Τη φήμη του εξαιρετικού συνομιλητή που συνοδεύει τον Bobby “Blitz” Ellsworth, της φωνής των θρυλικών OVERKILL, σας την επιβεβαιώνω πλήρως. Απλός, γήινος, ευχάριστος, χωρίς κόμπλεξ, με χιούμορ και πάνω απ’ όλα δυνατός και με θετική σκέψη, όπως άλλωστε θα διαπιστώσετε και στη συνέχεια. Αφορμή για την κουβέντα; Μα φυσικά το “The Electric Age”, το 16ο album των Αμερικανών…
Καλησπέρα Bobby! Πως είσαι;
Καλησπέρα Θανάση! Είμαι απασχολημένος με συνεντεύξεις, αλλά είμαι μια χαρά. Εσύ πως είσαι φίλε μου;
Όμορφα κι εγώ. Πρώτα απ’ όλα θα ήθελα να σε συγχαρώ για το νέο σας δίσκο. Άκουσα το promo και πραγματικά, παίρνει κεφάλια! Πως αισθάνεστε με το “The Electric Age”;
Πάντα είναι όμορφο το συναίσθημα όταν κυκλοφορεί ένα νέο μας album. Είναι μια καινούργια ευκαιρία για εμάς, μιας και εγκαινιάζει μια καινούργια περίοδο περιοδειών. Ο δίσκος είναι γεμάτος ενέργεια, η χημεία στη μπάντα βρίσκεται σε πολύ υψηλά επίπεδα, η σκηνή είναι υγιής και γενικά αυτή η περίοδος είναι ιδανική για εμάς. Είμαστε πολύ ικανοποιημένοι με το “The Electric Age”, το οποίο φαίνεται να είναι ένα βήμα μπροστά, μετά το “Ironbound”.
Προσωπικά πιστεύω πως το προηγούμενό σας album ήταν ότι καλύτερο έχετε κυκλοφορήσει από την περίοδο του “Horrorscope”. Το “The Electric Age” έχει την ποιότητα του “Ironbound” και μου ακούγεται πιο συμπαγές σε σχέση με τον προκάτοχό του. Τι πιστεύεις;
Λοιπόν, πιστεύω πως είναι διαφορετικό. Αυτό μάλιστα είναι και το κλειδί για να παραμένουμε ενδιαφέροντες σαν μπάντα, από δίσκο σε δίσκο. Ξέρεις, οι OVERKILL είναι οι OVERKILL και ως ένα βαθμό ξέρεις τι θα περιμένεις, αλλά από τη δική μας την πλευρά, μέσα στη μπάντα ειδικά όταν γράφουμε νέο υλικό, πρέπει να είναι διαφορετικά τα πράγματα κάθε φορά. Αυτό που βλέπω εγώ προσωπικά στο album είναι μια αντανάκλαση του τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη σκηνή, η οποία είναι υγιέστατη, όπως σου είπα και νωρίτερα. Συνεπώς, το εκμεταλλεύεσαι και ειδικά όταν υπάρχει καλή χημεία μεταξύ των μελών του group, όλο αυτό σου δίνει επιπλέον κίνητρο. Ακριβώς αυτά συνέβαιναν και το 2010, οπότε πιστεύω πως αυτός είναι και ο λόγος που υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ των δύο δίσκων. Στο “The Electric Age” βέβαια υπάρχει περισσότερη ενέργεια σε σχέση με το προηγούμενο (σ.σ.: βρε λύσσα με αυτή την ενέργεια…), ακούγεται λίγο πιο thrashy και είναι πιο δυναμικό. Πιστεύω πως περιέχει πολύ καλά κομμάτια, με συνοχή και δεν είναι απλά ένα album – συλλογή κάποιων κομματιών.
