Λίγο πριν την εμφάνιση των Biomechanical στο Λονδίνο, το Avopolis.Metal είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει με δυο μέλη της μπάντας, τον τραγουδιστή John K. και τον κιθαρίστα Jamie Hunt. Το αποτέλεσμα ήταν μια μακροσκελής και πολύ χαλαρή κουβέντα βασισμένη στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Ιδού λοιπόν...


J.K.: Welcome to the John K. interview!!(ακολουθούν γέλια, συστάσεις με όλη την μπάντα και αποχώρηση των μη συμμετεχόντων στη κουβέντα)

Λοιπόν ας αρχίσουμε με την πιο λογική ερώτηση. Πως ξεκίνησαν οι Biomechanical; Δηλαδή, υπάρχει καμία ιστορία, κανένα concept πίσω από την μπάντα, με τους εξωγήινους, το φουτουριστικό image κλπ;

J.K.: Αυτή είναι μια πολύ μεγάλη ιστορία και μια κασέτα δε θα σε φτάσει αλλά θα προσπαθήσω να σου δώσω μια γενική ιδέα. Μια φορά και ένα καιρό λοιπόν, γνώρισα έναν παραγωγό ονόματι Steve Brown, γνωστός από τους The Cult και τους Manic Street Preachers ο οποίος άνοιξε μια δισκογραφική και δούλεψα μαζί του στα στούντιο το 1999 και βλέποντας οτι έχω χρόνο, είπα να ξεκινήσω μια μπάντα. Μια μέρα έβλεπα με παρέα το Independence Day και κάποιος είδε τους εξωγήινους και είπε “Hey man, those aliens wear biomechanical suits!!!” Εκεί μου έκανε κλικ το όνομα, αλλά ήθελα να έχω μια καλύτερη ιστορία και όχι όντα με lightsabres και έτσι έφτιαξα μια εικόνα που δείχνει την σημερινή κοινωνία από μια επιστημονικής φαντασίας οπτική γωνία. Στο Eight Moons παρουσιάζεται αυτό μέσα από τα μάτια ενός άστεγου που βρίσκει τρόπους να πολεμάει τους φόβους του σε μια σκοτεινή πλευρά του μυαλού του. Αρχικά είχα την ιδέα για solo δουλειά γιατί δε νόμιζα ότι θα πήγαινα μακριά. Σιγά-σιγά έπαιζα μουσική με διαφόρους τύπους αλλά δε έδενε τίποτα καλό. Ευτυχώς όταν έπεσαν οι προσφορές από εταιρίες, άρχισα να βρίσκω τα άτομα αρχίζοντας από τον Jamie μέσω του Steve Forward, ένα φίλο κιθαρίστα. Μετά από αυτό, μου πήρε δύο χρόνια να βρω τους υπολοίπους. Η μπάντα ξεκίνησε εδώ στη Αγγλία γιατί ήμουν εδώ από το 1995 και γνώρισα τα κατάλληλα άτομα ευτυχώς.

J.H.: Πραγματικά, βάζαμε αγγελίες στο internet, σε περιοδικά, μέσω γνωστών κλπ αλλά ευτυχώς μέχρι το 2001 είχαμε μια ολοκληρωμένη μπάντα με πολύ καλά παιδιά και άριστους μουσικούς.

J.K.: Μετά βέβαια είχαμε προβλήματα με εταιρίες, π.χ. η SPV έκανε ενάμιση χρόνο να μας πει όχι. Έτσι το Eight Moons βγήκε αναγκαστικά με μικρότερη εταιρία, αλλά έπρεπε να βγει. Είχαμε συμφωνήσει να βγει ότι και να γίνει.

J.H.: Αν το καλοσκεφτείς η κυκλοφορία από μικρή εταιρία έκανε τη δουλειά της γιατί έτσι μας ανακάλυψε ο Lee Barrett (σ.σ. από Earache/Elitist Records) και δεχτήκαμε αμέσως. Ήταν ένα βήμα μπροστά.

