Οι ACID DEATH επιστρέφουν μετά από 11 χρόνια αποχής από την ενεργό δράση ανανεωμένοι με επιπλέον κίνητρα ,όρεξη και προσήλωση για την επίτευξη των στόχων τους. Το εξαιρετικό Eidolon αποτελεί τρανταχτό επιχείρημα υπέρ τους και λειτουργεί ως το όχημα με το οποίο θα διεκδικήσουν την αποδοχή νέων και παλιότερων οπαδών .Το Avopolis.gr/metal συνομιλεί με τον Σάββα Μπετίνη (μπασίστα/τραγουδιστή) του group και σας μεταφέρει το τι ειπώθηκε.
Ας ξεκινήσουμε με τα τυπικά. Πόσο καιρό σας πήρε η σύνθεση των κομματιών και οι ηχογραφήσεις κτλ. Δώσε μας εν ολίγοις τις διαδικαστικές πληροφορίες για τη δημιουργία του Eidolon.
Η σύνθεση του album κράτησε περίπου 10 μήνες. Δουλέψαμε συλλογικά και μεθοδικά και τελειώσαμε σχετικά γρήγορα, έχοντας και το δεδομένο ότι παράλληλα προβάραμε και παλιά κομμάτια μια που είχαμε δύο νέους παίκτες στην ομάδα, τον Κώστα Αλεξάκη στα τύμπανα (πρώην KINETIC) και τον Κώστα GusK στις κιθάρες. Οι ηχογραφήσεις ξεκίνησαν το Σεπτέμβρη του 2011 και τέλειωσαν αρχές Μάρτη του 2012, πρακτικά ένα γεμάτο πεντάμηνο για όλα, τύμπανα, κιθάρες, μπάσο, φωνές, πλήκτρα, μείξη και mastering. Κι εκεί έγινε συλλογική δουλειά και το αποτέλεσμα ήταν έτοιμο προς κυκλοφορία έγκαιρα και τελικά κυκλοφόρησε και έγκαιρα .
Τα κομμάτια είναι όλα καινούρια ή υπάρχουν και κάποια που έχουν συντεθεί παλιότερα; Ποιος είναι ο κύριος υπεύθυνος για τη μουσική και τους στίχους;
Κρατήσαμε 2 κομμάτια που είχαμε ηχογραφήσει το 2010 υπό μορφή promo, λίγο πριν ανακοινωθεί και επισήμως ότι επιστρέψαμε τα οποία φυσικά ξαναηχογραφήθηκαν με το συνολικό ήχο που έχει το album. Όλα τα υπόλοιπα είναι εντελώς καινούρια και προέκυψαν στο διάστημα αυτό των 10 μηνών.
Ποιοι λόγοι ήταν αυτοί που σας έκαναν να επανέρθετε στο προσκήνιο και αντίστοιχα ποιοι ήταν οι λόγοι για τη διάλυση των ACID DEATH το 2001;
Οι λόγοι επιστροφής συνοψίζονται πρακτικά στην αγάπη που είχαμε για αυτό το πράγμα. Οι ACID DEATH ήταν ένα κομμάτι σημαντικό για τη ζωή μας που δυστυχώς έληξε άδοξα το 2001. Οι λόγοι πίσω από εκείνη τη διάλυση ήταν πολλοί, πάρα πολλοί. Διάφορα μικρά πράγματα που στο σύνολό τους δημιούργησαν ένα βουνό από προβλήματα , λίγο και η συνολική αρνητική αντίδραση του κόσμου στην Ελλάδα που μας θεωρούσε κάτι σαν «μίασμα», συμπεριλαμβανομένου του γεγονότος του ότι είχαμε κουραστεί και φθαρθεί τότε υπερβολικά. Αλλά άλλοι καιροί, άλλοι άνθρωποι, άλλα δεδομένα, άλλη προσπάθεια.
Τι γίνεται με τους KINETIC;
Από τους KINETIC έχουμε αποχωρήσει και εγώ και ο Κώστας Αλεξάκης. Ήταν επίσης 10 χρόνια γεμάτα με δουλειά αλλά τα παιδιά θέλησαν να ακολουθήσουν έναν διαφορετικό δρόμο, πιο μελωδικό, σίγουρα τελείως διαφορετικό από το δρόμο που έχουμε εμείς τώρα. Φυσικά και συνεχίζουν, από όσο ξέρω έχουν ήδη αντικαταστάτες και είμαστε σίγουροι ότι σύντομα θα έχουμε νέα τους.
Ποιες είναι οι προσδοκίες σας από το album και επιπρόσθετα ποιά τα σχέδιά σας από δω και πέρα; Κυρίως αναφέρομαι στο αν υπάρχει προγραμματισμός για συναυλίες ή ένα κανονικό tour.
