Δυόμιση χρόνια έχουν περάσει από το “Astron Βlack and the Τhirty Τyrants” και οι συμπατριώτες μας NIGHTFALL ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν το ένατό τους album, που θα έχει τον τίτλο “Cassiopeia”. Ευκαιρία λοιπόν για κουβεντούλα με τον εγκέφαλο του group, Ευθύμη Καραδήμα (φωνητικά)…

To Cassiopeia άλμπουμ μου θυμίζει σε μεγάλο βαθμό την στροφή που κάνατε με το “Astron Black” αλμπουμ. Όπως περίπου είχα την ίδια εντύπωση όταν κυκλοφορήσατε το “Lyssa” μετά το “I am Jesus”. Φαίνεται ότι η έμπνευση στους Nightfall λειτουργεί με άρτιο ρυθμό. Θα ήθελα να μου περιγράψεις την ιστορία σας, στο μεσοδιάστημα μεταξύ των δύο κυκλοφοριών σας.

Καταρχήν σε ευχαριστούμε για τον καλό σου λόγο Αλέξανδρε. Το μεσοδιάστημα λειτούργησε καταλυτικά στα πλαίσια της αποφυγής οποιασδήποτε καταναγκαστικής πράξης. Ξέρεις, απο αυτές που εκθέτουν μετά και ακολουθούν συγνώμες και δικαιολογίες. Δεν υπάρχει καμία ιστορία άξια αναφοράς όμως. Απλά δεν είχαμε κάτι να «πούμε» και μείναμε σιωπηλοί. Η ανάγκη να δίνεις το παρών χωρίς σταματημό και να είσαι πάντα εκεί για τους άλλους έχει να κάνει κυρίως με τις απαιτήσεις του marketing και των νόμων της αγοράς.

Στιχουργικά, το νέο αλμπουμ είναι ουσιαστικά μια συνένωση μικρών ιστοριών. Εκτός από την προφανή ελληνική μυθολογία και την σύνδεση της με την αστρονομία, διακρίνω επίσης επιρροές από τα βιβλία του George R.R. Martin (“Nightwatch”), αλλά και την αιγυπτιακή μυθολογία. Για ποιον λόγο πιστεύεις ότι οι φίλοι του σκληρού ήχου κατά συντριπτική πλειοψηφία, τέρπονται από αυτού του είδους την θεματολογία;

Το ζητούμενο είναι η Εκφραση και όχι η Αποδοχή. Δεν είμαστε μουσικό κουτί να παίζουμε κατα παραγγελία, οπότε και δεν έχουμε ιδέα αν τελικά η πλειοψηφία αρέσκεται σε τέτοιου είδους θέματα. Εχεις δίκιο όμως στο ότι σε σχέση με άλλα είδη μουσικής το ενδιαφέρoν είναι μεγαλύτερο. Το Nightwatch (ελληνιστί «Η Νυχτερινή Περίπολος») είναι εμπνευσμένο από τον πίνακα του Ολλανδού Ρέμπραντ που εκτίθεται σε μουσείο του Αμστερνταμ. Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι μια αναφορά σε αυτούς που φυλάνε μια κοινωνία απο στοιχεία που δεν αναγνωρίζουν επίπεδα πολιτισμικότητας και αξίες. Ναι, ξέρω, το να είσαι ροκ μπάντα και να γράψεις οτιδήποτε θετικό περι αστυνόμευσης είναι ταμπού. Πρέπει όμως κάποια στιγμή να καταλάβουμε και να εκτιμήσουμε τη διαφορά ανάμεσα στη συζήτηση περι χάους που γίνεται σε ένα πολιτισμένο επίπεδο και του ίδιου του χάους το οποίο διαλύει κάθε τι δημιουργικό. Υπάρχει το μηδέν σαν αριθμός και ο μηδενισμός.

