Ενώ περίμενα τον Richard West να τηλεφωνήσει για να ξεδιπλώσει περαιτέρω πτυχές του αφυπνιστικού στιχουργικού περιεχομένου του ‘Subsurface’, στην άλλη άκρη της γραμμής βρήκα τον Karl Groom. Ο κιθαρίστας και ιθύνον νους των Άγγλων Threshold αποδείχθηκε εξαιρετικός συνομιλητής, τόσο στα περί του δίσκου της χρονιάς ‘Subsurface’, όσο στα περί μουσικής γενικότερα και όχι μόνο. 50 λεπτά συνομιλίας στη διάθεσή σας…

Πως είναι οι πρώτες αντιδράσεις για το νέο σας δίσκο ‘Subsurface’;

Κατ’αρχήν κατά τη τελευταία περιοδεία, βρεθήκαμε απέναντι σε τριπλάσια σε μέγεθος κοινά απ’ότι συνήθως, παντού ήταν sold out. Ήταν φανταστική περιοδεία, οπότε θα έλεγα ότι το καλύτερο κομμάτι για εμάς είναι όταν βγαίνουμε εκεί έξω και παίζουμε ζωντανά γιατί μπορεί όταν μιλάω με δημοσιογράφους σαν και εσένα να αντιλαμβάνομαι μια αντίδραση απέναντί μας, αλλά δεν είναι το ίδιο με το να βλέπεις τα πρόσωπα των ανθρώπων όταν παίζουμε μουσική. Είναι ουσιαστικά μια ανταμοιβή για εμάς. Και γενικά ήταν μια πολύ θετική περιοδεία για εμάς από αυτή τη σκοπιά και συνολικά νομίζω ότι ήταν η καλύτερη περιοδεία που κάναμε ποτέ.

Κομμάτια που ξεχώριζαν ζωντανά;

Το ‘Art Of Reason’ ήταν μια ευχάριστη έκπληξη γιατί νόμιζα ότι ήταν πολύ μεγάλο για να τραβήξει τη προσοχή του κόσμου ζωντανά, επίσης το αρχικό κομμάτι από το νέο δίσκο λειτουργεί άψογα. Γενικά πάντως αλλάζαμε το setlist συνεχώς με σκοπό να ικανοποιήσουμε κόσμο που δεν μας είχε ακούσει να παίζουμε παλιά κομμάτια για αρκετό καιρό. Πολύ δουλειά για εμάς καθότι έπρεπε να προβάρουμε συνεχώς κάποια κομμάτια που είχαμε σχεδόν ξεχάσει να παίζουμε…

Αυτά τα δύο είναι τα καλύτερα από το νέο δίσκο. Εκτός από τη μουσική, θα ήθελα ένα σχόλιο για τους στίχους, αν και ξέρω ότι ο Richard West είναι υπεύθυνος για αυτούς.

Ναι, οι στίχοι ασχολούνται με την ισορροπία δυνάμεων και την πολιτική και όταν κοιτάς το εξώφυλλο του δίσκου, αποτυπώνει αρκετά το που ακριβώς κινούμαστε στιχουργικά. Αυτό που μας απασχολεί είναι ότι ο κόσμος ουσιαστικά χάνει σταδιακά την ικανότητά του να παίρνει αποφάσεις μόνος του. Είναι πραγματικά μια ανησυχία μας αυτό, όχι απλά μια ιδέα για στίχους. Και πιστεύουμε ότι ένας λόγος είναι η δομή των media και ο τρόπος με τον οποίο οι πολιτικοί παρουσιάζουν γεγονότα με τέτοιο τρόπο που προσπαθούν να σε βγάλουν από τον τρόπο σκέψης τους. Και τα media έχουν γίνει ένα τρομακτικά ισχυρό όπλο για αυτό το σκοπό. Και θα ήθελα λοιπόν ο κόσμος να σκέφτεται και να παίρνει αποφάσεις μόνος του. Δεν έχουμε κάποια πολιτική θέση, ούτε εκφράζουμε κάποια συγκεκριμένη άποψη, απλά θα θέλαμε ο κόσμος να ξυπνήσει και να μην επηρεάζεται από τα media γιατί είναι εύκολο να επηρεαστεί κανείς από τον συνδυασμό της συγκαλυμμένης πολιτικής και των media.