Οι προσδοκίες μας είναι να αγκαλιάσει ο κόσμος αυτό το album και να το δει σαν τη συνέχεια που δεν υπήρξε τότε. Και από την άλλη αυτοί που ουδέποτε άκουσαν κάτι για εμάς, να ανακαλύψουν μια μπάντα που έχει να τους προσφέρει αρκετά. Ήδη έχουμε κάνει τις επαφές μας για μέσα Οκτώβρη για ένα Ελληνικό tour, είμαστε πολύ κοντά στο να το ανακοινώσουμε κιόλας και σιγά-σιγά χτυπάμε τις πόρτες έξω για κάποιο slot είτε σε κάποιο festival είτε σε κάποιο tour. Το θετικότατο που συνέβη πρόσφατα είναι πως η εταιρεία μας, η NoiseHead recs προχωρά από το φθινόπωρο στην ίδρυση δικού της touring agency, κάτι που σίγουρα θα βοηθήσει πολύ.
Πώς ήρθατε σε επαφή με τη Noisehead records; Υπάρχει συμφωνία και για άλλα albums;
Η Αυστριακή NoiseHead, πρακτικά μας βρήκε εκείνη από το καλοκαίρι του 2011. Πριν ξεκινήσουμε τις ηχογραφήσεις και με δεδομένο το ότι γνώριζε το παρελθόν μας, μας πρότεινε συνεργασία, έχοντας βέβαια το νέο album στα χέρια μας. Εκτός από αυτήν, ενδιαφέρθηκαν άλλες 5 σε ένα σύνολο 35 εταιρειών στις οποίες αποστείλαμε το έτοιμο album το Μάρτιο του 2012. Το συμβόλαιο είναι για 2 χρόνια με την προοπτική να ανανεωθεί αν όλα πάνε καλά. Δεν είναι μεγάλο label παρόλο που έχει σχετικά μεγάλο roaster, αλλά είναι τυπικοί, αυστηροί και σέβονται αυτό που κάνουν αλλά και αυτούς με τους οποίους συνεργάζονται.
Ποιο είναι το είδωλο στο οποίο αναφέρεται ο τίτλος του cd;
Είναι μια μυθιστορηματική φιγούρα. Ένας αρχηγός-στρατηλάτης που λατρεύεται σαν θεότητα από τους στρατιώτες του, τους οποίους οδηγεί στην απόλυτη παρακμή με το διεστραμμένο του χαρακτήρα. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια αληθινή ιστορία...από τις τόσες αντίστοιχες που υπάρχουν στις μέρες μας.
Την άψογη παραγωγή του cd την έχετε κάνει μόνοι σας σε ελληνικό studio. Αυτό καταρρίπτει και το μύθο της ελληνικής πραγματικότητας που επικαλούνται συνεχώς κάποιοι για να καλύψουν τις ατέλειές τους .Εννοώ ότι δεν είναι απαραίτητο να πας στο εξωτερικό για να πετύχεις ένα καλό ήχο. Η άποψή σου;
Τώρα πια? Γιατί να πάς να κάνεις παραγωγή στο εξωτερικό? Συγνώμη αν ακούγομαι κάπως αλλά το πιστεύω ακράδαντα χρόνια τώρα. Έχει καταρριφθεί πια αυτός ο μύθος. Όχι πως δεν ίσχυε κάποτε βέβαια, αλλά έχουν προχωρήσει πολύ τα πράγματα. Εμείς χωρίσαμε την παραγωγή σε 2 μέρη, το πρώτο, τα τύμπανα, το ολοκληρώσαμε στο DevaSoundz με την εποπτεία του Φώτη Benardo των Septic Flesh και όλα τα υπόλοιπα τα επεξεργαστήκαμε στο δικό μας χώρο, το S.I.A. Recordings, εγώ και ο Κώστας GusK. Τολμώ να πω ότι αποδώσαμε στο 100% αυτό που είχαμε στο μυαλό μας, αυτόν τον ογκώδη/συμπαγή Death Metal ήχο των 90’s που μπορεί να θυμίζει και Florida, όπως μας είπαν αρκετοί. Το σίγουρο είναι ότι πλέον γνώση υπάρχει άφθονη για κάποιον που θέλει να δουλέψει και μόνος του και δε γνωρίζει τον τρόπο. Πόροι/εξοπλισμός είναι σίγουρα φθηνότερα από ό,τι στο παρελθόν. Και φυσικά με μεθοδική και προσεκτική δουλειά το αποτέλεσμα γίνεται εξαιρετικό. Όταν συζητούσαμε, ψάχναμε, ακούγαμε, πολύ πρίν ξεκινήσουμε να ηχογραφούμε για το «τι-που-πως», μπορώ να σου πω ότι πολύ γρήγορα είχαμε την απάντηση. «Εδώ, μόνοι μας!». Διαπιστώσαμε ότι η δουλειά έχει «χαρτογραφηθεί» τόσο καλά που θα μας ήταν ευκολότερο να τη διεκπεραιώσουμε μόνοι μας από το να απευθυνθούμε σε κάποιον άλλον.
