Όταν αναφερόμαστε στους Viper, δύο πράματα έρχονται στο μυαλό μας. Πρώτον, ότι είναι το συγκρότημα για το οποίο τραγουδούσε ο Andre Matos πριν δημιουργήσει τους Angra και δεύτερον ο δίσκος “Theatre Of Fate”, που θεωρείται πλέον ένα από τα κλασσικά metal albums. Ας κοιτάξουμε όμως λίγο πιο πίσω στο χρόνο περίπου...20 χρόνια.
Μέσα της δεκαετίας του ’80 και το heavy metal άνθιζε παγκοσμίως, ενώ στην πατρίδα των Viper, τη Βραζιλία, τα πράματα δεν ήταν και τόσο ευοίωνα για κάποιον που είτε ήθελε να ακούσει την αγαπημένη του μουσική, είτε για κάποιον που ήθελε να δημιουργήσει ένα συγκρότημα. Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από την περίοδο της δικτατορίας στη Βραζιλία και η χώρα μόλις που προσπαθούσε να κάνει ένα νέο ξεκίνημα στην ιστορία της. Η λιτότητα και η φτώχεια ήταν καθημερινότητα για τη πλειοψηφία του βραζιλιάνικου λαού και για να αγοράσεις ένα βινύλιο έπρεπε να «στάξεις» αρκετά διότι όλα ήταν εισαγόμενα αφού δεν υπήρχαν τοπικές εταιρίες προώθησης. Όσο για να κάνεις συγκρότημα, αρκετά δύσκολο εφόσον ούτε καλοί εξοπλισμοί υπήρχαν, ούτε λεφτά, ούτε καλά μουσικά σχολεία, ούτε καν μέρος για να δώσεις ένα live και σε μερικές περιπτώσεις συναυλιών υπήρχαν ξυλοδαρμοί από την αστυνομία. Έπρεπε να γίνεις ήρωας για να καταφέρεις να παίξεις μουσική.
Εν έτει 1985 λοπόν, δυο φιλόδοξα αδέρφια που περνούσαν την εφηβία τους, ο Pit (μπάσο) και ο Yves (κιθάρα) Passarel αποφασίζουν να ξεκινήσουν τη δική τους μπάντα μαζί με τον κιθαρίστα Felipe Machado. Η θέση του drummer καλύφθηκε από τον Cassio Audi, ενώ τη θέση πίσω από το μικρόφωνο πήρε ένας άλλος teenager, o Andre Matos, που θεωρούσε τον εαυτό του πιανίστα και που όπως έχει δηλώσει στο παρελθόν, μάλλον τον διαλέξανε όχι για την ποιότητα της φωνής του αλλά πιο πολύ επειδή έμοιαζε φυσιογνωμικά με τον Bruce Dickinson.
Η μπάντα ονομάζεται Viper και καταφέρνουν να ηχογραφήσουν το πρώτο demo τους, “The Killera Sword”, που εντυπωσίασε για το πολύ καλό ποιοτικό του επίπεδο για εκείνη την εποχή. Το demo έπεσε στα καλά χέρια της βραζιλιάνικης Rock Brigade Records που ξεκίνησε σαν fanzine, αργότερα έγινε κανονικό περιοδικό και κατέληξε να γίνει δισκογραφική εταιρία. Το πρώτο συμβόλαιο υπογράφεται και το 1987 κυκλοφορεί το ντεμπούτο των Viper, “Soldiers Of Sunrise”, το οποίο έλαβε εξαιρετικές κριτικές από τον Τύπο. Ένας δίσκος ατόφιου μελωδικού και ωμού heavy/speed/power metal, βασισμένος στα πρότυπα του NWOBHM (κυρίως Iron Maiden) και με επική ατμόσφαιρα, έδωσε ώθηση στους Viper για μεγαλύτερες διακρίσεις, οι οποίες δεν άργησαν πολύ να έρθουν.
