Για τον υπογράφοντα, οι AC/DC live ήταν πάντα ένα άπιαστο όνειρο. Και είμαι σίγουρος ότι και για πολλούς άλλους στην Ελλάδα συμβαίνει κάτι τέτοιο, διότι ορισμένοι έχουν βαλθεί να μπουχτίσουν το κόσμο με Iron Maiden και Blind Guardian και δεν προσπαθούν να φέρουν groups που πολλοί θεωρούν κορυφαίους συναυλιακά. Αναζητείστε τις υπόλοιπες ημερομηνίες του World Tour γιατί αξίζει πραγματικά να δείτε από κοντά την ΑυστραλοΒρετανική συμμαχία. Εδώ πηγαίνει κόσμος στο Liverpool για να δει τα καραγκιοζιλίκια του Ολυμπιακού (σημ. γαύρος είμαι). Το βασικό συμπέρασμα από το show -όσο υπερβολικό και αν μοιάζει αυτό- είναι ότι όποιος δεν έχει δει ζωντανά τους AC/DC, ανεξαρτήτως μουσικών πεποιθήσεων, έχει ελλειπή εικόνα του τί εστί συναυλία γενικότερα. 

Άπιαστο όνειρο που έγινε πραγματικότητα και εν τέλει απαλλαγή από το άγχος για το αν θα πετύχω ποτέ τη παρέα των 50άρηδων. 50άρηδων βέβαια, πάνω κάτω, γι'αυτό και πρέπει να πάτε στο εξωτερικό. Κανείς δεν εγγυάται ότι θα βγάλουν και άλλο δίσκο στο μέλλον. 



Επί της ουσίας τώρα. Εισιτήρια κλεισμένα από τις 28 Αυγούστου και η πρώτη μέρα στο Wembley Arena ξεπούλησε σε δύο μέρες. Η γκαντεμιά είναι ότι μία μέρα αφού κλείσαμε τα εισιτήρια σε άθλιες θέσεις, ανακοινώθηκε και δεύτερη εμφάνιση. Η βλακεία πάνω στη γκαντεμιά είναι ότι το avopolis.metal team δεν πήρε εισιτήρια και για τη δεύτερη μέρα τα οποία θα μας έφερναν πολύ κοντά στη σκηνή. Σημειωτέον ότι δεν υπήρχαν "όρθιοι" , αλλά θέσεις μέχρι και 2 μέτρα από τη σκηνή. 
c


Φτάνοντας λοιπόν στη στάση Wembley Park (όπου είχαμε και την ατάκα της ημέρας του Φώτη "πεινάω...πάω για μπύρες") αποφασίσαμε να ανταλλάξουμε τις θέσεις μας με κάποιον από τους "πλανόδιους". Πλάνο του Arena δεν είχαμε αλλά πειστήκαμε ότι κάτι εισιτήρια που μας πρόσφεραν ήταν καλύτερα από τα δικά μας. Μπαίνοντας στο Arena όμως ήρθε η διαπίστωση ότι τα εισιτήρια, για τα οποία είχαμε δώσει και 5 λίρες επιπλέον για το καθένα, ήταν τα χειρότερα δυνατά (απέναντι γωνία χαμηλά). Πολύ δούλεμα κοινώς, αλλά αυτά παθαίνουν τα Μωραιτόπαιδα που τα βάζουν με "μαυραγορίτες" (οι οποίοι δρούν τόσο στις συναλίες που, και να μην έχει κάποιος εισιτήριο, βρίσκει με άνεση). 



Κλασικά πλέον έγινε η απόπειρα να κάτσουμε σε άλλες θέσεις κοντά στη σκηνή αλλά αντίθετα με ότι έγινε στο NEC, ο ταξιθέτης μας έστειλε από κει που ήρθαμε, παρόλο που κάναμε πως δεν μιλάμε αγγλικά. Τέλος πάντων, μετά το αστείο που λεγόταν Backyard Babies (αντί Slash's Snakepit στην Αμερική) η αγωνία έφτανε σε επικίνδυνα επίπεδα. 

