Ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους το heavy metal παραμένει ενεργό μουσικό είδος και συνεχώς εξελίσσεται και μεταλλάσεται είναι ότι οι κατά καιρούς μουσικοί διακρίνονταν από την έντονη προσωπικότητά τους. Και βεβαίως δεν εννοώ κάτι γελοίους από τη Νορβηγία που βάφονται σα «μπαμπούλες», κρατάνε και από ένα πλαστικό σπαθί και νομίζουν ότι είναι εκκεντρικοί ή ξεχωρίζουν. Αναφέρομαι σε άτομα τα οποία έχουν δώσει το δικό τους στίγμα, όχι μόνο λόγω εξαίσιας μουσικής αλλά λόγω γενικότερου image το οποίο τους προσδίδει μια διαχρονικότητα.
Ανέκαθεν, το metal αναζητούσε ακραίο attitude για να προβληθεί (και σήμερα έχει παραγίνει το κακό), αλλά ορισμένες φορές υπάρχει μια κρυμμένη αισθητική που αναδικνύει μερικούς έναντι άλλων. Τώρα θα μου πείτε, «μα τι αισθητική υπάρχει στην εικόνα του Ozzy Osbourne να δαγκώνει ένα περιστέρι;». Μάλλον δεν υπάρχει θα απαντήσω, αλλά το παρουσιαστικό του Ozzy ήταν πάντα πόλος έλξης, άσχετα με το αν ξάφνιαζε. Το θέμα είναι απλό: ο τύπος είναι τελείως μα τελείως τρελός αλλά συγχρόνος ευφυής και δίκαια χαρακτηρίζεται ώς ο νoνός (Godfather) του heavy metal. Γιατί; Μα γιατί πάντα προκαλούσε, πάντα γελούσε με τις κατηγορίες εναντίον του, πάντα πουλούσε δίσκους, πάντα γέμιζε στάδια, και γιατί για πάντα (ελπίζω) θα μας δίνει albums που να δημιουργούν αίσθηση με την κυκλοφορία τους, όπως το “Blizzard of Ozz”.
Η δισκογραφία του Ozzy χαρακτηρίζεται από μια ποικιλομορφία. Η ταμπέλες δεν χωράνε, και τελικά η ιδέα του να παρουσιάσει μια πίο «πιασάρικη» μουσικά εικόνα από εκείνη με τους Black Sabbath, του έδωσε επιπλέον φήμη και σε εμάς επιπλέον λόγους για να ακούμε heavy metal. Διότι την εποχή της κυκλοφορίας του δίσκου, όλα ήταν στον αέρα παρ’ολο που υπήρχε ο όρος heavy metal. Τελικά δίσκοι σαν το “Blizzard of Ozz” μοιάζουν να δημιουργήθηκαν για να φιλοξενηθούν σε στήλες σαν το in memory, καθώς συνέβαλαν τα μέγιστα στη πορεία της σκληρής μουσικής.
Ένα γενικότερο αφιέρωμα στον Ozzy Osbourne θα απαιτούσε τη δημιουργία ξεχωριστής σελίδας στο Avopolis. Βλέπετε ο κύριος απασχολεί τη μουσική σκηνή 30 χρόνια...(και ετοιμάζει και το νέο του δίσκο). Ας ασχοληθούμε με μερικά μόνο από αυτά τα χρόνια, και ας πάμε πίσω στα τέλη της δεκαετίας του ’70, και στις αρχές της χρυσής δεκαετίας του ’80. Κάπου εκεί ο Ozzy άρχισε να ηχογραφεί το Blizzard of Ozz, με βασικό συμπαραστάτη τον μεγάλο Randy Rhoads. Το αποτέλεσμα που κυκλοφόρησε το 1980, αποτέλεσε την πρώτη κυκλοφορία του συγκροτήματος του Ozzy, σήμερα θεωρείται μάλλον ο καλύτερος δίσκος του, και κομμάτια του έχουν μείνει στη ιστορία.
Τι να πρωτοδιαλέξει κανείς; Το “Crazy train”; Ολόκληρο θεμέλιο για το heavy metal αποτελεί το κομμάτι, με την κιθάρα-σήμα κατατεθέν και τον Rhoads να δείχνει ότι κρύβει πολλούς άσους στα μανίκια του (τους οποίους δυστυχώς δεν πρόλαβε να χρησιμοποιήσει). “One person conditioned to rule and control, the media sells it and you live the role”. Τρελός μεν, βλέπει τι γίνεται γύρω του δε. Ή μήπως το “Mr. Crowley”; Πολλά χρόνια μπροστά από την εποχή του. Η φωνή του Ozzy δείχνει να βρίσκει μια ιδανική σύνθεση για να δείξει τη ταυτότητά της. Η παρουσία των keyboards, τα solos του Rhoads, απλά η μαγεία του Ozzy, όλα μαζί και το καθένα χωρίστα, συνεισφέρουν σε αυτή την αποκάλυψη του συνθετικού ταλέντου του νονού του metal.
Φυσικά ξεχωρίζει και η γνωστή μπαλάντα “Goodbye to romance”, ακόμα ένα δείγμα του ότι ο Ozzy ξέρει να γράφει μελωδική μουσική. Έχουμε και το “No bone movies” με την party διάθεση, ενώ το “Revelation (Mother earth)” είναι κομμάτι για λίγους τόσο λόγω στίχων όσο και λόγω μουσικής. Μετά τα 5 λεπτά δε, «μεταλλίζει» και δένει αριστουργηματικά με το τελευταίο “Steel away (the night)”.
Μόνο που σκέφτομαι την ημερομηνία κυκλοφορίας του δίσκου υποκλίνομαι. Μόνο 5 λεπτά να ακούσω, χαμογελάω μέχρι τα αυτιά. Μόνο που φαντάζομαι τί θα είχε γίνει στο Monsters of Rock το 84 μαζί με AC/DC τρομάζω. Και όλα αυτά εξ’αιτίας ενός νεαρού από το Birmingham, που συνελήφθη πρώτη φορά στα 15 του, δεν καταλάβαινε τι του γινόταν από τα ναρκωτικά όταν ήταν στους Black Sabbath (η συνέντευκση στο Ozzman Cometh είναι αποκαλύπτική), έχει κάνει ένα σωρό άλλες «αταξίες», αλλά τυχαίνει να είναι χαρισματικός. Έτσι απλά. Και το “Blizzard of Ozz” είναι ένα μόνο δείγμα της προσφοράς του (αν ήτα λίγο πιο σοβαρός στις επιλογές του για τα σχήματα του Ozzfest όλα θα ήταν καλυτερα πάντως). Και η πληρότητα αυτού του δείγματος είναι καθοριστικής σημασίας.
Line-up (1980): Ozzy Osbourne (V), Randy Rhoads (G), Bob Daisley (B), Lee Kerslake (D)
Tracklisting: “I don’t know”, “Crazy train”, “Goodbye to romance”, “Dee”, “Suicide solution”, “Mr. Crowley”, “No bone movies”, “Revelation’, Steal away”.