Οι Nightfall, όπως οι Septic Flesh και οι Rotting Christ, στις τελευταίες κυκλοφορίες τους έχουν υιοθετήσει έναν παραπλήσιο τρόπο να προσεγγίζουν το metal, χωρίς βέβαια να ηχούν με τον ίδιο τρόπο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή την περίοδο, πιο πολύ από ποτέ, η elite της ελληνικής metal σκηνής, παρουσιάζεται πιο ισχυρή από ποτέ, με κυκλοφορίες που έχουν τρομερές παραγωγές, εκπληκτικά εξώφυλλα, κορυφαίους μουσικούς και βρίσκονται σε μεγάλες εταιρείες. Πιστεύεις ότι περνάμε την καλύτερη φάση της ή μήπως προτιμάς τις αρχές των 90’s;

Η Αγία Τριάδα του Ελληνικού μέταλ ε? Η αλήθεια είναι ότι μαζί ξεκινήσαμε και πολλά απο τα δεδομένα του τώρα χτίστηκαν εκ του μηδενός από αυτές τις τρεις μπάντες τότε. Δεν είναι τυχαίο ότι τόσα χρόνια μετά συνεχίζουμε να δημιουργούμε με τον ίδιο οίστρο και έχοντας και το θάρρος ή το θράσος αν προτιμάς να κάνουμε ότι κάνουμε ο καθένας με το δικό του τρόπο.

Σε σχέση με τη δεκαετία του 90 που αναφέρεις δε μπορούμε να μη δούμε και τις τρομερές διαφορές που επέφερε η τεχνολογία και η άνοδος του βιοτικού επιπέδου χάρις στα δάνεια που φούσκωσαν τις αγορές. Τότε είμασταν όλοι fans μιας μουσικής τάσης και λειτουργούσαμε με φτωχό εξοπλισμό απομονωμένοι από το φως του mainstream. Τη διαφορά την έκανε η προσπάθεια και οι τρόποι που εφευρίσκαμε για να ξεπεράσουμε τα μύρια εμπόδια. Εκεί είναι που χτίζεις χαρακτήρα. Ότι εμείς παλεύαμε να κατακτήσουμε τότε, τώρα υπάρχει σε αφθονία: εξοπλισμός, στούντιος, φωτογραφήσεις, επικοινωνία και διαφήμιση, όλα. Εκεί ακριβώς χάνεται η μπάλα. Ειλικρινά δε ξέρω αν τα τρία ονόματα που ανέφερες θα τραβούσαν τόση προσοχή πάνω τους αν ξεκινούσαν σήμερα και όχι τότε. Για να είμαστε και δίκαιοι με τους νέους μουσικούς δηλαδή ε.

Το “Cassiopeia”, εκτός από τα κολοσσιαία riffs διαθέτει και άλλες δύο συνισταμένες, που ίσως έλειπαν (ή καλύτερα υπολειτουργούσαν) σε προηγούμενες κυκλοφορίες. Μιλάω για τα πλήκτρα του Στάθη Κάσσιου και τα πλούσια κιθαριστικά θέματα του Constantine. Εάν έπρεπε να αποδομήσεις τα συστατικά του νέου αλμπουμ και να επιλέξεις τα πιο καίρια για τον χαρακτηρισμό του, εσύ ποια θα επέλεγες;

Υπάρχουν πάρα πολλές μελωδίες. Αυτές όλες δένουν με τα πολύ βαριά φωνητικά και δημιουργούν ένα heavy metal άλμπουμ που μπορεί να ακούσει ο κάθε ένας μέσα σε αυτή τη μουσική σκηνή γενικότερα. Αυτό είναι κάτι ιδιαίτερο. Οι περισσότεροι απο αυτούς που έχουν ακούσει το άλμπουμ αναφέρουν αυτόν το συνδυασμό σαν το δυνατότερό του χαρτί.

Κανείς, πιστεύω, δεν αμφισβητεί ότι ο Γιώργος Κόλλιας έγινε ευρέως γνωστός μέσω της συμμετοχής του στους Nightfall. Τι γνώμη έχεις για αυτόν ως ντραμερ και πως αισθανεσαι που ένα πρώην μέλος του γκρουπ έχει πλέον την φήμη ενός από τους καλύτερους μουσικούς στον χώρο;

Είμαι υπερήφανος. Είναι μουσικός πρώτης γραμμής και μπράβο του, όπως και σε όλα τα άλλα παιδιά που έχουμε συνεργαστεί κατα καιρούς.