Γύρω στις 9 παρά τέταρτο το παιδικό όνειρο δεν είναι πια όνειρο. Οι πρώτες νότες του "You shook me all night long" δίνουν το έναυσμα και το riff στη συνέχεια στέλνουν τον υπογράφοντα και τους υπόλοιπους 15999 σε άλλο κόσμο. Τέτοιο ήχο κιθάρας δεν είχα ξανακούσει. Αυτό δεν ήταν κιθάρα..αυτό ήταν αλλλουχία ηλεκτρικών εκκενώσεων. Αμάν αυτά τα αναδιπλούμενα καθισματάκια. Μόλις ανεβαίνεις πάνω και κάνεις σα παλαβός, φροντίζουν να κλείσουν και να σου πιάσουν τα πόδια. Μαζί έχουμε και την αποκάλυψη της σκηνής με ένα άγαλμα 15 μέτρων του Angus Young, παρόμοιο με εκείνο στο εξώφυλλο του "Stiff Upper Lip", 3 γιγαντοοθόνες που έδειχναν πλάνα από τα μέλη του συγκροτήματος (η μεσαία χωρίζονταν και κατά καιρούς είχαμε 4), και προέκτασή της ανάμεσα στο κοινό. Η σκηνή επεφύλασσε και άλλες πολλές εκπλήξεις στη συνέχεια. Πριν προλάβουμε να καταλαβουμε τί είχε μόλις συμβεί, το ομώνυμο κομμάτι του τελευταίου δίσκου έχει ήδη ξεκινήσει, ενώ ένας Αγγλος έχει ξεσπάσει σε λυγμούς, κλάμματα και οδυρμούς, τόσο από συγκίνηση όσο και λόγω απόστασης. 



Το setlist είχε ως εξής (μη βασίζεστε στη σειρά): "You shook me all night long", "Stiff upper lip", "Rock n' roll ain't noise pollution", "Thunderstruck", "Shot down in flames", "Shoot to thrill", "Hard as a rock","Hell ain't a bad place to be", "The Jack", "I feel safe in NY city" "Bad boy boogie", "Dirty deeds done dirt cheap", "Hell's bells", "Back in black", "Whole lotta Rosie", "Let there be rock", "Highway to hell" και τα encores "TNT", "For those about to rock (we salute you)". 



Από που να πρωτοξεκινήσω; Από τον παροξυσμό του "Thunderstruck"; Προσωπικά δεν πίστευα αυτό που άκουγα και έβλεπα: τον Angus να παίζει τη εισαγωγή-τελεγραφόξυλο και το Arena να βουίζει από την ιαχή "thunder". Τέτοια πράγματα είναι που μας κάνουν αμετανόητους "μεταλλάδες"... Μήπως από το ζεσταματάκι του "Shoot to thrill" το οποίο και μας ώθησε γατζωμένους σε κάγκελα αρκετά πιο κοντά στη σκηνή (κλασσικά είδαμε τη συναυλία από άλλο μέρος), παρόλο που μερικοί-μερικοί δυσανασχετούσαν (ξέρουν ποιοί); Από τα υπονοούμενα του "Hard as a rock" που απεικονίζονταν με τον πλέον κατατοπιστικό τρόπο από τις γιγαντοοθόνες; Η από τη fun ατμόσφαιρα του "The Jack" με τις κάμερες στραμένες σε κραυγαλέες γυναικείες υπάρξεις; Όλη η εμφάνιση απαρτιζόταν από διαδοχικά highlights. 

Κάτι ήθελε να μας πεί ο Angus όταν άρχισε να ξεφορτώνεται την καθιερωμένη school-boy στολή του κατά τη διάρκεια της ξεχειλωμένης σε διάρκεια εκτέλεσης του "Bad boy boogie" και ύπο τους ήχους του rhythm section των Williams-Rudd (φυσιογνωμία ο drummer με γυαλιά ηλίου αλά John Lennon όπως μας αποκάλυψαν οι οθόνες). Πέρα από το ότι μας αποκάλυψε ότι φορούσε εσώρουχο-Βρετανική σημαία, μας πέρασε το μήνυμα ότι η θερμοκρασία θα ανέβαινε απότομα. Αν δείτε το setlist μετά το συγκεκριμένο κομμάτι, θα καταλάβετε γιατί η εμφάνιση των AC/DC θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη του υπογράφοντα. Ο Brian Johnson έδωσε recital στο "Dirty deeds done dirt cheep" ενώ κρεμάστηκε από μια τεράστια καμπάνα που κατέβηκε από τη οροφή στη άκρη της προέκτασης της σκηνής στο κοινό, για να μας προλογίσει στο "Hell's bells". 



Το παράδειγμα το έδειξε ο Angus που έβγαλε τα περιττά ρούχα. Ελλείψει "μαλλούρας" λοιπόν, βγήκε το κοντομάνικο, αφού προηγουμένως είχε βγεί και το φούτερ, και φορέθηκε στο κεφάλι σαν καπέλο μάγειρα. Τεχνιτή "μαλλούρα" για τις ανάγκες μιας εξωπραγματικής εμπειρίας. Ε δηλαδή εσείς τί θα κάνατε αν ζούσατε μια full 12minute live version του "Let there be rock"; Ένα με το κάγκελο μπροστά μας γίναμε. Και φυσικά λιώσαμε στα πρώτα 3 δευτερόλεπτα του "Highway to hell", ενώ στο refrain ούρλιαζε όλο το Arena. Τα μάτια του αγάλματος κοκκίνιζαν, καπνοί έβγαιναν από το στόμα του, και από κάτω η δυάδα Young σκορπούσε το πανικό.



