Ένα από τα πιο ελπιδοφόρα σχήματα της εγχώριας metal σκηνής, οι Αθηναίοι Parthian Shot έκαναν πολύ κόσμο να μιλάει για την πάρτη τους με το ΕΡ δυναμίτη που κυκλοφόρησαν πριν μερικούς μήνες. Επόμενο ήταν λοιπόν το AVOPOLIS METAL να σηκώσει το ακουστικό του και να συνομιλήσει με τον τραγουδιστή της μπάντας Παναγιώτη “Partho” Παπαγεωργίου, ο οποίος σαν πρόσχαρος και ευχάριστος συνομιλητής είχε πολλά να μας πει…
Καλησπέρα Παναγιώτη. Προσωπικά ήρθα πρώτη φορά σε επαφή με τη μπάντα τον περασμένο Γενάρη ακούγοντας το ΕΡ σας, με το οποίο ενθουσιάστηκα. Θα ήθελες να πεις δυο λόγια για τους Parthian Shot, σε όσους δε σας γνωρίζουν ακόμα?
Βεβαίως. Οι Parthian Shot έχουν δημιουργηθεί από το 2003 και φέτος είναι η χρονιά που αισίως κλείνουμε τα δεκάχρονά μας. Ο πρώτος πυρήνας της μπάντας ήμουν εγώ, ο Γιάννης Λυκάκης στο μπάσο, στις κιθάρες ο Πασχάλης Αντωνίου, που παίζαμε μαζί στους Blizzard και ο Βαγγέλης Μπαλιούσης στα τύμπανα, μαζί με τον Άγγελο Βαφειάδη από τους 9MM, ο οποίος είχε αναλάβει αρχικά τα τύμπανα και μετά πήγε στα πλήκτρα, καθότι αυτή ήταν η φυσική του θέση. Το 2004 και μετά από αρκετές πρόβες και κάποια αρκετά έντονη ζωντανή δραστηριότητα, προσπαθήσαμε να βγάλουμε το πρώτο μας demo, το “Emotion Hope” το οποίο είχε πάει και πολύ καλά τότε και περιείχε τρεις δικιές μας συνθέσεις και μια διασκευή στο κομμάτι “Ready or Not” των Europe. Μετά, κάπου το 2005 με θέματα όπως σπουδές στο εξωτερικό, ο drummer μας ο Βαγγέλης φεύγει, δεν μπορέσαμε να βρούμε αντικαταστάτη και αναγκαστικά μπήκαμε στον πάγο μέχρι το 2007 όπου επανήλθαμε. Μετά από κάποιες μικροαλλαγές σε μέλη έχουμε καταλήξει στην τωρινή σύνθεση, στην οποία είμαι εγώ, ο Γιάννης Λυκάκης στο μπάσο, ο Χρήστος Μιχάλης, ο οποίος ήρθε σχεδόν μόλις αποχώρησε ο Πασχάλης και ο Κώστας Σμόνος στις κιθάρες, ο Διαμαντής Καλαφατιάδης στα πλήκτρα και δυστυχώς δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή drummer. Είμαστε σε φάση ανεύρεσης, έχουν υπάρξει κάποιοι ενδιαφερόμενοι οι οποίοι τις επόμενες μέρες θα δοκιμαστούν στη θέση του Στέλιου Παύλου, ο οποίος είναι αυτός που έχει ηχογραφήσει στο ΕΡ. Κάποιους από αυτούς του έχουμε γνωρίσει και προσωπικά και ελπίζουμε προς το τέλος του μήνα να έχουμε μια πιο ξεκάθαρη εικόνα για το πώς θα κινηθεί αυτό το θέμα, μιας και μας έχει δώσει αρκετό hype το ΕΡ λόγω της αποδοχής του και είναι αναγκαίο να μη χάσουμε τη ροή των πραγμάτων και να κάτσουμε πάλι να περιμένουμε.
Το ΕΡ πήρε πολύ καλές κριτικές. Εσείς πως αισθάνεστε? Περιμένατε αυτή την ανταπόκριση?
