Εμφανώς κουρασμένος και ταλαιπωρημένος, αλλά συνάμα απλά εκτυφλωτικός ως παρουσία, ο Biff Byford, έκανε ένα διάλειμμα από το soundcheck των Saxon στο Gagarin 205. Απέναντί του βρέθηκε το Avopolis.Metal, το κασετοφωνάκι, και μερικές ερωτήσεις που πήγαν στα σκουπίδια, καθώς τί καλύτερο από μια απλή κουβέντα...

Φαντάζομαι ότι όλη αυτή η ταλαιπωρία με τα λεωφορεία είναι το χειρότερο κομμάτι των περιοδειών σας…

Ναι ειδικά όταν οι δρόμοι είναι αρκετά άσχημοι…Κρατς, μπανγκ, μπανγκ…Ξέρεις…Είναι λίγο δύσκολο να κοιμηθείς.

Και ύστερα από τόσα χρόνια δεν έχετε συνηθίσει;

Πότε δεν συνηθίζεις του κακούς δρόμους, mate. Οι κακοί δρόμοι είναι κακοί δρόμοι. Πήγαμε για ύπνο περίπου στις 6 σήμερα το πρωί (σ.σ. ερχόμενοι στην Αθήνα από τη Θεσσαλονίκη)…

Πόσο καιρό είσαι μακριά από το σπίτι σου τώρα (σ.σ. 31 Οκτωβρίου);

Είμαστε ήδη 5 εβδομάδες στο δρόμο. Αλλά αύριο έχουμε 3 μέρες κενές και θα πάω στο σπίτι μου για λίγο…

Στη Γαλλία;

Ναι, στη Γαλλία…Και μετά θα πρέπει να πάω στο Μιλάνο.

Ο λόγος που μένεις στη Γαλλία είναι ότι έχεις βαρεθεί την Αγγλία;

Μπά, όχι, μου αρέσει η Αγγλία. Απλά στην Γαλλία είναι πιο ήσυχα. Είναι ήσυχα και μου αρέσει. Και αρέσει και στα παιδιά μου πολύ.

Για να πάμε στη μουσική, μου φαίνεται ότι γερνάτε αλλά γίνεστε και βαρύτεροι. Το ‘Lionheart’ αυτό δείχνει.

Θα έλεγα ότι γινόμαστε καλύτεροι. Γινόμαστε καλύτεροι σαν το κρασί. Όσο περνάνε οι μέρες, τόσο καλύτερα.

Άρα γι’ αυτό μένεις στην Γαλλία ε;

Χεχε, ναι, γινόμαστε και πιο ακριβοί επίσης (γέλια). Πάντως στη Γαλλία μένω γιατί θα μπορούσαν μείνω οπουδήποτε στο κόσμο θέλω. Αλλά η Γαλλία είναι μαγευτικό μέρος.

Αυτό έχει καθόλου να κάνει με το πώς γράφεις και συνθέτεις κομμάτια;

Δεν το νομίζω αλλά μπορεί και να έχει σχέση. Δεν ξέρω. Πάντως ο τελευταίος δίσκος είναι αρκετά Αγγλικός από όλες τις απόψεις. Μας αρέσεις πολύ ο δίσκος. Και οι στίχοι έχουν αρκετό Αγγλικό στοιχείο μέσα τους. Βέβαια ίσως να είναι πολύ Αγγλικός δίσκος ακριβώς επειδή μένω στη Γαλλία.

Εκτός από τέτοιου είδους στίχους, σκεφτήκατε ποτέ να προσεγγίσετε περισσότερο κοινωνικό-πολιτικά θέματα;

Γενικά το έχουμε κάνει και αυτό στο παρελθόν αλλά είμαστε οι Saxon και όχι οι Sex Pistols.

Διακρίνω μια γενικότερη τάση από παλιές μπάντες που τείνουν να γίνουν αρκετά βαρύτερες.Το ίδιο και εσείς…

Εμείς δεν ακολουθούμε τάσεις. Δεν συμβιβαζόμαστε. Όλοι μας οι δίσκοι είναι ένας συνδυασμός hard, πολύ hard στοιχείων και ορισμένων πιο κλασσικών rock στοιχείων. Πρακτικά πάντως ναι έχουμε βαρύνει αρκετά εδώ και τουλάχιστον 10 χρόνια.

Για παράδειγμα, το “Searching For Atlantis” από το νέο σας δίσκο είναι ίσως ό,τι βαρύτερο έχετε γράψει.

Ναι, έχει ένα τρομερά βαρύ riff είναι η αλήθεια. Αλλά σκέψου γενικά ότι δεν υπάρχουν γύρω-γύρω οι ίδιες μπάντες που υπήρχαν τη δεκαετία του ’80. Αλλάζει η σκηνή γενικά και έτσι επηρεάζεται συνολικά και ο ήχος. Έχουν αλλάξει και τα γούστα μας.