Πόσο δύσκολο είναι για ένα συγκρότημα μετά από 20 χρόνια παρουσίας στα μεταλλικά δρώμενα να μπορεί να συνεχίζει να δισκογραφει μουσική με ενδιαφέρον, αλλά και να υποστηρίζει όλα τα υπόλοιπα που περιβάλλουν ένα μεταλ γκρουπ (περιοδείες, δημόσιες σχέσεις, promotion, κτλ);

Μισό, γιατί πρέπει να οριοθετήσουμε τις υποχρεώσεις μιας μπάντας. Όλο αυτό το ψυχαναγκαστικό με τις περιοδείες, τη διαφήμιση, το merchandise, και γενικά το attitude πουλάω τη ψυχή μου για να ζήσω από αυτό, με αφήνει παγερά αδιάφορο. Ενα καλλιτεχνικό έργο δε χάνει την αξία αν δε παιχτεί ζωντανά. Ούτε γιγαντώνεται αν το πάρεις και το γυρίσεις στα πέρατα της γης όπως κάνανε παλιά στο τσίρκο με τη γυναίκα με το μούσι ή με τον άνθρωπο καλαμάρι. Η καλλιτεχνική αξία παραμένει. Αυτό που αλλάζει είναι το εμπορικό αποτέλεσμα. Αν λοιπόν ενδιαφέρει μια μπάντα να ζήσει από αυτό, τότε το βλέπει σα δουλειά και πορεύεται αναλόγως. Τη δεκαετία του 90 που αναφέραμε και προ ολίγου το ζητούμενο ήταν να κοινωνήσεις τους προβληματισμούς σου. Να βγάλεις τους δαίμονες απο μέσα σου και εν είδει τελετουργίας να τους ξορκίσεις. Ο στόχος ήταν αυτός και όχι να μεγαλώσεις εμπορικά όπως στο mainstream στερέωμα. Το ότι κάποια στιγμή άρχισαν κάποιες εταιρείες και κάποιες μπάντες να ρίχνουν χρήματα και να βλέπουν την όλη σκηνή σαν μια επένδυση που θα αποφέρει κέρδη ανέβασε πολύ και απότομα τον πύχη για όλους μας. Αλλά η επιλογή παραμένει στον καλλιτέχνη. Η δική μας ουδέποτε συμβάδισε με το βιοπορισμό. Καλώς ή κακώς η επιλογή αυτής της μπάντας είναι ακόμα να ικανοποιεί εσωτερικές ανάγκες των μελών της και να τις μοιράζεται με άλλους που νιώθουν το ίδιο.

Οι Nightfall είναι ένα από εκείνα τα γκρουπ, που δύσκολα διατήρησε για πολλά χρόνια έναν συγκεκριμένο κορμό μελών. Πολλοί έχουν πει ότι είσαι παράξενος χαρακτήρας. Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι έχεις απλά ένα συγκεκριμένο όραμα για το γκρουπ. Πόσο καταπιεστικό είναι για έναν mainman να πρέπει να προσπαθεί για την απόλυτη ισορροπία στην μπάντα του;

Δεν είναι καταπιεστικό. Είναι ευλογία. Μέσω αυτής της μπάντας γιατρεύουμε τη ψυχή μας. Ολη η καταπίεση, ο φόβος, το μίσος, το άγχος που μας ταίζει η ζωή έρχεται και γίνεται τέχνη. Χωρίς εκπτώσεις ή παρεκλήσεις. Ετσι απλά βγαίνει όλη η μαυρίλα στο φως και νιώθουμε άνθρωποι ήρεμοι μετά. Εστω για λίγο. Πες μου ειλικρινά, πόσο κοστίζει αυτό στις μέρες μας και ποιος μπορεί να στο δώσει?

Ποια η γνώμη σου σήμερα για το “Lesbian Show” άλμπουμ, (παραμένει ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους); Πιστεύεις ότι έτυχε της αναγνώρισης που του άξιζε; Θα άλλαζες κάτι σε αυτόν σήμερα, εάν σου δινόταν η ευκαιρία να τον επανεκτελέσεις;

Μια επανεκτέλεση ίσως είχε ενδιαφέρoν. Αλλά όχι, δεν έχουμε σκεφτεί κάτι τέτοιο για την ώρα. Την αποστολή του την εκτέλεσε άξια και αυτό το άλμπουμ, όπως και όλα τα άλλα. Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι αντίθετα με το τίτλο του που γεννά σεξουαλικές φαντασιώσεις είναι απλά μια αλληγορία όπου η Ζωή και η Μοίρα του ήρωα της ιστορίας, προσωποποιημένες σε γυναικείες περσόνες, τα «φτιάχνουν» μεταξύ τους παρατώντας τον στο έλεος του κενού. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες...