Σε ένα (μικρό) συναυλιακό παράδοξο, οι -έχοντες ιστορία από το 1998- ENSHADOWED έμελλε να ανοίξουν τη βραδιά ενός από τα πιο αναμενόμενα live για το έτος 2011. Σε αντίθεση με τον περασμένο Οκτώβρη, όπου ως support στους MAYHEM αδικήθηκαν κατάφωρα από τον ήχο, αυτή τη φορά το νορβηγοθρεμμένο blackmetal τους ακούστηκε αρκετά πιο καθαρά και ζέστανε την ατμόσφαιρα παρέα με τα αναμμένα κεριά που είχαν στηθεί μπροστά από τη σκηνή. Παρόλα αυτά, έδειξαν ότι χρειάζονται περισσότερο δέσιμο πάνω στο σανίδι και λίγη, ίσως, παραπάνω θεατρικότητα (...η οποία δεν κερδίζεται με τις ιδιαίτερες ενδυματολογικές προτιμήσεις του τραγουδιστή τους).

Ακολούθησαν οι νεότεροι κατά μια δεκαετία σχεδόν, GOSPEL OF GRIEF, οι οποίοι μοιάζουν αποφασισμένοι να κατακτήσουν το δικό τους χώρο στο εγχώριο blackmetal και όχι μόνο. Στις αποσκευές τους είχαν το περσινό, αρκετά ενδιαφέρον “Our Symbol Is Death” album (με συμμετοχή του Καιάδα στο ομώνυμο κομμάτι μάλιστα) και συναυλιακά παρουσιάστηκαν αρκούντως ψυχωμένοι με κομμάτια όπως το “Scarlet Centuries” να κλέβουν την παράσταση φωλιάζοντας εκεί όπου κάποτε μεγαλουργούσαν οι ROTTING CHRIST και οι VARATHRON. Εάν φροντίσουν στο μέλλον να αποκτήσουν πιο προσωπικό ήχο και ο τραγουδιστής τους να αποβάλλει τις κάπως υπερβολικές πόζες έχουν τα φόντα για Α’ Εθνική.

Χρήστος Πολίτης

Η πικρή αλήθεια είναι πως η δεύτερη επίσκεψη των DODHEIMSGARD στη χώρα μας συνοδεύτηκε από μια σωρεία παρατηρήσεων που προβλήθηκε στα τοπικά forums, δίχως να είμαι σε θέση να αντιληφθώ εξ’ αρχής τη πηγή των όποιων ενστάσεων. Ορισμένοι παραπονέθηκαν για τη μικρή διάρκεια του setlist, άλλοι πάλι σχολίασαν την όποια έλλειψη αυθορμητισμού, ενώ αρκετοί ήταν εκείνοι που ένιωσαν πως «κάτι έλειπε» από την όλη εμφάνιση, χωρίς να καταφέρουν να διευκρινίσουν το πρόβλημα στην υπόθεσή τους. Φυσικά, δεν αντιλέγω πως προσωπικά θα ήθελα ένα κομμάτι παραπάνω για το λόγο του ότι το set έκλεισε λίγο απότομα, αλλά το setlist αυτή τη φορά ήταν μεγαλύτερο από το αντίστοιχο της πρώτης κατά ένα τραγούδι, ενώ οι εκτελέσεις των παλαιότερων επιλογών κατέληγαν συναρπαστικά πιο πιστές στο πρωτότυπο, βάσει του σχετικά πρόσφατου παρελθόντος. Ξεχνάμε μήπως τα παράπονα για τις κακές εκτελέσεις των “Ion Storm” και “Traces of Reality” επί 2007; Μήπως το γεγονός της αποχώρησης του όποιου απωθημένου ανέβασε τις προσδοκίες μας σε δυσανάλογα υψηλά επίπεδα;

