MASTODON
Crack the Skye
 |
Πριν κάποιους μήνες έφτασε στα χέρια μου η super-ultra limited έκδοση του “Crack the Skye”, που περιλάμβανε μια λιθογραφία με το εξώφυλλο του album. Η λιθογραφία μπήκε σε κορνίζα και αυτή την στιγμή βρίσκεται σε περίοπτη θέση του σαλονιού του σπιτιού μου. Τέτοιο κόλλημα δεν είχα με albums που άκουσα στην εφηβεία μου. Τόσες αποθεωτικές κριτικές δεν έχω διαβάσει ποτέ πριν. Από το πιο φλωρο-rock έντυπο στην ευνουχισμένη (μουσικά) Αγγλία, μέχρι και το πιο underground fanzine στην Αγκόλα, σύσσωμη η μουσική κοινότητα προσκυνά το “νέο” μεγάλο album των ημερών μας. Και η μεγαλύτερη ευχαρίστηση έρχεται από το γεγονός ότι οι MASTODON δεν πουλήθηκαν για να κάνουν το breakthrough στο κοινό που θέλει να “πιάνει” το κομμάτι με το πρώτο riff. Τα γουστάρω αυτά τα παλικάρια...
BARONESS
Blue Record
 |
Ακουστικά και μελωδικά περάσματα, παλιομοδίτικα doom και NWOBHM riffs, συνδυάζονται με νεωτερισμούς οι οποίοι μας θυμίζουν τους MASTODON και τους ISIS και όλες αυτές οι επιρροές, προσθέτοντας τις πολλές καλές ιδέες της μπάντας, καταλήγουν σε έναν ήχο που φέρει την υπογραφή της μπάντας. Χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση, "καλύτερες επιλογές" ή "αδυναμίες", σας παρουσιάζω ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς το οποίο πρέπει να είναι ένα από τα καλύτερα στο είδος του τα τελευταία χρόνια. Η μουσική των BARONESS μπορεί να μας μεταφέρει σε άλλη διάσταση και το album αυτό είναι το χέρι από το οποίο θα κρατηθείτε για να περάσετε εκεί.
CANDLEMASS
Death Magic Doom
 |
Δεν μπορούσαμε να περιμένουμε τίποτα λιγότερο. Ακόμα και η Έφη Θώδη να τραγουδίσει πάνω στα πελώρια riffs των Σουηδών, τα τραγούδια θα παραμένουν αιώνια μνημία του “αργού” σκληρού ήχου. Το Doom Metal σε όλο του το μεγαλείο, σε έναν δίσκο που απλά μας άφησε με ανοιχτό το στόμα, έπαιξε ατελείωτες φορές στις συσκευές αναπαραγωγής ήχου και ακόμα σιγοτραγουδάμε... If I ever die... I wanna know when and why... Who is Messiah Marcolin???
SLAYER
World Painted Blood
 |
Είμαστε τα «πνευματικά» παιδιά των Slayer. Οι Slayer είναι αυτοί που μας «άνδρωσαν» με τα thrash διδάγματά τους για το βίαιο κόσμο. Μας γαλούχησαν με riffs και αίμα, γι’ αυτό και το “World Painted Blood” σφυροκοπάει στις καρδιές όλων μας. Οι παλμοί σου ανεβαίνουν, τα νεύρα σου τσιτώνουν, μια ανατριχίλα βολτάρει στην σπονδυλική σου στήλη και ίσως θα έπρεπε να σηκώσεις ψηλά τους αγκώνες σου. Ξεκινά το “Public Display Of Dismemberment”...Τι εννοείς όταν λες ότι έχεις μόνο το “Reign In Blood”;;;;
ASPHYX
Death…the brutal way
 |
Μια από τις πιο ευχάριστες death metal εκπλήξεις της χρονιάς που πέρασε αποτέλεσε το album - comeback των ASPHYX. Και αυτό γιατί είναι τέτοια η ποιότητα και η δυναμική του συγκεκριμένου δίσκου που δεν μπορεί να σε αφήσει ασυγκίνητο. Λασπερό, θανατερό, μουντό όπως ακριβώς θα έπρεπε να είναι. Άλλωστε το γεγονός ότι σύσσωμη η συντακτική ομάδα του Avopolis.Metal το επέλεξε στα δέκα καλύτερα death metal albums της δεκαετίας που μας άφησε αποτελεί ατράνταχτο επιχείρημα υπέρ του και απόδειξη για το πόσο καλό είναι.Death (metal) the brutal (fuckin’) way. :)
W.E.T.
