Το ότι υπάρχει το μεράκι και η κατάρτιση ώστε να βγουν πολύ καλές Eλληνικές μπάντες, όλοι πια το ξέρουμε. Δεν γνωρίζω ποιοί ακριβώς παράγοντες εμποδίζουν τις όποιες προσπάθειες γίνονται, αλλά σίγουρα το παράδειγμα των INFIDEL είναι μόνο προς μίμηση. Έχουμε να κάνουμε με ένα Eλληνικό σχήμα, που θα ήταν κρίμα να μην λάβει αυτά που δικαιωματικά αξίζει το “I, Oathbreaker”. Μια πέρα ως πέρα επαγγελματική δουλεία, που εκτοξεύει το “εθνικό μεταλλικό φρόνημα”. Διαβάστε παρακάτω, τι μας είπε ο πολυπράγμων μπασίστας τους, Χρήστος Κισατζεκιάν.
Καταρχήν, πες μας ένα σύντομο βιογραφικό της μπάντας…
Το 2000 ήταν, ουσιαστικά, όταν έπεσε η ιδέα σε ένα μπαράκι από τον Γιάννη (Πούσιο - φωνητικά) και τον Μάνο (Γιακουμάκη - drums). Οι δύο τους είναι, από πολύ παλιά, φιλαράκια και από το 1998 και μετά γνωρίστηκα και εγώ με τον Μάνο πολύ καλύτερα…Ο Γιάννης είχε μόνο μια συμμετοχή σε ερασιτεχνικό επίπεδο, σε μια συνοικιακή μπάντα και ο Μάνος το ίδιο, ενώ εγώ ήμουν τότε στους “What’s The Buzz”. Στην αρχή αλλάξαμε αρκετούς κιθαρίστες, μεταξύ των οποίων και παιδιά από την συντακτική ομάδα του Metal Hammer, τους Θοδωρή Πιτσιρίκο και Αποστόλη Κουρτογιάννη. Περνάγαμε καλά, αλλά η παραγόμενη μουσική δεν κολλούσε με αυτή που είχαμε στον νου μας…Καταλήξαμε στον Λεωνίδα Χρονόπουλο, ο οποίος ήταν και αυτός ένα φεγγάρι στους “What’s The Buzz” ενώ ο Μάνος μας πρότεινε και τον Dennis Κωστόπουλο στην δεύτερη κιθάρα, ο οποίος είχε εμπειρία από την συμμετοχή του στους ACID EARTH και τους HORRIFIED. Ο τύπος είναι απλά απίστευτος και αστείρευτη πηγή ιδεών. Δυστυχώς, όμως, η χημεία των δύο κιθαριστών μας δεν ήταν σωστή…Ο Dennis κόλλαγε πιο πολύ στο δικό μας στυλ, με αποτέλεσμα ο Λεωνίδας να αποχωρήσει οικιοθελώς και να μείνουμε κουαρτέτο από το 2003 και μετά. Δεν είναι τυχαίο ότι πριν το 2003, δηλαδή όταν δεν ήταν στην μπάντα ο Κωστόπουλος, δεν κάναμε live. Το πρώτο μας live ήταν τον Μάιο του 2004, ένα secret gig στο An Club, για φίλους και συγγενείς, όπου, παρότι πληρώσαμε τα πάντα, ήταν η καλύτερη νύχτα της ζωής μας. Έπειτα παίξαμε support στους ALABAMA THUNDERPUSSY, ORANGE GOBLIN και GRAND MAGUS.
Ποια μπάντα από τους ORANGE GOBLIN, ALLABAMA THUNDERPUSSY και GRAND MAGUS, που παίξατε μαζί, σου αρέσει περισσότερο;
Αν και έχω δίσκους και από τις τρεις μπάντες και μ’αρέσουν πολύ εξίσου, προσωπικά προτιμώ περισσότερο τους GRAND MAGUS. Τώρα το που αποδώσαμε καλύτερα είναι ένα άλλο θέμα…
Ποιοι ανέλαβαν την σύνθεση των κομματιών στο “I,Oathbreaker”;
Κατά το ήμισυ εγώ και ο Κωστόπουλος. Είναι κάπως μοιρασμένα τα πράγματα, τα couplet ο Dennis και τα refrain εγώ, ενώ να πούμε ότι 2-3 ιδέες έχει φέρει και ο Γιάννης, ο οποίος παρότι δεν ξέρει κάποιο όργανο, με την φωνή του έβγαλε κάποιες πολύ καλές μελωδίες. Η πλάκα είναι ότι ήδη έχουμε 27 κομμάτια σχεδόν έτοιμα, με τον Dennis να φέρνει συνεχώς καινούργιες ιδέες στις πρόβες που κάνουμε. Είναι αυτό που λέμε, “riffάνθρωπος”…ομολογώ ότι πλέον με έχει πάρει αμπάριζα. Τους στίχους τους έχει γράψει όλους ο Γιάννης, ως καλύτερος χειριστής της Αγγλικής γλώσσας από όλους μας με διαφορά, αφού σπούδασε για 2-3 χρόνια στην Αγγλία.
INFIDEL, OATHBREAKER…Πολλές αμαρτίες μαζεύτηκαν…Αρκετά σύνηθες για μια heavy metal μπάντα. Υπάρχει κάποιος λόγος ή σκοπός σχετικός με την επιλογή των δύο λέξεων;
Στην αρχή ονομαζόμασταν WOMB, αλλά όταν βγήκαν οι WOMB OF MAGGOTS, οι οποίοι δισκογράφησαν και πριν από μας, επιλέξαμε για λόγους σύγχυσης να μην συνεχίσουμε με αυτό το όνομα. Το INFIDEL (άπιστος) ήταν το επικρατέστερο από διάφορες ιδέες που έπεσαν στο τραπέζι και όπως το εξήγησε πιο σωστά και ο Γιάννης σε μια άλλη συνέντευξη που δώσαμε, θέλουμε ως άνθρωποι να κρατάμε μια στάση “απιστίας” ως προς τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας και να μην τα καταπίνουμε όλα αμάσητα. Θέλουμε να αντιδρούμε λίγο, μπας και συμβεί τίποτα καλύτερο. Αυτό, σε συνδυασμό με το πόσο κακό έχουν κάνει οι θρησκείες στον σύγχρονο, ανθρώπινο πολιτισμό και τα διάφορα εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί εις ονόματι τους, μας έκανε να διαλέξουμε να παραμείνουμε “άπιστοι”. Το “I’Oathbreaker” είναι ένας επίσης δυνατός τίτλος, ο οποίος κολλάει απόλυτα και με το όνομα της μπάντας, οπότε ήταν ιδανική λύση.
Στο Google τσέκαρα άλλη μια μπάντα (hardcore) η οποία έχει το ίδιο όνομα. Σίγουρα δεν θα υπάρχει κανένα πρόβλημα με αυτό;
Είναι μια μπάντα πιτσιρικάδων, που παίζει μόνο σε μαθητικά parties. Δεν πρόλαβαν να δισκογραφήσουν, τους ειδοποιήσαμε πρόσφατα, ότι κυκλοφορεί το album μας, οπότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Φαίνεται έντονα ότι σας απασχολούν θρησκευτικά θέματα (εξώφυλλο, όνομα μπάντας). Ποια η γνώμη σου για την σημερινή κατάσταση σχετικά με την θρησκεία στην Ελλάδα;Επηρεάζεται η τέχνη, η παιδεία και άλλες εκφάνσεις στις κοινωνικής μας ζωής;
Το γνωμικό πατρίς - θρησκεία – οικογένεια, το οποίο είχε σουξέ κατά την διάρκεια της χούντας (σ.σ:…και αυτό δεν είναι τυχαίο γεγονός…) μας κυνηγάει και πιστεύω ότι μας έχει σημαδέψει.
Ασχολείστε δηλαδή και με τις κοινωνικές προεκτάσεις της θρησκείας…
Δεν είμαι πολιτικοποιημένος, οπότε δεν είμαι ο καταλληλότερος να μιλάω για πολιτική. Απέχω συνειδητά από την πολιτική ενημέρωση, διότι μόνο πίκρα μου χαρίζει η ενασχόληση με αυτά τα θέματα…
Μπορείς να μας πεις λίγα λόγια για τους στίχους των κομματιών σας;
Ο Γιάννης θα είναι ο καταλληλότερος να σου πει ακριβώς. Γνωρίζω ότι αντλεί θέματα από τα καθημερινά προβλήματα μας (“Consumer Patterns”) (σ.σ:…και η ελληνική πραγματικότητα έχει πάμπολλα…) την κλασική rock’n’roll φιλοσοφία του στυλ πιοτούρα, booze, γκομενίτσες κ.τ.λ (Golden Hips Of Dawn), ενώ υπάρχουν και μυθολογικές αναφορές, π.χ ο “Succubus” είναι, σύμφωνα με τον Γιάννη πάντα, ο θηλυκός, σεξουαλικής φύσης δαίμονας που επισκέπτεται τους ανθρώπους την νύχτα και τους προκαλεί υγρά όνειρα. Επίσης το “Facing The Mirror” αναφέρεται σε μια πάλη με τον εαυτό σου, ενώ το “Infidel Theme” στην ουσία εξηγεί τους λόγους που ονομάσαμε έτσι την μπάντα.
Καταρχήν παρατήρησα μια αποστροφή από τον επικό doom ήχο και μια τάση για πειραματισμό (…άλλοι το λένε progressive) με πιο σύνθετες δομές και αρκετά συχνές εναλλαγές ρυθμών. Οφείλεται στις επιρροές σας ή σας βγήκε τυχαία;
Φοβόμασταν ότι θα μας συγκρίνανε με τους CANDLEMASS, λόγω των φωνητικών και χαίρομαι που μου το λες αυτό. Όταν σχηματίζονταν τα κομμάτια, ήταν ο μεγάλος φόβος μας, διότι η χροιά του Γιάννη θυμίζει Messiah Marcolin. Ειλικρινά σου μιλάω και όσο cliché και αν ακούγεται, μπαίνουμε στο studio, τζαμάρουμε και ό,τι βγει και μας αρέσει, το κρατάμε. Πραγματικά δεν μας ενδιαφέρει εάν μοιάζει ή θυμίζει κάτι άλλο…
Δηλαδή υπάρχει περίπτωση να ακούσουμε και 12λεπτα κομμάτια στο μέλλον;
Δωδεκάλεπτο ακόμα όχι, αλλά οκτάλεπτο έχουμε γράψει…Οφείλω να σου ομολογήσω και δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό, ότι και τα 27 νέα κομμάτια που έχουμε μας αρέσουν περισσότερο, από αυτά του “I, Oathbreaker”.
Συγνώμη, αλλά για να καταλάβω, το υλικό του “I’Oathbreaker” προϋπήρχε δηλαδή;
Ναι, προϋπήρχαν και είναι αλήθεια, τελικά, ότι όσο προχωράς ό,τι έχεις κάνει στο παρελθόν, σου φαίνεται υποδιαίστερο. Όταν έκανα συνεντεύξεις στο παρελθόν, όλα αυτά που μου έλεγαν, μου φαίνονταν απίστευτα cliché, αλλά τώρα καταλαβαίνω τι αισθάνονται οι μουσικοί που λένε ότι το νέο τους υλικό είναι καλύτερο από το προηγούμενο…
Εάν δεν έχεις αυτή την (…άλλοτε σωστή και άλλοτε λανθασμένη) εντύπωση, δεν υπάρχει και λόγος να συνεχίσεις, άλλωστε. Ας πούμε κάποια πράγματα για την παραγωγή του album σας. Μου θύμισε τον ήχο των Fragile Vastness σε αρκετά σημεία.