Έπειτα από δυο χρόνια και με νέο drummer στη σύνθεσή τους, τον Sérgio Facci, ηχογραφούν το “Theatre Of Fate” κάτω από την επίβλεψη του έμπειρου Άγγλου παραγωγού Roy M. Rowland (Testament, Sabbat, Satan, Laaz Rockit κτλ.). Πιο ώριμο από τον προκάτοχό του, με σαφώς ανώτερη παραγωγή και με καινούρια συστατικά στη μουσική τους παντρεύοντας το heavy/speed/power metal με στοιχεία κλασσικής μουσικής. Ένα πάντρεμα που ως τότε δεν είχαν καταφέρει πολλοί να το συνδυάσουν τόσο ώριμα και επαγγελματικά όπως οι Viper και σίγουρα αποτέλεσε επιρροή για πολλές μελλοντικές μπάντες. Όλο το συγκρότημα ακούγεται σαφώς πιο δεμένο στο παίξιμό του και η φωνή του Andre Matos είναι πιο βελτιωμένη και δουλεμένη.
Όλα τα κομμάτια του “Theatre Of Fate” μελοποιήθηκαν από τον μπασίστα Pit Passarel, ενώ οι κλασσικές ενορχηστρώσεις ανήκουν στον Andre Matos, όπως επίσης και το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, “Moonlight”, που δεν είναι άλλο παρά μια metal έκδοση με στίχους του “Adagio Sonstenuto” από το έργο “Moonlight Sonata” του Beethoven. Δεν υπάρχει κομμάτι από τον δίσκο που μπορώ να ξεχωρίσω. Όλα τους είναι πραγματικοί ύμνοι για το metal και όσο το ακούω τόσο πιο πολύ μου αρέσει και σε καμία περίπτωση δεν πιστέυω ότι μπορεί κανείς να το βαρεθεί, ακόμα ύστερα και από πάρα πολλά ακούσματα.
Όπου και αν κυκλοφορόυσε το “Theatre Of Fate” λάβαινε υπέροχα σχόλια, με αποκορύφωση το 1991 στην Ιαπωνία, όταν κυκλοφόρησε εκεί, οι Βραζιλιάνοι ψηφίστηκαν σε δημοψήφισμα του περιοδικού Burrn! της Ιαπωνίας ως το καλύτερο «νέο συγκρότημα/ελπίδα για το μέλλον», πιο πάνω και από τους Pink Cream 69 και τους Nirvana! Κι ενώ όλα έδειχναν ότι οι Viper ήταν έτοιμοι να κατακτήσουν τον κόσμο, η απόφασή τους να αλλάξουν το στυλ της μουσική τους σε κάτι πιο απλό, δυσαρέστησε τον Andre Matos με αποτέλεσμα τη φυγή του από το συγκρότημα.
Η ιστορία από ‘κεί και πέρα είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους. Οι Viper συνέχισαν σε πιο απλό και punk μουσικό ρεπερτόριο, ενώ ο Andre Matos δημιούργησε τους Angra και συνέχισε από εκεί που σταμάτησε το “Theatre Of Fate”. Ίσως αν δεν είχε κυκλοφορήσει “Τheatre Of Fate” να μη γνωρίζαμε ποτέ τους Angra και τις υπέροχες μουσικές στιγμές που μας έχουν χαρίσει στο παρελθόν (βλ. “Angels Cry” και “Holy Land”). Χωρίς να θέλω θίξω το μουσικό ταλέντο του Andre Matos και τη μουσική προσφορά των Angra στο metal, που θεωρώ ότι είναι αναγνωρισμένα από όλους μας, πιστεύω πως ένα αρκετά μεγάλο μερίδιο στην επιτυχία των παραπάνω έχει το “Theatre Of Fate” και ιδιαίτερα αυτός ο ευφυέστατος μουσικός Pit Passarel που καλώς ή κακώς αποφάσισε να ακολουθήσει διαφορετικά μουσικά μονοπάτια.
Το “Theatre Of Fate”, όχι μόνο πρωτοχάραξε και έδειξε ουσιαστικά το δρόμο της επιτυχίας στον Andre Matos και τους Angra, αλλά υπήρξε και ένα πολύ καλό πρότυπο για μελλοντικά συγκροτήματα που ήθελαν να συνδυάσουν το metal με στοιχεία κλασσικής μουσικής. Επίσης βοήθησε πολύ στο να αναπτυχθεί η μεταλλική σκηνή της Βραζιλίας (για να μην ξεχνιόμαστε, το άλλο συγκρότημα που βοήθησε τη βραζιλιάνικη σκηνή είναι οι Sepultura) και να ακολουθήσουν πολλοί νέοι φιλόδοξοι μουσικοί αυτό το παράδειγμα του ίσως καλύτερου, πιο επαγγελματικού και πιο ώριμου δίσκου όλων των εποχών της underground σκηνής της Λατινικής Αμερικής.