Ενδιαφέρον παραμυθάκι. Ας πάμε λίγο στο παρόν και το μέλλον. Που βρίσκεται η μπάντα τώρα. Γνωρίζω οτι ετοιμάζετε το Empires Of The Worlds, αλλά για πείτε μου λίγες λεπτομέρειες.

J.K.: Δόξα τω θεώ όλα πάνε μια χαρά. Είμαστε πολύ χαλαροί με το όλο σχέδιο βέβαια γιατί δεν είχαμε εταιρία και έτσι δουλεύαμε μια φορά τη βδομάδα με το Jamie και ηχογραφούμε από τον περασμένο Ιανουάριο. Ευτυχώς το στούντιο είναι δικό μου και δεν είχαμε πρόβλημα. Αυτή τη στιγμή είμαστε στα τελικά στάδια, έχω ακόμα 4 τραγούδια να τραγουδήσω και μετά πάμε για μικροδιορθώσεις κλπ. Έκανα επίσης κάποια πρόχειρα μιξαρίσματα των τραγουδιών για την εταιρία και βγήκαν πολύ καλά, οπότε έχουμε προγραμματισμένη ημερομηνία κυκλοφορίας στις αρχές του Απριλίου 2005.

Γυρίζοντας πίσω στο Eight Moons, έχω μια ερώτηση-παρατήρηση για την παραγωγή. Ξέρω ότι εσύ ήσουν ο υπεύθυνος για την παραγωγή και έτσι θα ήθελα να μάθω αν ήταν δική σας επιλογή ο ξερός και ωμός ήχος, ή υπήρχαν άλλοι παράγοντες όπως τα χρήματα για παράδειγμα που σας περιόρισαν;

J.K.: Όχι, ήταν δική μου επιλογή ο ήχος του δίσκου. Δεν ήθελα να βγάλω έναν γυαλισμένο δίσκο που να μοιάζει με ότι άλλο ακούμε σήμερα. Μ’ άρεσαν τα ωμά φωνητικά και τα ξερά τύμπανα κλπ. Ήθελα να κάνω κάτι που να έχει το σημάδι μου πάνω, να ξεχωρίσει. Έχει ένα συνειδητό ορχηστρικό αίσθημα ο δίσκος μέσα στην όλη κατάσταση. Βασικά να σου πω την αλήθεια, όταν έκανα το demo της μπάντας, ήταν προφανώς ωμό. Και μετά είπα «οκ, ας κάνουμε το δίσκο τώρα.». Έτσι βγήκε αυτό ακριβώς που ήθελα και κάποιοι το δέχτηκαν, άλλοι δεν το κατάλαβαν. Από κει και πέρα, τι να κάνουμε, αυτός είναι ο ήχος της μπάντας. Δεν είμαστε ότι θέλει να ακούσει όλος ο κόσμος, αλλά δεν πειράζει, είμαστε χαρούμενοι. (σ.σ. εδώ ο John πήρε το κασετοφωνάκι και φώναξε fuck you, don’t judge the judge!!!)

Χεχε, οκ, δε το ξανακάνω. Έχω μια απορία, ποίος είναι ο βασικός συνθέτης της μπάντας;

J.K.: Βασικά εγώ είμαι, γιατί πριν φτιάξω την μπάντα, ο δίσκος ήταν έτοιμος.

J.H.: Ναι όντως και μετά το Eight Moons είχαμε σχηματίσει τον ήχο της μπάντας και δε θέλαμε να τον αλλάξουμε. Ιδέες φέρνουμε, πάντα υπό τις συμβουλές του John για να μη χάνεται ο ήχος.

