Τα 00s ήταν μια κακή χρονιά για το παραδοσιακό death metal. Οι μεγάλες μπάντες της προηγούμενης δεκαετίας (MORBID ANGEL, OBITUARY, CANNIBAL CORPSE, SIX FEET UNDER) δεν διατήρησαν τον Ψόφο στην πρώτη θέση των προτιμήσεων των νέων μεταλλάδων. Οι μεγάλες μπάντες, όμως, ήρθαν σε επαφή με το underground κύκλωμα και αυτό ωφέλησε στο να ξεπεταχτούν νέα ονόματα, που εξέλιξαν τον ήχο και άνοιξαν νέους δρόμους στην καλλιτεχνική έκφραση των κάφρων. Η συντακτική ομάδα του Avopolis.Metal επέλεξε 10 από τα καλύτερα death metal albums που κυκλοφόρησαν την δεκαετία που “ψόφησε”...

NILE - Annihilation Of The Wicked

Μέχρι την κυκλοφορία του συγκεκριμένου δίσκου, άλλοι υποστήριζαν πως οι NILE ήταν το πιο ελπιδοφόρο death metal σχήμα, ενώ άλλοι έλεγαν πως εάν αφαιρέσεις τα ανατολίτικα ‘‘μπιχλιμπίδια’’ από τα κομμάτια τους, δεν είναι και κάτι το ιδιαίτερο. Τελικά οι Καλιφορνέζοι κυκλοφορούν τούτο το διαμάντι και τους διαψεύδουν όλους. Τα ανατολίτικα στοιχεία μειώνονται αισθητά, τα riffs και τα solos γίνονται πιο ακραία και τεχνικά, οι μελωδίες και οι επικές διαθέσεις πληθαίνουν, ο αφηνιασμένος Γιώργος Κόλλιας λυσσομανά στα drums του και έτσι απλά οι NILE από ελπίδα, μετατρέπονται στην κορυφαία death μπάντα της δεκαετίας.

Μπόγρης Θανάσης

ASPHYX - Death...The Brutal Way

Όσο θα υπάρχει η ανθρωπότητα, θα υπάρχουν και τα albums των ASPHYX να μας υπενθυμίζουν ότι δεν είμαστε παρά ένα μάτσο κόκκαλα. Το “Death… The Brutal Way” είναι άλλο ένα μνημειώδες ανάθημα στη μιζέρια και τον πόνο, άξιος ακόλουθος της κληρονομιάς των Ολλανδών. Η φωνή του Martin Van Drunen θα στοιχειώνει για πάντα τα τύμπανα μας με τα μαρτυρικά της γρυλίσματα. Death (metal is back)…The brutal way.

Μαρία Μερίκα

PIG DESTROYER - Terrifyer

Έχω νεύρα, πολλά νεύρα και θέλω κάτι ώστε να αγγίξω τα ανθρώπινα όρια μου. Τί πιο εύκολο θα μου πεις, “ανοίγω την TV” και γίνομαι πύραυλος! Αυτή είναι η μία λύση, η άλλη, που είναι πέρα για πέρα καλλιτεχνική, είναι να βάλεις το “Terrifyer” να παίζει στο repeat. Τότε έρχεσαι αντιμέτωπος με μια καφρίλα, ύψιστου πνευματικού επιπέδου που σε μετατρέπει σε δολοφονική μηχανή. Το γεγονός δε, ότι τα παραπάνω επιτυγχάνονται, όχι μόνο με τα συνήθη υπερηχητικά μέρη, αλλά με άψογη ρυθμική λογική, προσθέτει στην υπεροχή του δίσκου. Με μια φράση ο δίσκος είναι αρρώστια και τελειότητα σε συσκευασία του ενός, σαν το θεϊκό τού εξώφυλλο.

Θανάσης Χατζόπουλος

NASUM - Human 2.0

Για πολλούς ο καλύτερος grindcore δίσκος των 00’s είναι αυτός εδώ. Το πελώριο “Human 2.0”. O δίσκος με τα καλύτερα, αχαλίνωτα γκάζια και τις πιο εθιστικές, χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες. Η πεμπτουσία, δηλαδή, της ακουστικής απόλαυσης για όλους όσους θέλουν ακραίους ήχους με έμφυτο το χαρακτήρα του “hit” και μάλιστα χωρίς την παραμικρή έκπτωση στην “ένταση” του υλικού. Όσο για τη γενική στιχουργική στάση της μπάντας μπορεί να σε συνεφέρει ακόμη και αν είσαι παιδί του κομματικού σωλήνα ή αλλιώς γλοιώδες “κομματόσκυλο”. Μόλις βρήκες τη σωτηρία του μυαλού και των ιδεών σου, τυχερέ.

