Κακά τα ψέματα. Οι PAIN OF SALVATION του σήμερα δε θυμίζουν σε κανένα σημείο την μπάντα του “Perfect Element” ή του “Remedy Lane”. Όχι μόνο στο μουσικό τομέα, στον οποίο οι αλλαγές υπήρξαν δριμείς τα τελευταία χρόνια και η απαρίθμησή τους δεν αφορά το συγκεκριμένο κείμενο, αλλά και στη δομή του συγκροτήματος: Ναι μεν ο Daniel Gildenlow υπήρξε πάντα ο mastermind, όμως η μπάντα εξακολουθούσε στο studio να είναι ένα ενιαίο σύνολο, με το κάθε μέλος να συμβάλλει με ένα ουκ αμελητέο λιθαράκι. Τώρα πια, είτε PAIN OF SALVATION λες, είτε THE DANIEL GILDENLOW BAND είναι το ένα και το αυτό. Βέβαια, ο πιο προσβάσιμος –αλλά σίγουρα ποιοτικότατος- ήχος που έχουν πια, σε συνδυασμό με το νέο image/αντικείμενο του πόθου των rock κοριτσιών του Daniel, έχουν φέρει ως αποτέλεσμα το συγκρότημα να βρίσκεται πια στην κορυφή της δημοτικότητάς του –κάτι που όμως για πολλούς λόγους δε μεταφράστηκε σε ικανοποιητικό αριθμό εισιτηρίων για το Fuzz αυτήν την Παρασκευή…

Στα του live, λοιπόν, οι SCAR SYMMETRY, μολονότι Σουηδοί, υπήρξαν Άγγλοι σχετικά με την προσέλευσή τους στη σκηνή. Δίχως καθυστερήσεις και δίχως πολλά φρου-φρου κι αρώματα έπαιξαν τα κομμάτια τους με αρκετή ενέργεια στο σανίδι, παρόλο που το –soft στην πλειοψηφία του- κοινό από κάτω και ο ήχος δεν υπήρξαν αρωγοί στην προσπάθειά τους αυτή. Η μουσική των SCAR SYMMETRY αποτελείται από δυο-τρία ξεκάθαρα στοιχεία: συνεχής εναλλαγή brutal-καθαρών/πιασάρικων φωνητικών, τεχνικές κιθάρες και αρκετές επιταχύνσεις στους ρυθμούς. Αυτή η ιστορία επαναλαμβανόταν πάνω-κάτω σε όλα τα κομμάτια τους με αποτέλεσμα οι μη μυημένοι στη μουσική τους να κουραστούν. Καλύτερες στιγμές της εμφάνισής τους ήταν τα εξαιρετικά “Retaliator” και “The Illusionist” με τα οποία έκλεισαν το set τους.

”Remedy Lane” λοιπόν και η ώρα έχει φτάσει… “Of Two Beginnings” και “Ending Theme” ακολουθούν. Ο ήχος κάτι παραπάνω από ικανοποιητικός, η μπάντα απίστευτα δεμένη στο σανίδι και η φωνή του Daniel στα γνωστά θεόρατα επίπεδα να αγγίζει ευαίσθητες χορδές και να προσφέρει ρίγη συγκίνησης σε όλους. Το1997 το συγκρότημα που μεσουρανούσε ήταν οι SPICE GIRLS. Την ίδια χρονιά, ένα άλλο –άγνωστο- συγκρότημα κυκλοφορούσε τον πρώτο του δίσκο. Ήταν το “Entropia”… Μπορεί ακόμα να είμαστε σχετικά άγνωστοι, αλλά… που βρίσκονται οι SPICE GIRLS τώρα;;; Έτσι προλόγισε ο Daniel Gildenlow την κομματάρα ονόματι “People Passing By” για να ακολουθήσει έπειτα το πολύ καλό “Linoleum”, η πρώτη εμφάνιση κομματιού από τον τελευταίο τους δίσκο, το οποίο έτυχε εξίσου ή ίσως και περισσότερο παθιασμένης ανταπόκρισης από το κοινό. (η νέα γενιά PoS οπαδών, βλέπετε)

Τι να πει κανείς για το “Ashes” που ακολούθησε; Μπορεί να είναι υπό μία (εξαιρετικά) ελεύθερη έννοια «χιτάκι» τους, όμως ο τρόπος που σε ταξιδεύει σε μια αλαργινή, αναπόφευκτη εφηβεία, όπου τα πάντα μοιάζουν πιο μεγάλα και πιο τρομακτικά απ’ ό,τι είναι στην πραγματικότητα, σου χαρακώνει την καρδιά. Και να ‘ταν μόνο αυτό… Still breaching the core και έχουμε τον μοναδικό εκπρόσωπο του αριστουργήματος της μπάντας, του “Be”, το οποίο ήταν το “Diffidentia”. Τα στόματα έμεναν ανοιχτά καθώς η μουσική του συγκροτήματος σε συνδυασμό με τα προηχογραφημένα όργανα της Orchestra Of Eternity προκαλούσαν larger than life συναισθήματα. Η συνέχεια επεφύλασσε “Winning A War”, “No Way” και το eurovision-ικό “Road Salt” με ένα ανεπαίσθητο βζζζν (!) ανά διαστήματα σε κάποια βύσματα να σπάει τα νεύρα του Gildenlow .

Προς μεγάλη μου χαρά, δεν παρέλειψαν το διαμάντι από το άνισο “Scarsick”, το “Kingdom Of Loss”, για να κλείσουν μετά το set τους με “Falling” και “Perfect Element”. Το encore βρήκε προ εκπλήξεως το κοινό –ή τουλάχιστον όσους δεν τους είχαν ξαναδεί πρόσφατα και δεν είχαν διαβάσει setlists. Ο Gildenlow πήγε πίσω από τα drums για να τραγουδήσει ο Johan Hallgren (γνωστός και ως “ο τούμπανος κιθαρίστας των PAIN OF SALVATION”) το “Come Together” των BEATLES και το “Superstition” του Stevie Wonder. Έπειτα στα μικρόφωνα πέρασε ο drummer των PoS, τη φωνάρα του οποίου τη γνωρίζαμε από πέρσι όταν είχε τραγουδήσει το “Nights In White Satin”. Αυτήν τη φορά τραγούδησε το “Don’t Talk To Strangers” του Dio με μεγάλη επιτυχία.

Για τη δεύτερη διασκευή στο μεγάλο κοντό του metal επέστρεψε στα μικρόφωνα ο Gildenlow και τραγούδησε το “Holy Diver” σε μια εκτέλεση που πέρασε διαδοχικά από lounge σε fusion, reggae, swing και metal κάνοντας –σύμφωνα με τον ίδιο- τον Dio να στριφογυρνάει στον τάφο του. Τέλος, είχαμε μια καταιγιστική εκτέλεση του “Nightmist” αφήνοντας μας όλους άναυδους (μέχρι και reggae πέρασμα έβαλε στη μέση ο αθεόφοβος!) να περιμένουμε μήπως και έβγαιναν για δεύτερο encore... Δυστυχώς κάτι τέτοιο δε συνέβη και γυρίσαμε σπίτια απόλυτα ικανοποιημένοι από την εξαιρετική εμφάνιση μιας τεράστιας μπάντας. Ελπίζουμε την επόμενη φορά να ακούσουμε και ένα “A Trace Of Blood” επιτέλους…



Photo Report: