29η Οκτωβρίου 2008. Ο κόσμος του σκληρού ήχου ήταν πλέον κατά μια υπέροχη φωνή φτωχότερος. Φαίνεται είχε χρησιμοποιήσει πολύ παραπάνω απ’ ό,τι έπρεπε την καρδιά του στις ερμηνείες του αυτά τα 16 χρόνια ο Mike Baker. Τόσο παραπάνω που τον πρόδωσε… Ωστόσο η παρακαταθήκη που μας έχει αφήσει, η έμπνευση και τα συναισθήματα είναι αδύνατο να χαθούν παρέα με το σώμα του. Θα συντροφεύουν για πάντα εμάς τους λιγοστούς ρομαντικούς/γραφικούς κάθε φορά που οι μελωδίες των SHADOW GALLERY θα ηχούν στα ηχεία.
Κάπου στις αρχές των 80s μια μπάντα ονόματι SORCERER αποτελούμενη από τον Mike Baker στα φωνητικά, τον Carl-Cadden James στο μπάσο, τον Ron Evans στην κιθάρα και τον Jon Coonie στα τύμπανα προσπαθούσε να διασκευάσει μερικά από τα πιο απαιτητικά τεχνικώς τραγούδια καλλιτεχνών όπως ο Y.J. Malmsteen και οι RUSH. Το 1985, μετά την αποχώρηση του Ron Evans εισήλθαν στο συγκρότημα οι κιθαρίστες Chris Ingles και Brendt Allman, με τον δεύτερο πολύ γρήγορα να το «γυρίζει» στα πλήκτρα.
Περίπου 10 χρόνια μετά το σχηματισμό των SORCERER, ο drummer John Coonie έστειλε στην Shrapnel Records του Mike Varney ένα από τα demo της μπάντας. Ο Varney επικοινώνησε δίχως χρονοτριβές μαζί τους για να πει πόσο του άρεσαν τα «προοδευτικά» στοιχεία στη μουσική τους. Πιο συγκεκριμένα, τους έπλεξε το εγκώμιο για το φλάουτο που έπαιζε ο Carl Cadden-James στα κομμάτια. Ο Varney εκείνη την εποχή είχε στα σκαριά την ίδρυση της Magna Carta, μιας δισκογραφικής που θα είχε σκοπό να υπογράφει μπάντες με μια «προοδευτική» προσέγγιση της rock/metal σε μια εποχή που η μουσική σκηνή ήταν καθηλωμένη στους εμπορικούς ήχους που προωθούσαν οι μεγάλες εταιρίες (sic). Περιττό να πούμε ότι η Magna Carta υπήρξε το σπίτι των SHADOW GALLERY για τους πρώτους 4 δίσκους και βοήθησε πολύ στο να εξελιχθεί η μπάντα σε αυτό που έγινε.
Πράγματι, με την ένταξη στη Magna Carta έγινε και η αλλαγή του ονόματος στο πολυαγαπημένο πλέον SHADOW GALLERY, εμπνευσμένο από την αίθουσα του σπιτιού του V, του ρηξικέλευθου και τραγικού ήρωα από το κόμιξ του Alan Moore. (V for Vendetta για όσους δεν το πήραν ακόμα πρέφα). Εμπνευστής του ονόματος ήταν ο Brendt Allman.
Το 1992 κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο της μπάντας σε Ευρώπη και Ιαπωνία, ως προάγγελος για το τι θα μπορούσαν να προσφέρουν στη μουσική αργότερα. Το σημαντικότερο εκείνη την εποχή ήταν η σταθεροποίηση του line-up της μπάντας. Γι’ αυτόν το λόγο το 1993 εισήλθε στη μπάντα ο φοβερός Gary Wehrkamp παίζοντας κιθάρα και πλήκτρα και την επόμενη χρονιά ο drummer Kevin Soffera. Έχοντας λύσει το πρόβλημα του line-up η μπάντα ήταν έτοιμη να κυκλοφορήσει το πρώτο της αριστούργημα, το κλασικό πλέον “Carved In Stone”. Άπταιστη τεχνική, δυναμικός ήχος, συναίσθημα και αστείρευτη έμπνευση. Το "Carved In Stone" έσκασε σαν κεραμίδα στους ελάχιστους που είχαν πάρει πρέφα ότι ένα άσημο συγκρότημα από την Pennsylvania είχε κυκλοφορήσει τέτοιο δίσκο.
Παρόλα αυτά η μπάντα δεν είχε κάνει καμία συναυλία για κανέναν από τους 2 δίσκους. Εν τω μεταξύ, η εισχώρηση του Gary Wehrkamp αποδείχθηκε ζωτικής σημασίας καθώς, όπως θα παραδέχονταν τα υπόλοιπα μέλη, έφερε μαζί του πολλά καντάρια δημιουργικότητας και ετερόκλιτων επιρροών ενώ η αφοσίωσή του στην μπάντα ήταν ένας από τους κινητήριους μοχλούς και εντέλει ήταν εκείνος που κράτησε δεμένη την «ομάδα» ώστε να μην τα παρατήσει αργότερα.
Το 1998 είχε έρθει ο καιρός για να κυκλοφορήσει ο τρίτος δίσκος των SHADOW GALLERY. Σύμφωνα με τον αστικό μύθο, η τρίτη κυκλοφορία ενός συγκροτήματος είναι η πιο σημαντική, αυτή που θα αποδείξει την αξία και τις δυνατότητές του. Υπάρχουν φορές που ο ανθρώπινος νους συλλαμβάνει κάτι τόσο μεγάλο που όταν είναι να εκφραστεί με λέξεις μοιάζει συγκεχυμένο και χάνεται το νόημα και η ουσία του. Σε τέτοιες περιπτώσεις μπαίνει η μουσική στη μέση και το αποτέλεσμα είναι διαμάντια όπως το “Tyranny”, ένας από τους καλύτερους δίσκους που έχει να επιδείξει το progressive metal και που θα τον ζήλευαν όλα –κυριολεκτικά όλα- τα μεγάλα ονόματα του ήχου. Το concept του “Tyranny” πραγματεύεται, μέσω των πρωταγωνιστών της ιστορίας, θέματα όπως τον πόλεμο, την παγκοσμιοποίηση και την κυριαρχία των χρημάτων πάνω στις ζωές των ανθρώπων. Βαρύγδουπες συμμετοχές όπως αυτές του James LaBrie και του D.C. Cooper είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου.
Το 2001 κυκλοφόρησε η τελευταία κυκλοφορία με την Magna Carta. To “Legacy” δεν ήταν concept δίσκος όπως ο προκάτοχός του και ακολούθησε κάπως διαφορετικά μονοπάτια, με κομμάτια μεγάλης διάρκειας και έμφαση στις progressive δομές και την τεχνική. Αυτό το γεγονός ξένισε αρκετούς φίλους της μπάντας, όμως το “Legacy” με την πάροδο των χρόνων απέκτησε τη θέση που του αξίζει, ως ένα ακόμα κομψοτέχνημα μέσα στο σακίδιο των SHADOW GALLERY, στη διαδρομή τους στον κόσμο της μουσικής.
4 χρόνια πέρασαν για να κυκλοφορήσουν τον πρώτο δίσκο τους με την Inside Out, μια εταιρία που άνοιγε πολλούς νέους ορίζοντες για την μπάντα, αφού ήταν πολύ μεγαλύτερη σαν μέγεθος από τη Magna Carta και μέχρι και σήμερα παραμένει η σημαντικότερη δισκογραφική που ειδικεύεται στον progressive metal ήχο. Το “Room V” αποτελεί τη συνέχεια του concept του “Tyranny”. Δίχως θριαμβολογίες, τίτλους του στυλ “Keeper of the seven keys: The legacy”, “Operation: Mindcrime part II” και λοιπές φανφάρες. Εξάλλου, οι SHADOW GALLERY μέσω της στάσης τους πάντοτε πρέσβευαν το ακριβώς αντίθετο. Κρατώντας την ιδιαίτερη ταυτότητα της μπάντας και με τις κατάλληλες ενέσεις μοντερνισμού, ο δίσκος πήρε θετικότατες, στην πλειοψηφία τους, κριτικές ανά τον κόσμο.
Και ενώ τα πράγματα στο στρατόπεδο της μπάντας εξελίσσονταν ομαλά, πάντα στους γνωστούς νωχελικούς ρυθμούς παραγωγής εκπληκτικών κυκλοφοριών, το 2008 έφυγε έτσι άδικα από τη ζωή ο frontman της μπάντας σκορπίζοντας θλίψη σε όλους τους οπαδούς των SHADOW GALLERY. Το 1973 ο μικρός τότε Mike αγόρασε το πρώτο του cd. Ήταν το “School’s Out” του αγαπημένου του Alice Cooper… 35 χρόνια μετά έφυγε από τη ζωή… Μπορεί να μοιάζει αδικία, μα δεν είναι. Ο Mike εξακολουθεί να γλυκαίνει τα κρυστάλλινα όνειρά μας. Εξακολουθεί να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Όπως παράδειγμα προς μίμηση ήταν όλη μπάντα. Κανείς ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για χρήματα ή επιτυχία. Ποτέ μέχρι τότε δεν έκαναν ούτε μία συναυλία γιατί όπως απλά μας εξηγούν «Δεν έτυχε». Ο καθένας τους είχε τη δουλειά του για να βγάζει τα προς το ζην και τους SHADOW GALLERY για να διοχετεύει τη δημιουργικότητά του. Δίχως αρχηγιλίκια και τσακωμούς. Όμορφα και δημοκρατικά. Ο καθένας με τις δικές του επιρροές. Ο Cadden-James να αγαπάει το κλασικό metal και τους GAMMA RAY. Ο Allman να ακούει από Kate Bush μέχρι METALLICA. Ο Wehrkamp να εκτρέπει τον δρόμο σε πιο prog rock μονοπάτια, στα χνάρια των RUSH, YES και PINK FLOYD (εξ’ ου και το υπέροχο medley που έχουν κάνει με τη συμμετοχή του Mark Zonder!). Ο Mike Baker να προσδίδει την αλητεία του Alice Cooper και των JUDAS PRIEST. Ο Ingles να σιγοντάρει τον Wehrkamp με μπάντες όπως Emerson, Lake & Palmer και RUSH.
