O Chris Caffery είναι γνωστός ως κιθαρίστας των Savatage, αν και οι δουλειές του δε σταματούν εκεί και είναι το λιγότερο αξιόλογες. Όπως και να ‘χει, μια συνομιλία μαζί του, ιδιαίτερα στα πλαίσια της κυκλοφορίας του πρώτου σόλο του δίσκου με τα τίτλο “Faces” είναι ενδιαφέρουσα. Παρά τις αρχικές φοβίες μου ότι θα μιλούσαμε πολύ για Savatage (κάτι που δεν ήθελα) ο Chris αποδείχτηκε τόσο ομιλητικός, τόσο ανοιχτός και τόσο φοβερός τύπος. Ξενοδοχείο στην Αθήνα, record και πάμε…

Καλησπέρα Chris. Τι κάνεις;

Μια χαρά! Σ’ ευχαριστώ…

Φαίνεται λοιπόν ότι υπάρχουν πολλά πρόσωπα (“Faces”) πίσω από τον Chris Caffery. Η μουσική ποικιλία του δίσκου εκπλήσσει.

Χε… μάλλον γι’ αυτό έβγαλα και το δίσκο έτσι.

Ο ακροατής συνεχώς δέχεται επίθεση από εκπλήξεις. Μία Warlord-ική εισαγωγή, ένα υπέροχο epic-power κομμάτι μετά και στη συνέχεια δεν ξέρεις τι να περιμένεις. Αυτό έγινε επίτηδες;

Σου θύμισε Warlord η εισαγωγή; Χαίρομαι… μεγάλο συγκρότημα. Βασικά τίποτα δεν έγινε επίτηδες. Αυτά είχα στο μυαλό μου, αυτά έγραψα και στο δίσκο. Ακριβώς όπως τα είχα μέσα μου.

Αυτή η διαφορετικότητα μου δίνει την εντύπωση κομματιών που έχουν γραφτεί σε διαφορετικές χρονικά περιόδους. Σύλλεγες υλικό τοσα χρόνια;

Πολλά κομμάτια τα είχα γράψει και 10 χρόνια πριν. Μερικά ωριμάσανε μέσα από μένα όλο αυτό τον καιρό. Και ήρθε τώρα η στιγμή να τα βγάλω επιτέλους από μέσα μου.

Άρα ο τίτλος “Faces” αναφέρεται ουσιαστικά στις διαφορετικές συνθετικές σου εκδοχές;

Μπορείς να το πείς κι έτσι… ναι.

Δεν έχω τα λόγια, αλλά από σκόρπιους στίχους και τίτλους τραγουδιών δε νομίζω ότι ακολουθείς κάτι συγκεκριμένο. Αλλά νομίζω ότι ο θυμός είναι το βασικότερο συστατικό που περιγράφει το όλο concept. Μουσικά και στιχουργικά…

Ξέρεις πέρασα αρκετά δύσκολες στιγμές τα τελευταία χρόνια και με την απραξία των Savatage και όλα αυτά. Μοναξιά, απαισιοδοξία… πολλά. Έβγαινα, έπινα και γενικότερα δεν έκανα τίποτα ουσιώδες. Δεν είμαι παιδί πια όμως. Είμαι 36 χρονών. Έπρεπε να κάνω κάτι για να ζήσω. Κι αυτό που ξέρω να κάνω καλύτερα είναι να παίζω και να γράφω μουσική. Είχα αφήσει τα πάντα κι αυτά με τη σειρά τους είχαν αφήσει εμένα. Είχα απογοητευτεί και τόσο πολύ από τη μουσική βιομηχανία. Από ανθρώπους… άνθρωποι που σε ξεχνάνε μόλις εξαφανιστείς ας απούμε από το προσκήνιο. Δεν τους κρατάω κακία τώρα, αλλά πλέον δεν υπάρχουν κιόλας για μένα. Και όλα αυτά τα έβγαζα στην κιθάρα μου κι αργότερα στο χαρτί γράφοντας τους στίχους. Έκατσα λοιπόν ηρέμησα, σκέφτηκα, τα βρήκα με μένα και είπα να προχωρήσω. Ξέρεις αγαπάω τους Savatage και πώς μπορώ να μην το κάνω άλλωστε, αλλά αυτή η απραξία δε μπορούσε να κρατήσει κι εμένα πίσω. Έτσι δούλεψα και το αποτέλεσμα το έχεις στα χέρια σου. Άρα τώρα καταλαβαίνεις καλύτερα φαντάζομαι το “Faces” και την ενέργεια που βγάζει. Είναι εγώ σε διάφορες φάσεις της ζωής μου. Και είναι απολύτως αληθινό.

