Ποιος θα φανταζόταν ότι ένα μουσικό ιδίωμα με ακραίες μουσικές και θεματικές πτυχές, θα παρέμενε ενεργό και ακμάζον, για δεύτερη συνεχόμενη δεκαετία. Τολμώ να πω, ότι η δεκαετία των 00s ήταν και η πιο ενδιαφέρουσα. Τα καρφιά, η πεντάλφες και οι ανάποδοι σταυροί μπήκαν στο περιθώριο, σαν αναχρονιστικά εργαλεία του marketing, δίνοντας την δυνατότητα στην πραγματική “σκοτεινιά” να αποδειχθεί ως μια φιλοσοφική αναζήτηση της “άλλης πλευράς”.

Σε αυτό το μικρό αφιέρωμα θα βρείτε 10 albums που καλό θα ήταν να κοσμούν την μαυρομεταλλική σας δισκοθήκη. Θελήσαμε να καλύψουμε όλο το φάσμα του black metal, από τα πιο “σάπια” αλά DARKTHRONE περάσματα των THRALLDOM, στις ambient αναζητήσεις των CODE και από τον κλασικό ήχο των MAYHEM, στο industrial μπόλιασμα των THORNS και την προοδευτικότητα των DØDHEIMSGARD.

Χειμώνας έρχεται, οι καιροί είναι πιο σκοτεινοί από ποτέ, μάλλον είναι μια καλή περίσταση να τσεκάρετε τα παρακάτω albums.

Αλέξανδρος Τοπιντζής

THORNS – Thorns

Δεν είναι ο πρωτοφανής ήχος στις κιθάρες, μήτε τα απόκοσμα φωνητικά των Satyr και Aldrahn, που χαρακτηρίζουν αυτό το album. Ούτε η ασχήμια του εξωφύλλου, αλλά ούτε και τα τύμπανα του “πολύ” Hellhammer. Αυτό που κάνει το ντεμπούτο των THORNS το απόλυτο σύγχρονο black metal album είναι η επαναστατική συνθετική προσέγγιση του κυρίου Snorre. Ύπουλη μουσική, άλλοτε νωχελική, άλλοτε σπειροειδής, με industrial θεμέλια και black φιλοσοφία. “Jesus. What A Mind-job?”

Αλέξανδρος Τοπιντζής

1349 – Hellfire

Οι 1349 μέχρι την κυκλοφορία του “Hellfire”, ήταν ίσως η ποιο ελπιδοφόρα μπάντα του Νορβηγικού και όχι μόνο, black metal. Το 2005 όμως αποφασίζουν να φτιάξουν ένα album όπου τα ψυχρά black riffs εμπλουτίζονται με death/ thrash τζούρες, οι σκοτεινές ατμόσφαιρες συμβαδίζουν με τη βιαιότητα και την ακρότητα, η ωμή μα και καθαρή παραγωγή δίνει φρεσκάδα στις συνθέσεις, το ακριβές και υπερηχητικό drumming του Frost σε αφήνει με ανοιχτό το στόμα, όλα κομμάτια ενός παζλ όπου τίποτα δεν είναι αφημένο στην τύχη του. Ούτε καν τα 13:49 λεπτά της διάρκειας του ομώνυμου κομματιού…

Μπόγρης Θανάσης

CODE – Nouveau Gloaming

Είναι βράδυ και περιπλανιέσαι μέσα στο δάσος. Η ομίχλη κρύβει το λιγοστό φεγγάρι. Ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά σου ένα παλιό, εγκαταλελειμμένο σπίτι που γράφει στην εξώπορτα “Mansion of Death” (DØDHEIMSGARD). Στον προαύλιο χώρο κοιτάς το σιντριβάνι και βλέπεις παράξενα σύμβολα ‘‘γραμμένα στα νερά’’ (VED BUENS ENDE). Μπαίνεις φοβισμένα μέσα, για να βρεις καταφύγιο από τι ‘‘λυκίσιες’’ κραυγές (ULVER). Νιώθεις δέος μπροστά στην απόκοσμη και avant-garde ατμόσφαιρα, κυκλοθυμία, αφυδάτωση. Είναι παρανοϊκά ζεστά εκεί μέσα. Δεν θες να φύγεις. Δεν μπορείς…

Μπόγρης Θανάσης

DØDHEIMSGARD – Supervillain Outcast

Η πρόκληση του να συνθέσεις ένα δίσκο ο οποίος θα αποτελέσει διάδοχο του πιο ρηξικέλευθου album στην ιστορία του black metal, είναι κάτι παραπάνω από άθλος. Ο Vicotnik όμως και οι DØDHEIMSGARD εν γένει έχουν τα ‘‘γόνατα’’ να το καταφέρουν και μας χαρίζουν ένα δίσκο avant-garde τεχνοτροπίας με κυκλοθυμικές, ψυχεδελικές και σχιζοφρενικές συνθέσεις, που σε συνδυασμό με το επιληπτικό drumming του πιο ολοκληρωμένου Νορβηγού μουσικού, στέκεται επάξια δίπλα στο τεράστιο “666 International”.