Θανάσης Χατζόπουλος

DISCORDANCE AXIS - The Inalienable Dreamless

Το “The Inalienable Dreamless” έχει μια αισθητική ανωτερότητα μπροστά σε οποιοδήποτε άλλο grindcore δίσκο της δεκαετίας σκεφτεί κάποιος. Εξάλλου μόνο αυτός ο δίσκος κατάφερε να δώσει τέτοια ανανεωτική πνοή σε ένα μουσικό είδος που έμοιαζε εγκλωβισμένο στο πατεντάρισμα του ήχου και, ενίοτε, της ολικής του σημειολογίας. Με μια λέξη, αναθεώρηση και πρόοδος (...άκου π.χ. –διαλέγω τυχαία- το “Jigsaw” ή το “Angel Present”). Για σκεπτόμενους κάφρους ή όποιον άλλον ψάχνει απάντηση στην πολυφορεμένη ερώτηση “Πώς το αντέχεις αυτό το πράγμα;”. Το αντέχω και γουστάρω!!!

Θανάσης Χατζόπουλος

PHOBIA - 22 Acts Of Random Violence

Εδώ δεν έχει συμβολισμούς και ρομάντζα. Παίρνεις ότι λέει ο τίτλος. 22 κομμάτια εκλεκτού grindcore ολοκαυτώματος. Γεμάτα πρωτόγονη πώρωση και περισσή καταστροφική ενέργεια. Άσε που ο δίσκος ξεχειλίζει hardcore τσαμπουκά (άκου π.χ. δολοφονικά beatdowns), thrash καγκουριά (άκου π.χ. “κουλά” solos) και είναι υπέρ του δέοντος “χορευτικός” και “φασαριόζικος”, οπότε αν δεν τον έχετε ακούσει θα κολλήσετε εύκολα. Μιλάμε για καταστάσεις αυτό-προπηλακισμού και χάους. Τέτοια ακούμε όσοι πιστεύουμε, ακόμη, σε μαλακιούλες τύπου metalcore (καμία επαφή η μπάντα με τον όρο, να είμαστε ξεκάθαροι) και αναθεωρούμε σε χρόνο dt. Σωτήριος δίσκος.

Θανάσης Χατζόπουλος

VADER - Litany

Με την αυγή της δεκαετίας που τελειώνει σε λίγο οι VADER έκαναν ένα δυναμικότατο μπάσιμο κυκλοφορώντας ίσως το καλύτερό τους άλμπουμ. Όλα τα στοιχεία του ήχου τους τα οποία τους κατέστησαν γνωστούς και αγαπητούς ενυπάρχουν στο Litany στον υπερθετικό βαθμό. 30 λεπτά αδυσώπητου death metal σε ένα δίσκο ο οποίος θα τολμούσα να πω, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι κινδυνεύω να χαρακτηριστώ ιερόσυλος, φέρει πολλά στοιχεία από την αισθητική και την επιθετικότητα του “Reign in Blood”.

Θανάσης Αδαμαντόπουλος

BOLT THROWER - Those Once Loyal

Το “Those Once Loyal” της βρετανικής πυροβολαρχίας των BOLT THROWER ενδείκνυται για στρατόκαβλους που τη βρίσκουν με ταινίες τύπου “Ράμπο”, “O Κυνηγός” και δεν συμμαζεύεται...Για τους BOLT THROWER η συνταγή δημιουργίας ενός δίσκου είναι απλή. 2-3 ακόρντα στις κιθάρες, μπάσο-πριόνι και όγκος αεροπλανοφόρου. Και είναι κάποια riffs σαν αυτό του “The Killchain” τα οποία σε κάνουν να θες να ζωστείς τα άρματα και να πάρεις τα βουνά. ΑΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!

Θανάσης Αδαμαντόπουλος

BEHEMOTH - Demigod

Για κάποιους οι BEHEMOTH είναι απλά κάποιοι υπερεκτιμημένοι ποζεράδες της αξιόλογης Πολωνικής Death Metal σκηνής. Για άλλους αποτελούν την κορυφαία σύγχρονη blackίζουσα death μπάντα. Οι “ημίθεοι” πάντα είναι αμφιλεγόμενες προσωπικότητες. Είναι ένα σκαλί πάνω από τους κοινούς θνητούς στη δύναμη, τις ικανότητες και τη δημιουργικότητα. Και το “Demigod” είναι ένας ακόμη άθλος της πολυδιάστατης δισκογραφίας τους.

Μαρία Μερίκα

NAPALM DEATH - Enemy of the Music Business

Τι να πρωτοδιαλέξεις από τους πατέρες του grind για καλύτερο δίσκο της δεκαετίας; Δύσκολη επιλογή. Το ξεσπάθωμα ενάντια στη μουσική βιομηχανία. Με αφορμή τη φυγή τους από την Earache Records οι Άγγλοι εξαπολύουν την επίθεσή τους και για άλλη μια φορά δείχνουν το δρόμο που πρέπει να ακολουθηθεί. Μπορεί να μην πρωτοτυπούν, αλλά η μουσική τους παραμένει στα υψηλά επίπεδα κάθε κυκλοφορίας τους. Οργή, blasts, breaks, Barney, σκισμένα φωνητικά και νοών νοείτω.

Λάμπρος Σμυρνώφ