Χάρηκα πραγματικά πάντως που ήρθε μια μπάντα και ταυτίστηκε μαζί μου σε θέματα κοινωνικοπολιτικών ανησυχιών και τις εξέφρασε με απλούστατους μα τόσο περιεκτικούς στίχους του τύπου “in the rush to be globalized, we signed away our freedom”…

Απλά προσπαθούμε να τραβήξουμε τη προσοχή του κόσμου, χωρίς όμως να τους πείσουμε προς κάποια συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση. Για παράδειγμα το “Mission Profile” μπορεί να φανεί αντιπολεμικό για κάποιον που έχει τέτοιες ανησυχίες, αλλά γενικά δεν κάνει κάποια σαφή αναφορά γι’αυτό. Δε προσπαθούμε να κάνουμε πολιτικό κήρυγμα. Δε θέλω να γίνουμε οι επόμενοι U2. Δε θέλω πολιτική τοποθέτηση. Απλά να θυμίσω στο κόσμο να παίρνει αυτόνομα τις αποφάσεις, ειδικότερα σε σημαντικά θέματα.

Χμμ…ανέφερες τους U2. Γνωρίζεις τους Queensryche;

Ναι…

Ξέρεις, ο δίσκος σας «χτύπησε κάποια καμπανάκια» σχετικά με τις ιδέες πίσω από το ‘Operation: Mindcrime”…

Ναι, βασικά δε θέλαμε να το κάνουμε concept δίσκο, αν και πάντα έχουμε μια στιχουργική δομή που ουσιαστικά είναι αυτή που κρατάει το δίσκο σε ένα κομμάτι. Έτσι θέλουμε το κάθε κομμάτι, εκτός από μουσικά, να βρίσκεται εκεί που βρίσκεται για κάποιο λόγο στιχουργικά. Αυτό δημιουργεί μια φυσιολογική δυναμική στη μουσική που κινεί το δίσκο, του επιτρέπει να περιλαμβάνει όλα τα «πάνω-κάτω» που έχουμε στο μυαλό μας. Είχαμε βέβαια και επιπλέον κομμάτια, ένα μπήκε σαν bonus στην περιορισμένη έκδοση, άλλα σε DVD’s και άλλες εκδόσεις, αλλά βασικά θέλαμε τα 8 κυρίως κομμάτια να έχουν ένα καλό λόγο ύπαρξης, χωρίς όμως να συνιστάται ένα concept δίσκο.

Αναρωτιέμαι αν και τα υπόλοιπα μέλη ανησυχούν για το ότι “..we signed away our freedom”. Για παράδειγμα, ο νέος σας τραγουδιστής, ακούγεται τόσο παθιασμένος, σαν να έχει γράψει εκείνος τους στίχους…

Αυτός ήταν ο στόχος όταν το ηχογραφούσαμε. Χαίρομαι που πήγε καλά. Γενικά μπορεί πάντως να μην συμφωνούμε απόλυτα σε συγκεκριμένες πολιτικές θέσεις μέσα στο συγκρότημα, αλλά σίγουρα όλοι πιστεύουμε ότι ο κόσμος πρέπει να είναι κριτικός απέναντι στο περιβάλλον του.


Κλείνοντας για τους στίχους, υπάρχει κάποιος στη μπάντα που να ασχολείται με τον George Orwell;

Υποθέτω ότι ο John, που ετοίμασε αρκετούς στίχους τους οποίους μετά επεξεργάστηκε ο Richard και μετά έφυγε από τη μπάντα, θα έχει επαφή με τον συγγραφέα. Γενικά διάβαζε αρκετά και προσπαθούσε να φέρει ιδέες στο τρόπο σκέψης του. Θυμάμαι διάβαζε το ‘Celestine Prophecy’ του James Redfield και τον βοήθησε αρκετά όταν δούλευε στο τελευταίο μας album. Νομίζω ότι γενικά έψαχνε για θέματα έρευνας που τον απασχολούσαν και όταν έβρισκε κάτι πραγματικά ενδιαφέρον, τότε το έκοβε στα μέτρα των Threshold.

Ξέρεις, έχω ζήσει 5 χρόνια στην Αγγλία, και μου είχε κάνει εντύπωση η έντονη παρουσία των media. Ενοχλητικά έντονη…

Ναι, υπαγορεύουν τα πάντα, όχι μόνο τη πολιτική. Υπαγορεύουν τη μόδα στα ρούχα, τα αθλητικά, το ποδόσφαιρο…έχουν μια αρκετά ηγετική θέση στη κοινωνία. Που είχες μένει στην Αγγλία;

(ακολουθεί σύντομη κουβέντα σχετικά…)

