Κάτι ακουγόταν τον τελευταίο καιρό σχετικά με συνέχεια του 'Operation: Mindcrime'. Λίγες ώρες μετά τη πραγματοποίηση της παρακάτω τηλεφωνικής συνομιλίας με τον Geoff Tate των Queensryche , ανακοινώθηκε και επισήμως. Κρίμα που είχα επιλέξει να μην τον "πρήξω" για το μνημείο του 1989 και να "βγάλω" κάτι παραπάνω από τη συμμετοχή της Pamela Moore στην επικείμενη συνέχεια. Πάντως επειδή όλοι έχουμε τις ευαισθησίες μας, οφείλω να ομολογήσω ότι το να απαντάς το τηλέφωνο και να ακούς "Χαλόου, δης ιζ Τζεφ Τέητ φρομ Κουϊνσραϊκ" έχει τις προοπτικές να μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη σου...


Το “Art Of Live”, CD και DVD, ακούγεται και δείχνει αρκετά χαλαρωτικό. Δεν θα έλεγα πως είναι το τυπικό in your face metal performance..

Να σου πω την αλήθεια, δεν ξέρω πως ακριβώς είναι αυτό το metal performance στο οποίο αναφέρεσαι και γενικά δεν έχω ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε κάτι τέτοιο. Μου είναι δύσκολο να το προσδιορίσω. Όσο για το live, απλά είναι αυτό που κάνουμε τώρα, το πώς είμαστε τώρα, τίποτα το ιδιαίτερο.

Το “Art Of Live” είναι κάποιου είδους επίλογος μετά από 20 χρόνια; Προετοιμάζει τη μπάντα για νέο ξεκίνημα;

Χμμ, δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Ίσως και ναι, στη παρούσα φάση δουλεύουμε πάνω στο νέο μας δίσκο, έχουμε ξεκινήσει ηχογραφήσεις, όλα λειτουργούν πολύ καλά μέσα στη μπάντα, είναι μια πολύ καλή περίοδος να είναι κανείς μέσα στο σχήμα.

Σχετικά με εσένα Geoff, στις τελευταίες περιοδείες, αλλά και στο “Art Of Live” ακούγεσαι σε χαμηλότερες συχνότητες απ’ ότι πριν 15 χρόνια και αυτό είναι φυσικό, αλλά έχει αποκτήσει περισσότερο συναίσθημα, βγάζεις μια απόγνωση…

Κοίτα, αυτό είναι κάτι που μπορείς να το διακρίνεις καλύτερα εσύ. Χαίρομαι που το θίγεις πάντως. Δεν είναι κάτι που προγραμματίζω, δεν είναι κάτι που το σκέφτομαι. Είναι κάτι που απλά βγαίνει. Βασικά, δε ξέρω πώς να απαντήσω ακριβώς. Δεν έχω ακούσει το “Art Of Live” από τότε που το κάναμε. Γενικά δεν ακούω τους δίσκους μας μόλις βγαίνουν για αρκετό καιρό.

Οι Queensryche πάντοτε κυκλοφορούσαν υλικό που ξεπερνούσε τη μουσική αλλά και νοητική αντίληψη του εκάστοτε ακροατηρίου. Συμμερίζεσαι την άποψη;

Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ γιαυτό που λες, αλλά δε νομίζω ότι πρέπει να σχολιάσω περαιτέρω για κάτι τέτοιο.

Μέχρι και το ‘Empire’, οι Queensryche ήταν αρκετά κριτικοί απέναντι στη πολιτική. Ύστερα από ένα κενό 3 δίσκων, κάνετε κάτι παρόμοιο αλλά πιο προσωπικό. Σωστά;

Λοιπόν γενικά το George Bush issue είναι αρκετά μεγάλη πηγή έμπνευσης. Είμαστε καθολικά ενάντια σε αυτούς που κυβερνούν στη χώρα μας σήμερα, και επομένως κάπως το εκφράζουμε και αυτό. Πάντως για το προσωπικό που λες, οι δίσκοι των QR είναι μια συλλογή από πράγματα που μου συμβαίνουν, καταστάσεις που ζω, επομένως έχει μια βάση αυτό. Η διάκριση που αναφέρεις έχει να κάνει με τη γενικότερη πορεία του συγκροτήματος και τις αλλαγές στους χαρακτήρες και τις προσωπικότητές μας που φέρνει ο χρόνος.

H μουσική σας πάντα ταιριάζει με τους στίχους σας. Έτσι πρέπει να σας αντιμετωπίζει ο κόσμος;

Ο κόσμος πρέπει να το αντιμετωπίζει ως συνολική μουσική εμπειρία. Δε θέλω να προσδιορίζω τακτικές προσέγγισης. Δεν υπάρχει λόγος να μπαίνουν κανόνες, όπως σε ένα αθλητικό γεγονός π.χ., δεν υπάρχουν νόμοι. Δε μου αρέσει να θέτω τέτοιους περιορισμούς. Αυτό που μετράει είναι το σύνολο, η εμπειρία, όπως και να την αντιμετωπίζει κανείς.