Δηλαδή προσπαθείτε να προσελκύσετε και νεαρά άτομα;

Δεν προσπαθούμε να κάνουμε τίποτα. Απλά το καταφέρνουμε. Δεν υπάρχει προσπάθεια. Γράφουμε μουσική που μας αρέσει. Όπως είπα, έχουνε αλλάξει και τα μουσικά γούστα μας επειδή έχουμε αλλάξει και οι ίδιοι. Ήρθε ο Doug (σ.σ. Scarratt, κιθάρα) και αλλάξαμε. Το ίδιο συνέβη και ένα βαθμό με τον Nibs (σ.σ. Carter, μπάσο), ακόμα και με τον Jorg (σ.σ. Michael, drums) τώρα.

O Jorg ήταν η αρχική σας επιλογή;

Ναι βέβαια, ήταν η πρώτη μας επιλογή. Τον ξέρουμε εδώ και καιρό.

Άρα είσαι και γνώστης όλης αυτής της μελωδικής power metal σκηνής;

Ναι αμέ. Ξέρουμε κάποια συγκροτήματα όπως φυσικά οι Stratovarius. Κατά μια έννοια ορισμένες από αυτές έχουν πολλά κοινά με Αγγλικές μπάντες. Πάρε για παράδειγμα τους Hammerfall. Αν δεν υπήρχαν οι Saxon και οι Maiden, δεν θα έβγαιναν τέτοιες μπάντες.

Καλά βασικά, αν δεν υπήρχαν οι Saxon και oι Maiden, δεν θα υπήρχε καν heavy metal σήμερα…

Ε, οκ, δεν θα το πήγαινα και τόσο μακριά. Πάντως ναι, κομμάτια όπως το “Princess Of The Night” είναι αυτό που εγώ βλέπω ως total heavy metal.

Βλέπεις ένα διαχωρισμό μεταξύ 100% αναγνωρίσιμων Saxon κομματιών όπως το “Lionheart” και το “English Man’O’War” απέναντι σε κομμάτι όπως το εναρκτήριο από το νέο σας δίσκο;

Φαντάσου ότι το μόνο κομμάτι που ο Nigel Glockler (σ.σ. παλιός drummer και φίλος της μπάντας) είναι το ακριβώς αυτό το εναρκτήριο, το “Witchfinder General”.

Χα, αυτό είναι ενδιαφέρον…

Ναι, τίποτα δεν είναι ποτέ όπως δείχνει (σ.σ. απίστευτη ετοιμολογία…”nothing’s ever like it seems eyh?”)…Αλλά ναι είναι ένα φοβερό κομμάτι. Έχει πολύ δυνατά φωνητικά και πολύ ενέργεια. Θέλαμε να ανοίγουμε το δίσκο με ένα bang!

Ανοίγετε και τις συναυλίες σας με ένα bang επίσης;

Όχι, συνήθως ανοίγουμε τις συναυλίες με το ομώνυμο “Lionheart”.

Ναι, αυτό είναι πιθανότατα το καλύτερο κομμάτι του δίσκου.

Είναι ήδη ένα κλασσικό Saxon κομμάτι. Μεγαλώνει μέσα σου αυτό το κομμάτι.

Με τα φωνητικά υπήρχαν πολύ εντυπωσιακές υψίσυχνες στιγμές στο δίσκο. Πώς τα καταφέρνεις ζωντανά;

Τα περισσότερα τα καταφέρνω, βέβαια υπάρχουν 1-2 που όταν είσαι 5 βδομάδες στο δρόμο χωρίς ουσιαστικό ύπνο, τότε δεν αξίζει να τις προσπαθήσεις. Βέβαια τις περισσότερες φορές τις προσπαθώ, άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι. Ζωντανή μουσική είναι, χωρίς κασέτες και χωρίς εναρμονιστές. Η φωνή μου είναι σε πολύ καλή κατάσταση. Προφανώς όλα είναι πιο εύκολα στο studio επειδή μπορείς να συγκεντρωθείς σε μια στιγμή πολύ περισσότερο.

Άκουσα μια φήμη ότι κατά τη διάρκεια των συναυλιών σας θέλετε το air conditioning κλειστό. Έχει να κάνει με τη φωνή σου;

Ναι είναι αλήθεια. Πρέπει να μπεις στη «ζώνη». Πρέπει να μπεις στην “heat zone” και να ανεβάσεις απόδοση. Παίζουμε πολύ καιρό και πρέπει να προσέχουμε αρκετά με το κρύο. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις μια σταθερή θερμοκρασία και να μην αφήνεις κρύα ρεύματα να σε πειράξουν. Πίστεψέ με, είναι πολύ πιο ζεστά πάνω στη σκηνή απ΄ότι στο κοινό.

(σ.σ. Εδώ σκάει μύτη ο Jorg Michael και ζητάει διακοπή για να κάνει το soundcheck του, και προς έκπληξη μου μεγάλη, ο Biff του λέει να περιμένει 5 λεπτά…)

Σου λείπουν καθόλου οι παλιοί καιροί. Τα ‘80s…

(σ.σ. πριν προλάβω να ολοκληρώσω). Όχι!