J.K.: Η αλήθεια είναι ότι έχω να ακούσω metal πολύ καιρό γιατί ήμουν απασχολημένος με soundtracks κλπ. Όταν έγραψα το Eight Moons, ήθελα να ακούσω πως θα ακουγόταν το metal ως ένα soundtrack μιας ταινίας. Όπως το βλέπω εγώ, πέτυχε και για μένα δούλεψε. Επίσης, για την παραγωγή που είπες πριν, πιστεύω ότι αν δεν είναι χαλασμένο, μη το φτιάξεις. Εφ΄ όσον μ’ άρεσε η παραγωγή του πρώτου, συνεχίζω έτσι. Όλα τα παιδιά στη μπάντα με ενθαρρύνουν να συνεχίσω έτσι και μου δίνουν το χώρο μου και έτσι είμαστε εδώ που είμαστε. Γράφουμε παρέα αλλά εγώ καθοδηγώ. Στίχους σίγουρα θα γράψει ο John (σ.σ. μπασίστας) γιατί γράφει τέλειους στίχους.

Μάλιστα. Αν και μου απάντησες στη αρχή, θα ήθελα να μου πεις δυο λόγια για την Revolver και την Earache. Πως προέκυψε η αλλαγή;

J.K.: Η Revolver ήταν μεγάλη εταιρία στα 80s. Τώρα είναι σαφώς μικρότερη και δεν έχει δυνατότητα να διανέμει το δίσκο καλά στον κόσμο. Εξ’ αρχής κάναμε συμβόλαιο για ένα δίσκο με την Revolver για να πατήσουμε κάπου και ύστερα να συνεχίσουμε σε κάτι ανώτερο.

J.H.: Έτσι έγινε. Η Revolver έκανε πολύ καλή δουλειά, μας ανάδειξε όσο μπορούσε και το εκτιμούμε πολύ αυτό. Σήμερα υπάρχουν πολλές μπάντες με demos αλλά χωρίς δίσκο δεν πας μακριά.

Έχεις δίκιο. Κατά τη γνώμη μου και πολλών άλλων, το Eight Moons προσέφερε μια διαφορετική άποψη της μουσικής στον ακροατή, πέρα από το ότι έχει στοιχεία από Queensryche, Pantera μέχρι και Voivod θα έλεγα. Τι έδωσε στη μπάντα αυτή την ταυτότητα και μήπως αυτό ήταν το κλειδί της επιτυχίας του δίσκου;

J.K.: Κάποτε με ρώτησε ένας δημοσιογράφος αν έκατσα να σκεφτώ πολύ αν αυτό που έκανα στο Eight Moons μπορεί να διαφοροποιηθεί περαιτέρω και είπα όχι γιατί πιστεύω ότι τα συγκροτήματα σχηματίζουν την εικόνα τους στη πορεία. Η ταυτότητα του δίσκου αυτού φυσικά και βγήκε από την συνθετική διαδικασία αλλά βγήκε έτσι γιατί άκουγα για πολύ καιρό John Williams και Jerry Goldsmith (σ.σ. γνωστοί συνθέτες soundtracks ταινιών) και είχα να ακούσω metal τέσσερα χρόνια όπως είπα. Απλά όταν έκατσα να γράψω δεν είπα «θέλω να ακούγομαι σα Nevermore΄ή Opeth», είπα απλά θέλω να εκφραστώ. Στη μουσική αυτό ή θα το ψάξεις και θα το βρεις ή θα συμβεί. Στην περίπτωσή μας απλά συνέβη.

J.H.: όντως, πιστεύω οτι είναι φυσικό επακόλουθο το Eight Moons γιατί όταν μας έβαλε ο John κάτω δε μας αράδιασε μια λίστα συγκροτημάτων και μας είπε να ακουστούμε σαν αυτά. Πήραμε μια ιστορία που φτιάξαμε και την μελοποιήσαμε με περίεργο αλλά αρμόζων τρόπο!

J.K.: Υπάρχουν κιθαριστικά κομμάτια που δεν ακούγονται σαν κιθαριστικά, αλλά ακούγονται σα να είναι γραμμένα για άλλα όργανα. Πολλές φορές τα παιδιά τα διάβαζαν και μου έλεγαν «τι είναι αυτά;;» άλλα όταν τα έπαιζαν ακούγονταν πολύ καλά. Εγώ δεν είμαι κιθαρίστας και έπλασα πιστεύω τη μουσική μου έτσι ώστε όλα τα μέρη να εξαρτώνται μεταξύ τους.

