Ο Michael Romeo δεν θεωρείται και ο πιο "φιλικός" στο μάτι κιθαρίστας. Ευτραφής, με μηδενικές ίντριγκες και ελάχιστη πόζα. Η μπάντα του, οι SYMPHONY X, πάντα διατηρούσαν χαμηλό προφίλ και με συνέπεια κυκλοφόρησαν κάποια από τα διαμάντια του progressive metal. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε, ότι είναι με διαφορά η πιο συνεπής μπάντα του χώρου, με συνθέσεις που συνεχώς βελτιώνονται...

Το νέο σας album λέγεται “Iconoclast” και σε πρόσφατη συνέντευξη σας διάβασα ότι ασχοληθήκατε με τις μηχανές και την τεχνολογία. Πώς συνδέεται ο τίτλος με το concept;

Το γενικό θέμα του album είναι σίγουρα η τεχνολογία και πιο συγκεκριμένα ο “άνθρωπος ενάντια στις μηχανές”. Ο τίτλος “Iconoclast” συμβολίζει αυτόν που καταστρέφει - βανδαλίζει ορμώμενος από τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις και αυτό θέλαμε να συμβολίσουμε και εμείς. Ο κόσμος έχει αλλάξει πάρα πολύ από την χρήση της τεχνολογίας και οι άνθρωποι έχουν μεταβάλει άρδην την συμπεριφορά τους. Εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τις μηχανές και τα πάντα κινούνται γύρω από την τεχνολογία. Οι στίχοι κινούνται γύρω από ένα γενικό θέμα, άλλοι είναι πιο φιλοσοφικοί, άλλοι πιο sci-fi, αλλά όλοι ασχολούνται με τις μηχανές και την τεχνολογία…

Σε πολλές ταινίες με sci-fi περιεχόμενο (The Matrix, Terminator, I,Robot)  οι μηχανές επιτίθενται στους ανθρώπους, δηλαδή στους δημιουργούς τους. Κάτι ανάλογο κάνουν και οι άνθρωποι με την Μητέρα Φύση. Ακολουθείτε και εσείς την κλασική συνταγή και προσδίδετε ανθρώπινο χαρακτήρα στις μηχανές του “Iconoclast”;

Το όλο θέμα με τις μηχανές προέκυψε από την ίδια την μουσική, αφού αυτή γράφτηκε πρώτη. Σε όλα τα albums μας θέλουμε να έχουμε ένα συγκεκριμένο θέμα, πάνω στο οποίο συνθέτουμε τον δίσκο. Στην περίπτωση του “Iconoclast”, ο ήχος της μουσικής δεν μας άφησε περιθώρια. Ο βιομηχανικός, μεταλλικός ήχος, παρείχε έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα στα κομμάτια που μας πρόσφεραν την έμπνευση για τους στίχους και τα υπόλοιπα.

Ένα από τα τραγούδια σας ονομάζεται “Prometheus”. Έχει κάποια σχέση με τον ελληνικό μύθο ή την χριστιανική εκδοχή του Εωσφόρου; Με ποιόν τρόπο χρησιμοποιείται αυτόν τον αμφιλεγόμενο χαρακτήρα;

Εμείς σκεπτόμασταν πιο πολύ έναν μοντέρνο Προμηθέα, μια φανταστική περσόνα που θα μοιάζει στον Frankenstein. Μια sci-fi φιγούρα που να θυμίζει τον “άνθρωπο-μηχανή”, ένα ον, δλδ, που ενώ παραμένει άνθρωπος ζει λόγω της τεχνολογίας.

Οι SYMPHONY X ακούγονται πολύ αγριεμένοι στα τελευταία albums. Τρομερά riffs, σκοτεινή ατμόσφαιρα και πιασάρικα refrains. Ποιες διαφορές εντοπίζεις μεταξύ του “Iconoclast” και του “Paradise Lost”;

Η μεγαλύτερη διαφορά είναι σίγουρα ότι ασχολούνται με διαφορετικό θέμα, αφού το ύφος της μουσικής είναι αρκετά παρόμοιο. Θεωρώ και τα δύο albums πολύ επιθετικά και heavy, με progressive χαρακτήρα αλλά και πιο ήρεμες στιγμές για να ισορροπεί το album. Ίσως το “Paradise Lost”, επειδή είχε σαν θέμα την αντίθεση «Καλό-Κακό», «Κόλαση-Παράδεισος», να ακούγεται πιο σκοτεινό, με πιο πλατιές ενορχηστρώσεις και συμφωνικά περάσματα. Στο “Iconoclast” επειδή ασχολούμαστε με τις μηχανές, θέλαμε η μουσική να είναι πιο βιομηχανική, να μην σταματάει, να ακούγεται σαν μια ανηλεής επίθεση. Δώσαμε στον ήχο μας μια πιο ακραία και μηχανική αίσθηση, για να ταιριάζει με το concept.