Περνώντας τώρα στη μουσική, γενικά εσύ συνηθίζεις να γράφεις όλες τις δομές, τα riffs, τις μελωδίες; O άλλος σας κιθαρίστας, ο Nick Midson είχε συμμετοχή στις συνθέσεις;

Στο προηγούμενο είχε συνεισφέρει αρκετά, ενώ στο νέο σε 1-2 κομμάτια. Γενικά συνηθίζουμε να γράφουμε εναλλάξ από δίσκο σε δίσκο. Χαίρομαι πάντως να συνεργάζομαι, τόσο στη μουσική σύνθεση, όσο και στο να έχω ένα στιχουργό με τον οποίο συνεννοούμαι. Και χαίρομαι που με τον Richard δουλεύουμε μια χαρά. Το να δουλεύουμε μόνο 2 άτομα πάνω στο δίσκο, βοηθάει στα αρχικά στάδια, από το να έχουμε πολύ κόσμο αναμεμειγμένο. Όταν υπάρχουν πολλοί που γράφουν μουσική, ο δίσκος δεν είναι τόσο συμπαγής μουσικά, και επίσης αποφεύγουμε το να πηγαίνουμε μπρος-πίσω με τις ιδέες του ενός και του άλλου.

Θα ήθελες να περιγράψεις μια μέρα στη ζωή του Karl Groom σε ότι έχει να κάνει με τη μουσική; Ποια είναι η καθημερινή σου ρουτίνα;

Αν δεν είμαι σε περιοδεία ή δεν ηχογραφώ δίσκο με τους Threshold, τότε θα δουλεύω πάνω στη παραγωγή για άλλο συγκρότημα. Ασχολούμαι με progressive σχήματα όπως οι Arena, αλλά κυρίως με power metal συγκροτήματα αυτή τη περίοδο. Αυτό με ικανοποιεί γιατί με πολλές μπάντες που έκανα demos, τις είχα παραλάβει «απ’έξω» και τώρα σιγά-σιγά μπαίνουν «προς τα μέσα», αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Αυτό κάνω και αυτό αγαπάω να κάνω, δηλαδή τόσο τη μουσική μου, όσο και την μουσική άλλων ανθρώπων. Με βοηθάει να βλέπω πως δουλεύουν και άλλες μπάντες, να βλέπω τις ιδέες τους. Τώρα τελευταία ασχολήθηκα και με ένα συγκρότημα από το Iran που παίζει παραδοσιακή μουσική και σε διαβεβαιώνω ότι ήταν πολύ χρήσιμο, τέτοια ακούσματα προσφέρουν πολλά που και που.

Σε ότι αφορά τη τωρινή rock και metal σκηνή τι σου τραβάει τη προσοχή, από πού επηρεάζεσαι;

Να σου πω την αλήθεια συγκεντρώνομαι σε πράγματα με τα οποία δουλεύω, γιατί συνήθως καταναλώνω 10 με 12 ώρες τη μέρα σχετικά με τη μουσική. Οπότε δε θα έλεγα ότι ακούω και πολλά νέα πράγματα εκτός των υποχρεώσεών μου. Δε μου μένει πολύς χρόνος για νέα πράγματα.

Είστε αρκετά χρόνια στο χώρο. Προς τα που πηγαίνουν οι Threshold; Αυτή η ρουτίνα, δίσκος-περιοδεία και πάλι από την αρχή, σας καλύπτει;

Βασικά θα ήθελαν κάνουμε μερικές παραπάνω εμφανίσεις στην Αμερική και να εξαπλωθούμε και προς τα εκεί, καθώς και σε άλλες αγορές επίσης, να δούμε πως τα πάμε και αλλού. Πάντως γενικά είμαστε σαν μια χιονόμπαλα που κατεβαίνει τη πλαγιά και γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Αυτό συζήταγα και με τον Nick, ότι δηλαδή δεν είναι θέμα φιλοδοξιών καριέρας, απλά είναι κάτι που όλο και μεγαλώνει και μας ευχαριστεί. Ο στόχος μας πάντα ήταν να κάνουμε τον επόμενο δίσκο και να απολαύσουμε τη περιοδεία. και απλώς παρακολουθούμε προς τα πού θα πάει η μπάντα γενικά. Είναι απαραίτητο να διατηρήσουμε το πάθος που έχουμε για μουσική από το να την αντιμετωπίζουμε σαν καριέρα ή σαν business.

