Συναυλίες παρελθοντολαγνικού χαρακτήρα, οπού συγκροτήματα ερμηνεύουν δίσκους του μακρινού τους παρελθόντος, αντανακλούν συνήθως το αδιάφορο παρόν τους και την απεγνωσμένη τους προσπάθεια να κρατήσουν το ενδιαφέρον του κόσμου στραμμένο επάνω τους (τις περισσότερες φορές πιάνει κιόλας). Με τους Moonspell και τη συγκεκριμένη συναυλία δεν είχαμε να κάνουμε με μια χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση, και αυτό για τον πολύ απλό λόγο ότι το συγκρότημα συνεχίζει να μεγαλώνει το όνομά του με κάθε νέα του κυκλοφορία (η σπανιότητα που χαρακτηρίζει τέτοιου είδους εμφανίσεις από τους Πορτογάλους ακολουθεί από απόσταση). Το αν οι νέοι δίσκοι αρέσουν σε όλους τους παλιότερους οπαδούς τους είναι μια εντελώς διαφορετική συζήτηση, αφού από τη στιγμή που ο ήχος τους έχει αλλάξει (δεν χρησιμοποιώ την λέξη εξέλιξη, αφού την έχουν καταχραστεί ανά καιρούς ένα κάρο συγκροτήματα, με αποτέλεσμα να εκφυλίσουν την σημασία της, κρινόμενα από την ποιότητα των κυκλοφοριών τους), είναι επόμενο να χάσουν κάποιους από τους ακόλουθούς τους.

Ως φυσική ροή του παραπάνω συλλογισμού, ο κόσμος που βρέθηκε στο χώρο της συναυλίας αποτελούνταν τόσο από οπαδούς του συνόλου της δισκογραφίας του συγκροτήματος, όσο και από αυτούς που αποτελούν θιασώτες των πρώτων κυκλοφοριών τους. Τοποθετούμενος, χονδρικά, στη δεύτερη κατηγορία, καταλαβαίνετε ότι ανάλογο θα είναι και το πρίσμα μέσα από το οποίο θα παρουσιάσω αυτό που βίωσα την συγκεκριμένη βραδιά.

Ας περάσουμε όμως και στην ουσία γιατί πολύ το κούρασα.  Μεταμεσονύχτια, με αφορμή όμως τον τελικό και όχι κάποιο ολόγιομο φεγγάρι,  η επονομαζόμενη και ως “Night Of The Wolf” εμφάνιση, κάτω από τον βραδινό Αθηναικό ουρανό που μας υποσχέθηκαν και ποτέ δεν είδαμε, αφού τη θέα του μας έκοβαν μερικά πανιά…  Το show χωρίστηκε σε δυο μέρη, με το πρώτο να ανήκει στο αγαπημένο μου ντεμπούτο. Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από τις εξαιρετικές εκτελέσεις που μας χάρισε σύσσωμη η μπάντα, με τα φώτα δικαίως να πέφτουν σε έναν χαρισματικό frontman όπως είναι ο Fernando Ribeiro. Σε μια τέτοια εμφάνιση μάλλον είναι άστοχο να ψάχνεις για highlights, αφού αυτά μετουσιώνονται στις προτιμήσεις του καθενός, θα αναφερθώ όμως στο "Ataegina" που η υπόστασή του ως bonus track δεν καθιστούσε σίγουρη την παρουσία του, και καθ’ ότι αποτελεί ένα εκ των αγαπημένων μου, η χαρά στο άκουσμά του ήταν διπλή. Όσο για την θερμότερη ανταπόκριση, αναμενόμενο ήταν να την λάβουν τα "Vampiria" και "Alma Mater".

Μετά το μικρό διάλειμμα, μπήκαμε σε πιο gothic ατμόσφαιρα με το "Irreligious" να περνάει στο προσκήνιο, και τη γκαρνταρόμπα του Fernando ανανεωμένη και εναρμονισμένη στο νέο ήχο. Οι αντιδράσεις φάνηκαν θερμότερες, κάτι που φαντάζομαι ότι οφείλεται στην μεγάλη παρουσία θηλαίων και την πασιφανή προτίμηση του συνόλου τους σε gothic ήχους. Σε πιο αισθητό ρόλο και η Mariangela DeMurtas, αφού πλέον τα τραγούδια απαιτούσαν την παρουσία της πολύ περισσότερο απ’ ότι στο πρώτο μέρος. Δυστυχώς έπρεπε να φτάσουμε στο τελευταίο κομμάτι για να την ακούσουμε κάπως καλύτερα, αφού καθ’ όλη τη διάρκεια ήταν πολύ πιο πίσω από τα άλλα όργανα. Πήραμε και το encore με τα "Everything Invaded" και "Scorpion Flower" και η συνέχεια της βραδιάς με μπυροποσία φάνταζε επιβεβλημένη.

Πολύ ωραία βραδιά, σε μια μοναδική ευκαιρία για τύπους σαν και του λόγου μου να απολαύσουν το συγκρότημα στο μέγιστο για αυτούς βαθμό, καθότι σε κάθε προηγούμενη εμφάνισή τους, περίμενα τα συγκεκριμένα κομμάτια για να γουστάρω.

Set-list

Wolfshade
Love Crimes
Of Dream And Drama
Lua D'inverno
Trebaruna
Ataegina
Vampiria
An Erotic Alchemy
Alma Mater
Perverse...Almost Religious
Opium
Awake!
For A Taste Of Eternity
Ruin And Misery
Raven Claws
Mephisto
Herr Spiegelmann
Full Moon Madness

Encore:
Everything Invaded
Scorpion Flower