Να σου πω την αλήθεια, δε θέλω να φανεί εγωιστικό, αλλά την περιμέναμε. Βέβαια με ποια έννοια το λέω; Τα κομμάτια τα “ξεψειρίζουμε” δυό χρόνια τώρα. Είναι κομμάτια που τα δουλέψαμε με κριτήριο το τι αρέσει σ’ εμάς στη μουσική. Θεωρούμε πως είμαστε και εμείς ακροατές και όχι απλά μουσικοί και θέλαμε να βγάλουμε κομμάτια που να καλύπτουν πρώτα εμάς σαν ακροατές. Αφού το πετύχαμε αυτό και τα κομμάτια μας καλύπτουν τα βάζουμε και τα ακούμε χωρίς να τα βαριόμαστε. Σε πληροφορώ πως κι εγώ έχω μια κόπια στο αυτοκίνητο που δε βγαίνει σχεδόν ποτέ από το cd-player. Από εκεί ξεκίνησε λοιπόν η αναμονή μας πως το ΕΡ θα έχει θετική αντιμετώπιση.
Πως και επιλέξατε να κάνετε ένα ΕΡ και όχι ένα full length album? Θα έχεις βαρεθεί λίγο βέβαια να απαντάς αυτή την ερώτηση υποθέτω…
Όχι, είναι από τις πιο ωραίες ερωτήσεις που μας γίνονται, είναι πραγματικά ερώτηση…
Συγγνώμη που διακόπτω, αλλά δεν υπάρχουν πλέον όπως παλιά πολλές μπάντες που κυκλοφορούν πρώτα ένα ΕΡ. Κοιτάνε όλες να προσανατολιστούν σε ένα full length album και να γίνουν γνωστές μέσω αυτού…
Αυτό είναι λοιπόν το θέμα. Ότι αυτή τη στιγμή επειδή εμείς είμαστε 10 χρόνια μπάντα και επειδή πάντα είχαμε μεγάλη δραστηριότητα όσον αφορά τα συναυλιακά δρώμενα, δεν είχαμε την παρουσία που θα έπρεπε δισκογραφικά. Έτσι δεν είχαμε δείξει στον κόσμο προς τα πού θέλουμε να κατευθυνθούμε και θεωρήσαμε πως το να βγάλουμε ένα LP αυτή τη στιγμή ίσως να ήταν λίγο βαρύ για τον κόσμο.
Άρα το ΕΡ ήταν το “τυράκι” για κάποιον που θα ασχοληθεί με την μπάντα…
Ακριβώς! Λειτουργεί λίγο σαν πολιορκητικός κριός στα αυτιά του κόσμου που δε μας ξέρει. Δηλαδή θεωρήσαμε πως ήταν μια καλή κίνηση για να προετοιμάσουμε το έδαφος ώστε κάποιος να μας ακούσει πολύ πιο εύκολα, γιατί το να βάλεις και να ακούσεις 20 λεπτά μουσική και 4 τραγούδια είναι πολύ πιο εύκολα απ’ το ν’ ακούσεις μια ώρα. Αυτό είναι δεδομένο. Επίσης επειδή ήταν ΕΡ προσπαθήσαμε να βάλουμε ότι πιο δυνατό είχαμε από τις συνθέσεις που είχαμε ήδη ξεκινήσει να γράφουμε έτσι ώστε να έχουμε όσο πιο δυνατό αποτέλεσμα γίνεται και πιο συμπυκνωμένη πληροφορία για το τι ακριβώς θέλει να κάνει αυτή η μπάντα. Τώρα λοιπόν που έχουν υπάρξει αυτιά που έχουν εκπαιδευτεί στη μουσική μας θεωρώ, ότι είναι πολύ πιο εύκολο πλέον και μάλιστα θα είναι ακόμα ευκολότερο από το Μάιο και μετά για κάποιον να πάρει το full length με μια ανυπομονησία, έτσι ώστε να δει και αν το LP θα ακολουθεί το ΕΡ που άκουσε.
Γενικότερα αυτή η καλή αποδοχή του ΕΡ σας αγχώνει εν όψει του δίσκου;
Δε θα το ‘λεγα ακριβώς. Μας αγχώνει να παραμείνουμε στα υψηλά στάνταρντ του ΕΡ, αυτό είναι δεδομένο. Από την άλλη όμως επειδή και μεταξύ μας τόσα χρόνια ξέρουμε πώς να δουλέψουμε και ξέρουμε τι θέλουμε και μπορούμε να το βγάλουμε σα σύνολο, αυτό το άγχος είναι δημιουργικό και όχι άγχος για το αν θα τα καταφέρουμε, μιας και τα τραγούδια του LP, το οποίο βρίσκεται στο στάδιο της παραγωγής, πιστεύουμε πως θα αρέσουν, αφού περιέχουν όλα εκείνα τα στοιχεία που άρεσαν και στο ΕΡ.
Αναφέρετε στο site σας πως θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο ο δίσκος. Θα ήθελες να μας δώσεις μια ιδέα τι να περιμένουμε;
Σίγουρα θα έχουμε περισσότερο “χρόνο” στο δίσκο να πούμε περισσότερα πράγματα σε σχέση με το ΕΡ. Σίγουρα επίσης τα τελευταία δύο χρόνια είναι πολύ διαφορετικά σε σχέση με τότε που γράφαμε τους στίχους του ΕΡ. Δε θα αναφέρονται τόσο πολύ στις διαπροσωπικές σχέσεις αλλά θα έχουμε και πιο κοινωνικά θέματα, καθώς είναι πράγματα που τα ζούμε στη καθημερινότητά μας. Από εκεί και πέρα θα υπάρχει ένα κομμάτι στο δίσκο που πολλοί χαρακτηρίζουν ως progressive metal, δηλαδή ένα πιο μακροσκελές κομμάτι με περισσότερα μέρη και αλλαγές, αλλά οι περισσότερες συνθέσεις θα είναι πιο κοντά σε αυτές του ΕΡ, δηλαδή progressive metal χωρίς την ταμπέλα του ήχου, δηλαδή αυτό το πράγμα που θέλει μόνο μεγάλες συνθέσεις, πολύπλοκες κτλ. Τεχνικές μεν, εύπεπτες δε, να τις ακούει δηλαδή ο άλλος με ευχαρίστηση χωρίς να τον κουράζουμε, να μην χάνει τον χαρακτήρα του metal και να υπάρχουν σαφώς οι επιρροές από hard rock. Ότι άκουσε ο κόσμος στο ΕΡ να μπορέσει να το ακούσει και στο δίσκο σε μια μεγαλύτερη έκτασή, πιο ολοκληρωμένο και σίγουρα πιο ώριμο.
Είσαστε και πολύ δραστήριοι σε ζωντανές εμφανίσεις και νομίζω πως ψήνονται και τα κομμάτια στα live, απ’ ότι να κάθεσαι σπίτι ή σε ένα στούντιο και να παίζεις ή να προβάρεις…
Έτσι ακριβώς. Είναι και αυτό που σου είπα και πριν ότι αυτή τη στιγμή μας καίει περισσότερο από κάθε άλλη φορά η ανεύρεση νέου drummer καθότι τώρα που το όνομα έχει αρχίσει και ακούγεται και επειδή έχουμε κάνει και μια κίνηση και ίσως ακουστεί ακόμα περισσότερο από το Μάιο και μετά, δε μπορώ να δώσω λεπτομέρειες ακόμα, αλλά σύντομα θα δώσουμε.
Συγκράτησα δύο λέξεις από αυτά που έλεγες νωρίτερα. Τις λέξεις «progressive metal» και τη λέξη «ταμπέλα» που είναι και το αγαπημένο sport του ‘Έλληνα μεταλά. Εσείς όμως δεν είσαστε πιστεύω progressive με την στενή έννοια του όρου. Είσαστε άμεσοι, ουσιαστικοί, κατασταλαγμένοι και μάλιστα μου θυμίσατε μπάντες σαν τους Evergrey ή τους Conception. Όπως έγραψα μάλιστα και στην παρουσίαση του ΕΡ, το “Old Enough” μου θύμισε το “Wrong” από τον τελευταίο δίσκο των Evergrey …
Έτσι είναι! Και μάλιστα αυτό είναι πολύ τιμητικό για εμάς να μας συγκρίνουν με αυτές τις μπάντες. Καταρχήν κανένας μας δεν προέκυψε από παρθενογένεση. Αυτή τη στιγμή στη μουσική τα περισσότερα πράγματα έχουν παιχτεί και επειδή είμαστε ακροατές και βομβαρδιζόμαστε από μουσικές κάθε μέρα σίγουρα κάτι θα σε επηρεάσει λίγο παραπάνω, δηλαδή κάτι ενδόμυχα, χωρίς να το πάρεις χαμπάρι μπορεί να θυμίζει κάτι άλλο.
