Οι Manowar αποτελούν ένα μάλλον ιδιαίτερο κεφάλαιο του heavy metal και αυτό και μόνο το γεγονός δικαιολογεί την ύπαρξη αυτού του κειμένου, ανεξάρτητα από τη αξία του "Kings of metal". Οι λόγοι είναι πολλοί. Πρώτα απ'όλα βέβαια, έρχεται η μουσική που παίζουν (τουλάχιστον στο studio, γιατί στα live…). Μουσική που φέρνει στο προσκήνιο ένα διθυραμβικό χαρακτήρα, ο οποίος ταίριαζε και ταιριάζει με το γενικότερο image της μεταλλικής σκηνής. Εκτός αυτού, έχουμε να κάνουμε με άτομα έντονης προσωπικότητας, κοινώς "χύμα", τα οποία βρήκαν ανταπόκριση από ένα σεβαστό ποσοστό "μεταλλάδων" το οποίο αν και τελικά μειοψηφία, είναι άκρως φανατισμένο. Γι'αυτό μην διανοηθείτε να αμφισβητήσετε την αξία του σχήματος σε ένα "Μανοουορά" γιατί θα τρέχετε.
Και πραγματικά, δίσκοι σαν το "Kings of metal" (που οι μάστορες του χώρου θα σπεύσουν να κατακρίνουν ως "εμπορικό", "ξεπούλημα" κλπ.) αξίζουν πραγματικά. Όχι μόνο μουσικά, αλλά ακριβώς επειδή πρόκειται για σχετικά "πιασάρικο" δίσκο, οι μελωδίες και η ταυτότητα των αμερικανών γίνονται άμεσα κατανοητές. Μέχρι εδώ καλά. Στις ζωντανές εμφανίσεις όμως; Χάλια. Γιατί είναι απαράδεκτο να ακούμε προηχογραφημένα μέρη, drum machines, και ένα κάρο "σολάκια" από ένα σχήμα πολλών εκατομυρίων πωλήσεων όλα αυτά τα χρόνια. Και τέλος πάντων, η πολυπλοκότητα των κομματιών τους δεν είναι τέτοια που να δικαιολογεί τα "καραγκιοζιλίκια" επί σκηνής.
Τώρα αναρωτιέμαι τί είδους "…in memory" είναι αυτό βέβαια. Είναι απλά ένας ειλικρινής απολογισμός για ένα σχήμα-ογκόλιθο του heavy metal, ο οποίο κοροιδεύει μεν κόσμο (οι μνήμες απο το Rockwave 99 είναι νωπές), μαγεύει δε τον ίδιο κόσμο με τις συνθετικές του ικανότητες. Τώρα το αν είμαι ευχαριστημένος από την εικόνα που παρουσιάζουν τα μέλη του προς τα έξω είναι μάλλον προφανές. Αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με αναφορά στη μουσική, και όχι με τα "ποζεριλίκια" των DeMaio & Co. στη σκηνή, στις συνεντεύξεις, ακόμα και στους στίχους. Δεν μπορώ να μην αναφερθώ πάντως στο εύκολο διαχωρισμό που γίνεται από πολλούς, όσον αφορά στους στίχους, που λένε είτε "πόσο γίγαντες και βασιλιάδες του μέταλ είμαστε", είτε "είμαστε οι άρχοντες του πολέμου, και θα σας διαλύσουμε με τα σπαθιά μας". Υπάρχει μια ανωριμότητα στο όλο Manowar concept, αλλά ίσως πρόκειται για ένα απο τα συστατικά της επιτυχίας.