Χαίρομαι που το λες. Μια και είπες για την Αμερική, μου ακούγεστε αρκετά «Αμερικάνοι»…

Ενδιαφέρον αυτό, για την παραγωγή σίγουρα, αν και γενικά ο ήχος της κιθάρας είναι αρκετά Βρετανικός…

….ο ήχος της κιθάρας ναι, αλλά όλες αυτές οι μελωδίες και τα συνδυασμένα φωνητικά, το γενικότερο feeling…

Ναι, σε αυτό το δίσκο δώσαμε μεγάλη προσοχή στις μελωδίες πρώτου εστιάσουμε στην τεχνική ή στην δομή, παρόλο που η δομή δείχνει σημαντική τη στιγμή που ο Richard προέρχεται από ένα πιο pop παρελθόν ενώ εγώ ασχολούμαι με mainstream metal πράγματα, όπως και ο Nick. Γενικά ποτέ δεν μπήκαμε μέσα σε όλη αυτήν την κατάσταση της progressive μουσικής. Αυτό που μας νοιάζει είναι ο εμπλουτισμός της μουσικής και η διεύρυνση των συνόρων της ώστε να κάνουμε ό,τι θέλουμε σε θέματα δομής. Έτσι μετά χρησιμοποιούμε την τεχνική για να τονίσουμε την μελωδία αντί για το ανάποδο που γίνεται συνήθως. Πολλές φορές “πετάμε” άσχετα solos σε πλήκτρα και κιθάρα ο Richard και εγώ, προσπαθώντας να ρίξουμε στο τραπέζι ιδέες που μπορεί να ερμηνευτούν διαφορετικά μεταξύ μας. Πάντως έχω καταλήξει ότι οι καλύτερες μελωδίες προκύπτουν όταν τραγουδάς κάτι στον εαυτό σου, μετά το ηχογραφείς τραγουδιστά και εν συνεχεία επιχειρείς να το ενορχηστρώσεις. Μετράει η προσπάθεια για νέους τρόπους σύνθεσης, ώστε να διατηρείσαι φρέσκος.

Αυτό ισχύει και για πιο δομικά κιθαριστικά σημεία; Σιγοτραγουδάς κάτι που μετατρέπεται σε riff ας πούμε;

Όχι, τα riffs βγαίνουν συνήθως κατευθείαν πάνω στην κιθάρα, ενώ οι μελωδίες στα ρεφρέν κλπ βγαίνουν τραγουδώντας σιγά και στη συνέχεια περνώντας τες σε όργανα ώστε να τις εξελίξεις, ενώ καμιά φορά ξεκινάω για riff και μου βγαίνει κάτι φανταστικό για τα φωνητικά. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Richard. Αυτό που προσπαθώ να αποφύγω είναι το να ανεβοκατεβαίνω κλίμακες, όπως συμβαίνει με το παραδοσιακό metal. Κάτι τέτοιο δεν τραβάει τη προσοχή του μέσου ακροατή, δεν είναι εκεί που θέλω να καταλήξω σε καμιά περίπτωση.

Ποιο είναι το μυστικό στις μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις του ‘Subsurface’; Όταν πρωτοάκουσα το αρχικό “Mission Profile”, το οποίο και καταχάρηκα, μετά αντιλήφθηκα έκπληκτος ότι είχαν περάσει 8 λεπτά; Δεν ακούγεστε εύκολα, ούτε όμως κουράζετε τον κόσμο…

Ήμασταν εξαιρετικά προσεκτικοί με την ενορχήστρωση. Πάρα πολύ προσεκτικοί με τις ενορχηστρώσεις και με την δομή των κομματιών. Ποτέ δε ξεκινάω λέγοντας ότι θέλω ένα 8λεπτο ή ένα 10λεπτο κομμάτι. Απλά γράφω μέχρι να το ολοκληρώσω. Το “Mission Profile” πράγματι έχει ενδιαφέρον στήσιμο, καθότι έχει 1 θέμα που το περικλείει, και ανάμεσα σε αυτό, ξεδιπλώνεται το κυρίως μέρος. Το έχουμε ξανακάνει αρκετές φορές στο παρελθόν. Αν θέλεις να σου πω και ένα καλό για την progressive μουσική είναι ότι αν την αντιμετωπίσεις σωστά και με μέτρο, μπορείς να βρεθείς με πραγματικά ξεχωριστές δομές. Μου αρέσουν πολύ κομμάτια που τραβάνε τον ακροατή μέσα ξανά και ξανά και ξανά, όπως ακριβώς στο “Mission Profile”. Το σημαντικό είναι να αποφύγεις ασύνδετα πράγματα, όπως προκύπτει ύστερα από λάθος αντιμετώπιση της progressive προσέγγισης που οδηγεί σε τραβηγμένα πράγματα. Δεν χρειάζεσαι 2 και 3 διαφορετικά θέματα χωρίς σχέση. Νομίζω ότι πρέπει να επιστρέφεις στο κεντρικό θέμα αλλά πρέπει να έχεις και ένα καλό λόγο να το κάνεις αυτό. Αν τον έχεις, τότε το 3λεπτο κομμάτι γίνεται 8λεπτο χωρίς πρόβλημα.

Ναι, σίγουρα ένας από τους λόγους που ο δίσκος σας ρέει, είναι ότι επιστρέφετε στο βασικό θέμα και κάνετε τον ακροατή να το ζητάει αυτό υποσυνείδητα ύστερα από κάποιες ακροάσεις…

Εξίσου ενδιαφέρουσα δομή έχει το “Art Of Reason”. Και εδώ έχουμε ίδια αρχή και τέλος, αλλά και το κυρίως θέμα έχει πολλές μεταβολές, οι οποίες συνδέονται από μελωδίες που παραμένουν μεταξύ των διαφόρων μεταβολών. Τα μελωδικά θέματα διατηρούνται σε διαφορετικούς τομείς του κομματιού, αλλά χρειάζεται προσοχή για να μην υπάρχει η αίσθηση του «μπρος-πίσω».

Υπάρχουν και κιθαριστικά solos τα οποία έχουν έντονο μελωδικό στοιχείο, το οποίο μερικά λεπτά αργότερα αποδίδεται στα φωνητικά από τον Mac.

Ναι, και ο λόγος είναι ότι πάλι πρέπει να αποφύγεις την υπερβολή και να μην έχει υπερβολικά πολλές μελωδίες που δεν συνδέονται. Δεν χρειάζεσαι 2 σημαντικά διαφορετικές ιδέες, εκτός και αν έχεις σοβαρό λόγο να τις χρησιμοποιήσεις. Στο “Art Of Reason” ανακατεύτηκα με την ηχώ του solo αλλά και της μελωδικής απόδοσης και έγινε ένα εποικοδομητικό trade-off μεταξύ τους και τελικά βγήκε κάτι καλύτερο. Αποφεύγω κάποια 80’s metal στερεότυπα «άσχετων» solos από το πουθενά. Θέλω το κάθε τι να έχει τη θέση του.

Η μουσική σου είναι βαθύτατα συναισθηματική σε σημεία. Είναι η μελωδία που οδηγεί στο συναίσθημα, ή το συναίσθημα που οδηγεί στην μελωδία κατά τη διαδικασία σύνθεσης; Ή μήπως δουλεύει και προς τις δύο κατευθύνσεις;

Μπορεί να δουλέψει και προς τις δύο κατευθύνσεις.. Όταν ακούς μουσική, μπορεί να προσπαθήσεις να τραγουδήσεις μαζί με τη μουσική, ή αργότερα να παίξεις κάποια σημεία που σου άρεσαν στη κιθάρα. Αυτή η διαδικασία, είναι πολύ έντονη, σε γεμίζει με πάθος και σου δίνει και την ώθηση τελικά να συνθέσεις κάτι δικό σου. Εγώ συνήθως μαζεύω διάφορα μέρη και τα φέρνω κοντά σαν σύνθεση, χωρίς να έχω ασχοληθεί καθόλου με στίχους. Συνθέτω ορχηστικές ιδέες μεταξύ τους. Άλλες φορές πάλι σκέφτομαι για διάφορα πράγματα που με απασχολούν και νιώθω έντονα ότι μπορώ να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου χωρίς να έχω μουσική στο μυαλό μου, απλά ξέρω ότι κάποια στιγμή θα μπει σε μουσικό πλαίσιο όλη η σκέψη. Το ζήτημα είναι να με ενθουσιάζει μια σκέψη. Ο ενθουσιασμός είναι ο κινητήριος μοχλός για τη συνέχεια όταν γράφω μουσική και ωθεί να φτάσω μέχρι το τέλος του. Αν δεν νιώθεις εσύ ενθουσιασμένος όταν το συνθέτεις, μην περιμένεις να ενθουσιαστεί κάποιος άλλος που απλά θα το ακούσει. Δεν υπάρχουν απομεινάρια μουσικής. Μόνο βασικά ενθουσιώδη θέματα.

