Def Leppard, ίσως το συγκρότημα με τους πιο ευκολοάκουστους δίσκους που κυκλοφορούν ύπο το τίτλο του μουσικού αυτού φαινομένου που λέγεται Heavy Metal. Και έννοώ ευκολοάκουστους με την έννοια ότι και οι πιο άσχετοι με το metal την «καταβρίσκουν» με τα κομμάτια τους. Οι λόγοι είναι πολλοί: καθαρή παραγωγή, μελωδικότητα, εκπληκτικά απλά και «πιασάρικα» riffs, πολυφωνία στα φωνητικά (τα refrains όπου τραγουδάνε όλα τα μέλη του συγκροτήματος είναι απίστευτα) κ.ά. Και όλα αυτά από ένα συγκρότημα που πότε δεν είχε εμπορικές βλέψεις.
Αρχές δεκαετιίας 80 και μέσα από το ξέσπασμα που λεγόταν New Wave of British Heavy Metal ο δίσκος που εδραίωσε τους Def Leppard είναι γεγονος. Pyromania ο τίτλος, όμορφο εξώφυλλο, αλλά το τί κρυβόταν πίσω από αυτό είναι δύσκολο να περιγραφεί. 10 κομμάτια συνθετικής ευφυίας που με την πρωτοτυπία τους έφεραν τα πάνω κάτω. Την εποχή που τύποι σαν τον Quorthon (Bathory) τραβούσαν τη προσοχή με πεντάλφες στα εξώφυλλα, 10 κομμάτια με ανθρώπινους στίχους έδειξαν ότι το metal δεν έχει όρια.
Τα μέλη του συγκροτήματος ήταν 5, αλλά ουσιαστικά επρόκειτο για μια ομάδα 7 ατόμων αν συνυπολογίσουμε τη συνθετική προσφορά του παραγωγού John Lange, καθώς και εκείνη του Pete Willis. Εν πάσει περιπτώσει, Joe Elliott στα φωνήτικά (από τους καλύτερους frontmen που μπορείτε να φανταστείτε, ένα live θα σας πείσει), Rick Savage στο μπάσσο, Rick Allen στα drums ( αρκετά χρόνια αργότερα ένα αυτοκίνητιστικό του στέρησε το αριστερό του χέρι- συνεχίζει και παίζει σήμερα) και το κιθαριστικό δίδυμο Phil Collen και ο Steve Clark, ηγετική μορφή του group ( πέθανε το 1992 από ναρκωτικά).
“Rock rock till you drop…rock rock never stop” και δεν έχουν σταματήσει ακόμα. Πρώτο κομμάτι στο Pyromania, πρώτο και στις ζωντανές τους εμφανίσεις μέχρι σήμερα. Με αυτό το κομμάτι δίδεται μια επιπλέον διασταση στο metal. Μια διάσταση η οποία αρχίζει να αποκαλύπτει όλο και περισσότερα χαρίσματά της με το κλασσικό “Photograph”. Metal προσιτό, όμως πάντα metal.
Λίγα γκάζια ακόμα με το “Stagefright” με την πρωτόγνωρη για τον εποχή εναλλαγή του Elliot με τα ομάδικά φωνητικά στο refrain. Για να μην υπερβάλλουμε, το ‘Too late for love” που ακολουθεί δεν είναι και η καλύτερη μπαλάντα τους, αλλά είναι ο προπομπός για άπιαστα κομμάτια όπως το “Love bites”. Στρωτό heavy metal μας παρουσιάζουν στο “Die hard the hunter” με lead guitar μέρη που ξεφεύγουν σε άλλα επίπεδα.
Τώρα για το “Foolin’” τί άλλο να πει κανείς πέρα από το άριστο rhythym section με ένα riff οδοστρωτήρα. Και καπάκι “foo foo foolin’”. Τίποτα άλλο, παρακάτω....Τι παρακάτω όμως όταν ακολουθεί το υπέρτατο “Rock of ages” το οποίο αν κάποτε έχετε τη τύχη να το ακούσετε ζωντανά όπως εγώ, θα χάσετε τη μπάλα. Τέτοια κομμάτια σε κάνουν να μην ζητάς τίποτα παραπάνω. “Comin’ under fire” και ένα φοβερό riff έχει η συνέχεια και ένα 100% Def Leppard refrain δεν αφήνει κανέναν παραπονεμένο.
Και μετά “Action!Not words”. Δε μιλάνε πολύ όντως. Ποτέ δε το έκαναν. Δίνουν ένα συναυλιακό κομμάτι με τον Clarke στα καλυτερά του. Φυσικά τα “80’s-disco-drums” (δικός μου χαρακτηρισμός, θα καταλάβετε όταν ακούσετε) του Allen είναι πανταχού παρόντα. Τέλος με το “Billy’s got a gun” που ακούγεται τόσο εύκολα που παύει να αναρωτιέται κανείς πώς οι Def Leppard στις δόξες τους γέμιζαν Wembley για πλάκα,και πρωταγωνιστούσαν σε festivals.
Οι Def Leppard είναι ένα συγκρότημα του οποίου δίσκοι όπως το Pyromania είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητοι. Θεωρώ ότι όποιος δεν έχει έστω ένα δίσκο τους (με εξαίρεση το Slang) έχει ελλειπή εικόνα της μουσικής που ακούει. Διότι πρόκειται για ένα ολόκληρο κεφάλαιο στο heavy metal.
Τελειώνω επισημαίνοντας ότι δίσκοι σαν και αυτόν είναι μια αποστομωτική απάντηση σε όσους (τολμούν όντας βαθειά νυχτωμένοι) να κατακρίνουν ολόκληρη τη metal σκηνή. Και τονίζω το «ολόκληρη» διότι δυστυχώς μέρος της πρέπει να είναι (και είναι) κατακριταίο. Και δισκάρες σαν το Pyromania δείχουν μεν ότι το metal έχει πολλές πτυχές, φανερώνουν δε ποιές αξίζουν της προσοχής μας και ποιές όχι. Κάντε στον ευατό σας μια χάρη: αρπάξτε το Pyromania (θα δείτε πως θα ακολουθήσει και το Hysteria και το Adrenalize χωρίς να το καταλάβετε).
Line-up (1983): Joe Elliot (V), Steve Clark (G), Rick Savage (B), Phil Collen (G), Rick Allen (D).
Tracklisting: Rock rock (till you drop), Photograph, Stagefright, Too late for love, Die hard the hunter, Foolin’, Rock of ages, Comin’ under fire, Action!Not words, Billy’s got a gun.
