με την παγωμένη ατμόσφαιρα, ενω το βασικό riff του “Valen” ήρθε να τα ισοπεδώσει όλα. Μοναχική μουσική, καταφύγιο για ανθρώπους που βαδίζουν το δικό τους μονοπάτι…

Χρήστος Πολίτης

14. TURISAS
Stand Up And Fight

Το “The Varangian Way” ήταν απλά το ορεκτικό και με το “Stand Up And Fight” οι Φιλανδοί έβαλαν τους ακροατές σε απολύτως πολεμικό κλίμα και τους εαυτούς τους στο χάρτη των καλών συγκροτημάτων για τα καλά. Από την αρχή ως το τέλος του, το album δεν σε αφήνει στιγμή να χαζέψεις αλλού και οι τρίχες σε όλο σου το κορμί είναι συνεχώς απασχολημένες. Τα καταστήματα που εμπορεύονται σπαθιά και άλλα πολεμικά αντικείμενα περασμένων αιώνων, κάνουν χρυσές δουλειές και εκτός από πρωταθλήματα paintball, πρέπει να ιδρυθούν και πρωταθλήματα μαχών αυτού του είδους, υπό τους ήχους του “The March Of The Varangian Guard”!

Χρήστος Δουλγεράκης

15. DARKEST ERA
The Last Caress Of Light

Είναι γεγονός ότι η επιρροή των συμπατριωτών τους PRIMORDIAL, είναι έκδηλη πάνω τους, είναι όμως τεράστιο σφάλμα το συγκεκριμένο γεγονός να σε αποτρέψει από το να βυθιστείς στα παγανιστικά μονοπάτια που σε ταξιδεύουν οι DARKEST ERA. Υπέροχες κέλτικες μελωδίες και άκρως επικά φωνητικά, συντελούν σε έναν δίσκο καθηλωτικό από την αρχή ως το τέλος. Από τους δίσκους που δεν χρειάζεται να είσαι σε συγκεκριμένη διάθεση για να τους ευχαριστηθείς στο έπακρο, αφού από τις πρώτες νότες αναλαμβάνει να σε πάει εκεί που αυτό θέλει, σε τοπία ομιχλώδη, βουτηγμένα σε μια γλυκιά μελαγχολία. Εσύ απλά αφήσου ελεύθερος…

Γιώργος Θεοφανόπουλος

16. RWAKE
Rest 

Οι RWAKE είναι το καλύτερο παράδειγμα σταθερής και μεθοδικής δουλειάς. Μετά από ένα σερί τριών καταπληκτικών δίσκων στα 00s, συνεχίζουν το μοναχικό τους δρόμο (δε μοιάζουν με καμία άλλη μπάντα) και εξελίσσουν το προσωπικό τους ύφος απλώνοντας τις διάρκειες κοντά στο δεκάλεπτο μέσα από πιο πολύπλοκες δομές, δίνοντας ένα δύσκολο δίσκο, χωρίς όμως ούτε ένα περιττό δευτερόλεπτο. Έχοντας πλέον περάσει και το τεστ της αντοχής στον χρόνο, ναι λοιπόν, αυτός είναι ο καλύτερος δίσκος των Αμερικανών, σημείο αναφοράς για το σημερινό sludge και το σκληρό ήχο γενικότερα.

Κώστας Συνατσάκης

17. TOMBS
Path Of Totality

Post sludge black metal και κουραφέξαλα. Εάν μπορούσα να παραλληλίσω το “Path of Totality” album, τότε θα έλεγα ότι είναι το αντίστοιχο “Icon” (PARADISE LOST, 1993) των 10’s. Το τρίο από το Brooklyn καλαμπουρίζει με τις σύγχρονες «ακραίες» πρακτικές της παραδοσιακής black metal σκηνής και με έναν δικό του τρόπο συνθέτει έναν «μαύρο» δίσκο, από αυτούς που η Βόρεια Ευρώπη έχει, από καιρό, σταματήσει να παράγει…

ΑλέξανδροςΤοπιντζής

18. 40 WATT SUN
The Inside Room

Ένας ήλιος μόλις 40 Watt, που λάμπει όμως με την εκτυφλωτική δύναμη ενός σουπερνόβα! Μινιμαλιστικό doom, εσωστρεφές, ενδοσκοπικό που σαν τεράστια μαύρη τρύπα σε τραβάει, ώσπου να σε βυθίσει στο σκοτεινό «εσωτερικό δωμάτιο». Εκεί όπου θα συναντήσεις τα όνειρά σου, τους εφιάλτες σου και τις φοβίες, μαζί με  τους κρυμμένους πόθους σου. Μετά από λίγα λεπτά θα έχεις παραιτηθεί από την όποια προσπάθεια διαφυγής, καθώς θα έχεις ήδη εθιστεί στην υπνωτιστική, σαγηνευτική δύναμη του εκπληκτικού έργου τέχνης των 40 WATT SUN.