Η προώθηση του δίσκου τι άλλο περιλαμβάνει; Δε πιστεύω να ξαναμπείτε στο studio κιόλας για κάτι νέο;

Όχι ακόμα. Βασικά θα ξεκινήσουμε νέα σειρά συναυλιών από του χρόνου. Έχουμε κλείσει και μερικά σπουδαία festivals όπως το Rock Hard, και όπως είπα θέλουμε να πάμε και στην Αμερική. Η περιοδείες είναι αυτό που κρατάει την μπάντα φρέσκια.

Έχετε λάβει αντίστοιχα σχόλια με τα δικά μου, σχετικά με την όλη ιδέα πίσω από το ‘Subsurface’; Δίνει προσοχή ο κόσμος σε αυτά που θέλετε να πείτε;

Κοίτα, ανεξάρτητα από το αν συμβαίνει αυτό ή όχι, οι στίχοι και οι ιδέες και η σκέψη και όλα τα σχετικά, τα θεωρώ πάρα πολύ σημαντικά. Ξέρεις ότι παλαιότερα λίγες rock μπάντες έδιναν τόσο σημασία, και πάντα ήταν κάτι που ήθελα να αλλάξω σε αυτή τη μουσική. Ανέφερες τους Queensryche προηγουμένως, προφανώς έχουν πολύ ενδιαφέροντες στίχους, αλλά είναι μία από τις εξαιρέσεις, τουλάχιστον παλαιότερα. Δεν μου αρέσει ο δευτερεύων ρόλος των στίχων που κάποτε απονεμόταν από πολλά σχήματα. Ποιο το νόημα να έχεις ωραίες μελωδίες και υψηλή τεχνική όταν αυτό που εκφράζεις με λόγια δεν στοχεύει πουθενά;

Το αν είναι κανείς ανήσυχος με ό,τι συμβαίνει γύρω του, το να έχει κριτική σκέψη απέναντι σε αυτά που έρχονται, τον κάνουν καλύτερο συνθέτη; Η επαγρύπνηση παράγει κιθαριστικά riffs;

Χμμ, δε νομίζω. Μάλλον τα riffs προέρχονται από το πάθος και τον ενθουσιασμό για την ίδια τη μουσική. Λειτουργεί και ως ανακούφιση ιδεών, μουσικών ιδεών εννοώ. Σχετίζεται και με την ερώτηση σου για τη σχέση μελωδίας και συναισθήματος, απλά αυτό το συναίσθημα είναι βαθύτερο, δεν σχετίζεται με κοινωνικές ανησυχίες άμεσα. Παίζω progressive metal. Το metal κομμάτι φέρνει την ενέργεια και τον ενθουσιασμό και το progressive κομμάτι σε επίπεδο μελωδιών και δομών, φέρνει το πάθος και το συναίσθημα. Είναι πολύ σημαντικός αυτός ο συνδυασμός. Είναι η ιδανική περιοχή μουσικής για μένα να δουλέψω γιατί περιλαμβάνει όλα όσα μου αρέσουν στη μουσική.

Οι αγαπημένες σου μπάντες από τα παλιά;

Θα έλεγα τους Testament, τους Metallica, ξέρεις γενικώς riffing συγκροτήματα παρακολουθώ. Είχα βέβαια ενθουσιαστεί όταν πρωτοάκουσα τους Genesis, με το πώς ήταν στημένα τα κομμάτια, με τις φανταστικές μελωδίες. Αργότερα άρχισα να κοιτάω και προς περισσότερες progressive rock μπάντες, ειδικά αφού άρχισα να δουλεύω με τις παραγωγές και όλα τα σχετικά.

Έβλεπα στο site σας για την αγαπημένη σου συναυλία, τους Toto, 10 χρόνια πριν…

Αλήθεια έτσι λέει; (γέλια). Ναι, μάλλον έτσι είναι. Πάντα μου τράβαγε τη προσοχή το παίξιμο του Jeff Porcaro στα drums. Αλλά φυσικά μου αρέσει και το παίξιμο του Steve Lukather γιατί παρόλο που βασίζεται στη μελωδία, έχει και κάποια πολύ τεχνικά σημεία στις συνθέσεις του. Για αντίστοιχους λόγους με είχαν προσελκύσει και οι Pink Floyd. Βλέπω τώρα μουσικούς στα studios που παίζουν πιο τεχνικά από όλους αυτούς, αλλά το θέμα δεν είναι το πόσο τεχνικά ή γρήγορα θα παίξεις. Πρέπει να υπάρχει κάτι παραπάνω.

