Έχει συμπληρωθεί σχεδόν ένας χρόνος από την κυκλοφορία ενός από τα καλύτερα album της χρονίας που μας αδειάζει σιγά-σιγά τη γωνιά, του "The Guilt Of Feeling Alive", των Αθηναΐων SUN OF NOTHING. Χωρίς λόγο και αιτία, πιάσαμε κουβεντούλα στον Ηλία (φωνητικά) και σας μεταφέρουμε τα καθ' όλα ενδιαφέροντα που συζητήσαμε...

Καλησπέρα Ηλία, τι νέα από το στρατόπεδό των SUN OF NOTHING;

Ηλίας: Οι SUN OF NOTHING αυτή την περίοδο προβάρουν, με σκοπό τη δημιουργία νέου υλικού. Άγνωστο βέβαια προς στιγμή, το πότε θα ολοκληρωθεί αυτό.

Το “The Guilt Of Feeling Alive” κλείνει ήδη ένα χρόνο από την κυκλοφορία του. Πως τα πάει μέχρι στιγμής;

Η: Μας χαροποίει το γεγονός ότι το άλμπουμ πήρε πολύ καλές κριτικές εντός και εκτός συνόρων και ενδιαφερθήκαν πολλοί να ακούσουν το τι κάνουμε και τι λέμε. Άμα τώρα εννοείς από πωλήσεις πως πήγε, δεν ξέρουμε ακριβώς προς το παρών.

Σε σχέση με το παρελθόν, ο ήχος ήταν πιο καθαρός και το υλικό σας πιο “βατό”. Ήταν μια συνειδητή επιλογή ή απλά έτσι βγήκε;

Η: Κινούμαστε πάντα με το πώς θέλουμε να ακούγεται το κάθε τι που κυκλοφορούμε. Η παραγωγή είναι πιο καθαρή, αλλά καθόλου light και ήταν συνειδητό να ακούγεται έτσι. Η λέξη heavy, βαρύ, ή ότι άλλο μας έχουν χαρακτηρίσει, μπορεί  άνετα να βγει, ξέρω ’γω και πέρα από 10 κιλά distortion.

Μου αρέσει τρομερά αυτό το βάθος που έχει ο ήχος. Ακούς τα πάντα καθαρά και σε συνδυασμό με αυτό το βάθος και το εκπληκτικό μπάσο, είναι λες και σκας πάνω σε έναν γιγάντιο ηχητικό τοίχο...

Η: Πολλές μπάντες τιγκάρουν τα πάντα με παραμόρφωση και βρωμιά, γιατί παίζουν και θέλουν να ακούγεται έτσι. Έχω ακούσει πολλές παραγωγές που ενώ υπάρχουν αρκετά ωραία μουσικά θέματα, θάβονται λόγω της παραγωγής. Ο σκληρός, ή μαύρος, ή ογκώδης ήχος δεν είναι θέμα τόσο παραμόρφωσης και παιξίματος, αλλά είναι θέμα ψυχής. Άμα υπάρχει θα βγει, ανεξάρτητα με τα πόσα πετάλια μπορεί να έχει στην κατοχή του ένας μπασίστας ή ένας κιθαρίστας.

Μου έχει κολλήσει το τρίστιχο “Our hopes became fears, our fears became tears, our years became fears”. Είμαστε σκλάβοι μιας «επιβαλλόμενης» ματαιοδοξίας; Μας έχει γίνει εφιάλτης;

Η: Νομίζω ότι αυτό το τρίπτυχο είναι μια γενική αναφορά στο ότι μερικές φορές άλλα περιμένουμε και άλλα μας έρχονται, μαζί με ότι συνεπάγεται με τέτοιες καταστάσεις. Πάντως είμαι κάθετα αντίθετος σε οποιοδήποτε είδος παραίτησης από την ζωή, είτε την ματαιοδοξία. Μπορεί να πέσουμε γιατί είμαστε άνθρωποι με αισθήματα και ζωή, αλλά οφείλουμε στον εαυτό μας τουλάχιστον να ξανασηκωθούμε και να τραβήξουμε και πάλι την ανηφόρα.

Aν και το δεύτερο κομμάτι του album ονομάζεται “Catharsis”, νομίζω πως τελικά η κάθαρση έρχεται ως συνηθίζεται, στο τέλος, με το “Hearthealer” που έχει έναν πιο θετικό τόνο...

Η: Αν κάποιος σε ένα μας τραγούδι μπορεί να βρει την κάθαρση, τότε αυτό είναι εκπληκτικό. Πιστεύω ότι έδωσα λίγο ποιο πολύ άπλωμα στην ελπίδα μέσω των στίχων, γιατί έτσι μου βγήκε. Το τι υπάρχει στο μέλλον και έρχεται δεν μπορώ να το ξέρω. Οπότε, βλέποντας και κάνοντας λοιπόν.