W.E.T.
 |
Τα καλά rock albums δεν έχουν εκλείψει. Απλά εμείς τα προσπερνάμε, δίνοντας σημασία σε κοιλιακούς και περασμένα μεγαλεία. Οι W.E.T. δεν διαθέτουν τα τελευταία, αλλά ως έμπειροι μουσικοί και άριστοι επαγγελματίες, πέτυχαν να μετασχηματίσουν το ντεμπούτο ενός ακόμα, φαινομενικά ανούσιου project, σε κρυφή ελπίδα για τον χώρο. Η παρουσία του κυρίου Soto είναι ένα δύσκολα διαχειρίσιμο πλεονέκτημα, λόγω των τάσεων φυγής που τον διακατέχουν...Να δούμε εάν υπάρξει και συνέχεια...
KYLESA
Static Tensions
 |
Το “Static Tensions” είναι ο δίσκος του 2009 που προσκυνά τον αρχέγονο θεό του riff. Επαναφέρει τη προσοχή στην διαχρονική αξία του “τί παίζουν οι κιθάρες” πετώντας λασπουριά και γλίτσα στα ηχεία. Βέβαια η λάσπη αυτή είναι χρώματος ροζ, μωβ ή ότι άλλο “ταξιδιάρικο” χρώμα ξέρεις ή μπορείς να φανταστείς. Στο ίδιο μοτίβο και τα τελετουργικά, συχνά, tribal τύμπανα που σε ωθούν να βιώσεις τη βουδιστική προέλευση του ονόματος KYLESA. Όπως είναι κατανοητό σε αυτόν τον δίσκο η μπάντα βρήκε τη χρυσή τομή ανάμεσα στο sludge και τη ψυχεδέλεια και το αποτέλεσμα είναι καθηλωτικό. Και ΝΑΙ κιθάρες παίζει η θεά Laura Pleasants και όχι κάποιος μερακλής, τερατώδης μουστακαλής! Απαραίτητο...
FUNERAL MIST
Maranatha
 |
Πολλοί ζηλόφθονες, δημόσιοι υπάλληλοι του black metal εύχονταν την αποτυχία των FUNERAL MIST. Μια αποτυχία η οποία ίσως έκρυβε την μουσική και ιδεολογική γύμνια τους. Δυστυχώς για αυτούς όμως η πηγή μίσους του Arioch είναι αστείρευτη και το “Maranatha” στέκει περήφανα δίπλα στο έπος “Salvation”. Αποτελούμενο από τα ίδια κακόβουλα συστατικά είναι έτοιμο να ρουφήξει κάθε φως ελπίδας που υπάρχει στο σύμπαν και στη ψυχή σου. Και να είσαι σίγουρος ότι με κομμάτια που μπορούν να σε εθίσουν (“Jesus Saves”, “Anti-flesh Nimbus”,”Blessed Curse”) δεν έχεις ελπίδα. Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι μετά από την ακρόαση αυτού του δίσκου έχεις έρθει αντιμέτωπος με τη βλάσφημη πλευρά σου. Είσαι έτοιμος;
SPICE AND THE RJ BAND
Shave Your Fear
 |
Τελικά η αποχώρηση του Spice από τους SPIRITUAL BEGGARS ήταν μεγάλο ευτύχημα. Όχι μόνο υπάρχουν δύο groupάρες να μας προμηθεύουν με stoner διαμάντια, αλλά και ο Spice κατάφερε να χτυπήσει κορυφή με το “Shave Your Fear”, που ίσως να είναι και ότι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει ποτέ! Χωρίς ιδιαίτερες αλλαγές από ότι τον είχαμε συνηθίσει με τους Beggars και στα ίδια επίπεδα με το “The Will”, έβγαλε έναν δίσκο που με αυτή τη βρώμικη βαρβατίλα που εκπέμπει, ομόρφυνε τη ζωή μας.