Δε παραλείψατε το “Desert Dance” από το ‘The Art Of Live’. Το συγκεκριμένο κομμάτι πραγματικά ξεχωρίζει από το ‘Tribe’, είναι ριζοσπαστικό και ταιριάζει τον ορισμό μου για το progreesive-nu-metal, παρόλο που ξέρω πως δε σου αρέσουν οι ταμπέλες…

Σ’ευχαριστώ πολύ. Πράγματι, το desert dance είναι από τα αγαπημένα μου, μου αρέσει πολύ να το παίζω ζωντανά, είναι ένα αρκετά πειραματικό κομμάτι. Χαίρομαι που σου αρέσει, χαίρομαι που υπάρχει κόσμος που το εκτιμάει.

Θα ήθελες να μας κάνεις μια ενημέρωση σχετικά με το πώς θα είναι ο νέος δίσκος;

Εννοείς μουσικά ή στιχουργικά;

Μουσικά...προσπαθώ να το συνδέσω με τα παραπάνω…

Εμ, θα έλεγα ότι πλησιάζει κατά κάποιο τρόπο την ενέργεια του “Desert Dance” χωρίς όμως να είμαι σε θέση να πω κάτι πιο συγκεκριμένο. Είμαστε πίσω στο Seattle εδώ και 3 βδομάδες και δουλεύομε στο δίσκο. Θα είναι αρκετά περίπλοκο, και αρκετά βαθύ, αρκετά περίτεχνο (elaborated)...

Περίτεχνο, εννοώντας τι;

Περίτεχνο εννοώντας ότι θα υπάρχει αρκετά μεγάλη ποικιλία (diversity) στο μουσικό τομέα, και συγκριτικά με το ‘Τribe’ θα είναι ακόμα πιο διαφοροποιημένο το περιεχόμενο του μεταξύ των κομματιών, αλλά και συγκριτικά με ό,τι έχουμε κάνει πρόσφατα…

H Pamela Moore θα έχει κάποιο ρόλο μέσα στο δίσκο (σ.σ. σπόντα μήπως και ψαρεύαμε για το Operation: MindCrime II από τον ίδιο) ίσως;

Ω ναι, σίγουρα, δουλεύει μαζί μας και θα κάνει αρκετά φωνητικά σε αυτόν…

Είστε μία από τις λίγες μπάντες που συνθέτετε σύμφωνα με τα δικά σας γούστα και προτιμήσεις. Άρα η μπάντα είναι το χόμπι σας;

Πιστεύω ότι όσο μεγαλώνει κανείς, τόσο τον νοιάζει να κάνει αυτό που θέλει και ικανοποιεί τον ίδιο, και όχι κάτι που να του αποφέρει χρήματα. Πάντως δεν είναι χόμπι μας, είναι αυτό που κάνουμε για να ζούμε και απλά μετά από τόσα χρόνια, πάνω από 20, έχουμε κάποιες επιπλέον ελευθερίες, τις οποίες και εκμεταλλευόμαστε.

Το τελευταίο καιρό κάνετε πολλές περιοδείες. Αν όχι τα χρήματα, τότε τι σας τραβάει;

Το καλύτερο κομμάτι είναι το να γυρίζεις σπίτι (γέλια). Το να παίζουμε μπροστά σε κόσμο μας τραβάει. Σοβαρά τώρα κοιτάζουμε τι κομμάτια να παίξουμε προσπαθώντας να συνδυάσουμε δικές μας προτιμήσεις αλλά και του κοινού. Απλά δε με νοιάζει πλέον. Δε το λέω σαν δειλός και αναίσθητος. Το λέω σαν τραγουδιστής, σαν μουσικός, σαν καλλιτέχνης που πρέπει να διαλέξει αυτό που πιστεύει πως ταιριάζει. Και αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να τα βγάλει κανείς πέρα. ‘Έτσι η φιλοσοφία που ακολουθούμε είναι να παίζουμε κομμάτια που θέλουμε αλλά και κομμάτια που το κοινό θα θέλει να ακούσει. Απλά έχω συνειδητοποιήσει ότι είναι αδύνατον να ικανοποιήσεις του πάντες. Στο τέλος της μέρας, κάποιοι άνθρωποι θα είναι ενθουσιασμένοι, κάποιοι άλλοι απογοητευμένοι, είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί ο κόσμος (γέλια). Το θέμα είναι ολοκληρωτικά να βγαίνει κάτι καλό από καλλιτεχνική πλευρά. Για παράδειγμα εσένα σου αρέσει το “Desert Dance” ενώ κάποιος άλλος μπορεί να πιστεύει ότι είναι ένα μάτσο χάλια. Αν σε κάποιον αρέσει, τότε ωραία. Αν σε κάποιον κάτι δεν αρέσει, τότε πάλι ωραία. Αν εμένα μου αρέσει, τότε αυτό έχει σημασία.