J.H.: Μη ξέροντας κιθάρα ο John έγραφε πολλά μέρη σε keyboards και ότι είναι φυσικό εκεί δεν είναι φυσικό στην κιθάρα (σ.σ. πετάγεται ο John “But do I give a fuck??Noooo!!!”) και έτσι μας προκάλεσε να τα παίξουμε να δούμε πώς είναι. Γενικά έγραψε το δίσκο από ορχηστρική οπτική γωνία.

J.K.: Ναι όντως. Έχω ακούσει πολλά ορχηστρικά κομμάτια με πολλά keyboards και γεμάτες ενορχηστρώσεις. Εγώ αυτό που έκανα είναι να φανταστώ ότι έχω μια ορχήστρα και όχι ένα keyboard και έτσι βγήκε πιο πολύπλοκή η όλη ενορχήστρωση του δίσκου. Τέλος πάντων, ξεφύγαμε λίγο αλλά το βασικό είναι ότι είμαι χαρούμενος που είμαστε αρκετά διαφορετικοί και ιντριγκάρουμε όποιον μας ακούει..

Και εγώ επίσης! Την επόμενη ερώτηση την κάνω σε αρκετούς μουσικούς και με ανησυχεί λίγο το γεγονός ότι όλοι σχεδόν απαντάνε καταφατικά. (σ.σ. πετάγεται ακόμα μια φορά προσποιούμενος το δημοσιογράφο και λέγοντας “are you gay?” και ακολουθούν γέλια). Πιστεύετε οτι οι μουσικοί ενδεχομένως να «στερέψουν» από έμπνευση;

J.Η.: Εγώ διαφωνώ και συμφωνώ μαζί. Διαφωνώ γιατί άμα γράφεις σοβαρή μουσική και επηρεάζεσαι από πράγματα που συμβαίνουν σε σένα και σε αγγίζουν κλπ, πάντα θα έχεις κάτι να εκφράσεις. Άμα είσαι μουσικός της πλάκας που ακολουθείς άλλους και γράφεις συνέχεια τα ίδια και τα ίδια, δε θα γράφεις για πολύ.

J.K.: Τη μουσική τη νιώθεις και σε νιώθει και αυτή. Εγώ σκόπευα να ασχοληθώ σοβαρά με soundtracks και εκεί δε μπορείς να ξεμείνεις από ιδέες. Κάθεσαι μπροστά από ένα keyboard και σίγουρα κάτι θα βγάλεις. Δε πιστεύω ότι είναι πρόβλημα αυτό. Ιδέες έρχονται από παντού άμα είσαι ανοιχτόμυαλος και δε χτίσεις μόνος σου ένα τοίχο μπροστά σου.

J.H.: Ναι όντως. Αν είσαι μουσικός πάντα θες να ξεπεράσεις τον εαυτό σου και να δώσεις κάτι καλύτερο και άμα αποτύχεις εκεί έχεις πρόβλημα.

Τι επιφυλάσσει το μέλλον για τους Biomechanical, πέρα από το καινούργιο δίσκο;

J.K.: Προ ημερών πήρα ένα e-mail από την Earache που έλεγε ότι έχουν πολύ καλά πλάνα για μας αλλά δεν ανέπτυξαν και έτσι είμαι με την απορία. Πάντως έχουμε 3 δίσκους με την εταιρία αυτή και εγώ στο κεφάλι μου έχω σχεδόν έτοιμα τα επόμενα δύο. Δεν έχω γράψει τίποτα απλά έχω τα concepts. Όπως βλέπεις δε μπορώ να σταματήσω, θα λιώσω!! Δουλεία να υπάρχει και όλα τα άλλα ελέγχονται. Εμείς γράφουμε, παίζουμε, γράφουμε κλπ. Bitches, money and fame!

(γέλια) Πολύ όμορφα. Anyway, ευχαριστώ πολύ και τους δύο σας. Τα λέμε στο «κάγκελο».

J.K.: Εμείς ευχαριστούμε, enjoy the show dude!!!