Ήταν 1996, όταν μια κριτική που διάβασα σ' ένα metal περιοδικό της εποχής, με κάνει να πάω και ν' αγοράσω το εν λόγω CD. Ψαράκι σε τέτοιου είδους metal παρακλάδια τότε, κολλάω με το εξώφυλλο αρχικά. Εξώφυλλο που ακόμα θεωρώ εκπληκτικό, όπως και το γενικότερο artwork του CD. Βάζω το δισκάκι στο στερεοφωνικό και από τις πρώτες νότες, νιώθω μια πρωτόγνωρη τότε αίσθηση... μια παράξενη μελαγχολία αρχικά, με ένα εφιαλτικό background και μια γλυκύτητα προερχόμενη από μια αιθέρια γυναικεία φωνή, εναλλασσόμενη με οργή και θυμό που ήταν αποτέλεσμα brutal φωνητικών! Αυτό ήταν... οι Theatre Of Tragedy είχαν μπει για τα καλά στη ζωή μου και με "μύησαν" ουσιαστικά στο χώρο του ονομαζόμενου "ατμοσφαιρικού metal"!
Το "Velvet Darkness They Fear" αποτελεί δίσκο σταθμό και συνάμα ορόσημο για ένα είδος metal που ακόμα κι αν δεν έχει τους περισσότερους οπαδούς και πολλοί το θεωρούν "φλώρικο", έχει κόσμο πιστό και προσωπικά αποτελεί ένα από τα καλύτερα παιδιά της αγαπημένης μας μουσικής. Καταπληκτικός δίσκος, πρωτοποριακός για την εποχή του, ακλόνητος στην πρώτη θέση της λίστας με τους καλύτερους δίσκους του είδους για πολλούς και πάνω απ' όλα "υπεύθυνος" για την μετέπειτα εξέλιξη του είδους! Τί τα προκαλεί όλα αυτά; Για αρχή, ο υπεύθυνος για τη δημιουργία και ιδιαιτερότητας τους, τραγουδιστής και στιχουργός, των Τ.Ο.Τ., Raymond Ι. Rohonyi. Οι στίχοι γραμμένοι στα αρχαία Αγγλικά παρακαλώ, όσο δύσκολοι κι αν είναι σε μερικά σημεία, δίνουν την πρώτη πινελιά στην παλέτα της δημιουργίας του θεάτρου της τραγωδίας. Πόσο μεν όταν ερμηνεύονται από την φωνάρα της Liv Kristine κυρίως και συμπληρώνονται από τα brutal του Raymond, παρουσιάζοντας με τον καλύτερο τρόπο τη μάχη του καλού με το κακό! Liv Kristine και Lorentz Aspen. Η πρώτη με την αγγελική φωνή της και μόνο, την τόσο ήρεμη και σαγηνευτική, σε μεταφέρει στο ακροατήριο και σε κάνει να πάρεις μέρος στην παράστασή τους. Μέσα στις 5 καλύτερες γυναικείες φωνές του metal! Ο δεύτερος με την εκπληκτική δουλειά του στη σύνθεση και ενορχήστρωση των κομματιών, βασιζόμενος στην άριστη χρήση των πλήκτρων του δημιουργεί τη σκηνή και τα σκηνικά του θεάτρου και στοιχειώνει την ψυχή σου! Τέλος ο έτερος των "πατέρων" των Τ.Ο.Τ., ο drummer Hein Frode Hansen, ο οποίος κρατάει το ρυθμό όπως πρέπει και με τη μπαγκέτα του καθοδηγεί τους ηθοποιούς στην μοναδική τους παράσταση! Αν βάλουμε και τις ναι μεν αρκετά πίσω, αλλά εκεί μου πρέπει κιθάρες, έχουμε τον καλύτερο, ως τώρα τουλάχιστον (κάτι σχεδόν απίθανο ν' αλλάξει), "gothic metal/rock" όπως το λένε πολλοί.
Το μεγαλύτερο όμως ατού του "Velvet Darkness..." και του συγκροτήματος, είναι η μοναδική μεταφορά του επί σκηνής. Δίσκος που απορείς αν μπορεί να αποδοθεί εύκολα live, κυρίως λόγω της ατμόσφαιρας που επικρατεί. Κι όμως! Όταν το καλοκαίρι του 1996, στο Open Air Festival που είχε γίνει, οι T.O.T. ήταν θεωρητικά το αουτσάιντερ του φεστιβάλ (από τα ξένα ονόματα)και το πιο άσχετο ηχητικά (να θυμίσω το line-up: Deviser, Rotting Christ, Emperor, T.O.T., Virgin Steele και Venom), ήταν και η μεγάλη έκπληξη! Γιατί όταν σ' ένα χώρο που το 45% ακούνε black, το άλλο 45% power και το πολύ το 10% ήρθε για σένα, καταφέρνεις να πετύχεις την απόλυτη σιγή όσο είσαι πάνω στη σκηνή και για τα 45 λεπτά που παίζεις ακούγονται από δεξιά κι αριστερά "τι γκρουπάρα είναι αυτή ρέ!" από άτομα που σε έχουν στην κατηγορία του "φλώρου" πριν εμφανιστείς και παραδέχονται ότι έκανες την καλύτερη εμφάνιση από τα υπόλοιπα (καλώς ή κακώς) θηρία, τότε μόνο περήφανος μπορείς να αισθάνεσαι για το δημιούργημά σου, και ικανοποιημένος απόλυτα!
Να ξεχωρίσω κάποια κομμάτια, είναι δύσκολο, γιατί πραγματικά όλα είναι ένα κι ένα. Αλλά πάνω απ' όλα και πλέον Τ.Ο.Τ. all time classics είναι τα "When He Falleth" με τον επικό πλέον διάλογο στη μέση του κομματιού σ' ένα καταπληκτικό σημείο, το hit του δίσκου "Der Tanz Der Schatten", το "Black As The Devil Painteth" και το προσωπικά λατρεμένο μου "On Whom The Moon Doth Shine"!
Τι άλλο να πω... πρόκειται για δισκάρα! Άσχετα με το δρόμο που ακολούθησαν μετά, που δίχασε τους οπαδούς τους, όλοι τον αναγνωρίζουν... και πώς μπορούν να μην το κάνουν άλλωστε! Απαραίτητος για όλους τους μεταλλάδες που δεν κολλάνε σε συγκεκριμένα είδη και γενικότερα σε όσους αγαπάνε τη μουσική! Εμένα προσωπικά με σημάδεψε και με έκανε να έχω τα ακούσματα που έχω τώρα! Συντροφιά ιδανική για τις μαύρες μέρες του χειμώνα (ώπα...επηρεασμένος απο την καρακομματάρα "Black Winter Day" των Amorphis) και τις ώρες που το μυαλό και η ψυχή χρειάζονται να ταξιδέψουν. Υπάρχει καλύτερος προορισμός από το θέατρο της τραγωδίας?ΟΧΙ!
Άλλωστε όπως μας λένε οι Τ.Ο.Τ. ... "Our Vitality Is A Theatre...Until The Last Tragedy"... και δεν έχουν άδικο νομίζω...
