Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε όλο και συχνότερα, groups να βγαίνουν στο σανίδι, συμπεριλαμβάνοντας στο setlist τους αυτούσια albums τους, τα περισσότερα εκ των οποίων θεωρούνται πλέον κλασσικά. Ο Θανάσης Μπόγρης και ο αρχισυντάκτης του AVOPOLIS METAL, Αλέξανδρος Τοπιντζής, δραττόμενοι της ευκαιρίας της επερχόμενης επίσκεψης των Σουηδών CANDLEMASS στα μέρη μας, στα πλαίσια της οποίας θα παίξουν ζωντανά ολόκληρο το ντεμπούτο τους, αποφάσισαν να δουν τις δύο όψεις του νομίσματος του προαναφερθέντος φαινομένου. Στο τσακ πάντως τους προλάβαμε για να μην πιαστούν στα χέρια...

THUMBS UP:

Πριν περίπου μια δεκαετία ήταν πολύ της μόδας τα reunion συγκροτημάτων που είχαν διαλύσει στο παρελθόν. Κάποια από αυτά κρίθηκαν στην πορεία ως επιτυχημένα και άλλα πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Την τελευταία πενταετία παρατηρούμε πως η καινούργια μόδα, είναι μεγάλες μπάντες εγνωσμένης αξίας, σε συναυλιακές συνθήκες, να εκτελούν ζωντανά κλασσικά τους albums, παιγμένα στην ολότητά τους. Αν και η αρχή έγινε πριν από περίπου τριάντα χρόνια με τους τεράστιους PINK FLOYD να εκτελούν ζωντανά το “The Wall”, μαζί με τους QUEENSRYCHE (“Operation: Mindcrime”) και τους DREAM THEATER (“Metropolis Pt. 2: Scenes From A Memory”), εξαιρούνται των συγκροτημάτων που γιγάντωσαν την μόδα αυτή τα τελευταία χρόνια, μιας και τα συγκεκριμένα groups έπαιζαν ζωντανά τα παραπάνω albums όταν αυτά ήταν ακόμα “φρέσκα”.

Έτσι, έχουμε γίνει μάρτυρες πολλών τέτοιων περιπτώσεων σε διεθνές επίπεδο, αλλά και  πρόσφατα και στη χώρα μας, με τον ROGER WATERS να παίζει όλο το “The Wall”, τους PARADISE LOST να παίζουν το “Draconian Times”, τους FATES WARNING το “Parallels”, ενώ σε ένα μήνα από τώρα, περιμένουμε τους CANDLEMASS να παίξουν ζωντανά, το διαμάντι ντεμπούτο τους, “Epicus Doomicus Metallicus”.

Προσωπικά δηλώνω θιασώτης της συγκεκριμένης μόδας και δίνω δαγκωτό ψήφο εμπιστοσύνης στη ζωντανή παρουσίαση δίσκων “larger-than-life”. Σε τέτοιες περιπτώσεις όλα τα απανταχού αρρωστάκια-οπαδοί έχουν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να ακούσουν ζωντανά, ολόκληρους δίσκους που έγραψαν ιστορία, όρισαν ιδιώματα, δημιούργησαν σχολές και συνεχίζουν να συγκινούν και να προκαλούν ρίγη στις σπονδυλικές μας στήλες με κάθε τους άκουσμα.

Πολλοί μπορεί να σταθούν στην “εμπορική” φύση μιας τέτοιας κίνησης και να αρχίσουν την γκρίνια και τη μιζέρια. Εμένα συμπαθάτε με, αλλά θα ανάψω flash, θα κατεβάσω ταχύτητα, θα ανεβάσω στροφές κοντά στον κόφτη και θα προσπεράσω σηκώνοντας μάλιστα και μπουχό! Θα ανοίξω ένα παλιό μπαούλο που έχω στο σπίτι και εκεί μέσα θα θάψω κάθε είδους λογική σκέψη, να κάνει παρέα στη ναφθαλίνη. Θα δηλώσω “ρομαντική” ψυχή (sic), θα αγοράσω εισιτήριο και θα πάω κανά δίωρο νωρίτερα στη συναυλία, έτσι ώστε όταν ανοίξουν οι πόρτες να πιάσω θέση στο κάγκελο. Ναι, θα ξεχάσω ότι είμαι 28 χρονών γαιδούρι και μετά από αρκετά χρόνια θα συμπεριφερθώ ξανά με ενθουσιασμό και πάθος σαν 15-χρονο, όσο ακριβώς ήμουν όταν πρωτοάκουγα κλασσικά albums και άρχιζα να παίρνω “μυρουδιά” σχετικά με το εστί heavy metal.

Μόλις τα φώτα σβήσουν, θα “προσκυνήσω” τους καλλιτέχνες που θα βρίσκονται επάνω στη σκηνή, γιατί θα αποδίδουν ζωντανά κομμάτια από δίσκους που έχω “λιώσει” στο cd-player ή στο  pick up μου, μου έχουν κρατήσει συντροφιά αμέτρητες ώρες και με έχουν σημαδέψει σαν ακροατή και οπαδό αυτής της μουσικής. Δίσκους σταθμούς στην ιστορία της μουσικής που λατρεύω, οι οποίοι απογείωσαν την καριέρα των δημιουργών τους και έγιναν η αιτία, στρατιές επίδοξων μουσικών να προσπαθούν να συνθέσουν ανάλογη μουσική, έτσι ώστε  να μοιάσουν στα ινδάλματά τους. Δίσκους αψεγάδιαστους, που θα θυμίζουν σε όλους όσους την σήμερον ημέρα δηλώνουν μουσικοί, πως για να καταφέρεις το όνειρό σου, θέλει ικανότητες, ταλέντο, αυθορμητισμό, φαντασία και πολύ, μα πολύ δουλειά!

Κατά τη διάρκεια της συναυλίας θα ξελαρυγγιαστώ τραγουδώντας τους στίχους των κομματιών και θα απολαμβάνω την κάθε ανατριχίλα που θα νιώθω σε κάθε ηλεκτρική εκκένωση, ενός setlist που δεν έχω την δυνατότητα ή την ευκαιρία να ακούσω σε μια συνηθισμένη επίσκεψη της εκάστοτε μπάντας, στα μέρη μας. Πείτε με αφελή ή ότι σας φλόμωσα με clichés. Ποσώς με ενδιαφέρει. Στην ίδια ικανοποίηση και ενθουσιασμό που ένιωσα όταν παρακολούθησα τους DREAM THEATER το 2000, τους QUEENSRYCHE το 2006 ή τους PARADISE LOST τον περασμένο Μάρτιο, προσβλέπω και σε ένα μήνα με τους Σουηδούς ή σε ανάλογη περίπτωση στο μέλλον. Και πιστέψτε με η αξία αυτού του συναισθήματος είναι ένα πράγμα σαν την MasterCard. Ανεκτίμητη!!!

Θανάσης Μπόγρης

THUMBS DOWN:

Μεγάλη μαγκιά να κυκλοφορείς νέο album και να το παρουσιάζεις ολόκληρο μπροστά στο κοινό σου. Θέλει καρύδια να πιστεύεις τόσο πολύ στο υλικό που μόλις συνέθεσες και να πας κόντρα στους fans που απαιτούν best of setlists…

Δεν θυμάμαι, αλήθεια, τους WASP να μας έπαιξαν ολόκληρο το "Babylon" ή το “Dominator” σε καμία από τις τελευταίες συναυλίες τους. Εκτέλεσαν, όμως, ολόκληρο το “The Crimson Idol” το 2007, στο καλύτερο live τους εν Ελλάδι. Αντίστοιχα οι FATES WARNING με τελευταία κυκλοφορία το 2004 (“FWX” album), πέρσι μας επισκέφτηκαν παρουσιάζοντας μας ολόκληρο το "Parallels" album, με το αυθεντικό line up.

Το ίδιο ισχύει βέβαια και για πολλά άλλα groups που περιοδεύουν ανά την υφήλιο. Τα anniversary shows δίνουν και παίρνουν, με τα groups πια να μην ασχολούνται με το πρόσφατο υλικό τους και να πέφτουν με τα μούτρα στην εύκολη λύση της «επετείου». Οι επιφανειακοί fans (γενιά των mp3s) σβήνουν τα κεράκια του εορταζόμενου album, τραγουδούν στίχους, φιλιούνται, αγκαλιάζονται αλλά φευ… όχι σε όλα τα κομμάτια. Όσο καλός και να είναι ο τιμώμενος δίσκος, τα hits είναι σχεδόν πάντα μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Τρανή απόδειξη η πρόσφατη εμφάνιση των PARADISE LOST, στα πλαίσια του επετειακού tour για το δεκαπεντάχρονο “Draconian Times”. Οι αντιδράσεις του ελληνικού κοινού (που μεγάλωσε ακούγοντας το “Last Time”) από το “Elusive Cure” και μετά ήταν από χλιαρές μέχρι υποτονικές. Όσο καλά και να περνάω σε αυτά τα shows, δε μπορώ να ξεπεράσω το γεγονός ότι η δεινοσαυρική δομή της μουσικής βιομηχανίας επιζεί μέσα από παρελθοντολαγνικές μεθόδους. Με λίγα λόγια επανακυκλοφορίες και άγιος ο θεός…και επειδή ο καλλιτέχνης βγάζει χρήμα πια μόνο από τα live, δώσε στο λαό τη μουσικούλα που ξέρει και αγαπά… Οι CANDLEMASS που μας επισκέπτονται σε λίγες μέρες, λόγου χάρη, θα μας παίξουν ολόκληρο το “Epicus Doomicus Metallicus”. Ειλικρινά θα προτιμούσα να ακούσω ολόκληρα τα δύο τελευταία καταπληκτικά albums τους παιγμένα live, παρά να παραστώ σε αυτό το μνημόσυνο ενός “ομολογουμένως” ιστορικού album.

Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν είμαι ενάντια σε κάθε μικρή γιορτούλα που στήνεται για να περάσει ο κόσμος καλά. Απλά όταν πας σε μια γιορτή, δεν νομίζω να πληρώνεις εισιτήριο. Ούτε μου θυμίζει γιορτή, ένα tour 8 μηνών που επισκέπτεται και το τελευταίο κωλοχώρι της Γερμανίας και της Αγγλίας. Πραγματική γιορτή για μένα θα ήταν ένα live στον τόπο καταγωγής του group, με συγγενείς, φίλους και αδερφές μπάντες. Να ανέβουν στην σκηνή διάφοροι και να γίνει πανηγύρι. Να τα σπάνε οι “από κάτω”, με κάθε νότα και να ιδρώνει το ταβάνι. Έτσι ναι. Και για τους υπόλοιπους, ας μαγνητοσκοπηθεί το γεγονός. Να δούμε, μετά, πόσες κόπιες θα πουλήσει. Οι loyal fans θα το βάλουν το χέρι στην τσέπη;

Και εσύ, έλληνα μικροαστέ μεταλλά, που σκέφτεσαι γιατί να μην είσαι και εσύ εκεί…σκέψου ότι υπάρχουν καμιά εκατοστή ελληνικές μπάντες που εάν τις προσέξεις, σε κάμποσα χρόνια θα είσαι εσύ ο τυχερός που θα πηγαίνει σε τέτοια anniversary lives και θα σε φθονούν οι ξένοι.

Αλέξανδρος Τοπιντζής