Καταπληκτικό το artwork του album. Το αστικό περιβάλλον που φαίνεται στο φόντο, γεννάει ενοχές και καταπιέζει τη ζωντάνια του άνδρα που βλέπουμε εκεί πέρα;

Η: Το αστικό περιβάλλον, οι σύγχρονες εντολές μιας κοινωνίας και ενός συστήματος που λίγο πολλή κοιτάει την δουλειά του, έχει εσένα και εμένα σαν δούλο. Προσπαθούν να μας γεννάνε ενοχές ότι άμα δεν έχουμε το τάδε ή άμα δεν διασκεδάζουμε συμφώνα με τα πρότυπα τους, είμαστε οι παρίες της σημερινής κοινωνίας. Τίποτα από όλα αυτά που θέλουν να μας περάσουν δεν θα έπρεπε να μας αγγίζει, καθώς ο εαυτός μας ξέρει καλύτερα από κάθε υπάνθρωπο που θέλει να μας διαφεντεύει, το τι χρειάζεται για να αναπτυχτεί και να ζήσει.

Πολλοί σας χαρακτηρίζουν σαν black metal μπάντα, αλλά ούτε “σιδηροδρομικά” riffs έχετε, ούτε τα τρελά blast-ίδια. Από «μαυρίλα» όμως στη μουσική σας, καντάρια...

Η: Δεν νομίζουμε ότι είμαστε ένα αμιγώς black metal σχήμα, απλώς ακούμε αρκετά μουσικά είδη και όλα αυτά φιλτράρονται μέσα από τις τέσσερις προσωπικότητες μας. Τώρα όσον αφόρα την μαυρίλα, εεε δεν είμαστε και οι ποιο ευχάριστοι άνθρωποι του πλανήτη, αλλά ούτε και οι ποιο χαβαλέδες. Οπότε είναι μάλλον λογικό να βγαίνει όλο αυτό το σύννεφο μαυρίλας.

Πόσο θα με έβριζες αν σας κολλούσα την ταμπέλα "progressive";

H: Είμαι OK με τον όρο progressive, όπως οι KEELHAUL, οι SHORA, οι ISIS ή οι 5IVE, δηλαδή με την απλωμένο έννοια του όρου. Με την έννοια των DREAM THEATER δεν νομίζω να κολλάμε κάπου.

Αν κρίνω από το «Καλύτερο;» που ακούγεσαι να λες στο τέλος του “Hollow”, από το προηγούμενο δίσκο σας και από τη δομή της μουσικής σας, ειδικά στον τελευταίο, η φιλοσοφία σας σχετικά με τη σύνθεση πρέπει να στηρίζεται κυρίως στο μεταξύ σας jamming. Πέφτω έξω;

H: Αυτό το «Καλύτερο;» που λες, είχε ηχογραφηθεί όταν γράφαμε τα φωνητικά και απλώς έμεινε. Μάλλον δεν το καταλάβαμε και πέρασε και μέσα στο άλμπουμ. Παίζουμε πάντα από την αρχή της μπάντας αυτό που βγαίνει από τις καρδιές μας. Δε λέμε θα βάλουμε εδώ αυτό και εκεί εκείνο και θα δημιουργήσουμε ένα τραγούδι. Μέσω τζαμαρίσματος στο στούντιο παίζουμε, επεξεργαζόμαστε και βρίσκουμε το πώς θα πάει τελικά ένα τραγούδι.

Να σου ομολογήσω τον θαυμασμό μου για τα φωνητικά σου. Πως τα καταφέρνεις βρε παιδί μου;

H: Σ’ ευχαριστώ. Τι να σου απαντήσω τώρα; Κοίτα, απλώς έπιασα ένα μικρόφωνο, αφού όταν αρχίσαμε δεν ήξερα ούτε κιθάρα, ούτε ντραμς, ούτε τίποτε άλλο. Απλώς μετά την πρώτη πρόβα είπα «ωωω μ’ αρέσει αυτό».

Δυστυχώς δεν σας έχω δει ζωντανά. Studio ή live; Πόσο δύσκολο είναι να βγει πάνω στο σανίδι αυτή η ένταση που έχει η μουσική των SUN OF NOTHING;

H: Υποστηρίζουμε το live, γιατί η μουσική βγαίνει 10 φορές πιο δυνατή και είναι αυτό το όποιο ο ακροατής έρχεται να δει και το παίρνει όπως πρέπει να το πάρει. Όπως άλλωστε έχει τύχει να πηγαίνουμε σε μπάντες που ακούμε και να ακούς live αυτά που γουστάρεις. Είναι εντελώς άλλη αίσθηση από το να ακούσεις ένα album μόνος σου. Και αυτό όμως είναι εξίσου σημαντικό...