Προσωπικά λατρεύω αυτές τις μπάντες και τη φιλοσοφία τους, την οποία βλέπω και σε σας, δηλαδή υπάρχει η ουσία στο κομμάτι, υπάρχουν οι όμορφες μελωδίες και είναι προσεγμένες κάποιες λεπτομέρειες, χωρίς να μένει πίσω το προοδευτικό ή το τεχνικό στοιχείο.
Ακριβώς! Γι’ αυτό λέω και εγώ πως μας τιμούν τέτοιου είδους συγκρίσεις, με την έννοια πως καλώς τα συγκεκριμένα συγκροτήματα έχουν μια μεγάλη επιρροή στο χώρο και μάλιστα σε πολλά συγκροτήματα, τα περισσότερα από αυτά δεν τα ακουμπάνε, μιας και πολλές φορές πέφτουν σε παγίδες του είδους να ξεχειλώσουμε τη σύνθεση λίγο παραπάνω για να μπορέσουμε να βάλουμε… «8 κιλά» παραπάνω τεχνική και άλλα τόσο περίεργα μέρη έτσι ώστε να δείξουμε με αυτόν τον τρόπο γινόμαστε progressive. Θεωρώ λοιπόν πως η προοδευτική μουσική δεν έχει πλέον ανάγκη την επιδειξιομανία όπως την ακούγαμε στη δεκαετία του ’90, γι’ αυτό πλέον και τα περισσότερα progressive σχήματα που βγαίνουν είναι πιο άμεσα, πολύ πιο λιτά και minimal με σκοπό ακριβώς να αποφευχθεί αυτό. Ακόμα και οι Fates Warning που θεωρούνται από τους πρωτεργάτες αυτού του κινήματος και μάλιστα νωρίτερα από τους Dream Theater, τους Symphony X, ή τους Evergrey, κοντεύουν 30 χρόνια στη δισκογραφία και βλέπεις πως όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο πιο minimal γίνονται, χωρίς να χάνουν την αίσθηση του progressive.
Τα τραγούδια που θα περιλαμβάνονται στο δίσκο θα είναι καινούργια ή θα περιλαμβάνονται κάποια και από το ΕΡ?
Όχι. Αποφασίσαμε ότι θα είναι όλα εντελώς καινούργια και δε θα υπάρξει ούτε ένα από το ΕΡ. Είναι κρίμα να χαραμίσουμε το υλικό μιας και το ΕΡ είναι φρέσκο ακόμα και μπορεί να το βρει κάποιος σε οποιαδήποτε μορφή, σε digital μέσω Amazon, iΤunes κτλ, είτε σε cd που μπορεί να το ζητήσει μέσα από το site και ειδικά μετά το Μάιο που θα είναι πιο εύκολη η επαφή με τη φυσική μορφή του ΕΡ.
Να πάμε λίγο στο όνομα της μπάντας το οποίο θα ήθελα να μου πεις ποιος το εμπνεύστηκε και πως…
Όταν με τον Πασχάλη, τον πρώτο μας κιθαρίστα, φύγαμε από τους Blizzard και είπαμε πως θα φτιάξουμε μια άλλη μπάντα, ψάχνοντας για όνομα καθόμουν στο σπίτι και διάβαζα ένα λεξικό με ορολογίες αργκό και τεχνικών όρων. Πέφτω λοιπόν πάνω στο Parthian Shot. Διαβάζω την ετυμολογία των λέξεων και μου άρεσαν τόσο στην κυριολεξία τους όσο και στη μεταφορά τους. Η αρχαία πολεμική τακτική των Περσών μου φάνηκε πάρα πολύ εντυπωσιακή σαν εικόνα και από την άλλη στη μεταφορά της το χτύπημα το μη αναμενόμενο, το απροσδόκητο το οποίο έρχεται να δώσει μια λύση. Θεωρώ λοιπόν πως ήρθε και ταυτίστηκε το όνομα με τη μουσική μας εν τέλει.