Πώς είναι στην Ελλάδα της κρίσης και του μνημονίου να διατηρείς σε επαγγελματικό επίπεδο μια μπάντα;
Είναι δύσκολο...Σίγουρα είναι δύσκολο. Είναι αυτό το καθημερινό «σαράκι» που σε φθείρει, οι οικονομικές δυσκολίες που τυχόν να υπάρχουν, η αρνητική αντιμετώπιση που υπάρχει από όλους έξω, πλέον και στο χώρο μας, μας βλέπουν σαν αποπαίδια –για άλλη μια φορά- αλλά από την άλλη υπάρχει και η Μουσική. Που, πίστεψέ με, είναι η Ουσία. Αυτή καθοδηγεί, αυτή προστάζει, αυτή δίνει δύναμη. Και κάποια στιγμή θα αλλάξει το πράγμα...δεν μπορεί να μην αλλάξει!
Άποψή μου είναι ότι ένα από τα αρνητικότερα στοιχεία του technical death metal σήμερα είναι ότι τα νέα groups επικεντρώνονται στα συνεχή blast beats και την ταχύτητα. Εσείς αντίθετα θεωρώ ότι εστιάζετε περισσότερο στη δομή των συνθέσεων και σε ένα πιο ενιαίο σύνολο. Ποιά είναι η γνώμη σου για όλα αυτά τα groups που προσπαθούν να αναδειχθούν μόνο μέσω επιδειξιομανίας και κακώς εννοούμενης τεχνικότητας ; Υπήρχε στη σκέψη σας η πρόθεση να ακολουθήσετε αυτή την «εξέλιξη» για να ακουστείτε όσο το δυνατόν πιο «σύγχρονοι»;
Κοίτα, άποψή μας είναι το ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να παίζει όπως θέλει. Αν για μια μπάντα το να γεμίσει έναν δίσκο με κομμάτια που η χαμηλότερη ταχύτητα είναι τα 200bpm είναι αυτό που την εκφράζει, ας το κάνει. Μουσική είναι, ελευθερία είναι. Το σίγουρο είναι ότι εμείς δεν το έχουμε κάνει, δεν προτιθέμεθα να το κάνουμε και εν γένει δε μας απασχόλησε το ζήτημα «μόδα» ποτέ. Προτιμάμε, αν θες να προσεγγίσουμε πιο «λυρικά» την μουσική μας, έστω και αν ο «λυρισμός» είναι ακραίας μορφής και έκφρασης και να κάνουμε το κάθε κομμάτι μια ξεχωριστή οντότητα. Όσο για τη μόδα ή τις όποιες σύγχρονες τάσεις, καλό είναι να υπάρχουν αλλά να μην είναι αυτοσκοπός! Αν κρίνεις ότι το σημείο που δουλεύεις αυτή τη στιγμή θα ακουστεί πιο «βαθύ» με το μπάσο να έχει Wah-wah και 70’s feeling…κάντο!!!
Το 4ο κομμάτι του cd ονομάζεται Convict 655321.Τί σημαίνει ο αριθμός αυτός;
Είναι άλλη μια μυθιστορηματική ιστορία του δίσκου. Βασισμένη σε πασίγνωστη ταινία επιστημονικής φαντασίας...
Είστε από τις παλιότερες μπάντες της ελληνικής σκηνής. Ποιά είναι εν ολίγοις τα θετικά και τα αρνητικά της κάθε εποχής;
Είναι δύσκολη η επιλογή εποχής...πίστεψέ με. Οπωσδήποτε σήμερα υπάρχει περισσότερη ποιότητα στις μπάντες, περισσότερες και μεγαλύτερες δυνατότητες να δουλέψει κάποιος, καλύτεροι πόροι που αν τους διαχειριστεί σωστά θα ωφεληθεί...Στο παρελθόν πάλι υπήρχε μια διαφορετικού ύφους αυθεντικότητα, διαφορετικού επιπέδου προσήλωση, με την ποιότητα βέβαια αντίστροφη με σήμερα, ας μην κρυβόμαστε. Εν συγκρίσει με τότε, ασχέτως των δυσκολιών που αντιμετωπίζουμε σήμερα και της απόλυτα γκρεμισμένης εικόνας των πάντων που μπορεί σε κάποιους να δίνει το παρόν, πιστεύω είμαστε καλά τώρα...