Παρατηρώ πως έχεις ήδη αναφέρει κάμποσες φορές τη λέξη «ενέργεια» και μάλιστα μου κάνει εντύπωση, γιατί το ίδιο είχε κάνει και ο D.D. Verni, στα clips που κυκλοφορήσατε στο διαδίκτυο, από το studio, κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης. Διαγνώσατε έλλειψη ενέργειας στα κομμάτια σας, γιατί εγώ που προσπάθησα, απέτυχα…
Όχι, όχι! Περισσότερο έχει να κάνει με τον τίτλο του δίσκου. Όταν ξεκινήσαμε να ψάχνουμε τίτλο για το “The Electric Age”, παρατήρησα αυτό που συνέβαινε στο στιχουργικό κομμάτι και στο μουσικό, σε αυτά που έγραφε ο D.D. και αυτόματα η λέξη «ενέργεια» ήταν απολύτως περιγραφική του τι ακριβώς συνέβαινε. Ήταν καθαρός ηλεκτρισμός αυτό που έβγαινε από τα ηχεία κατά την ηχογράφηση. Ήταν ενέργεια που περνούσε από το κεφάλι μου στους στίχους και από το στόμα μου στο μικρόφωνο. Θυμάμαι αυτά που έλεγε ο D.D. στα clips που είπες, αλλά δεν είχαμε καθίσει να πούμε, “Ααα, ας φτιάξουμε ένα δίσκο γεμάτο από ενέργεια”. Προφανώς, ήταν κάτι που συνέβη!
Πιστεύεις πως η λέξη «ενέργεια» είναι ίσως και η πιο περιγραφική, όσον αφορά το χαρακτηριστικό που έχει κάνει τόσο κόσμο να εκτιμήσει και να αγαπήσει τους Overkill όλα αυτά τα χρόνια?
Απόλυτα! Στους Overkill μπορείς να βρεις τίμια ενέργεια! Παίρνουμε κίνητρο από αυτή σε ότι κάνουμε και το συναίσθημα από αυτά που εισπράττουμε είναι σαν ναρκωτικό (almost druglike είπε…), που σε ανεβάζει τόσο πολύ και σου δίνει επιπλέον ώθηση.
Το “Ironbound” ήταν ένα ιδιαίτερα επιτυχημένο album και έδωσε στη μπάντα νέα δυναμική, νέες ευκαιρίες και δημιούργησε ταυτόχρονα και μεγαλύτερες προσδοκίες στους οπαδούς σας. Ήταν καθόλου αγχωτική η περίοδος πριν μπείτε στο studio για την ηχογράφηση του διαδόχου του;
Είμαι 52!!! Δε νιώθω πια!!! (γέλια) Εάν ήμουν 25, τότε ίσως να ένιωθα άγχος και πίεση. Είμαι 52 και όταν στα 52 λες πως δε δίνεις δεκάρα για την πίεση (σ.σ.: you don’t give a shit είπε…), τότε πραγματικά δε δίνεις δεκάρα… (γέλια ξανά)
Σε ρωτάω γιατί τέτοια επιτυχία είχατε να αντιμετωπίσετε κοντά 20 χρόνια…
Σίγουρα, αλλά είναι και θέμα timing επίσης. Ξέρεις, πολλοί έρχονται και μου λένε πως το “Ironbound” ήταν ένας σπουδαίος δίσκος για το 2010 και σίγουρα θα ήταν ένας καλός δίσκος αν είχε κυκλοφορήσει το 1997, ή το 1995, αλλά δεν πρέπει να παραβλέπουμε το γεγονός πως η σκηνή είναι υγιής και πραγματικά συνέβη σε μια καλή στιγμή. Οι OVERKILL πάντα είχαν καλά εργαλεία να φτιάχνουν καλές αντανακλάσεις του τι συνέβαινε μουσικά γύρω τους τη κάθε στιγμή, όπως τη δεκαετία των ‘90s για παράδειγμα με σκοτεινούς δίσκους, έτσι το 2007, το 2010, αλλά και φέτος, κάναμε δυνατά albums και πραγματικά αυτό αντανακλά τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή και πέρα από εμάς, στη μουσική σκηνή.