Και στο φόντο όλων αυτών, εμείς να έχουμε την τύχη να ακούμε τέτοιες δισκάρες.
Το 2009 και ενώ όλοι ήμασταν μουδιασμένοι από το χαμό του μεγάλου και αναντικατάστατου Mike Baker, ανακοινώνεται ότι οι SHADOW GALLERY, μπάντα η οποία ούτως ή άλλως ήταν υπεράνω προσώπων και καταστάσεων, δέχεται στις τάξεις της τον τραγουδιστή Brian Ashland και –σα να μην έφτανε αυτό- βγάζει δίσκο άμεσα. Το “Digital Ghosts”… Αδιαμφισβήτητα, η είδηση έγινε δεκτή με αρκετή επιφυλακτικότητα. Πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, άλλωστε. Οι SHADOW GALLERY, όμως, δεν είναι DREAM THEATER. Οι χαμηλοί τους τόνοι, όπως επίσης και το χαμηλό επίπεδο προβολής τους από τα media (δύο γεγονότα αλληλένδετα), τους έχει κάνει να μην έχουν τους λεγόμενους haters. Άρα και η κατακραυγή που θα υπήρχε για οποιοδήποτε άλλο group θα επιχειρούσε κάτι ανάλογο υπήρξε μηδαμινή. Κάτι που εκ των υστέρων αποδείχθηκε άκρως συνετό, καθώς ο Ashbury απέδειξε ότι διαθέτει εξαιρετική φωνή και το “Digital Ghosts” είναι, αν μη τι άλλο, αξιοπρεπέστατος δίσκος. Ενδεχομένως να μη φτάνει τους προκατόχους του, αλλά έδειξε ότι οι SHADOW GALLERY, ευτυχώς, δεν αποδήμησαν μαζί με τον Mike. Τουναντίον, συνεχίζουν έχοντας μπολιασμένο ένα κομμάτι του στην ψυχή τους.
Εκπλήξεων συνέχεια υπήρξε η ανακοίνωση για το πρώτο live της ιστορίας του συγκροτήματος. 5 Σεπτεμβρίου 2010, σχεδόν 20 χρόνια από τη δημιουργία τους και οι νότες των αριστουργημάτων της μπάντας θα παιζόντουσαν για πρώτη φορά μπροστά στο διψασμένο κοινό τους. Στις 10 Οκτωβρίου 2010 επισκέφθηκαν και τη χώρα μας για ένα κατά γενική ομολογία τεράστιο live, το οποίο ο υπογραφών βλέπει συχνά-πυκνά αποσπασματικά από τα βιντεάκια στο youtube και σιχτηρίζει τη μοίρα του που δεν κατάφερε να παρευρεθεί.
…Και φθάνουμε κάπου στο σήμερα. Μια στο τόσο ξεθάβουμε κάποια από τις δημιουργίες τους και χανόμαστε. Αναπολούμε τις εποχές που τους ανακαλύπταμε. Τις στιγμές που ένα "War For Sale", ένα "Cliffhanger", ένα "Room V" μας έκανε ομελέτα το κεφάλι. Οι SHADOW GALLERY δίδαξαν ότι παρόλη την πολυπλοκότητα που χαρακτηρίζει τις συνθέσεις τους, το να παίζεις όμορφη, συναισθηματική μουσική είναι κάτι πολύ απλό τελικά. Σίγουρα, είναι ευχής έργον που έχουμε την ασφάλεια ότι κάπου εκεί έξω, έστω και ανενεργοί σχεδόν συνεχώς, υπάρχουν κάποιοι SHADOW GALLERY οι οποίοι θα χτυπήσουν εκεί που δεν το περιμένεις και θα σου πάρουν το μυαλό.
