Το 1990 οι Pantera κυκλοφόρησαν το “Cowboys From Hell”, αφήνοντας πίσω τον Glam Rock εαυτό τους των 4 albums που είχαν προηγηθεί. Βέβαια μερικά στοιχεία αυτών υπήρχαν και στο “Cowboys…”, αλλά σε γενικές γραμμές ο δίσκος χαρακτηριζόταν από πολύ επιθετικές κιθάρες και έδειχνε ένα νέο πρόσωπο για τη μπάντα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι με τη κυκλοφορία αυτή έγινε το μεγάλο άνοιγμα για τους Τεξανούς. Επίσης οι ίδιοι αναγνωρίζουν αυτήν σαν την πρώτη δισκογραφική απόπειρά τους.
Ο επιθετικός χαρακτήρας τους εδραιώθηκε δύο χρόνια αργότερα. Το ”Vulgar Display Of Power” ήταν η απόδειξη αυτού. Ολόκληρος ο μεταλλικός κόσμος συγκλονίστηκε από το μέγεθος αυτής της δισκάρας. Hardcore στοιχεία συνδυάζονται με το metal, δημιουργώντας κάτι πρωτόγνωρο για τα δεδομένα της εποχής, αφού το 1992 μεσουρανούσε το Death Metal.
Με την έναρξη η μπάντα σε χτυπάει κατευθείαν στο πρόσωπο (δείτε και το εξώφυλλο). Το “Mouth for War” που ανοίγει, είναι ΒΑΡΥ. Πολύ ΒΑΡΥ. Η κιθάρα έχει τον πρώτο λόγο με τα ντράμς να ακολουθούν συμπληρώνοντας τον ήχο. Όσο για φωνητικά, τι να πούμε εδώ? Ο Mr. Anselmo κατεδαφίζει κτίρια. Τσαμπουκαλεμένος όσο δε πάει, φτύνει στίχους (απίστευτους, όπως πάντα), ορύεται, τα σπάει. Ναι, κάνω σαν χαζομεταλλάς, αλλά αυτό το CD με γυρίζει πίσω στα 15 μου όταν ο ενθουσιασμός ήταν απερίγραπτος. Οι ψηλές νότες απουσιάζουν, δίνοντας τη θέση τους σε χαμηλές, καθώς και τσιριχτά φωνητικά σε πολύ λίγα σημεία (αργότερα χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον, κυρίως σε άλλες μπάντες του Anselmo). Αυτό όμως που ξεχωρίζει είναι τα μελωδικά φωνητικά σε κομμάτια όπως το “This Love” καθώς και το τελευταίο, “Hollow” με τους θεϊκούς στίχους. Γεμάτα συναίσθημα χρωματίζουν τα κομμάτια και δείχνουν το ταλέντο του κάφρου με τα τόσα projects.
Περνώντας στον Vinnie Paul (ντράμερ) (σ.Α. με τα κορυφαία πόδια στο metal!), η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Τα γεμίσματα του είναι απλά για σεμινάριο. Ο τρόπος που ακολουθεί το μπάσσο είναι αξιοθαύμαστος. Ο τριγκαριστός ήχος του με το ξερό ταμπούρο πορώνει τα μέγιστα, ενώ οι κάσες με τα ξαφνικά ξεσπάσματα δείχνουν με τι έχουμε να κάνουμε εδώ - απλά με έναν από τους καλύτερους ντράμερς του ιδιώματος. Στα γρήγορα κομμάτια όπως το “Rise, Fucking Hostile” είναι άπιαστος.
Ο αδικοχαμένος αδελφός του, Dimebag Darrell (εδώ εμφανίζεται με άλλο ψευδώνυμο, Diamond) κλείνει στόματα. Τα riffs του είναι αυτά που απογειώνουν το “Vulgar…” και το κάνουν αυτό που είναι. Επαναλαμβάνω το πόσο βαρύ είναι το CD. Βασικά, είναι τόσο βαριές οι κιθάρες που πρέπει να κάνουν το δισκάκι να ζυγίζει 2 κιλά τουλάχιστον (μ...κία ε;). Ο ήχος τους είναι από τους καλύτερους που έχει βγάλει το metal. Τα solos του είναι υποδειγματικά, με τη χρήση του wah, και συνολικά καταλαβαίνουμε γιατί το κενό που άφησε ο Dime με το θανατό του δε πρόκειται να καλυφθεί ΠΟΤΕ από κανέναν. Τέτοια μουσική δε γράφτηκε, γράφεται, ούτε θα γραφτεί από καμία μπάντα.
Ο Rex στο μπάσσο είναι λίγο πίσω στην παραγωγή, κάτι που είναι κρίμα μιας και οι δυνατότητες του είναι υπέρμετρες. Στα κομμάτια που ακούγεται καθαρά επιβεβαιώνει το παραπάνω. Μη νομίζετε πάντως, η κιθάρα όπως θα ξαναπώ για χιλιοστή φορά είναι οδοστρωτήρας, οπότε το μπάσσο δεν ακούγεται άσχημο τόσο πίσω, το αντίθετο μάλιστα.
Στον τομέα της παραγωγής τα πάντα (εκτός του μπάσσου, σε σημεία) αποτελούν μάθημα για σύγχρονες μπάντες του σκληρού ήχου. Ο Terry Date μαζί με τον Vinnie Paul έβγαλαν στα Pantego Studios του Τέξας αυτή την αγανάκτηση της μπάντας και την έχωσαν σε 52 λεπτά και 55 δευτερόλεπτα βίας και τσαμπουκά. Εκεί έγγυται η μαγκιά του “Vulgar…” άλλωστε. Στο ότι κατά την ακρόαση του θες να σπάσεις κάτι. Οτιδήποτε… έστω μια οδοντογλυφίδα.
Μια κολοσσιαία κυκλοφορία που άνοιξε δρόμο για μπάντες όπως οι Korn και άλλα τεράστια συγκροτήματα. Μαζί με το “Burn My Eyes” των Machine Head έδειξαν πως το crossover είναι επιστήμη. Μια κυκλοφορία που όλα τα κομμάτια έχουν ταυτότητα, ποικιλία και δύναμη. Μια κυκλοφορία που δεν θα ξεπεραστεί ποτέ. Μια ΧΥΔΑΙΑ ΕΠΙΔΕΙΞΗ ΔΥΝΑΜΗΣ.