Τι έχεις να μας πεις για τους Deadsoul Tribe με τους οποίους περιοδεύσατε;

Είχαμε ξαναπεριοδεύσει με τον Buddy Lackey στο παρελθόν…

…τελικά πως τον αποκαλούσατε; Buddy ή Devon;

(γέλια) Και τα δύο βασικά. (πολλά γέλια). Στην αρχή τον λέγαμε Buddy όπως τον είχαμε συνηθίσει, αλλά είδαμε ότι δεν του άρεσε. Οπότε αρχίσαμε να θυμόμαστε το Devon στη συνέχεια. Είχαμε περιοδεύσει μαζί του παλιά όταν ήταν στους Psychotic Waltz. Δεν μου άρεσε τότε η μουσική που έπαιζε. Τώρα όμως οι Deadsoul Tribe μου έκαναν εντύπωση με ορισμένα θέματά τους. Έχουν έναν πρωτότυπο τρόπο προσέγγισης στα πράγματα.

Τους θεωρείς πρωτότυπους. Εγώ πιστεύω ότι μοιάζουν με τους Tool αρκετά…

Τους Tool; Ναι, μάλλον έχεις δίκιο, σε ότι αφορά όμως τα πρώτα albums των Tool. Πάντως ζωντανά δεν μου θύμιζαν κάτι τέτοιο, καθώς οι Tool έχουν πολύ εφέ γενικά. Έχουν drum leads και διαφόρων ειδών effects, γενικά έχουν μια παραγωγή που συχνά καλύπτει την ουσία. Η παραγωγή είναι τα πάντα για τους Tool.

Πως τα πήγατε μαζί τους στο λεωφορείο και όλα τα σχετικά;

Τα πήγαμε πολύ καλά μαζί τους. Είναι γενικά σπάνιο να βρεις πραγματικά καλά άτομα για να περάσεις μια ευχάριστη περιοδεία. Έχει ενδιαφέρον να συζητάς με άλλους μουσικούς όλες τις μέρες της περιοδείας, και αν εξαιρέσεις τις χημικές τουαλέτες του λεωφορείου (γέλια), τότε όλα καλά. Το να περιοδεύουμε μας κάνει να απελευθερώνουμε όλη την ενέργεια που συσσωρεύσαμε στο studio. Αν βρούμε και άλλους που αισθάνονται το ίδιο, τότε ακόμη καλύτερα.

Λίγα λόγια για τον νέο σας μπασίστα, τον Steve Anderson; Έχει διαφορετικό background και αναρωτιέμαι να θα του δώσετε χώρο μέσα στο σχήμα συνθετικά…

Βασικά ήδη προσέθεσε κάποια στοιχεία πιστεύω, και συνεργάζεται πολύ καλά με τον drummer μας. Στην αρχή ήταν να μας βοηθήσει μόνο στο DVD μας, αλλά όλα κύλησαν πάρα πολύ καλά. Δεν ξέρουμε αν του άρεσε η μουσική, αλλά γενικά πέρασε πολύ καλά μαζί μας αρχικά, οπότε κάπως έτσι εξελίχθηκε. Τον ρώτησα να ήθελε να ηχογραφήσουμε το νέο δίσκο και συμφώνησε.

Άρα το μυστικό των Threshold είναι η συνύπαρξη 2-3 metalheads και 2-3 εναλλακτικών μουσικών; Κάτι τέτοιο συμβαίνει εδώ και χρόνια…

Ναι, ο Richard ασχολείται με την pop, o Nick και εγώ με τη metal, o Steve με τη fusion και…χεχε…για τον Mac, δεν είμαι σίγουρος τι του αρέσει (γέλια)…

Τα μέλη σας που δεν είχαν επαφή με τη metal σκηνή, νιώθουν κάπως περιορισμένα ή γενικώς παράξενα όταν παίζουν μπροστά από metal ακροατήρια;

Γενικά εκτός από τις δικές μας περιοδείες, παίζουμε και σε πολλά festivals, ProgPower και τα λοιπά, και fantasy power metal, ξέρεις, μπάντες όπως οι Edguy και οι Gamma Ray. Όλες αυτές οι power metal μπάντες, δεν είναι ίδιες μεταξύ τους αλλά μοιάζουν. Εμείς ακουγόμαστε διαφορετικοί, έχουμε keyboards και γενικά έχουμε καλές αντιδράσεις από το κοινό. Ακουγόμαστε σαν κάτι διαφορετικό ανάμεσα σε πολλά σχήματα που μοιάζουν μεταξύ τους. Αυτό λειτουργεί υπέρ μας και κάνει τους πάντες στο σχήμα να αισθάνονται καλά, ανεξάρτητα από τη σχέση τους με τη σκηνή.