Προσωπικά πιστεύω πως πέραν της μουσικής σας, θα μπορούσε να ταυτιστεί και με την πορεία της μπάντας. Δηλαδή, ξεκινήσατε πριν δέκα χρόνια, μπήκατε ένα διάστημα στον πάγο, το οποίο ίσως παραλληλίζεται με την υποχώρηση στην συγκεκριμένη τακτική και ξαφνικά έρχεται το απροσδόκητο χτύπημα (parthian shot) με μια πολύ καλή κυκλοφορία και κάνετε πολύ κόσμο να μιλάει για εσάς…
Νομίζω πως το έθεσες πολύ σωστά. Είναι πάρα πολύ εύστοχο αυτό που είπες και ομολογώ πως δεν το είχαμε σκεφτεί αυτό το πράγμα, αλλά έτσι όπως το έθεσες μπορούμε να πούμε πως ταυτίζεται και με την πορεία μας αυτή τη στιγμή.
Επιπλέον, έχετε επενδύσει αρκετά πάνω στο όνομα. Έχετε στήσει το site σας εμφανισιακά περιστρεφόμενοι γύρω από αυτή την έννοια, αλλά και το πρόσφατο βιντεοκλίπ για το “Placebo” που ανοίγει το ΕΡ.
Ναι, είναι κάτι το οποίο εμείς προσπαθούμε μέσω της δουλειάς μας, να δείξουμε ένα ολοκληρωμένο οπτικοακουστικό αποτέλεσμα και να μην πέσουμε στην παγίδα να κάνουμε μια από τα ίδια. Δηλαδή ένα βίντεο όπου πέντε νοματαίοι θα παίζουν σε μια παλιά αποθήκη, με τα μαλλιά μπροστά, να χτυπιόμαστε όλοι μαζί, με θολή εικόνα ή να έχουμε ένα site μέσα στο μαύρο, στις μεταλλικές αποχρώσεις και δεν ξέρω κι εγώ τι, πράγμα που γίνεται στα περισσότερα metal συγκροτήματα. Έτσι, από τη στιγμή που έχουμε ένα πολύ δυνατό στοιχείο το οποίο είναι το όνομά μας, το οποίο έχει μια ιστορία και ένα συμβολισμό είναι κρίμα να μην το εκμεταλλευτούμε.
Την ελληνική σκηνή τα τελευταία 2-3 χρόνια πως τα βλέπεις?
Υπάρχει έντονη κινητικότητα και αυτό γιατί πλέον είναι εύκολο ο καθένας να πάρει τη μουσική του στα χέρια του. Στο παρελθόν που όλα άρχιζαν και τελείωναν στο συμβόλαιο που θα έκανες υπήρχε πρόβλημα, γιατί όσες μπάντες έμεναν χωρίς συμβόλαιο, αργά ή γρήγορα χάνονταν. Αυτή τη στιγμή η κάθε μπάντα έχει τη μουσική της στα χέρια της. Εμείς για παράδειγμα αυτή τη στιγμή είμαστε χωρίς συμβόλαιο και ενώ μας έγιναν κάποιες προτάσεις, δεν το κυνηγάμε κιόλας. Θα κυνηγήσουμε ένα συμβόλαιο αφού βγάλουμε το δίσκο και αφού δούμε ότι ο δίσκος αξίζει να βγει παρά έξω και να ακουστεί πιο δυνατά…
Αυτό άλλωστε συμβαίνει συχνά και σε διεθνές επίπεδο πλέον. Βλέπεις μπάντες που έχει τελειώσει το συμβόλαιό τους και προτιμούν να φτιάξουν το δίσκο πρώτα, να τον έχουν έτοιμο στα χέρια τους και μετά να διαπραγματευτούν με τις εταιρείες για κάποιο συμβόλαιο…
Ακριβώς! Είναι πλέον η μουσική στα χέρια του καλλιτέχνη, του δημιουργού και αυτό είναι το καλό της υπόθεσης. Το κακό της υπόθεσης είναι πως σε μια κατάσταση που όλοι έχουμε τα ίδια μέσα, όπως στην ελληνική σκηνή, θα κριθούμε στις λεπτομέρειες και έχουμε μεγαλύτερο ανταγωνισμό μεταξύ μας. Κακά τα ψέματα οι περισσότερες δεν είμαστε φτασμένες μπάντες, αλλά τώρα προσπαθούμε να ξεχωρίσουμε από το σύνολο. Βλέπω με θετικό μάτι το ότι η σκηνή είναι στα πάνω της, αλλά ομολογώ πως έχω έναν μικρό προβληματισμό με τα “trends” που ακολουθούνται στη συγκεκριμένη σκηνή.