Η ιστορία της ελληνικής σκηνής είναι γεμάτη από γαργαλιστικές λεπτομέρειες και κωμικοτραγικά περιστατικά κυρίως στο ξεκίνημά της. Υπάρχει κάτι παρόμοιο που θα μπορούσες να μας διηγηθείς που να αφορά τους ACID DEATH;
Χαχαχα! Πραγματικά γεμάτη όμως, αλλά μη νομίζεις ότι αστεία/κωμικοτραγικά συνέβησαν μόνο εδώ! Σε όλες τις σκηνές, όλου του κόσμου. Όταν λοιπόν παίζαμε τον Απρίλη του 1992 στο Αn club, λόγω ατυχούς περιστατικού δεν ήρθε ο ηχολήπτης. Καθήκοντα ηχολήπτη ανέλαβε αναγκαστικά ο τότε υπεύθυνος του club, ο θρυλικός Πέτρος Κουτσούμπας, ο οποίος τα πήγε και πολύ καλά μάλιστα! Περίπτωση όχι σπάνια τότε, τα Ελληνικά live να γεμίζουν τα (ελάχιστα) venues και εκείνο το βράδυ δεν αποτελούσε εξαίρεση. Αφελέστατα λοιπόν εγώ, την ώρα που ανεβαίναμε να παίξουμε και ενώ οι υπόλοιποι ετοιμαζόντουσαν ακόμα, στέκομαι μπροστά στο μικρόφωνο, αγνοώντας φυσικά ότι το PA είναι ανοιχτό και μη βλέποντας τον Πέτρο στη θέση του μουρμουράω «φωναχτά»... «Πού είναι τώρα ο μ..ας ο Κουτσούμπας?» Ένα AN γεμάτο, το PA τσίτα και ένας Πέτρος να ανασηκώνεται κάτω από την κονσόλα που προσπαθούσε να αλλάξει ένα βύσμα...Μετά άρπαξα κάτι καρπαζιές βέβαια σε φάση χαβαλέ ευτυχώς...
Πώς ήταν να παίζεις στην ίδια σκηνή με μια από τις μεγαλύτερες επιρροές σας τους εκπληκτικούς CORONER;
Ήταν μια πραγματικά μοναδική εμπειρία! Και η ακόμα μεγαλύτερη εμπειρία ήταν όταν τους γνωρίσαμε και διαπιστώσαμε τη φιλική τους εικόνα. Τα παιδιά της διπλανής πόρτας, που σχόλασαν από τη δουλειά Παρασκευή βράδυ και ήρθαν για live στην Αθήνα… Άνθρωποι που δημιούργησαν μνημεία και επηρέασαν χιλιάδες άλλους ανθρώπους να είναι ταπεινότεροι των ταπεινοτέρων!!! Ένα πραγματικό μεγαλείο αλλά και ένα σκληρό μάθημα σε οποιαδήποτε τάση έπαρσης σύγχρονων ανθρώπων του χώρου και μη...
Στη σκηνή έχω δει ότι χρησιμοποιείς μικρόφωνο προσαρμοσμένο στο κεφάλι σου και όχι σε σταθερή βάση. Προσφέρει ελευθερία κινήσεων;
Ναι. Βασικά μου προέκυψε αυτό. Κάποια στιγμή έπεσε στα χέρια μου και είπα να το δοκιμάσω. Δεν αποτελεί κάποιο «φετίχ» αλλά βοηθάει ειδικά όταν έχεις να χειριστείς και διαφορετικούς ήχους στο μπάσο και διαφορετικούς ήχους σε σημεία στη φωνή για να αποδοθεί σωστά live αυτό που έχει ηχογραφηθεί.
Σε μια άλλη συνέντευξη σου σε έντυπο περιοδικό ανέφερες την αγάπη σου για το Florida death metal.Μιας και για μένα αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου είδη δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω ποιοί είναι οι 5 αγαπημένοι σου δίσκοι από το συγκεκριμένο ιδίωμα;
Ναι...ίσως φανεί γραφικό για κάποιους εκεί έξω αλλά προσωπικά είμαι ακόμα λάτρης εκείνης της περιόδου. Θα έλεγα λοιπόν, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, μια που η εποχή είχε βγάλει διαμάντια τους εξής 5 δίσκους: 1) DEATH – Human, 2) MASSACRE – From Beyond, 3) ATHEIST – Elements, 4) CYNIC – Focus, 5) (σχετικά άγνωστη μπάντα του 1990) HELLWITCH – Syzygial Miscreancy.
Τα τελευταία λόγια είναι δικά σου.
Πάνω από όλα ευχαριστούμε πολύ για την παρουσίαση. Επιστρέψαμε 100% και το “Eidolon” είναι και το πρώτο «παιδί» της επιστροφής. Να ’στε καλά και Μουσική!!! Το καλύτερο γιατρικό!!!