Θανάσης Αδαμαντόπουλος

19. SARABANTE
Remnants

Το “Remnants” είναι μια αναμένη βόμβα μολότοφ που έσκασε, αν και απρόσμενα, την κατάλληλη στιγμή από το πουθενά και καίει όσο τίποτα άλλο έχει κυκλοφορήσει ποτέ από ελληνική μπάντα. Yπερβολές; Σε καμία περίπτωση. Οι SARABANTE είναι μια αγέλη ασταμάτητων crust λύκων, που παίζουν λυσασμένα πάνω σε D-beat καρδιακούς ρυθμούς, λεηλατώντας τον ελληνικό εφησυχασμό. Αν μπάντες σαν τους WOLFBRIGADE, TRAGEDY, ALPINIST βρίσκονται στη φαρέτρα σας, θα πανηγυρισετε εσχοτολογικά το τέλος που έρχεται, ακούγωντας αυτή δισκάρα.

Θανάσης Χατζόπουλος

20. SUBROSA 
No Help For The Mighty One

Όσοι νομίζουν πως doom + βιολί = MY DYING BRIDE και τέλος, πρέπει να ανακαλύψουν αυτό το αριστούργημα. Το ίδιο και όσοι δεν ξέχασαν ποτέ πόσο παραγνωρισμένα μεγάλο είναι το “Neurosis & Jarboe”. Ο δεύτερος δίσκος των SUBROSA είναι έτη φωτός μπροστά από το (πολύ καλό) ντεμπούτο τους, ένας δίσκος όπου συνυπάρχουν τα υπέρβαρα κυκλωτικά riffs, τα αιθέρια βιολιά, τα a-la P.J. HARVEY/BJORK γυναικεία φωνητικά, οι σκοτεινές folklore ιστορίες και το ασύλληπτο artwork του Glyn Smyth. Κι όμως, γίνεται! Η heavy μουσική του σήμερα στα καλύτερά της.

Κώστας Συνατσάκης

21. RAVENCULT
Morbid Blood

Αυτό που γουστάρω ίσως περισσότερο στο φετινό αφιέρωμα, είναι ότι περιέχει αρκετούς και πάνω απ’ όλα, ποιοτικούς δίσκους από ελληνικές μπάντες. Οι RAVENCULT προφανώς και δε θα μπορούσαν να απουσιάζουν από τέτοιο “πανυγήρι” και φυσικά ούτε η πυραυλοκίνητη δισκάρα τους. Τσαντισμένοι όσο δεν πάει άλλο, επιμένουν “παραδοσιακά” και επιδίδονται σε ένα λυσσαλέο black/ thrash ολοκαύτωμα, με την ακρότητα και τη σαπίλα να έχουν αυξηθεί εκθετικά, σε σχέση με το ντεμπούτο τους. Προσοχή όμως! Μην πάρετε αψήφιστα το “Morbid Blood”. Αν βρεθείτε στα “δόντια” του, θα το μετανιώσετε…

Θανάσης Μπόγρης

22. NEGATIVE PLANE
Stained Glass Revelations

Το λεγόμενο orthodox blackmetal μπορεί να άρχισε πια να κουράζει, παρουσιάζοντας μια επικίνδυνη στασιμότητα, αλλά οι NEGATIVE PLANE δεν μάσησαν και πλέον μπορούν να υπερηφανεύονται ότι είναι από τις ελάχιστες μπάντες, που το όποιο καλλιτεχνικό τους όραμα, το ενσωμάτωσαν άψογα στον αρχετυπικό μαυρομεταλλικό  πυρήνα της μουσικής τους. Στην περίπτωση των Αμερικάνων, ο πυρήνας αυτός χρωστάει αρκετά στην πρωτοπορία που επέδειξαν κάποτε οι ασύγκριτοι CELTIC FROST, όμως οι μαθητές τους μπορούν εφεξής να τους κοιτάξουν στα μάτια κραδαίνοντας αγέρωχα το “Stained Glass Revelations” στον αέρα. Βουτηγμένος σε μια ψυχεδέλεια απόλυτα συμβατή με το μεταφυσικό του concept, ο δίσκος αυτός είναι εδώ για να μας παιδεύσει, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του οδηγού στο ταξίδι προς τον εσώτερο εαυτό και από κει στο σύμπαν.