Μπόγρης Θανάσης

THRALLDOM - Beast Eye Opened To The Sky

Εξαιτίας του εν λόγω δίσκου και του “Az-I-Dahak” των BLACK FUNERAL δεν ξεχάσαμε ότι στη πιο “σατανική” χώρα του πλανήτη παίζουν και black metal στον 21ο αιώνα. Αν και side-project των, πολύ καλών UNEARTHLY TRANCE, οι THRALLDOM στο πρώτο τους full-length συνθέτουν μουσική που παραπέμπει στη Νορβηγία των πρώιμων 90’s, ειδικά στους DARKTHRONE. Εδώ θα βρείτε μόνο υποτακτικές, “χαλασμένες” κιθάρες και φωνητικά που ξεπηδούν από το πιο βαθύ πηγάδι. Σκότος και σαπίλα για ανήσυχες ψυχές που την ψάχνουν στην απέναντι όχθη ακόμη και σήμερα.

Θανάσης Χατζόπουλος

WOLVES IN THE THRONE ROOM - Two Hunters

Οι φυσιολάτρες WOLVES IN THE THRONE ROOM είδαν τις μετοχές τους στο black metal χρηματιστήριο να εκτοξεύονται στη στρατόσφαιρα με το “Two Hunters” και να εδραιώνουν το όνομα τους στον (μοδάτο και) αμφιλεγόμενο χώρο του ambient black metal. Πράγμα απόλυτα δικαιολογημένο βάση της μουσικής τους πρότασης, που βασίζεται στις κλασσικές μαυρομεταλλικές φόρμες του ποδοβολητού συνδυασμένες με απλωμένες (όσο δεν πάει όμως), παγανιστικές και όσο πρέπει ονειρικές ατμόσφαιρες (βλ. ALCEST). Αν ψάχνετε το “Filosofem” της νέας χιλιετίας κάντε στάση.

Θανάσης Χατζόπουλος

ANAAL NATHRAKH - Domine Non Es Dignus

Τα μεγάλα σαλόνια άνοιξαν για τους Άγγλους το 2004 με το εν λόγω βδελυρό δημιούργημα. Στη βάση του black metal με στοιχεία grindcore και επικά refrains, αποτελεί μια από τις πιο μεστές κυκλοφορίες της μπάντας. Ιδιαίτερη μνεία στον τραγουδιστή Dave Hunt για τα πολυποίκιλα φωνητικά του. Ένα πραγματικό αριστούργημα ακραίας τέχνης. Από εκεί και πέρα η πορεία είναι μόνο ανοδική (σε επίπεδο δημοτικότητας, για να μην παρεξηγούμαστε).

Λάμπρος Σμυρνώφ

MAYHEM - Grand Declaration Of War

Δε βρίσκω λόγια να περιγράψω αυτό το διαμάντι. Avant garde φόρμες, industrial ροχάλες, black metal, black metal, black metal. Ανανέωση. Από τη στιγμή της κυκλοφορίας του, φάνηκε ότι θα άφηνε εποχή. Ο κόσμος διχάστηκε και οι περισσότεροι έκραξαν. Εμ, ναι. Δεν ήταν οι MAYHEM που ξέραμε. Με άπειρους πειραματισμούς, το μουτράκι των ρομαντικών στράβωσε. Είμαι σίγουρος ότι αυτοί τώρα θα γλείφουν εκεί που πριν έφτυναν. Μια progressive κυκλοφορία, από μια μεγάλη μπάντα. Η διακήρυξη του πολέμου. Ακριβώς αυτό.

Λάμπρος Σμυρνώφ

DEATHSPELL OMEGA – Kénôse

Μιας και έκατσε να διαλέξουμε ένα δίσκο από τη μπάντα και τελικά έναν από τη γαλλική σκηνή, καταλήξαμε να έχουμε αυτόν στη δεκάδα. Οπότε έμειναν απ’ έξω οι ANTAEUS και οι ARKHON INFAUSTUS. Τι να γίνει; Το “Kénôse” εξακολουθεί να ακούγεται φρέσκο. Λογίζεται σαν EP και είναι από τις καλύτερες κυκλοφορίες των Γάλλων. Μυστικισμός, σκοτεινές ατμόσφαιρες, κλειστοφοβία και πρόοδος. Πάντοτε οι κρασοπατέρες βρίσκαν τον τρόπο να είναι ένα βήμα πιο μπροστά στην μεγάλη του black metal σκηνή. Τολμώ να χρησιμοποιήσω την cliché λέξη, μισανθρωπία. Σαν οδηγός και έμπνευση για τη δημιουργία.

Λάμπρος Σμυρνώφ

ARCTURUS - The Sham Mirrors

Σωτήριο έτος 2002. Πέντε χρόνια έχουν περάσει από την κυκλοφορία του ευφυέστατου και παρανοϊκότατου “La Masquerade Infernale”. Δίσκος που εξ’ ορισμού είναι το magnum opus μιας μπάντας. Η κορυφή που δεν πρόκειται να ξεπεραστεί. Συνεπώς, η ύπαρξη του “The Sham Mirrors” αποτελεί ένα παράδοξο από μόνη της! Το συγκέρασμα της black metal αισθητικής με την εμμονή στη χρήση synthesizers, τα ψήγματα trip hop που οδήγησαν εκ των υστέρων τον Garm στον ήχο των ULVER, τα διαστημικά φωνητικά που σκίζουν ψυχές στα δύο, ένας drummer του μεγέθους του Hellhammer, ο Steinar Sver Johnsen να αποκτά ουράνια έμπνευση… Και το αποτέλεσμα; 7 κομμάτια που όχι μόνο πήγαν τη μουσική μπροστά όσο λίγες μπάντες έχουν καταφέρει, μα ένας δίσκος-τελειότητα από οποιαδήποτε πτυχή κι αν εξεταστεί.

Μάνος Πατεράκης