“We are sexual perverts”…σύμφωνα με ορισμένους, σε αυτή τη φράση αντιστοιχούν τα γνωστά αρχικά. Απ’ότι καταλαβαίνω, κάτι τέτοιο δεν είναι τελείως αβάσιμο, λαμβάνοντας υπ’όψη του το τί περιλαμβάνεται στο stage show των W.A.S.P. Παρ’όλα αυτά ο Blackie Lawless διαφωνεί καθέτος, και το δείχνει στις αναφορές που κάνει στην οργάνωση “Parents Music Resource Center” (PRMC) κατά τη διάρκεια του live στο Long Beach Arena, California, το οποίο ουσιαστικά κρύβεται πίσω από το πλούσιο εξώφυλλο του “Live…in the raw”. Και αυτό γιατί αυτή η οργάνωση (αποτελούμενη από τους πλέον βαθειά νυχτωμένους) είχε βάλει ως στόχο να κατατροπώσει αρκετά heavy metal σχήματα, χωρίς βεβαίως να καταφέρει τίποτα. Η ελευθερία της έκφρασης υπερίσχυσε. Και όλα αυτά γύρω στο 1987, οπότε και άλλα συγκροτήματα είχαν βρεθεί στο στόχαστρο παρομοίων γραφικών ομάδων (AC/DC, KISS κλπ.).
Πάντως, γεγονός είναι ότι οι White Anglo-Saxon Protestants υπερβάλλουν επί σκηνής, λόγω ιδιοσυγκρασίας του Lawless και μόνο. Από ένα σημείο και μετά, τα διάφορα αστειάκια σεξουαλικής φύσεως (τα οποία δε πρόκεται να αναφέρω..) κουράζουν. Η μουσική όμως είναι ο άσσος στο μανίκι του σχήματος, η οποία δημιουργεί ένα εκρήκτικό συναυλιακό περιβάλλον. Γι’αυτό άλλωστε και επελέγη ένα live για να εκπροσωπήσει τους W.A.S.P. στο in memory.
Ένα live 11 κομματιών, το καθένα από τα οποία είναι κλασσικό. Τα κομμάτια προέρχονται από τα πρώτα τέσσερα albums του συκροτήματος, και συνοψίζουν τη χρυσή εποχή των W.A.S.P. Πραγματικά δε μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο. Όλα αποτελούν εξαιρετικές στιγμές για συναυλίες και όχι μόνο. “Inside the electric circus” από τη τελευταία τους δουλειά πριν το live, και ακολουθεί το θεότρελο “I don’t need no doctor”. Τώρα για το “L.O.V.E. machine” απαξιώ να πώ πολλά. Γνωστό στους περισσότερους, πρόκειται για το πιο διαδεδομένο κομμάτι του Blackie Lawless. “Wild child” και “9.5.-N.A.S.T.Y” για συνέχεια, και τα πάντα ισοπεδώνονται.
Κορυφαίο το “Sleeping ( in the fire)” με φοβερό refrain, όπως άλλωστε και οι περισσότερες συνθέσεις του συγκροτήματος.
Man+animal= “Manimal”, και αυτό το τίτλο διαλέγει ο (μετριόφρων) Lawless για να περιγράψει τον ευατούλη του, και να προκαλέσει ακόμα περισσότερο το PRMC. Και φτάνουμε στο απίστευτο “I wanna be somebody” με τη χαρακτηριστική συμμετοχή του κοινού, και το βρώμικο rock’n’roll βρίσκει και άλλο τρόπο να εκδηλωθεί. Χαμός μέχρι στιγμής, και μένουν άλλα 3. “Harder Faster” και “Blind in Texas” οι δύο κλασσικές τραγουδάρες, και “Scream until you like it”, από το soundtrack της ταινίας “Ghoulies II”.
Τελικά ο ακροατής μένει αποσβολωμένος από το “Live…in the raw”. Όχι επειδή έχει καλή ηχογράφηση και παραγωγή (μάλλον δεν έχει, αλλά δεν έχει ούτε overdubs), ούτε επειδή είναι κανένα αριστούργημα ποιοτικής μουσικής. Η μουσική των W.A.S.P. είναι απλή και στρωτή και το ταλέντο του κυρίου Lawless ξεχιλίζει. Εύκολα riffs, συναυλιακά drums και πιασάρικα refrains.
Αποτέλεσμα ήταν την ίδια χρονία (1987), να πραγματοποιηθεί εμφάνιση της θεόμουρλης τετράδας στο Castle Donnington (όχι για πρώτη φορά). Το γεγονός ότι υπήρχαν αρκετές διαφορές μεταξύ των μελών του σχήματος (οι drummers αλλάζονταν συνεχώς) δεν εμπόδισαν τη δημιουργία ενός δίσκου που συνιστά μια εκ των κορυφαίων στιγμών του heavy metal. “The world’s most dangerous band” δείχνει τα δόντια της. Όσο για σας, με το 1, με το 2, με το 3: “L.O….V.E…..all I need ‘s my love machine.”
Line-up (1987): Blackie Lawless (φωνητικά, κιθάρα), Chris Holmes (κιθάρα), Steve Biley (drums, φωνητικά) και Johnny Rod (μπάσσο, φωνητικά).