Τι εννοείς ακριβώς;
Μου δίνεται η αίσθηση πως η ελληνική σκηνή προσπαθεί κάποιες φορές να κοπιάρει οτιδήποτε έρχεται με καθυστέρηση απ’ έξω σε εμάς. Δηλαδή, ενώ μεν μπορώ να συμφωνήσω πως στην ιδιοσυγκρασία μας, πχ το stoner είναι μια άτυπη απάντηση του rock στο δικό μας το ρεμπέτικο, το γεγονός πως γίναμε όλοι “Αμερικάνοι” που ζούμε στη Λουιζιάνα, στο αγροτόσπιτο δίπλα στο βάλτο, μου κάνει λίγο ιμιτασιόν. Δηλαδή θα προτιμούσα κάτι πιο καινούργιο, να έχει κάτι διαφορετικό μέσα. Σε αυτούς που έχω απεριόριστο σεβασμό, γιατί όσο περνούσαν τα χρόνια δεν μπήκαν στη διαδικασία να αντιγράφουν αυτά που έκανε η κύρια σκηνή της “ταμπέλας” τους, είναι οι Rotting Christ, ακριβώς επειδή προσπάθησαν να δείξουν στη μουσική τους πρώτα απ’ όλα ποια είναι η καταγωγή τους.
Και πολύ έντονα τα τελευταία χρόνια με τους τρεις τελευταίους τους δίσκους…
Έτσι ακριβώς και ενώ το συγκεκριμένο συγκρότημα επί της ουσίας δεν είχε και πολύ ανάγκη να δείξει την καταγωγή του γιατί πολύ απλά ήταν από τους πρωτοπόρους του είδους του. Ενώ γίνονται πιο αναγνωρίσιμοι και μεγαλώνουν, έχουν θέσει σα στόχο να δείξουν περίτρανα ποια είναι η καταγωγή τους.
Διάβαζα πριν μερικά χρόνια στο σε ένα έγκριτο αγγλικό περιοδικό, το Classic Rock, μια δισκοκριτική που αφορούσε κυκλοφορία ελληνικού συγκροτήματος, η λεζάντα που είχε ήταν “stoner metal with tzatziki?” και έγραφε στη συνέχεια και για ποιο λόγο το έγραψε αυτό. Ότι ναι μεν παίζουν πολύ καλά, έχουν ωραία τραγούδια κτλ κτλ, αλλά η μπάντα ήταν από την Ελλάδα και πως ακούγονταν σαν κάτι που δεν είχε καμία σχέση να κάνει με αυτή τη χώρα. Αυτό με στενοχώρησε μιας και είναι κρίμα μια μπάντα που κουράστηκε για ένα αποτέλεσμα να τρώει «χι» από ένα περιοδικό εξαιτίας μη πρωτοτυπίας. Καλώς ή κακώς παίζουμε μια μουσική που δεν είναι από τα δικά μας τα γεννοφάσκια. Για να ξεφύγουμε λίγο και από τα στεγανά της Ελλάδας και να γίνουμε λίγο πιο γνωστοί έξω, θεωρώ ότι θα είναι πολύ πιο εύκολο να τους προσεγγίσουμε και να τους κερδίσουμε εάν τυχόν γίνουμε λίγο πιο πρωτότυποι και να τους δείξουμε ποια είναι η δική μας η άποψη της μουσικής και να παρουσιάσουμε μια εκδοχή που να δείχνει από πού ερχόμαστε, όπως έκαναν οι Rotting Christ. Υπάρχουν πάρα πολλές ταλαντούχες μπάντες στην Ελλάδα και ο Έλληνας είναι εκ φύσεως μουσικός. Η μουσική είναι μέρος της ιδιοσυγκρασίας μας. Θεωρώ πως είναι ατόπημα απέναντι στην ίδια μας τη δουλειά να έχουμε παρωπίδες και να προσπαθούμε σκληρά να κάνουμε κάτι, όπως το κάνουν και μπάντες στο εξωτερικό χωρίς να προσθέσουμε μια “δική” μας πινελιά.