Το μόνο βέβαιο για αυτή τη φορά είναι πως όντως κάτι έλειπε και δεν ήταν τίποτα άλλο πέρα από το περιβόητο στοιχείο του αιφνιδιασμού. Ας δούμε λίγο το θέμα από άλλη σκοπιά, λοιπόν: αν έπαιζαν ολόκληρη τη διασκευή στο “Remembrance of Things Past” ή επέλεγαν να επαναφέρουν το “Unholy Black Metal” των DARKTHRONE, υπάρχει περίπτωση οι όποιες εντυπώσεις να διαμορφώνονταν διαφορετικές; Βεβαίως, καθώς ο μύθος γύρω από το όνομα του “666 International” αποτελεί το καταλυτικό στοιχείο που δημιουργεί υπερβάλλουσες προσδοκίες - ιδιαίτερα δε, αν αναλογιστούμε το γεγονός ότι στοχεύουν περισσότερο στο παρόν πρόσωπο των DHG, παρά στο αντίστοιχο των DODHEIMSGARD. O Aldrahn αυτό το καιρό κάνει το κέφι του με τους THE DEATHTRIP, ο Apollyon περιοδεύει με τους IMMORTAL, ο Zweizz κυκλοφορεί τα «επτάρια» του με τους FLEURETY, ενώ ο Czral απασχολείται πλήρως με τους VIRUS. Kοινώς, ο πυρήνας του group παρέμεινε ανέπαφος, αλλά ο,τιδήποτε γύρω του έχει αλλάξει με τρόπο που δεν έχει κατανοήσει πλήρως ο εκάστοτε ακροατής και για αυτόν ακριβώς το λόγο μένει η όποια αίσθηση ανεκπλήρωτου.

Τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε από ένα σχήμα της παρούσας τάξης των DHG, λοιπόν; Με περισσή άνεση, το καλύτερο δυνατό. Η αλήθεια είναι πως το σχήμα χρειάζεται ακόμη δουλειά όσον αφορά το ζωντανό του τομέα, για το λόγο ότι οι Blargh και Clandestine έμοιαζαν λίγο «σφιγμένοι» στη σκηνική τους παρουσία με τρόπο που το μετέδιδαν στο κοινό. Από εκεί και πέρα όμως, τα κιθαριστικά μέρη του Vicotnik κατέληγαν να εντυπωσιάζουν μέχρι και τον πλέον δύσπιστο της υπόθεσης, ο νέος drummer με ψευδώνυμο Terghl φάνηκε να εκπροσωπεί άξια το γκρουπ δίχως να χάνει σε τεχνική κατάρτιση, ενώ οι ερμηνείες του Kvohst στέκονταν πολλά σκαλοπάτια ανώτερες της πρώτης μνημειώδους εμφάνισης, για τον πολύ απλό λόγο ότι ο Aldrahn δε μου έλειψε καθόλου αυτή τη φορά. Δύο λέξεις περιγράφουν το αποτέλεσμα και τυγχάνει, όλως περιέργως, να αποτελούν τον τίτλο του “Sonar Bliss”: ένα τραγούδι που δεν ήλπιζα να ακούσουμε ποτέ ζωντανά, μήτε πως η όλη εκτέλεση θα κατέληγε τόσο συντριπτικά άψογη, με τρόπο που στα μισά της ο γράφων είχε υποστεί τουλάχιστον πέντε εγκεφαλικά, χάριν παρομοίωσης κι ιδιαίτερα ισχυρών συναισθημάτων.