Απ’ όσο ξέρω το bonus CD, το “Goddman War”, θα κυκλοφορήσει μαζί με την πρώτη έκδοση του “Faces”. Ο τίτλος είναι τόσο συνηθισμένος και απλός, αλλά και τόσο ουσιώδης, ειδικά με τις σημερινές καταστάσεις.

Δυστυχώς έχεις δίκιο. Όσο κι αν το σιχαίνομαι, όσο κι αν δεν είναι ωραίο, είναι πλεόν η πραγματικότητα. Και η απλότητα αν θές του τίτλου το κάνει πιο άμεσο και ακόμα πιο κατανοητό. Άλλωστε είναι μια τόσο κλισέ έκφραση που σημαίνει όμως τόσα πολλά. Μακάρι να μην χρειαζότανε.

Βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα τη θέση σου πάνω στο θέμα, όπως γενικότερα βρίσκω ενδιαφέρουσες τις τοποθετήσεις των μουσικών πάνω σε κοινωνιολογικά θέματα. Όμως δεν εκφράζεις ξεκάθαρα τη γνώμη σου νομίζω. Με ποιανού το μέρος είσαι.

Νομίζω ότι φαίνεται. Βασικά δε θέλω να δείχνω το δρόμο ας πούμε στον ακροατή. Να του πώ εγώ ποιο είναι το σωστό. Παρουσιάζω κατά κάποιο τρόπο την κατάσταση και ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματά του και ακολουθεί την πορεία του. Φυσικά και δεν αγαπάω τον πόλεμο. Άρα έλυσα την απορία σου για τη θέση μου νομίζω (γέλια).

ΟΚ. Ας αλλάξουμε πάλι. Το “Faces” μου λέει ότι ήσουν κάπως πιο περιρισμένος κατά τη Savatage εποχή. Συμφωνείς;

Όχι απόλυτα. Απλά τώρα αυτή η δουλειά είναι καθαρά δικιά μου.

Από την άλλη το “Goddamn War” είναι πιο αναγνωρίσιμο ως Caffery κατά τη γνώμη μου. Μπαίνεις σε μονοπάτια που δεν είχες μπεί με τους Savatage νομίζω.

Είναι τελείως διαφορετικό. Άλλωστε είναι διαφορετικό κι από το “Faces” ε;(γέλια)

Πώς και κυκλοφόρησες διπλή δουλειά;

Σκέψου ότι είχα περίπου 50-60 κομμάτια έτοιμα. Καταλαβαίνεις λοιπόν. Κάτι έπρεπε να γίνει και μ’ αυτά.

Ο Chris Caffery σαν τραγουδιστής. Αυτό πως προέκυψε;

Σαν συνθέτης, συνόδευα τα κομμάτια που έγραφα και με φωνητικές γραμμές. Σιγά-σιγά όμως μου άρεσε τόσο πολύ αυτό και αφού ήρθε η στιγμή για τον προσωπικό μου δίσκο, έκανα και τα φωνητικά. Και μ’ αρέσει πάρα πολύ! (γέλια)

Έκανες κάποια μαθήματα;

Κοίτα… δε με θεωρώ και κανένα μεγάλο τραγουδιστή φυσικά! (γέλια) Ειδικά αφότου υπέγραψα το συμβόλαιο έπρεπε να κάνω μαθήματα για να βελτιωθώ. Χρόνο είχα όλα αυτά τα χρόνια και εργάστηκα πάνω σ’ αυτό το θέμα. Μετά την υπογραφή του συμβολαίου όμως το έκανα ακόμα πιο σοβαρά. Ακόμα συνεχίζω.

Θεωρείς ότι θα είναι δύσκολο να τραγουδάς και να παίζεις ταυτόχρονα στα live;

Σίγουρα θα είναι πιο δύσκολο. Μ’ αρέσει τόσο πολύ ο νέος μου «ρόλος» που το περιμένω πώς και πώς να γίνει. Και πιστεύω πως θα τα καταφέρω τελικά. Προσπάθεια θέλει και δουλειά.

Σχετικά με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας σου… γιατί δε διάλεξες διαφορετικό drummer από τον Jeff Plate;

Με τον Jeff γνωριζόμαστε πολλά χρόνια από τους Savatage, Βέβαια ήθελα να μην είναι τόσο κοντά σε Savatage αυτό που έκανα, αλλά πιστεύω ότι ήταν η καλύτερη επιλογή για τη θέση του drummer. Τον εκτιμώ πολύ και είναι πιστός σ’ αυτό που κάνει. Έχω μαζί μου και τον μπασίστα από τους Trans-Siberian Orchestra, καθώς και έναν πληκτρά που δούλεψε μαζί μας. Και φυσικά τον Paul Morris… που δε νομίζω ότι χρειάζεται και πολλές συστάσεις. (γέλια)

Πώς προέκυψε η συνεργασία σου με τη Black Lotus Records; Ένας διεθνώς αναγνωρισμένος Αμερικανός κιθαρίστας με μια ελληνική εταιρία.