Η παραγωγή έγινε εξολοκλήρου στα Fragile Studios, όπως και των Fragile Vastness και εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Βαγγέλης Γιαλαμάς (παραγωγός, μπάσο-FRAGILE VASTNESS), είναι φαινόμενο για τα ελληνικά δεδομένα, ταλεντάρα. Μας βοήθησε απίστευτα πολύ, του χρωστάμε πολλά γι’αυτό που βγήκε. Το γεγονός ότι είναι μουσικός και καταπληκτικός μπασίστας, μας βοήθησε στο να καταλάβει τι ακριβώς θέλαμε και τον ευχαριστούμε απέραντα για αυτό.
Συμφωνώ σ’αυτό που λες και προσθέτω ότι σας έδωσε ταυτότητα “ελληνικής μπάντας”, εάν υπάρχει τέτοια, αλλά με την καλή έννοια…Δεν θυμίζετε σε καμιά περίπτωση κάτι από Σουηδία, Γερμανία ή Η.Π.Α…
Ναι, αν και θέλουμε να πιστεύουμε ότι την ελληνικίλα και τις τζιτζικίσιες κιθάρες δεν τις έχουμε.
Ποιος επιμελήθηκε των φωτογραφιών σας στο album;
Ο αδελφικός μου φίλος, ο Στάθης Ζούμπος, ο οποίος είναι φωτογράφος 25 χρόνια και έχουμε μαζί το studio για τις φωτογραφήσεις των καλλιτεχνών.
Το τρίτο κομμάτι του album σας “Echoes In Vain”, με έχει αφήσει άφωνο. Και ίσως είναι και το πιο διαφορετικό. Παρατηρώ μια διασταύρωση σύγχρονου metal ήχου με κλασικό SABBATHικό metal.
Αυτό μας το είχε πρωτοαναφέρει ο συχωρεμένος ο Χάρης (Ευκαρπίδης – συντάκτης Metal Hammer), όταν πρωτοάκουσε σε ένα live μας το “Echoes In Vain”, το οποίο του θύμισε Metallica.
Ορμώμενος από την προηγούμενη ερώτηση, κατά την γνώμη μου, το album σας ξεπερνά τα στεγανά του κλασικού doom ήχου με τα διάφορα είδη που μπολιάζει. Πιστεύεις ότι αποκτά έναν πιο εμπορικό χαρακτήρα;
Όπως σου ξαναείπα, στο ορκίζομαι, δεν το κάναμε συνειδητά, τζαμάρουμε και ό,τι βγει…Άλλωστε τα ντεμπούτο, πάντα τείνουν να δίνουν το υποσύνολο των ακουσμάτων των μελών της μπάντας, με αποτέλεσμα το album να βγαίνει ένας αχταρμάς.
Για video υπάρχουν κάποιες σκέψεις;
Το σκεφτόμαστε πολύ σοβαρά. Μια λύση είναι, πάλι, ο Βαγγέλης Γιαλαμάς, ο οποίος έχει ήδη κάνει δύο video, στο παρελθόν, για την μπάντα του. Έχουμε κάνει ένα promo video, όπου κολλήσαμε σκηνές από το secret gig στο An club, με το studio cut του “Εchoes In Vain”.
Δύο από τις νέες μπάντες, με τις οποίες θέλω να σας συγκρίνω, είναι οι PLACE OF SKULLS και οι SAHG. Τους ξέρεις;
Τους πρώτους τους ξέρω, έχω ακούσει πολύ καλά λόγια, αλλά δεν έχω κάτι από την δισκογραφία τους. Οι δεύτεροι ποιοι είναι;
Αν θυμάμαι καλά έχουν και αυτοί ντεμπούτο album φέτος και περιοδεία με τους CELTIC FROST…
Θα τους ξέρει σίγουρα ο Γιάννης, εγώ δεν έχω τόσες πολλές γνώσεις στο doom, όσο αυτός.