Προς τι τα προαναφερθέντα παράπονα, τότε; Γι αυτόν ακριβώς το λόγο ίσως είναι προτιμότερο ορισμένες φορές να περιμένουμε μερικές μέρες, προς ζύμωση των όποιων εντυπώσεων. Ειλικρινά, αν είχα τη πολυτέλεια να παρακολουθήσω ξανά μια από τις δύο εμφανίσεις του group, θαρρώ πως θα επέλεγα τη δεύτερη, λόγω των άψογων εκτελέσεων που ακούνε στους τίτλους “Ion Storm” και “Traces of Reality”, του απόλυτου highlight της εμφάνισης “21st Century Devil” - το οποίο αποδόθηκε ακόμα καλύτερα αυτή τη φορά κι είναι πλέον αυταπόδεικτο πως πρόκειται για live τραγούδι - αλλά και των συγκλονιστικών “Monumental Possession” και “Kronet Til Konge”, στα οποία δε κρύβουμε πως τρέφουμε μια μικρή αδυναμία. Απλά, το πρόβλημα είναι πως όσο άψογοι κι αν ανέβαιναν επί σκηνής οι DODHEIMSGARD, σε περίπτωση που η εμφάνιση έμοιαζε λιγότερο από τέλεια, ο κόσμος θα ένοιωθε ακόμα την αίσθηση της δίψας κι αυτό είναι κάτι που θα συνειδητοποιήσει ο καθένας από εμάς, μόλις οι αναμνήσεις λάβουν το δικό τους νοσταλγικό ρόλο.

Ως τελικό κερασάκι στη τούρτα, κάπου εδώ επιλέγουμε να κλείσουμε την αφήγησή μας, αναλογιζόμενοι το λεγόμενο, ηθικό πόρισμα της υπόθεσης. Όπως έχω εκφράσει πολλάκις στο παρελθόν, προσωπικά αισθάνομαι απογοητευμένος από το σημερινό πρόσωπο μιας σημαντικά μεγάλης μερίδας του black metal, για το λόγο ότι αρέσκεται - ως επί το πλείστον - σε επικοινωνιακά tricks, obscure ανακοινώσεις και die-hard εκδόσεις, με αποτέλεσμα η μια μπάντα να συναγωνίζεται την άλλη σε καταστάσεις «star system» περί του ποια θα κατορθώσει να χτίσει το ισχυρότερο hype. Ειλικρινά, η εικόνα μοιάζει μάλλον παράδοξη, όταν νεότερα ονόματα μοιάζουν σα να «πωλούν μεγαλείο» σε ένα πόλεμο εντυπώσεων, τη στιγμή που σχήματα τύπου DODHEIMSGARD αντιμετωπίζουν το κοινό τους με ένα profile ιδιαίτερα χαμηλό και συνειδητοποιημένο (...παρότι οι δεύτεροι φέρουν στις πλάτες τους ένα αντικειμενικά θεόρατο cult status).

Aπό το ύφος των ανακοινώσεων τους μέχρι τη ζωντανή τους παρουσία αλλά και τον επίλογο που φέρει τα μέλη να παραμένουν μπροστά από τη σκηνή του Gagarin205 λαλίστατα και φιλικά με κάθε τελευταίο παρευρισκόμενο, οι DHG του έτους 2011 μου έδωσαν την εικόνα πως πέραν από μουσικοί, παραμένουν άνθρωποι που δουλεύουν σκληρά για το έργο τους, σέβονται τον κόσμο που τους ακολουθεί και τον τιμούν αντίστοιχα όταν λαμβάνουν τον πρέποντα σεβασμό. Πραγματικά, έχω κουραστεί πλέον από το προσποιητό kvlt attitude που προβάλλεται πίσω από οθόνες κι όποτε παρατηρώ μια ανάλογη, θερμή αντιμετώπιση από καλλιτέχνες που κινούνται επί τόσα έτη στο χώρο, νοιώθω ικανοποιημένος, καθότι το μοναδικό πράγμα που φέρει σημασία στο τέλος της ημέρας δεν είναι τίποτε πέρα από την ίδια τη μουσική και τις στιγμές που τη συνοδεύουν. Αυτός δεν είναι ο απώτερος σκοπός της, άλλωστε;

Reality. Larger than many illusions.

DHG setlist:
Å Slakte Gud
The Snuff Dreams Are Made Of
The Paramount Empire
Fluency
Ion Storm
Monumental Possession
Kronet Til Konge
Supervillain Serum
Sonar Bliss
21st Century Devil
Vendetta Assassin
Apocalypticism
Remembrance of Things Past/ Oneiroscope/Traces of Reality

Γιάννης Καγκελάρης