WARBRINGER
Walking Into Nightmares
 |
Αν το τρομερό “War Without End” ήταν το πρωτότοκο τέκνο τους, εδώ πρόκειται περί τερατογένεσης (...με την καλή έννοια). Πιο ακραίοι, πιο περίπλοκοι, πιο φειδωλοί στα σόλο και με μια killer παραγωγή (από τον Gary Holt (EXODUS), παρακαλώ) που κάνει τα riffs (τα οποία είναι σίγουρα το άτρωτο σημείο τους μαζί με τα εκφραστικά φωνητικά του John Kevill) να ακούγονται σαν πυρομαχικά. Οι BOLT THROWER του thrash metal????
SUNN O)))
Monoliths & Dimensions
 |
Οι αφέντες του feedback κρατούν το θρόνο, βγάζοντας έναν από τους καλύτερους δίσκους στην ιστορία τους. Σκοτεινοί ήχοι, αγνός θόρυβος και κατάβαση στην άβυσσο, όλες οι cliche εκφράσεις είναι ικανές να περιγράψουν το μεγαλείο του “Monoliths and Dimensions”. Η ερμηνεία του Ούγγρου ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ Attila αγγίζει για άλλη μια φορά την τελειότητα, ντύνοντας τη «μουσική» των Αμερικάνων με τη σήψη που της αρμόζει για να ακουστεί όσο το δυνατόν καλύτερη. Όπως πάντα, καθηλωτικός.
NIGHTSTALKER
Superfreak
 |
Έγιναν ο απόλυτος underground θρύλος με το “Use”, έγιναν το απόλυτο hype για τον πιτσιρικά που ανακαλύπτει τα Εξάρχεια με το “Just A Burn”. Πλέον πέντε χρόνια μετά το τελευταίο, οι NIGHTSTALKER επιστρέφοντας σε πιο κλασσικά και groovάτα μονοπάτια επιβεβαιώνονται πλήρως με ένα ακόμα διαμάντι. Το βαρύ stoner εναλλάσσεται με το 70's rock θυμίζοντας μας μια νοοτροπία άλλων εποχών. Η στάση τους απέναντι στη σημερινή μουσική πραγματικότητα είναι ένα παράδειγμα προς μίμηση. It's all about the music !!! Όχι δεν εύχομαι να έβγαζαν πιο συχνά δίσκους γιατί δεν έχω βαρεθεί να ακούω τους ήδη υπάρχοντες και σίγουρα δεν θα βαρεθώ και αυτόν εδώ.
COVERED CALL
Money Never Sleeps
 |
Μετά τις περιπέτειες του σε πιο “dark” κόσμους (CANDLEMASS, THERION) ο Thomas Vikstrom πειραματίζεται σε νέα μονοπάτια και το αποτέλεσμα είναι οι Covered Call. Και τα 10 κομμάτια του δίσκου είναι πολύ καλά και 3-4 από αυτά συγκαταλέγονται στην κατηγορία ''κομματάρες''. Περιέχει και τον ανάλογο φόρο τιμής σε μεγάλα συγκροτήματα με την διασκευή στο ''Shine'' των Mr. Big. Και μόνο το ότι ο πρώτος δίσκος μιας ουσιαστικά καινούριας μπάντας μπαίνει στα καλύτερα της χρονιάς είναι ενθαρρυντικό σημάδι για τη συνέχεια. Μακάρι να μην μας απογοητεύσουν.
CRIPPLED BLACK PHOENIX
The Resurrectionists
 |
Η αγάπη για τη ζωή, ο έρωτας, η απώλεια, η απογοήτευση, η ελπίδα, το αναπόφευκτο… Αντιστάσεις να κάμπτονται με την ακρόαση μιας αρχικής μελωδίας… Οι Crippled Black Phoenix αφίχθησαν με ένα σκοπό και μόνο: να καλύψουν ένα συναισθηματικό κενό που υπάρχει στη σύγχρονη μουσική δισκογραφία. Μη ρωτήσετε καν αν τα κατάφεραν.