….το να είναι πιο underground και πιο γνήσια τα πράγματα, το να παίζεις σε pubs και όλα αυτά, να κάνεις παρέες με άλλες μπάντες για μπύρες…

Όχι, καθόλου. Δεν είμαι καθόλου νοσταλγικός τύπος. Το να παίζω πάλι εδώ στην Αθήνα είναι σαν τα ‘80s για μένα. Το μέρος είναι σκοτεινό, ο κόσμος τραγουδάει το “Crusader” και όλα τα σχετικά. Πιστεύω ότι η περίοδος τώρα είναι πολύ καλή για την metal μουσική. Προφανώς δεν είναι τόσο μεγάλη όσο ήταν παλαιότερα στα 80’s…

Ο λόγος που ρωτάω είναι γιατί άτομα στην ηλικίας μου που την δεκαετία του ’80 ήταν ακόμα παιδιά, σε βλέπουν και σκέφτονται «πωπω έχει κάνει και έχει ζήσει τόσα πράγματα παράλληλα με την εξέλιξη αυτής της μουσικής»…

Καλά σίγουρα ήταν μια φανταστική περίοδος. Είμαι περήφανος που την έζησα. Και τύποι σαν και εσένα ενδιαφέρονται για αυτήν επειδή εκείνα τα χρόνια είναι που οι νεαροί fans μπαίνουν σταδιακά στο κλίμα χωρίς να καταλαβαίνουν και πολλά πράγματα. Οκ, οι Black Sabbath και οι Judas Priest ήταν ήδη εκεί, εμείς και οι Iron Maiden εμφανιστήκαμε ουσιαστικά λίγο αργότερα, και πιάναμε το vibe των early 80’s. Ήμασταν πιο γρήγοροι από άλλα είδη μουσικής και τραγουδάγαμε για πράγματα όπως το να σε σταματάει με το αυτοκίνητό σου η αστυνομία και όλα αυτά. Απλά πράγματα. Στα πρώτα μας άλμπουμς υπάρχουν και ιστορικές αναφορές και άλλη θεματολογία, αλλά και απλά καθημερινά πράγματα.

Αυτό είναι το παρελθόν σας λοιπόν. Για το μέλλον σας;

Είμαστε πολύ απασχολημένοι. Θέλουμε να γυρίσουμε όλο τον κόσμο με τον νέο μας δίσκο. Δεν νομίζω να ξεμπερδέψουμε πριν το Νοέμβριο του 2005. Είναι αρκετά μεγάλη περιοδεία.

Και η οικογένειά σου;

Ναι, υπάρχει ένα θέμα εδώ. Βέβαια έχουμε και μικρά διαλειμματάκια και σκέψου ότι δεν έχω μια δουλειά 9-5 και έτσι όταν είμαι σπίτι, είμαι 24 ώρες σπίτι. Δεν σκοπεύουμε να σταματήσουμε πάντως. Θα συνεχίσουμε να γράφουμε δίσκους. Δεν έχουμε reunions και όλα αυτά να μας απασχολούν. Έχουμε βγάλει ένα σωρό δίσκους, έχουμε μια μεγάλη βάση οπαδών και είμαστε εντάξει στις υποχρεώσεις μας απέναντί τους πιστεύω.

Μια είπες για reunions, αυτή η ιστορία με τoυς Oliver / Dawson έχει τελειώσει;

Ποτέ δε θα τελειώσει κάτι τέτοιο…

Όχι, εννοώ νομικά.

Νομικά ναι, έχει τελειώσει, αλλά γενικά υπάρχει πολύς θυμός σε όλη την ιστορία από κάποιους…

Τι είναι αυτό που σας κάνει να παίζετε τόσο έντονα και τόση ώρα. Πάνω από 2μισι ώρες είχατε παίξει όταν σας είχα δει στο Mean Fiddler για τη περιοδεία του ‘Killing Ground’. Κανείς δεν σας υποχρεώνει να παίζετε τόσο έτσι;

Όχι, μπορούμε να παίξουμε και για 1 ώρα αν θέλουμε. Σίγουρα πρέπει να είσαι πολύ ακμαίος. Όταν περνάς τη 1μισι ώρα, μπαίνεις σε μια άλλη «ζώνη». Είναι σα να τρέχεις το μαραθώνιο. Αν το κοινό σε ακολουθεί, τότε παίζεις.

Χρειάζεται να είναι κανείς σωματικά ή πνευματικά ακμαίος για κάτι τέτοιο;

Είναι και τα δύο, Και το τρίτο είναι η αντοχή του κοινού.

Χεχε, θα το αντέξουμε το βράδυ; Χθες πως ήταν;

Ήταν φοβερή συναυλία, παρόλο που έχουμε πουλήσει αναλογικά λιγότερους νέους δίσκους εδώ από ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη…(σ.σ. Πολύ κακώς και ντροπή γιατί ο δίσκος θερίζει…)