Χρήστος Πολίτης

23. WHILE HEAVEN WEPT
Fear Of Infinity

Το παραδοσιακό metal είναι trendy και hot. Βέβαια, κανείς δεν ασχολείται με την επανάληψη ιδεών και την γραφικότητα (από συνθέσεις, εξώφυλλα κτλ). Αντίθετα η λοβοτομή της γεροντολαγνείας πανυγυρίζει και δίνει άλλοθι σε κάθε ξεχασμένο να έρθει στο προσκύνιο. Μέσα σε αυτήν την χαρούμενη ατμόσφαιρα λοιπόν, οι WHILE HEAVEN WEPT εξακολουθούν να ηχογραφούν έπη με θεική λυρικότητα και τεράστιες κιθάρες, με δραματικά (και κυρίως διακριτικά) πλήκτρα όχι γιατί αυτό πληρώνει αλλά γιατί ο τεράστιος Tom Phillips είναι καταδικασμένος να γράφει συνθέσεις που ταρακανούν συθέμελα τα πάντα. Το “Fear Of Infinity” το επιβεβαιώνει για ακόμη μία φορά και υπογραμμίζει τη θέση των WHILE HEAVEN WEPT στην ελίτ. Αν προσθέσετε και τα πανέμορφα φωνητικά του Rain Irving,  έχετε ένα δίσκο που απολαμβάνεις κάθε στιγμή του και σηκώνει γροθιές στο αέρα. 

Θανάσης Χατζόπουλος

24. MITOCHONDRION
Parasignosis

Το πρώτο σοκ είχε έρθει προ διετίας με το ντεμπούτο τους, ενώ μια γέυση για το τι θα επακολουθούσε είχαμε πάρει και από το άψογο split με τους GYIBAAW. Αλλά το ΤΕΡΑΣ που ξεχύθηκε από τα ηχεία κατά την έναρξη του “Parasignosis”, πραγματικά δεν είχε προηγούμενο. Με σωστή αφομοίωση της τεχνικής των PORTAL ή ακόμη και  παλαιότερων συγκροτημάτων σαν τους DISEMBOWELMENT, με κιθάρες που έχουν αφετηρία τον στρυφνό Trey Azag-Thoth και το DEATHSPELL-ικό χάος να περιβάλλει τα πάντα, μα πάνω απ’ όλα με ατμόσφαιρα πνιγηρή σα θάλαμο αερίων, οι MITOCHONDRION έδωσαν νέα, ανώτερη διάσταση στο συνθετικό “death” πριν από τη λέξη “metal”. In Canada we trust…

Χρήστος Πολίτης

25. UNCLE ACID & THE DEADBEATS
Bloodlust
Ρίξτε μια ματιά στο video "I’ll Cut Υou Down" και θα καταλάβετε περί τίνος πρόκειται. Όσοι από σας γνωρίζετε τα 70’s μόνο από ταινίες του Austin Powers, ώρα να ακούσετε τους UNCLE ACID & THE DEADBEATS. Είναι ακριβώς όπως τα 70’s ηχούσαν μέσα από pick-up χαμηλής ποιότητας. Ηχογραφημένο στο ίδιο μέρος που οι Iron Maiden ηχογράφησαν τα demo τους, τίνγα στη βιντατζίλα, το “Bloodlust” είναι ένας δίσκος για όσους αγαπάνε το  doom, stoner rock, psychedelic rock, acid rock, garage rock, τα 70’s, τις παλιές ταινίες τρόμου, το LSD, τις μάγισσες, τον Εωσφόρο και τις μελαχρινές... Έμαθα ότι κυκλοφορεί και σε έκδοση stereo! Όσοι πρόλαβαν...