Μια φοβερή και τρομερή 15-μετρη φουσκωτή Rosie έσκασε μύτη δίπλα στο άγαλμα με το που άρχισε το απίστευτο κομμάτι που αναφέρεται σε αυτήν. Η κλασσική εισαγωγή με τις κραυγές "Angus" και ύστερα ο Brian Johnson γκαζώνει. Η δε Rosie, λιτά ντυμένη, μας κούναγε και ένα μαντήλι μεγέθους τραπεζομάντηλου και η απόλυτη μουσική ευχαρίστηση είναι γεγονός. Το ότι ξέχασα τη φωτογραφική μηχανή είναι σίγουρα το μεγαλύτερο σφάλμα της δημοσιογραφικής καριέρας (καλό ε;) στο Avopolis. Στο τρένο τράβαγα τα μαλλιά μου και στη συναυλία όταν είδα τη Rosie έσκασα πραγματικά.

Καταλαβαίνετε ότι το δεύτερο μισό του show είναι πολύ δύσκολο να περιγραφεί γιατί απλά επρόκειτο για κάτι το φαντασμαγορικό, κάτι το ασυνήθιστο. Ο Angus να ανεβαίνει 10 μέτρα πάνω από το κόσμο στη προέκταση της σκηνής, πάνω σε στογγιλή ανυψούμενη πλατφόρμα και να κάνει απανωτά solos, να κυλιέται στο έδαφος παίζοντας με την αγαπημένη του Gibson, να έχει ένα ύφος πονηρό, σκοτεινό, ευφυές. Και βέβαια ούτε μια στιγμή δε σταμάτησε να πηγαίνει πέρα-δώθε με το καθιερωμένο "hop-hop" πηδηματάκι του. Θυμάμαι που ο κόσμος είχε εντυπωσιαστεί με την κινητικότητα του Mick Jager στην Αθήνα. Το σκέφτομαι και γελάω.



"I'm TNT, I'm dynamite" τραγουδάγαμε 16000 τρελοί στο encore, και στο καπάκι είδαμε μια πυροβολαρχία 6 κανονιών να εμφανίζονται πάνω από τους ενισχυτές και αισίως φτάναμε στο τέλος της συναυλίας. "For those about to rock….BOOM…we salute you" και μετά όταν έφτασε στο solo ο Angus "fire...BOOM...fire...BOOM" ...σωστός πόλεμος με στρατηγό της νίκης τον υπέρτατο συναυλιακό frontman Brian Johnson. Πέρα από την ενέργεια που κρύβει μέσα του, αυτή η φωνή του είναι απίστευτα πολύτιμο συστατικό όχι μόνο για τα live αλλά και για την επιτυχία του συγκροτήματος γενικά. Και όσο περνάν τα χρόνια γίνεται όλο και πιο ταιριαστή, πιο άγρια. 



Ασύλληπτη συναυλία. Ίσως μόνο ήταν υπερβολική η επιλογή του μισού Back in black album εις βάρος κομματιών όπως το "Jailbreak" ας πούμε. Μπορεί ο συγκεκριμένος δίσκος να είναι ο πιο επιτυχημένος με σχεδόν 13 εκατομμύρια πωλήσεις, αλλά η περίοδος 82-90 αγνοήθηκε πλήρως. Όμως τώρα τί νόημα έχουν αυτά; Τί νόημα έχει να γράφει κανείς το οτιδήποτε σε μορφή κριτικής για μια εμφάνιση των AC/DC; Το μόνο που αξίζει να κάνει κάποιος που παρακολούθησε show τους είναι να νιώθει προνομιούχος απέναντι στους άλλους. Γιατί πρόκεται για τους αδιαμφισβήτητους βασιλιάδες του hard rock, heavy metal, rock n'roll ή όπως αλλιώς θέλετε να ορίσετε τη μουσική τους. Σε κάθε περίπτωση θα πέσετε έξω πάντως γιατί η μουσική τους έιναι όλα τα παραπάνω αλλά και το καθένα
χωριστα. Και γι'αυτό και πρόκειται για κορυφή εδώ και 25 χρόνια και τίποτα λιγότερο.