Οι FATES WARNING πάντα ήταν αποκομμένοι από τα trends του χώρου τους και διάλεξαν μοναχική πορεία στο πως θα μετουσιώσουν τις προσωπικές τους ανησυχίες. Ουδέποτε όμως υιοθέτησαν τον όρο της cult μπάντας,ενώ η progressive σκηνή τους αναγνώρισε σαν ιερό τέρας μαζί με τους DREAM THEATER και τους QUEENSRYCHE, όχι όμως και το κοινό (ιδιαίτερα στις Η.Π.Α). Για το ”Parallels” δεν έχουν γραφτεί διθύραμβοι, άρθρα που να επισημαίνουν την επιδραστικότητα του, αλλά ούτε έχουν κυκλοφορήσει οι γνωστές επετειακές εκδόσεις με τα αμέτρητα bonus tracks και το σπάνιο φωτογραφικό υλικό. Είναι το album των FATES που θα μπορούσε να τους κάνει όνομα πρώτου μεγέθους ή τουλάχιστον να τους δώσει την μισή αναγνώριση από αυτή που τους αξίζει. Κάτι το οποίο δεν έγινε και μάλλον δεν θα γίνει ποτέ μέχρι και το τέλος της μπάντας.
Το album κυκλοφορεί το 1991 από την Metal Blade Records με την μπάντα να έχει στις τάξεις της τους Ray Alder (φωνητικά), Jim Matheos (κιθάρα), Frank Aresti (κιθάρα), Joe Dibiase (μπάσο), και Mark Zonder (drums), όπως και στο προηγούμενο album τους “Perfect Symmetry”. Το album γράφει ολοκληρωτικά ο Matheos, ενώ την παραγωγή αναλαμβάνει ο μέγιστος Terry Brown (…ο παραγωγός των RUSH σε 10 album τους). Πρωτοακούγοντας το “Parallels” καταλαβαίνεις ότι αποτελεί κάτι το ιδιαίτερο(αν και δύσπεπτο), αφού ηχητικά (και μόνο) το album δεν προσεγγίζει τις υπόλοιπες progressive metal κυκλοφορίες, αλλά έχει έναν διαυγέστατο και ταυτόχρονα ψυχρό ήχο που αναδεικνύει κάθε όργανο ξεχωριστά. Πλήκτρα, samples και λοιπά μπιμπλίκια δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα. Τα riffs και τα solos συνήθως συμπορεύονται, παίζοντας με τον ρυθμό με σκοπό να προκαλέσουν τα απαίδευτα αυτιά, χωρίς όμως να δομούν δαιδαλώδης συνθέσεις εις βάρος του συναισθήματος (…κάτι το οποίο έχουν χάσει οι DREAM THEATER τελευταία). Οι Matheos και Aresti ποτέ δεν είχαν την φήμη βιρτουόζων και αυτό ίσως οφείλεται στην ξεροκεφαλιά (και όχι στην έλλειψη ικανότητας) του πρώτου να μην θέλει να αυτοπροβάλλεται. Αντίθετα ο Mark Zonder, “θέλει δεν θέλει”, θα γίνει και πάλι κάτι παραπάνω από αντιληπτός, αφού το jazz-ίστικο παίξιμο του με την τέλεια ηχητική αρτιότητα που το χαρακτηρίζει, θα απογειώσει τα περισσότερα κομμάτια. Αφήνουμε για το τέλος την κορυφαία απόδοση του Ray Alder, την “φωνή της ψυχής” του Matheos, που κάνει τις ερμηνείες της ζωής του. Μειώνοντας αισθητά τα ψιλά φωνητικά σε σχέση με το “Perfect Symmetry”, δίνει με τον πιο έντονο συναισθηματικά τρόπο τόσο τους “παραινετικούς” όσο και τους “ερωτικούς” στίχους του συνθέτη.
Αποκλείεται να μείνει κάποιος ανεπηρέαστος, εάν προσέξει και δώσει βάση στους στίχους του “Parallels”, αφού είναι γραμμένοι σαν τα τελευταία λόγια του άρρωστου γέρου που υπάρχει στο εξώφυλλο (Hugh Syme και Scarpati). Σαν τις τελευταίες συμβουλές ενός έμπειρου ανθρώπου σε κάποιον νεότερo. Ο Matheos αφήνοντας πίσω του, τις ιστορίες φαντασίας των πρώτων album, πια καταπιάνεται αποκλειστικά με τις ανθρώπινες σχέσεις (…που είναι και οδυνηρές), μιλώντας ανοιχτά για τις θέσεις του και προχωρά ακόμα και σε “εικονικό” διάλογο με τον ακροατή. Δεν είναι τυχαίο, ότι στους στίχους που αναγράφονται στο booklet, η λέξη “YOU” είναι γραμμένη πάντα στα κεφαλαία. Ιδιαίτερα, στο “Don’t Follow Me” κατακρίνει το “τυφλό” κοινό που θεοποιεί τον μουσικό και έχει μετατραπεί σε στενόμυαλη μάζωξη οπαδών.
Τα “The Eleventh Hour”, “Point of View” και το πιασάρικο “Eye to Eye” αποτελούν τα πιο αντιπροσωπευτικά κομμάτια του δίσκου και ταυτόχρονα θεωρούνται από πολλούς και οι καλύτερες συνθέσεις που μας έχουν δώσει οι Fates. Το “Parallels” βιώνεται, δεν είναι απλά ένα ακόμα καλό album που ανανέωσε τον χώρο μπλα...μπλα...μπλα…Είναι μουσική που θα σε πάρει από το χέρι και θα σου χαρίσει κάτι παραπάνω από τα γνωστά. Θα γίνει συνοδοιπόρος σου και μαζί του θα ζήσεις διαφορετικές συγκινήσεις όσο το ανακαλύπτεις. Σε όσους με πιστέψουν… ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ!!!
Ααα… στο “Life In Still Water” στα φωνητικά συμμετέχει ο James Labrie, δίνοντας ένα ακόμα credit στον δίσκο.