Φοβάσαι μήπως το “I, Oathbreaker” δεν τύχει την αναγνώρισης που του αξίζει;
Δεν υπάρχει θέμα φόβου, απλά το έχουμε στο νου μας. Όλοι το γνωρίζουμε, άλλωστε, ότι έτσι και παίζεις σκληρή μουσική στην Ελλάδα, έχεις υπογράψει την καταδίκη σου, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Η χώρα μας, κακά τα ψέματα, είναι περιορισμένης ευθύνης και απόδοσης. Όταν οι SAXON, π.χ πουλάνε μόλις 2.500 CD στην Ελλάδα, θα εγώ την προσδοκία, να πουλήσω τα ίδια ή περισσότερα;;; Εάν το έχεις αυτό στο μυαλό σου, απελευθερώνεσαι, παίζεις αυτό που θες, το μοιράζεσαι μέχρι εκεί που σε παίρνει και τελείωσε. Εάν γίνει η έκπληξη, έγινε, αλλά μιλάμε δυστυχώς για ελάχιστες πιθανότητες…
Είσαι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος για την πορεία την ελληνική πραγματικότητα της metal σκηνής;
Μ’αρέσει πολύ η πορεία των FIREWIND. Γουστάρω πολύ τον χαρακτήρα του Κώστα (Gus G), ο οποίος παιδευόταν για πολύ καιρό. Τώρα έχει ένα συρτάρι γεμάτο από rejections, δουλεύει ακατάπαυστα και η μπάντα του γίνεται συνεχώς καλύτερη. Βέβαια απ’την άλλη έχουμε και το κλείσιμο της Black Lotus, μιας εταιρείας που σεβόταν πολύ το κοινό και είχε και πολύ καλές μπάντες στο δυναμικό της. Θέλω να πιστεύω ότι τα πράγματα θα αλλάξουν, αν και είμαστε μπουζουκοκρατούμενη χώρα, όπως είχε πει και ο Πουλικάκος. Ελπίζω όμως, διότι υπάρχουν μπάντες που το παλεύουν ακόμα.
Ένας πολύπειρος, μουσικός κριτικός σαν και σένα, πως καταφέρνει να φιλτράρει όλα αυτά που ακούει, έτσι ώστε όταν προσπαθήσει να γράψει μουσική, στα αυτιά του να ακούγεται πρωτότυπη; Εγώ θα ήμουν συνεχώς ανικανοποίητος, τα πάντα θα μου θύμιζαν κάτι…
Ξέρω τι λες. Αυτό το χαρακτηριστικό δεν το είχα ποτέ. Ζηλεύω πραγματικά αυτούς που έχουν το δικό τους φίλτρο, με το οποίο διυλίζουν τις μουσικές τους επιρροές. Πρέπει να καταλάβουμε όλοι, ότι πια δεν υπάρχει πρωτότυπη μουσική. Το θέμα είναι, το φίλτρο που θα κάνεις να είναι πρωτότυπο και να αρέσει στον κόσμο αυτό που παράγεται. Οι Coheed and Cambria, οι Tool, οι S.O.A.D τι κάνουν, νομίζεις; Φιλτράρουν τα ακούσματα τους, πατάνε πάνω στους προηγούμενους και ανεβαίνουν. Εφόσον δεν είμαι ο Steven Wilson, έχω αφεθεί στο να παίζω με την ψυχούλα μου, μερακλίδικα και αν θυμίζει οτιδήποτε μεγεία μου και χαρά μου και στο κάτω-κάτω με τιμάει κιόλας. Έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι δεν υπάρχει τίποτα πρωτότυπο πια…
Κατά πόσο αντικατροπτίζουν τις δικές σου μουσικές επιρροές οι INFIDEL;
Αυτό θα έπρεπε να στο πουν τα παιδιά, αλλά απ’ότι μου έχουν πει, γουστάρουν το 70s στοιχείο που έχω προσθέσει στην μουσική μας. Όπου ακούσεις στο “I, Oathbreaker”, “seventίλα” τότε κατά μεγάλο ποσοστό ανήκει σε μένα…και είναι φυσιολογικό αυτό, διότι είμαι και μεγαλύτερος ηλικιακά από τους υπόλοιπους.