Να κάνω λίγο το δικηγόρο του διαβόλου σχετικά με το θέμα της πρωτοτυπίας; Μήπως υποσυνείδητα συμβαίνει αυτό που λες, λόγω και των δυσκολιών που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας Έλληνας που έχει μια μπάντα; Βάλε στο κάδρο στρατιωτικές θητείες, σπουδές, έλλειψη μεγάλων δισκογραφικών ή ακόμα και κοινωνικοοικονομικές δυσκολίες, με αποτέλεσμα να σκέφτεται ότι «πρέπει να το κάνω και εγώ εξίσου καλά με τον ξένο»…
Συμφωνώ μαζί σου, αλλά αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Θεωρώ πως και οι Rotting Christ, αλλά και οποιοσδήποτε έφυγε και εκτός της χώρας είχαν και αυτοί τις ίδιες δυσκολίες. Η αλήθεια κρύβεται κάπου στο ενδιάμεσο. Δεδομένο είναι πάντως πως τα πράγματα είναι έτσι όπως τα είπες και ένας μουσικός ξεκινάει με αυτές τις δυσκολίες και όλοι λίγο πολύ το ξέρουμε όταν ξεκινάμε. Η ποιότητα όμως της μουσικής σαν σύνθεση και η έμπνευση σαν σκέψη και σαν διαδικασία, δεν έχει να κάνει με αυτές τις δυσκολίες. Επειδή λοιπόν έχουμε πάρα πάρα πολύ καλές μπάντες, θεωρώ πως πρέπει να αποποινικοποιήσουμε την καταγωγή μας. Βρισκόμαστε στο πιο ενδιαφέρον μουσικό σταυροδρόμι του κόσμου. Η ελληνική μουσική μπορεί να τροφοδοτήσει άπειρες ιδέες. Και δεν είναι μόνο το σκυλάδικό, το “έντεχνο” και το ελαφρολαϊκό ελληνική μουσική όπως έχουν καταφέρει να μας πείσουν.
Τι σχέδια έχουν οι Parthian Shot για το μέλλον;
Τα άμεσα σχέδια είναι να ολοκληρώσουμε τη συλλογή των κομματιών για το δίσκο και να μπούμε στο στάδιο της προπαραγωγής, έτσι ώστε να ξεκινήσουμε και τις κανονικές ηχογραφήσεις. Το μεγαλύτερος άγχος μας βέβαια είναι όπως σου είπα πως δε θέλουμε να μείνουμε πίσω στις εξελίξεις, οπότε μέχρι το τέλος του μήνα προέχει το θέμα του drummer. Οπότε αυτές οι δύο είναι οι κύριες προτεραιότητές μας. Βέβαια επειδή είμαστε κατεξοχήν συναυλιακή μπάντα, θέλουμε να βγούμε σαν τρελοί στο δρόμο. Από εκεί πέρα υπάρχουν κάποιες προτάσεις να κάνουμε κάποια πράγματα, αλλά αν δεν βρεθεί ο drummer, όλες οι σκέψεις παραμένουν σκέψεις.
Να είσαι καλά Παναγιώτη και σας εύχομαι τα καλύτερα!
Και εμείς ευχόμαστε τα καλύτερα σε όλους και σε όλες τις μπάντες που κυνηγάνε το δικό τους “ονειράκι”. Εύχομαι επίσης να αρχίσουμε να βάζουμε καλά κάποια πράγματα στο μυαλό μας και να σταματήσουμε να λειτουργούμε άρρωστα απέναντι στη σκηνή μας. Είναι κρίμα να πηγαίνουν στράφι τόσοι ταλαντούχοι μουσικοί και τόσες μπάντες που πιστεύω πως έχουν να δώσουν πολλά πράγματα ακόμα και στο εξωτερικό.