Το “The Electric Age” είναι το δεύτερο album σας στην Nuclear Blast και το δεύτερο στη σειρά που σκίζει! Είναι απλά μια σύμπτωση, είναι ένα καλό timing να έχετε επιτέλους μια εταιρία πίσω σας που να υποστηρίζει πραγματικά αυτό που κάνετε ή οι παλιο-Γερμαναράδες σας έριξαν τίποτα στις μπύρες σας;;;
(Εδώ λύνεται στα γέλια) Κοίτα, είναι απαραίτητο να έχεις ανθρώπους που αγαπάνε τη μουσική σου όσο κι εσύ, και να έχουν αναλάβει την προώθησή της. Αυτό πιστεύω είναι και ένα από τα κλειδιά της επιτυχίας. Αν δεις τους ανθρώπους που απαρτίζουν το δυναμικό της Nuclear Blast, προφανώς είναι οπαδοί αυτής της μουσικής, είναι metalheads. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που συμφωνήσαμε με αυτή την εταιρία. Θυμάμαι κάποτε στα ‘90s, ήμουν με τον D.D. στα γραφεία της Atlantic Records, στην οποία ανήκαμε τότε και μιλούσαμε με έναν τύπο με κουστούμι και γραβάτα, για την προώθηση ενός album, δε θυμάμαι όμως ποιου. Κάποια στιγμή ο τύπος βγήκε από το δωμάτιο να κάνει ένα τηλεφώνημα και γυρνάω και λέω στον D.D., “Man we are fucked!!! He doesn’t know anything about us!!!” (γέλια). Πιστεύω πως η Nuclear Blast κάνει πολύ καλή δουλειά για εμάς, όπως έκανε και το 2010 άλλωστε. Υπάρχει καλή χημεία και καλό team εκεί πέρα, γεγονός που αποτελεί και αυτό ένα κίνητρο για εμάς.
Πραγματικά, πιστεύω πως οι κιθάρες σε αυτό το album είναι απίστευτα συμπαγείς και ογκώδεις. Να υποθέσω πως έχει να κάνει με το γεγονός πως αυτή τη φορά ανέλαβε να κάνει τη μίξη ο Greg Reely και όχι ο Peter Tagtgren, που βρισκόταν πίσω από την κονσόλα της μίξης στο “Ironbound”;
Ναι, πιστεύω πως έχεις δίκιο. Και σε μένα οι κιθάρες αυτού του δίσκου φαίνονται «μεγαλύτερες». Είναι σαν έναν τοίχο που έχει σηκωθεί και ηχούν πιο heavy και πιο βρώμικες, σε σχέση με τον προηγούμενο δίσκο. Μεγάλο ρόλο, κατ’ εμέ έπαιξε και ο εξοπλισμός του Dave (Linsk - κιθάρες), ο οποίος χρησιμοποίησε Fortin Amps στις ηχογραφήσεις, ενισχυτές που είναι φανταστικοί! Έδωσε έτσι την ευκαιρία στις κιθάρες να καταλάβουν μεγαλύτερη «έκταση». Μάλιστα οι πιο χτυπητές διαφορές ανάμεσα στο “Ironbound” και στο “The Electric Age” είναι ο εξοπλισμός του Dave και η καταπληκτική μίξη του Greg.
Θα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι πιο προσωπικό. Επιστρέφω λίγο στην «ενέργεια» που λέγαμε πριν. Είναι αυτή η ενέργεια που εισπράττεις από τη μπάντα, ο λόγος που σε κάνει να συνεχίζεις ακόμα να ηχογραφείς δίσκους και να αλωνίζεις τις αρένες ανά τον κόσμο, παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπισες, τόσο με τον καρκίνο όσο και με το εγκεφαλικό που πέρασες;
Ναι, αν και αυτά τα προβλήματα υγείας δεν ήταν και τόσο σοβαρά όσο πολύς κόσμος πιστεύει. Ο κόσμος μιλάει, και αυτό καμιά φορά κάνει τα πράγματα να φαίνονται πιο σοβαρά απ’ ότι στην πραγματικότητα είναι. Ξέρεις, αυτές είναι «μικρές βόμβες» στη διαδρομή σου, τις οποίες πρέπει να τις αντιμετωπίσεις και να τις ξεπεράσεις. Έχει να κάνει και με την οπτική γωνία που επιλέγεις να δεις κάποια πράγματα. Επιλέγεις να πεις «Αα, ίσως πρέπει να σταματήσω γιατί αυτό μπορεί να επηρεάσει την υγεία μου» ή επιλέγεις να πεις «Δε θέλω να σταματήσω, γιατί κάτι τέτοιο θα επηρέαζε τη ζωή μου αρνητικά και θα με έκανε μίζερο»; Εγώ επιλέγω το δεύτερο. Νομίζω πως αυτό που μου δίνει δύναμη και κίνητρο, είναι η ευκαιρία που έχω να κάνω κάτι που υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχα. Και πίστεψέ με είμαι πολύ ανταγωνιστικός άνθρωπος, ακόμα και απέναντι στον εαυτό μου, έτσι ώστε χρόνο με το χρόνο να θέλω ακόμα να γίνομαι καλύτερος και να βελτιώνομαι. Δε θέλω να με καταβάλει η τρέλα που πιάνει πολλούς πως πέρασαν τα χρόνια και να πω «Οο, οκ, τώρα που μεγάλωσα πρέπει να χαλαρώσω». Προτιμώ να πω «Έχω ακόμα μια ευκαιρία να κάνω αυτό που αγαπάω». Ίσως είμαι εθισμένος σε αυτό που κάνω και ίσως δεν είναι για πολλούς ο ενδεδειγμένος τρόπος να σκέφτεσαι και να λειτουργείς, αλλά φαίνεται πως στη περίπτωσή μου λειτουργεί άψογα και μου δίνει μεγάλη ικανοποίηση.