Dr. Doom

26. AUTOPSY
Macabre Eternal

Λαϊκές ρήσεις όπως «η γριά η κότα έχει το ζουμί» ή «ο παλιός είναι αλλιώς», βρίσκουν την απόλυτη εφαρμογή τους στο φετινό δημιούργημα των AUTOPSY. Η παλιοσειρά Chris Reifert μαζί με την μπάντα του, ξέρουν πώς να δημιουργούν παλιομοδίτικο, σάπιο death metal. Ένας δίσκος που σαν βασικά συστατικά του έχει το old school death metal «κρασί», με τις απαραίτητες δόσεις σήψης και υγρής, αποπνικτικής ομιχλώδους ατμόσφαιρας όπως και το εξευγενισμένο άρωμα μουχλιασμένου υπογείου…

Θανάσης Αδαμαντόπουλος

27. TRIVIUM
In Waves

Μπορεί οι TRIVIUM να μην είναι τελικά (ή προς το παρόν έστω) οι νέοι Metallica, αλλά αυτό δεν πάει να πει πως δε γαμάνε και δέρνουν. Στο 5ο τους άλμπουμ προσπαθούν να κρατήσουν τη λεπτή ισορροπία που έχουν δημιουργήσει μεταξύ heavy metal και metalcore,  αφού δε λείπουν ούτε τα beatdown, ούτε η μελωδία, και όσον αφορά τα φωνητικά, ο Matt Heafy έδωσε πάλι τα ρέστα του τόσο, στα growl όσο και στα καθαρά…

Γιώργος Φωτόπουλος

28. ARCH/MATHEOS
Arch/Matheos

Ο δίσκος αυτός σηματοδοτεί την επιστροφή του John Arch, του αυθεντικού δηλαδή τραγουδιστή των FATES WARNING, στη μουσική μετά από πολλά, πέτρινα χρόνια! Μια επιστροφή που ανώτερή της κανένας φίλος του progressive metal δεν θα μπορούσε να περιμένει. Διότε πολύ απλά οι ARCH/MATHEOS, δηλαδή οι FATES WARNING δίχως τον Ray Alder, δημιούργησαν με το “Sympathetic Resonance” έναν δίσκο που κρατά ψιλά τη σημαία τους και τους διατηρεί με άνεση στην «Αγία Τριάδα» του progressive. Οι ARCH/MATHEOS μας προσφέρουν στο ντεμπούτου τους εντυπωσιακή, σκληρή, τεχνική, προοδευτική μουσική, συνοδευόμενη από στίχους πραγματικά υψηλού επιπέδου και βάθους. Ελπίζουμε φυσικά το project να συνεχίσει να υφίσταται, αλλά και σε ανάλογο αποτέλεσμα στον επόμενο «κανονικό» δίσκο των FATES!

Πάνος Παπαπανάγου

29. BLOOD CEREMONY
Living With The Ancients

To 2011 ήταν η χρονιά του λεγόμενου occult rock. Πολλές κυκλοφορίες σε αυτή τη retro φάση, και σίγουρα μια από αυτές που ξεχώρισαν ήταν το δεύτερο άλμπουμ των BLOOD CEREMONY. Ένας δίσκος γεμάτος κομματάρες που σου κολλάνε με τη μία, φτιαγμένες από την ίδια πάστα που γέννησε τη heavy μουσική πίσω στα 70s. Είναι retro, αλλά και τόσο εμπνευσμένος που καταλήγει να ακούγεται τόσο φρέσκος, όσο το οbscure 70's διαμάντι που ανακάλυψες σε κάποιο second-hand δισκάδικο. Τα Sabbath-ικά riffs, τα φλάουτα, η βαθειά και δυναμική φωνή της Alia O'Brien, κομμάτια σαν το "Oliver Haddo" και το "Daughter Of The Sun" που δε γράφονται κάθε μέρα, όλα αυτά συμβαίνουν σε αυτό το καταπληκτικό άλμπουμ.

Κώστας Συνατσάκης

30. MASTODON
The Hunter

Ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω το πώς κατρακύλησε σε αυτή τη θέση… Ίσως οι συνεχόμενες «μέτριες» live εμφανίσεις τους στη χώρα μας να τους έχουν «μικρύνει» στα μάτια του ελληνικού κοινού. Προσωπικά, απόλαυσα το “The Hunter” και πιστεύω ότι μελλοντικά θα λάβει την αναγνώριση που του αξίζει. Πιο πολλά refrains και πιο πολλοί ρυθμοί, προσφέρουν αμεσότητα και αγνό heavy metal συναίσθημα. Το τελευταίο ειδικότερα, θα πρέπει να εκτιμηθεί περισσότερο από τους fans που τους κατηγόρησαν για «ανοικτομυαλιές» στο “Crack The Skye”…

Αλέξανδρος Τοπιντζής