GOTTHARD
Need To Believe
 |
Μετά τα ''Lipservice'' και ''Domino Effect'' οι Gotthard επιστρέφουν για το hat-trick με ένα album δυναμίτη για το είδος. Δυνατά και ''πιασάρικα'' riffs, μοναδικές μπαλάντες, κομμάτια με μήνυμα και νόημα και, κατά τη γνώμη μου, καθόλου fillers. Καλύτερο κομμάτι του δίσκου το ''I Know, You Know'' που σε κάνει να προβληματιστείς, αλλά και το ''Tears To Cry'' που είναι αξεπέραστη μπαλάντα. Οι λάτρεις των δυνατών riff ακούστε το ''I Don’t Mind'' και προσκυνήστε. Το συγκρότημα στα καλύτερα του συνεχίζει να βγάζει δισκάρες και να παραδίδει μαθήματα hard rock.
CRYSTAL VIPER
Metal Nation
 |
Επιτέλους ένα συγκρότημα με γυναίκα στο μικρόφωνο χωρίς οπερετικά φωνητικά. Οι CRYSTAL VIPER με το δεύτερο δίσκο τους δεν στοχεύουν σε μεγάλα ακροατήρια ούτε έχουν κάτι καινούριο να προσφέρουν. Προσφέρουν όμως το σημαντικότερο: ωραία μουσική. Αναδρομή στο παρελθόν λοιπόν και στο μονοπάτι που χάραξαν οι WARLOCK, για καυτό κλασικό μέταλλο εμπλουτισμένο με γρέζα γυναικεία φωνητικά, maidenίζουσες κιθάρες και ολίγον από power. Και το γαμάτο είναι ότι live είναι ακόμα καλύτεροι!
THE PROTOMEN
Act II: The Father of Dead
 |
Τι προκύπτει όταν ένα μάτσο ημίτρελοι μουσικοί έχουν για όραμα να εξιστορήσουν την πανέμορφη Οργουελική ιστορία ενός δισδιάστατου ξεχασμένου ηλεκτρονικού ήρωα –και για να το κάνουν αυτό χρησιμοποιούν Progressive Rock, Heavy Metal, Indie, AOR σε ένα απίστευτα μοντέρνο μπαστάρδεμα; Μα, φυσικά, μία αναπάντεχα φοβερή δισκάρα. Επενδύστε.
IMMORTAL
All Shall Fall
 |
Αν και πέρασαν 7 ολόκληρα χρόνια από την κυκλοφορία του “Sons of Northern Darkness”, το 2009 εξέπληξαν για μία ακόμα φορά black metal κοινό και όχι μόνο με το “All shall fall”. Δυνατές μελωδίες, βροντερά drums, κλασσικά Immortal φωνητικά, πάγος, σκοτάδι και μαυρίλα.
PARADISE LOST
Faith Divides Us – Death Unites Us
 |
Οι PARADISE LOST, η επιδραστικότερη ίσως μπάντα της δεκαετίας των ’90, αγαπήθηκε όσο λίγες, μισήθηκε εξίσου, δίχασε, στεναχώρησε, ξεστράτησε, αλλά ως άλλος φοίνηξ, αναγεννήθηκε από τις στάχτες της. Εν έτει 2009, η μπάντα από το Yorkshire, αποτάσσεται τον pop μανδύα της, φοράει το βικτωριανό της κοστούμι και με μια αποπνικτική doom/ gloomy αύρα, μας χαρίζει, κατά την ταπεινή μου άποψη, τον κορυφαίο δίσκο της χρονίας και τον καλύτερο της καριέρας της, από το “Draconian Times” κι έπειτα. Ειλικρινά, αισθάνομαι πολυ μικρός μπροστά στο μεγαλείο του...
VADER
Necropolis
 |
Μας έχουν συνηθίσει οι Πολωνοί σε πολύ καλές κυκλοφορίες όλα αυτά τα χρόνια. Με συνεχή σταθερά βήματα και πολλή δουλειά έχουν κερδίσει το σεβασμό και την αναγνώριση των οπαδών. Εξαίρεση φυσικά δεν θα μπορούσε να αποτελέσει και το εν έτει 2009 δημιούργημά τους στο οποίο πέρα από το αδυσώπητο riffing και τα blast beats κάνουν την εμφάνισή τους και κάποια καθαρά heavy metal στοιχεία με αποτέλεσμα ένα δίσκο ο οποίος χαλαρά λογίζεται στους πιο σημαντικούς της χρονιάς που μας πέρασε.