Υπάρχει πολύ μιζέρια γύρω μας και ο θετικός και αισιόδοξος τρόπος σκέψης σου, είναι πραγματικά όαση…
…ξέρεις, εγώ, ακριβώς όπως και με τους OVERKILL, χρειαζόμαστε ο κόσμος να μας γνωρίζει για αυτό που είμαστε τώρα και όχι για κάτι που ήμασταν παλιά. Και πιστεύω αυτό που συζητάμε σήμερα, υποτίθεται πως είναι «χθεσινά» και αυτά τα προβλήματα συνέβησαν «χθες» και σχεδόν τα έχω ξεχάσει. Αυτός είναι πραγματικά ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα και δεν αφήνω να επηρεάζουν τη ζωή μου άσχημα πράγματα που μου συνέβησαν κάποτε, αλλά τη σχεδιάζω βάσει των δυνατοτήτων που έχω αυτή τη στιγμή.
Έχω παρατηρήσει πολλές φορές πως αναφέρεστε στους εαυτούς σας, πρώτα σαν οπαδοί αυτής της μουσικής και μετά σαν επαγγελματίες μουσικοί. Πόσο ζωτικό είναι να συμβαίνει αυτό;
Είναι απαραίτητο! Αυτό το πράγμα είναι αυτό που με συναρπάζει περισσότερο, να συνδέομαι με τους οπαδούς μας, ακριβώς όπως συνδέονται αυτοί με μας, μέσω της μουσικής. Κρατιέμαι προσγειωμένος έτσι. Δεν είναι «δικό μου» το όλο σκηνικό ή «δικό μου και του D.D.» ή «των OVERKILL». Είναι «δικό μας» και το «δικό μας» είναι δυνατότερο από το «δικό μου». Και πάντα πίστευα πως οι αριθμοί μετατρέπονταν σε δύναμη, η δύναμη σε δράση και η δράση σε ικανοποίηση. Για αυτό το λόγο είναι σημαντικό για μένα να είσαι οπαδός της μουσικής περισσότερο από μουσικός που τη γράφει…
Κάποτε ο D.D. αστειευόμενος, είχε πει πως το “Frankenstein” είναι το καλύτερο κομμάτι που έχεις τραγουδήσει ποτέ. (σ.σ.: το τραγούδι είναι ορχηστρικό…) Καμιά σποντούλα για τον D.D. παίζει…;
(Γέλια) Συνηθίζαμε να παίζουμε αυτό το τραγούδι ζωντανά για να έχω 5 λεπτά διάλλειμα (γέλια). Ακόμα και σήμερα πιστεύω πως το “Frankenstein” είναι μια καταπληκτική διασκευή που κάναμε, όπως επίσης και η ιδέα του D.D. για να την κάνουμε, εξαιτίας των «δοντιών» που δείχνει και της επιθετικότητας που βγάζει. Και ίσως να είναι και το καλύτερο κομμάτι που έχω τραγουδήσει ποτέ… (γέλια)
Επιτέλους θα επισκεφτείτε την Ελλάδα για δύο shows. Ξέρεις, υπάρχει πολύς κόσμος που σας περιμένει, εδώ και πολλά χρόνια…
Ναι, το ξέρω. Θα έρθουμε τον Ιούνιο για δυο συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, γεγονός που είναι σπουδαίο (fucking great!!!) για εμάς, μιας και δεν έχουμε έρθει καθόλου στα μέρη σας για πολύ καιρό. Είναι εξαιρετικό να ξανασυνδεθούμε με το κοινό μας στην Ελλάδα και να σας προσφέρουμε μερικές πολύ όμορφες στιγμές.
Bobby, σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου. Να είσαι καλά και να προσέχεις!
Εγώ σ’ ευχαριστώ Θανάση, τα λέμε τον Ιούνιο! Bye bye!!!