CD ή LP; Παρεμπιπτόντως πολύ όμορφη και η βινυλιακή έκδοση του “The Guilt Of Feeling Alive”...

H: Το βινύλιο βγήκε πράγματι ωραίο. Μας αρέσει να υπάρχει κάποια αισθητική στο cd ή στο βινύλιο. Είναι ένα φετίχ και σίγουρα μας αρέσει οι κυκλοφορίες μας να έχουν ένα artwork που τους αξίζει, γι’ αυτό και το προσέχουμε όπως και την μουσική μας. Τώρα σαν οπαδοί διαλέγουμε βινύλιο, γιατί ο αναλογικός ήχος με το που βάζεις την βελόνα στο βινύλιο, είναι λες και παίζει η μπάντα δίπλα σου. Είναι άλλη φάση το βινύλιο. Δίνει μια οπτική στην μουσική, που το cd ας πούμε δεν μπορεί να περάσει. Είναι αυτά τα χρατς χρουτς, το artwork που μπαίνεις μέσα του και το χαζεύεις, μια ωραία και μαγική φάση!!!

Πως πήγαν οι συναυλίες εκτός συνόρων στην αρχή του καλοκαιριού;

H: Από το tour σίγουρα δεν βγάλαμε λεφτά και πόσο μάλλον μπήκαμε μέσα. Άλλα δεν είναι γι’ αυτό το τουρ. Γνωρίσαμε αρκετούς νέους ανθρώπους, παίξαμε σε μέρη τα οποία δεν μπορούσαμε καν να φανταστούμε, είδαμε διαφορετικές νοοτροπίες και κουλτούρες. Το σίγουρο είναι ότι δίναμε το 100% του εαυτού μας κάθε φορά, μας άκουσε καινούργιος κόσμος και περάσαμε 30 μέρες σε πόλεις που δεν θα μπορούσαμε να επισκεφτούμε αλλιώς. Και φυσικά εννοείται ότι ξαναμπαίνουμε στο βανάκι και φεύγουμε αύριο κιόλας!!!

Μια «άγουρη» εκδοχή του θρυλικού “Echoes” των PINK FLOYD, λεγόταν “The Return Of Sons Of Nothing”. Θα μπορούσαμε εκεί να βρούμε ρίζες του ονόματος της μπάντας; Τι σημαίνει αλήθεια; Πάντα το είχα απορία...

H: Καλά αυτό είναι απίστευτο!!! Τυχαίνει να έχω το εν λέγω bootleg σε βινύλιο και αυτήν την στιγμή το έβαλα παίξει! Είμαστε οπαδοί των PINK FLOYD και μια μέρα καθώς έψαχνα στο Μοναστηράκι, βλέπω αυτό. Tίτλος: “The Return Of The Sons Of Nothing''. Eεε το αγόρασα αμέσως χωρίς σκέψη, γιατί δεν ήξερα καν ότι υπήρχε τέτοιο πράγμα και μάλιστα των PINK FLOYD!!! Πάντως το όνομα το είχε σκεφτεί ο παλιός μας μπασίστας από ένα τραγούδι των ELECTRIC WIZARD, το “Son Of Nothing”. Εμείς απλώς αλλάξαμε ένα γράμμα!!!

Την κατάσταση στην Ελλάδα πως την βλέπεις; Νιώθεις καθόλου ένοχος ότι “Μαζί τα φάγαμε”;

H: Όχι δεν νιώθω καθόλου ένοχος και σίγουρα εγώ και η οικογένεια μου δεν φάγαμε τίποτα μαζί με αυτά τα αποβράσματα. Τι να πω, ήταν αναμενόμενο τόσα χρόνια όταν τρως και τρως και τρως, βαρυστομαχιάζεις. Εεε, έκατσε ο γιατρός να είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Στα σοβαρά τώρα, η κατάσταση είναι δυστυχώς και για γέλια και για κλάματα και φως στο τούνελ, για αυτό το πράγμα δε βλέπω. Είναι μια πολλή δύσκολη περίοδος, με τα νευρά όλων μας να έχουν ξεφύγει.

Τι σχέδια έχει η μπάντα για το μέλλον; Είναι νωρίς να περιμένουμε καινούργιο υλικό;

H: Τα σχέδια είναι να είμαστε όλοι καλά στην υγεία μας, να μπορούμε να γράφουμε μουσική. Καινούργιο υλικό δεν μπορώ να πω πότε θα βγει, καθότι είναι όλα ρευστά. Υπομονή λοιπόν και επίμονη. Θέλω να σε ευχαριστήσω για αυτήν την κουβέντα. Θα τα πούμε σε κάποιο live μας!!!

Εγώ σ' ευχαριστώ Ηλία!!!