Tι θα άλλαζες εάν μπορούσες στο “I, Oathbreaker”; Θα σε άφηναν οι υπόλοιποι;
Τα δείγματα γραφής μας μέχρι τώρα, είναι δημοκρατικής μπάντας. Έχει τύχει, να μην αρέσει κομμάτι σε έναν από τους τέσσερις μας και να το αφήσουμε απ’έξω. Θυμάμαι, χαρακτηριστικά ότι ήταν ένα gothic doom κομμάτι, το οποίο παίξαμε σε ένα live και υπήρχαν πολύ θετικές αντιδράσεις. Εφόσον δεν άρεσε στον Γιάννη και τον Μάνο, δεν το βάλαμε στο album. Είναι πολύ καλύτερο να το αφήσεις στην άκρη, παρά να υπομένει κάποιος κάτι το οποίο δεν θέλει…
Το γεγονός ότι από τα μέλη της μπάντας, αρθρογραφούν στο Metal Hammer και όσο να’ναι γεύονται κάποιου είδους αναγνωρισημότητα, θα βοηθήσει, πιστεύεις τους INFIDEL;
Κακά τα ψέματα, ναι, σίγουρα θα βοηθήσει. Και το Rock Hard και τα web-zines μας στηρίζουν και τους ευχαριστούμε πάρα πολύ γι’αυτό. Αλλά να σημειώσουμε ότι υπάρχει και ένα διόλου μικρό ποσοστό ατόμων που θα έχει άσχημη προδιάθεση απέναντι στην μπάντα, επειδή υπάρχουν δύο άτομα από την συντακτική ομάδα του Metal Hammer. Ακόμα και αν το “I, Oathbreaker” αρέσει σε πολλούς από τους συντάκτες, δεν πρόκειται ποτέ να βγει στα καλύτερα albums της χρονιάς, ούτε καν δίσκος του μήνα, οπότε γυρίζει και boomerang εναντίον μας.
Είσαι ευχαριστημένος από την υποστήριξη μέχρι τώρα, της εταιρείας σας;
Εξαρχής, όταν ακούς πολυεθνική, έχεις υπόψη σου ότι ως πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα, θα χαίρεις της λιγότερης προσοχής απ’ότι εάν κυκλοφορούσες το album σου μέσω μιας μικρότερης εταιρείας. Είσαι αδαής, εάν νομίζεις ότι θα προσέξουν εσένα το ίδιο με τους RAINING PLEASURE, οι οποίοι έχουν φέρει ήδη κάποιες πωλήσεις όλα αυτά τα χρόνια. Γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι η προβολή θα είναι ελάχιστη, αλλά επιλέγεις τα άλλα θετικά. Δηλαδή, απίστευτη διανομή σε όλη την Ελλάδα, αναγνωσιμότητα της εταιρείας, κυκλοφορία σε digipack καλής ποιότητας με το κόκκινο αυτοκόλλητο της EMI, όπως δηλαδή το έχεις ονειρευτεί. Το κυριότερο είναι ότι μετά από μια κυκλοφορία σε πολυεθνική, θα μιλάς σε άλλη βάση για το δεύτερο album σου.
Και τελευταία ερώτηση…τι προτιμάς; Να γίνει, ας πούμε, το “I,Oathbreaker” χρυσό στην Ελλάδα ή να σου ζητήσει ο αγαπημένος σου μουσικός να τον φωτογραφήσεις για το νέο του album;
Δύσκολο…επειδή στα 16 χρόνια συναυλιακής φωτογραφίας, έχω αγγίξει το όνειρο του να βλέπω φωτογραφίες μου, να μπαίνουν στα albums καλλιτεχνών που λατρεύω (Porcupine Tree, Iced Earth, Ozric Tentacles). Το άλλο που μου πρότεινες δεν το έχω γευτεί ακόμα, οπότε επιλέγω το πρώτο.