Ποιοι επηρεάζονται περισσότερο από τις παρατεταμένες περιοδείες;

O Nick πού και πού παραπονιέται ότι θέλει να γυρίσει σπίτι. Θέλει λέει να πλυθεί λιγάκι, να πλύνει τα ρούχα του (γέλια). Ο Steve είναι φαρμακοποιός οπότε εκεί υπάρχει ένα πρόβλημα. Εγώ έχω τις παραγωγές μου. Αλλά τα βολεύουμε απ’ό,τι φαίνεται. Δεν πρέπει να χάνουμε συναυλίες.

Μια και μίλησες για παραγωγές, οι Dragonforce μου ακούγονται πολύ ψηφιακοί και πολύ ψεύτικοι με όλα τα drum triggers…

Αυτός είναι ο ήχος που θέλουν. Θα πλησίαζαν αρκετά τον death metal ήχο διαφορετικά, ειδικά στα drums. Θέλουν να απευθυνθούν σε νεαρό κοινό, και αυτός είναι ο ήχος που θέλει και η δισκογραφική τους. Θέλουν να ακούγονται όσο πιο καθαροί γίνονται, γιατί είναι όλα τόσο busy εκεί μέσα που χρειάζεσαι μεγάλη ανάλυση στον ήχο για να περάσεις αυτό που θέλεις.

Ναι, μάλλον περνάνε τα πάντα, εκτός από ένα πράγμα που είναι το συναίσθημα…

Χεχε, πιστεύω ότι είναι πολύ γρήγοροι για κάτι τέτοιο. Θυμάμαι όταν ηχογραφούσανε, είχαν έναν Κολομβιανό που διαμαρτυρότανε ότι τόσο γρήγορα μπορεί να χωρέσει μόνο 3 γεμίσματα σε ένα κομμάτι. Δεν παίζουν τίποτα εκτός από συνεχόμενα 16ρια. Μέρος του ενθουσιασμού αλλά και του τρόπου προσέλκυσης κόσμου είναι η ταχύτητα και πιστεύω πάντως ότι για τέτοιο είδος τα πάνε καλά. Βέβαια δεν ξέρω αν μπορώ να ακούσω όλο τον δίσκο τους με την μία (γέλια).

Αν είναι κάτι που απολάμβανα πολύ στην Αγγλία ήταν οι συνεχόμενες συναυλίες. Εσύ πηγαίνεις γενικά, ασχολείσαι;

Ασχολούμαι περισσότερο με τις μπάντες που κάνω τις παραγωγές τους. Αν και όντως έχει πολύ καλά πράγματα.

Ούτε με τους Rush ασχολήθηκες που έπαιξαν πάλι μετά από τόσο καιρό; Πήγα Λονδίνο μόνο γιαυτό…

Μου αρέσουν πολύ, τους είχα δει πριν πολλά χρόνια στο Wembley Arena, αλλά δεν μου άρεσαν λόγω του χώρου. Ήμουν τόσο μακριά, υπήρχε delay στον ήχο, δεν μπορείς να πιάσεις τη μουσική τους έτσι. Και αυτό ισχύει για πολλές μπάντες που προτιμώ να τις παρακολουθώ σε μικρά μέρη.

Rush ήμουν κοντά, αλλά είχα το πρόβλημά σου με τους AC/DC πριν μερικά χρόνια…

Δεν ήταν μόνο με τους Rush που είχα πρόβλημα. Είχα δει και τους Skid Row πίσω στη δεκαετία του ’80, βέβαια τότε ήμουν μικρός σχετικά και έβλεπα τον κόσμο να χοροπηδάει πάνω-κάτω και δεν με ένοιαζαν προβλήματα ήχου και τα λοιπά. Υπήρχε πολύς ενθουσιασμός. (γέλια) Ά, και τους Motley Crue είχα δει στο ίδιο μέρος, είχαμε πάει μια παρέα μεθυσμένα παιδιά και περάσαμε φανταστικά.

Άρα είσαι οπαδός των hair/glam metal καταστάσεων επίσης;

Όχι ιδιαίτερα. Δεν αγόραζα δίσκους τους, αλλά τότε πήγαιναν παρέες και έτσι πήγαινα και εγώ. Ενθουσιασμός και πολλά ενδιαφέροντα πράγματα (γέλια).

Μη μου πεις ότι δεν έχεις ακούσει το ομώνυμο ντεμπούτο των Skid Row;

Φυσικά το έχω ακούσει. “Youth Gone Wild” και πολύ ενέργεια (γέλια). Σε κάνει χαρούμενο.