Πάντως τουλάχιστον στην Ευρώπη, 9 στα 10 φεστιβάλ που συμμετέχετε είναι καθαρά metal…

Ναι, σε τέτοιου είδους φεστιβάλ μας κλείνουν…

..Είναι κάτι που διαλέγετε εσείς, ή αυτό που το management σας πιστεύει ότι είναι καλό για εσάς;

Μπα όχι. Δεν είναι ούτε καν αυτό. Είναι απλά ποιος θα πληρώσει για το show. Όχι για εμάς. Απλά για να πραγματοποιηθεί. Οι promoters είναι εκείνοι που διοργανώνουν τα festivals, είναι εκείνοι που έχουν τα χρήματα για να φέρουν τις μπάντες στα festivals…Ξέρεις, δεν μπορούμε να πάμε ως μπάντα και να παίξουμε το “ταδε” festival, γιατί πολύ απλά δεν θα μας κλείσουνε.

Ρωτάω γιατί στα τελευταία 3-4 albums σας, υπάρχουν αρκετά κομμάτια που θα προσέλκυαν κόσμο από μη-metal ακροατήριο…

Ω βέβαια, δεν το αμφισβητώ αυτό καθόλου, αλλά θα σε πληρώσουν για να το κάνεις αυτό; Αυτό σκεφτόμαστε. Αυτή είναι η ουσία. Αυτό είναι το θέμα. Ξέρεις, πολύς κόσμος νευριάζει. Σκέφτεται «πως και δεν είχατε παίξει π.χ. στην Αθήνα τόσο καιρό» και η απάντηση είναι φυσικά ότι κανένας δεν είχε αρκετά χρήματα ώστε να έρθουμε στην Αθήνα. Μέχρι να το κάνει κάποιος αυτό, τότε δεν παίζεις στην Αθήνα.

Με βάση τον τωρινό σας μουσικό χαρακτήρα, «μετανιώνετε» ίσως για την φήμη που έχετε και πιθανόν περιορίζει το ακροατήριό σας;

Λοιπόν, όταν πρωτοξεκινήσαμε, ήμουν αφελής ώστε να πιστεύω ότι η μουσική βιομηχανία λειτουργούσε με ανοιχτά μυαλά και όσο γινόμουν πιο ενημερωμένος και πιο έμπειρος στη βιομηχανία διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι που ήταν μέσα στη βιομηχανία, δεν ήταν μέσα στη μουσική άλλα ασχολιόντουσαν απλά με τις πωλήσεις και με τα νούμερα και με το πώς να βγάλουν χρήματα. Ο τρόπος με τον οποίο κατασκεύασαν τη μουσική βιομηχανία ήταν η δημιουργία υποκατηγοριών για τα πάντα και έβαλαν τα πάντα σε μικρά groups και έβαλαν ταμπέλες ώστε να πουλάνε τα πάντα ως προϊόντα. Και τα περιοδικά έχουν κάνει το ίδιο πράγμα. Φτιάχνουν ξεχωριστούς τομείς, και κάνουν τα πράγματα πολύ στενά ώστε να ανταποκριθούν σε ένα στενότερο ακροατήριο και να καθοδηγήσουν το συγκεκριμένο ακροατήριο. Και το metal ακροατήριο, γιατί να πρέπει να το αποκαλούμε έτσι, ποια είναι η διαφορά του. Ουσιαστικά είναι μέσα στη σκέψη μας. Υποκατηγοριοποιούμε τα πάντα. Κόβουμε τον ίδιο μας τον λαιμό…

Τώρα που λες «κόβουμε το λαιμό», σας απασχολούν καθόλου οι Ολυμπιακοί Αγώνες, όχι σε αθλητικό επίπεδο, αλλά σαν τεστ για την τρομοκρατία;

Γενικά οι εξτρεμιστές, σε όποιο επίπεδο και σε όποιο άκρο επιλέξουν, μπορούν να σου κάνουν κακό. Δε μιλάω μόνο για τη τρομοκρατία. Αλλά γι αυτό που ρωτάς, η τρομοκρατία είναι πράξη φόβου και δειλίας, οπότε ο καθένας μπορεί να ανησυχεί για το τι θα γίνει σε μια διοργάνωση που θα παρακολουθήσει, είτε από κοντά, είτε από τη τηλεόραση. Δε το έχω σκεφτεί πιο συγκεκριμένα.

Κλείνοντας, θα ήθελες να μας πεις δυο λόγια για την solo καριέρα σου από δω και μπρος;

Ο solo δίσκος μου, ετοιμάζεται τώρα μαζί με τον δίσκο των Queensryche. Δουλεύω και τους δύο ταυτόχρονα, χωρίς να ξέρω ποιος θα κυκλοφορήσει πρώτος. Και η Pamela οπωσδήποτε δουλεύει πάνω στον επόμενο Queensryche δίσκο..

Αλλά όχι στον solo σου δίσκο…

Όχι, όχι ακόμα (γέλια). Όχι ακόμα; Όχι, όχι καθόλου.