Πιστεύω ότι έχετε επηρεαστεί και από τις μοντέρνες metal μπάντες, τύπου  MACHINE HEAD, SLIPKNOT, LAMB OF GOD, στην μουσική ανακατεύθυνση σας;

Έχεις δίκιο, τα δύο τελευταία albums είναι τα πιο metal που έχουμε κάνει. Αυτό το είχαμε κάνει και παλιότερα με το κομμάτι “Inferno”, που μπορείς να πεις ότι έμοιαζε σχεδόν με thrash metal. Τα πρώτα μας albums ήταν πιο progressive, με πιο νέο-κλασσικά χαρακτηριστικά, αλλά τον τελευταίο καιρό είναι αλήθεια ότι έχουμε κολλήσει με την ένταση του metal. Η νέα μας πορεία είναι μια φυσική εξέλιξη, μια επιστροφή πίσω στις ρίζες μας και στα metal groups που λατρεύουμε, όπως οι BLACK SABBATH, οι JUDAS PRIEST, ο OZZY, οι PANTERA κτλ…

Με χαρά, βλέπω, πως στα 2 τελευταία albums σας έχετε προσέξει ιδιαίτερα και το θέμα του artwork, το οποίο η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ήταν το δυνατό σας σημείο. Πώς προέκυψε αυτή η διαφοροποίηση;

Στα προηγούμενα από το “Paradise Lost”, albums μας, προσπαθούσαμε εμείς να προσεγγίσουμε διάφορα άτομα, ετερόκλητα προς τις καλλιτεχνικές τους κατευθύνσεις. Δεν είχαμε καταφέρει να βρούμε κάποιον που θα ήταν απόλυτα ταιριαστός με την δική μας αισθητική. Όλα αυτά μέχρι που επικοινώνησε μαζί μας, ο Warren Flanagan. Μας είπε ότι ήταν μεγάλος fan της μουσικής μας και ότι θα ήθελε να συνεργαστεί μαζί μας. Μας έδειξε κάποια δείγματα της δουλειάς του, τα οποία ήταν καταπληκτικά. Στο “Paradise Lost” album είχε τόσες πολλές και διαφορετικές ιδέες, που ήταν όλες τους σπουδαίες. Έχει τρομερή φαντασία και τον θεωρώ πραγματικά ταλαντούχο καλλιτέχνη. Έχουμε γίνει φίλοι, μιλάμε πολύ για τις ταινίες που και οι δυο μας λατρεύουμε. Φαντάσου πως για το artwork του “Iconoclast” δεν μιλήσαμε σχεδόν καθόλου. Μας ρώτησε πως τα πάμε με το νέο album, του είπα για το κεντρικό θέμα και απλά ανοίξαμε συζήτηση για τα Terminator και Matrix. Του έστειλα κάποιους τίτλους τραγουδιών (Dehumanize, Children…) και ό,τι μουσική είχαμε γράψει και αυτό ήταν. Το τελικό αποτέλεσμα μας άφησε άναυδους. Δεν θα μπορούσε να ταιριάζει περισσότερο η μουσική, με τους στίχους και το συνολικό artwork. Είναι σαν μια ενιαία σύνθεση…

Ανήκετε στην ελιτ του progressive metal και δεν πιστεύω να έχει κάποιος αντίρρηση για αυτό. Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα groups της εποχής σας (DREAM THEATER, FATES WARNING, QUEENSRYCHE, SHADOW GALLERY), οι SYMPHONY X φαίνεται να βρίσκονται σε τρομερή φόρμα. Πώς καταφέρνετε να αυξάνετε τους fans σας, σε μια εποχή που το progressive metal χάνει συνεχώς σε δυναμικότητα;

Πιστεύω ότι αυτό έγινε λόγω της επιστροφής μας στο metal. Στα τελευταία 2-3 albums μας προσπαθήσουμε να δούμε από άλλη σκοπιά τις συνθέσεις μας. Θέλαμε να παραμείνουμε μια progressive metal μπάντα, αλλά οι συνθέσεις να ακούγονται πιο φυσικές. Δώσαμε πιο μεγάλη σημασία στις μελωδίες και στα refrains και αυτό έκανε τα τραγούδια μας πιο προσιτά στους metalheads.

Ίσως σταματήσαμε να σκεπτόμαστε μόνο ως μουσικοί, με μοναδικό σκοπό να ακουγόμαστε όσο πιο «τρελοί» γίνεται. Αυτή την περίοδο είμαστε πιο συγκεντρωμένοι από ποτέ και μας ενδιαφέρουν όχι μόνο τα κομμάτια σαν μονάδες, αλλά η συνολική αίσθηση που βγάζει το κάθε album. Ηχογραφούμε, ακούμε τι έχουμε φτιάξει και μετά κριτικάρουμε αυστηρά τους εαυτούς μας. Αυτό μας βοήθησε να φτιάχνουμε καλύτερα τραγούδια και όχι πολύπλοκα τραγούδια.

Είσαι μεγάλος οπαδός τόσο του κλασικού heavy metal όσο και της κλασικής μουσικής. Πώς θα σου φαινόταν σε αρκετά χρόνια από τώρα οι SYMPHONY X να χαρακτηρίζονται ως “κλασικοί”;

Χα, χα…ίσως…μακάρι…ποιος ξέρει;;;