Το βασικότερο ήταν ότι τα παιδιά της BLR μου έδειξαν εμπιστοσύνη και εκτίμηση. Και δε με πίεσαν να κάνω αυτό που θέλουν. Αλλά αυτό που θέλω. Πήγα σε πάρα πολλές εταιρίες, αλλά όλες ειίτε μου έκλεισαν την πόρτα χωρίς καλά καλά ν’ ακούσουν τη δουλειά μου, είτε ήθελαν ίδια κομμάτια προορισμένα για επιτυχίες. Κι εγώ δεν το ήθελα. Ήθελα να κάνω αυτό που ένιωθα. Και οι μόνοι που το εκτίμησαν ήταν στη BLR και τους ευχαριστώ πα΄ρα πολύ γι’ αυτό.

Το υλικό ηχογραφήθηκε στην Αστόρια όπου ζούν πολλοί Έλληνες, από παραγωγό με ελληνικό όνομα και μετά το mastering έγινε στην Αθήνα. Έκλεισες και σ’ ελληνική εταιρία… τι άλλο τώρα; Μήπως θα κάνεις αίτηση και για ελληνικό διαβατήριο;

(γέλια) Ποτέ δε ξέρεις! Δεν είναι κι απίθανο (σσ. τι λες τώρα;;;) πάντως. Αγαπάω πραγματικά τη χώρα σας. Τους ανθρώπους, τον καιρό, τη ζωή σας… τα πάντα! Ειδικά για το metal η Ελλάδα για μένα είναι η σημαντικότερη χώρα από άποψη πραγματικής αγάπης γι’ αυτό και πίστης. Καλά κοινά υπάρχουν σε αρκετές περιοχές. Όμως το ελληνικό ξεχωρίζει και μάλιστα πολύ. Και το πιστέυω αυτό. Έχουμε δεχτεί τόση αγάπη εδώ με τους Savatage που δε νομίζω να την έχουμε δεχτεί από πουθενά. Έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από live εδώ. Και να σου πώ και την αλήθεια… όνειρό μου είναι να μαγνητοσκοπήσω το πρώτο live με τη μπάντα μου εδώ στην Ελλάδα! (σσ. ώπα!!!) Δε θα ήταν τέλεια; Βέβαια μερικές φορές παραείστε εκδηλωτικοί (σσ. δείχνοντας το χέρι του όπου φοράει hansaplast). Ήμουν έξω στα πανηγύρια για την πρόκριση της εθνικής σας. Δε μπορούσα να μείνω μέσα βλέποντας τα όσα γινόντουσαν. Ε, και μέσα στον πανικό ένας τρελλαμένος με έκαψε με το καπνογόνο του. Δεν πειράζει όμως. Το διασκέδασα αφάνταστα!

Θα κάνεις κάποια πριοδεία για το “Faces”; Και φυσικά θα έρθεις από εδώ… δεν το ρωτάω αυτό!

(γέλια) Σίγουρα θα περάσω από Ελλάδα! Για περιοδεία τώρα… δε ξέρω ακόμα. Τα Χριστούγεννα είναι η καθιερωμένη πλέον περιοδεία της Trans-Siberian Orchestra και μετά βλέπουμε. Θέλω όμως να περιοδεύσω πάλι!

Κλείνοντας, δε θα μπορούσα να μη ρωτήσω κάτι για τους Savatage. Τι γίνετε;

(σσ. Αλλάζοντας έκφραση και φανερά στεναχωρημένος) Κοίτα… τα πράγματα με τους Savatage είναι πολύ δύσκολα. Μόνο οι TSO κάνουν κάτι. Ο Jon ασχολείται με το project του και όλοι μας γενικότερα κάνουμε κάτι διαφορετικό. Από οικογένεια μέχρι projects. Δε ξέρω πραγματικά τι θα γίνει. Ο Jon δεν προσέχει και καθόλου τον εαυτό του. Δε το βλέπεις κι εσύ; Ο δίσκος έχει καθυστερήσει υπερβολικά πολύ, αν και μάλλον θα γίνει μέσα στο χρόνο για να προλάβουμε και την επέτειο της μπάντας, και περιοδεία δεν υπάρχει στα σκαριά. Φοβάμαι ότι όταν βγεί ο δίσκος που πρέπει να βγεί και γίνει η περιοδεία, θα είναι και η τελευταία των Savatage. Δυστυχώς τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά και δεν βλέπω ούτε όρεξη ούτε και προσπάθεια. Κι αυτό με στεναχωρεί πάρα πολύ…

Εμάς να δείς! ΟΚ Chris! Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ και σου εύχομαι ό,τι καλύτερο…

Σ’ ευχαριστώ κι εγώ. Να ‘σαι καλά! Και θα τα πούμε σύντομα! Το υπόσχομαι!