Επί της ουσίας, το Kings of metal απαρτίζεται από 9 συνθέσεις και ένα "φυτεμένο" bonus track σε ορισμένες εκδόσεις, το "άστα να πάνε στο καλό" "Pleasure slave" (αυτοί που πρέπει να καταλάβουν, κατάλαβαν). Με τη σειρά, πρώτη αξιόλογη στιγμή του δίσκου είναι η πασίγνωστη μπαλάντα-ύμνος "Heart of steel". Πραγματικά έχουμε να κάνουμε με μια συλλογή συναισθημάτων συγκεντρωμένων σε αυτό το κομμάτι με τέτοιο τρόπο που η προσεκτική ακρόαση προκαλεί ακόμα και δάκρυα, ενώ ζωντανά πρόκειται για κάτι το απίστευτο. Ένα από αυτά τα απίστευτα που κρατούν το heavy metal ζωντανό...
Οι ικανότητες του ηγέτη του σχήματος (τις οποίες επιδεικνύει με υπερβάλλοντα ζήλο στις ζωντανές εμφανίσεις) Joey DeMaio στο μπάσο ξεδιπλώνονται στο "Sting of the bumblebee" και ακολουθεί το γνωστό παραμυθάκι "The crown and the ring". Τώρα, για το "Hail and kill": Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω το βεληνεκές αυτού δημιουργήματος. Πρόκειται για ένα υπερπλήρες κομμάτι, με απίστευτη μελωδία, το χαρακτηριστικό lead guitar μέρος το οποίο ανοίγει το χορό, αλλά και επαναλαμβένεται προς το τέλος και τη γενικότερη ατμόσφαιρα ενός πλήρους metal κομματιού. Η παύση με τα ομαδικά φωνητικά και την είσοδο του lead guitar είναι ένα από τα highlights όλης της δισκογραφίας του σχήματος. Ίσως μόνο και μόνο η ύπαρξη του "Hail and kill" είναι ο λόγος που επιλέχθηκε το "Kings of metal".
Εδώ που τα λέμε βέβαια, και το "Blood of the kings" που κλείνει το δίσκο δεν πάει πίσω. Τα χαρακτηριστικά "waaaahhh waaahhh" του Eric Adams (μέσα στις 10 καλύτερες φωνές στο metal, κατά τη γνώμη μου) στην αρχή μας προιδεάζουν για κάτι καλό και όχι άδικα. Σωστός δυναμίτης με το υπερ-παραμορφωμένο μπάσο στο προσκήνιο, ενώ ο Adams δίνει recital, και σε συνδυασμό με τα ομαδικά φωνητικά ανεβάζουν το κομμάτι πολύ ψηλά. Παρ'όλα αυτά, όσοι έχουν ακούσει την εκτέλεση στο Hell on stage-Live πρέπει να ένιωσαν κάτι παραπάνω απο απογοήτευση όταν διαπίστωσαν ότι η φωνή του Adams είναι τόσο κουρασμένη που δε κάνει ούτε τα ουριλιαχτά, και γενικά τραγουδάει πολύ πιο "χαμηλά" απ'όσο πρέπει.
Τελικά το "Kings of metal" αξίζει για 2-3 κομμάτια καθώς τα υπόλοιπα (Wheels of fire, Kings of metal, Kingdom come) δεν μπορούν να σταθούν δίπλα σε δόξες του παρελθόντος (Kill with power, Metal daze, Fighting the world). Συνεπώς, σίγουρα δεν είναι το πιο πλήρες album, αλλά είναι το πιο αντιπροσωπευτικό καθώς περιέχει και δείγματα των power metal κατευθύνσεων που ακολουθεί το σχήμα στο μέλλον (παίρνει την κάτω βόλτα θα έλεγα) και είναι ο καλύτερος τρόπος να πλησιάσει κανείς το πώς τέσσερα άτομα πάιζοντας απλή μουσική, δημιουργούν τέτοια ατμόσφαιρα. "Hail and keep your head banging".
Line-up (1989): Joey DeMaio (bass), Eric Adams (vocals), Carl Logan (guitars), Scott Colombus (drums)
Tracklisting: : "Wheels of fire", "Kings of metal", "Heart of steel", "Sting of the bumblebee", "The crown and the ring", "Kingdom come", "Pleasure slave", "Hail and kill", "The warriors prayer", "Blood of the kings".
