Κάτοικοι της ομορφότερης χώρας του κόσμου: πώς θα σας φαινόταν να ξυπνάγατε μερικά πρωινά και να ήταν βράδυ; Ή να μην βράδυαζε καθόλου; Αλήθεια έχετε σκεφτεί ποτέ πώς είναι να ζει κανείς μακρυά από τις σχεδόν ιδανικές κλιματικές και μορφολογικές συνθήκες της Ελλαδάρας μας (σ.σ.: Εμφανής ο σοβινισμός ως αντίδραση για τις πολλές αμερικάνικες σημαίες στο CNN). Και όχι απλώς μακρυά, αλλά πολύ βορειότερα. Λοιπόν, πέρα από το να γίνεται κανείς λίγο τρελός, ψυχάκιας, με τάσεις αυτοκτονίας, κρυόμπλαστρος και λοιπά, αποκτά μια έντονη καλλιτεχνική διάθεση. Και δη μεταλλική διάθεση, καθότι φαίνεται από την έντονη σκανδιναβική παρουσία στο χώρο του metal. <


Αφήνοντας τους φιλοδοφικούς υπαινιγμούς (;;) και περνώντας επί της ουσίας, καταλήγουμε ότι το “Tales from the thousand lakes” των Φινλανδών Amorphis είναι ένα must-have, τόσο για τους φανατικούς του βορειο-ευρωπαικού ήχου (δεν εννοούνται οι blackdeath σατανοκρυάδες) όσο και τους υπόλοιπους, οι οποίοι απλά οφείλουν να έχουν ένα άριστο τέτοιο δείγμα. Γιατί καταλήγουμε; Κανονικά η παραπομπή κατ΄ευθείαν στην ακρόαση του δίσκου θα αρκούσε να απαντήσει. Αλλά λίγη φλυαρία θα προσπαθήσει να γεμίσει αυτή τη σελίδα. Μάλιστα, ένα κείμενο που προσπαθεί να περιγράψει ένα τέτοιο διαμάντι το μόνο που κάνει είναι να φλυαρεί. Τί να πρωτογράψει κανείς;


Ίσως την απίστευτη ατμόσφαιρα που κυριαρχεί στο δίσκο, που «φωνάζει» την καταγωγή της. Ίσως την καθηλωτική συνθετική ικανότητα του group αν και σε αρχικό στάδιο της καρριέρας του. Πράγματι, κάτι παραπάνω από δέκα χρόνια μετρούν οι Amorphis, μέσα στα οποία δεν έχουν ξεφύγει πραγματικά από τα όρια του underground, απ’ότι τουλάχιστον μαρτυρούν πωλήσεις και συναυλίες.


Στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας οι Esa Holopainen και Jan Rechberger, αποφάσισαν να συνεργαστούν με τους Tomi Koivusaari και Olli-Pekka Laine. Κοινό στοιχείο τους, η 70’s μουσική παιδεία, η οποία ξεδιπλώνει διαφορετικές πτυχές της σε κάθε δουλειά του σχήματος μέχρι σήμερα. Από τα πρώτα τους βήματα χρήστηκαν ουσιαστικά πρωτοστάτες αυτού που μπορεί να ονομαστεί progressive death metal. Πρακτικά πρόκεται για μια μίξη heavy rock, doom metal, keyboards, «μεταλλάδικου» drum beat και φυσικά (αλλά όχι απαραίτητα πλέον) παραμορφωμένα φωνητικά.


Δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται βέβαια. Εδώ που τα λέμε η metal μουσική γενικότερα είναι απείρως πιο πολύπλοκη απ’όσο ο περιορισμένος αριθμός οργάνων της, μαρτυράει. Χρειάζεται και να νιώθεις μέσα σου πως να μελωποιήσεις τα κείμενα από το Φινλανδικό ανθολόγιο “Kalevala”. Χρειάζεται να έχεις περάσει ατελείωτες ώρες δυιλίζοντας πολλά μα πολλά πρακλάδια της rock ώστε να βγάλεις προς τα έξω την ελεγεία του “Black winter day”, το λυρισμό του “In the beginning”, τις μεθυστικές μελωδίες των δύο “Moon and sun”. Η προσφορά κάθε μέλους χρήζει ιδιαίτερης μνείας στο τελικό αποτέλεσμα. O Tomi Koivusaari καταφέρνει και τραγουδάει και δεν μιλάει η γρυλίζει πίσω από το παραμορφωτή, οι Olli-Pekka Laine και Jan Rechberger είναι «αλλυσοδεμένοι» και καινοτόμοι. Προσέξτε το ευθύ τρόπο που αλλάζει ρυθμό το κάθε κομμάτι από τα κοψίματά τους. Και τη κορυφή μοιράζονται οι Esa Holopainen και Kasper Manterson που σε lead guitar και keyboards/piano αντίστοιχα βάζουν στο δίσκο της σφραγίδα της μελωδίας. Της ποικιλόμορφης μελωδίας, που διαπρέπει δια μέσου των άρτιων εκτελεστικών δυνατοτήτων τους. Και ποιός δεν ταξιδεύει σε άλλους κόσμους όταν τον παρασύρει το album με την εισαγωγή “Thousand lakes”.


Οι προσεκτικοί αναγνώστες του .metal μάλλον παρατηρούν ότι πρώτη φορά αντιμετωπίζονται τόσο θετικά τα παραμορφωμένα φωνητικά. Ο λόγος είναι ότι η μαγική αυτή χροιά του δίσκου ίσως και να απουσίαζε σε άλλη περίπτωση. Η μουσική είναι χημεία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, μια ουσία δηλητήριο για άλλους, έχει εδώ ευεργετικές επιπτώσεις. Αλλά μη γελιέστε. Τα μη καθαρά φωνητικά περιορίζουν το σχήμα. Γι’αυτό και αργότερα οι Amorphis επέλεξαν τον Pasi Koskinen στα φωνητικά, και ο Kolvusari ασχολείται αποκλειστικά με τις κιθάρες του. Αν ναι, και με το sitar. Αυτά έγιναν αργότερα. Το 1994 πάντως ταρακουνήθηκαν οι γνώστες της ποιοτικής metal μουσικής. Είναι πραγματικά θεόρατο το επίπεδο των Φινλανδών, και δεν είναι υπερβολή να μιλάμε για δεξιτεχνία. Είναι άραγε υπερβολή να λέει κανείς στις μέρες μας : “O old man, good God. Careful man of heaven. Keeper of storm clouds. Make misty weather. And create a tiny cloud. In whose shelter I may go.”; Είναι;