Θυμάμαι κάποια χρόνια πριν, όταν άκουσα για πρώτη φορά το ομώνυμο ντεμπούτο των W.A.S.P. είχα συγκλονιστεί από την ενέργεια που έβγαζε αυτό το συγκρότημα και από την εμβληματική και χαρισματική προσωπικότητα του Blackie Lawless. Και ενώ δεν κατάφερα εν έτι 2004 να τους δω στην τότε εμφάνισή τους στο Rockwave Festival, είχα πείσει τον εαυτό μου πως την επόμενη φορά (2006) θα μου έμενε αξέχαστο. Ήταν στις 13/10/2006 που κατά τις 23.30 το βράδυ έβγαινα από το Gagarin 205 και προσπαθούσα να ξεχάσω το ‘’έκτρωμα’’ που είχα μόλις παρακολουθήσει, βάζοντας το μυαλό μου να περιπλανηθεί στα studio ακούσματα από τους Αμερικανούς. Δεν είχα σκοπό να ξαναπάω σε συναυλία τους, αλλά την επόμενη χρονιά το αγαπημένο μου W.A.S.P. album, το ‘’The Crimson Idol’’, συνόδευε πλήρες τις εμφανίσεις του Blackie και της παρέας του. Ένιωσα την προσωπική υποχρέωση να παρευρεθώ και να ακούσω αυτό το διαμάντι στην ολότητά του ζωντανά. Και το αποτέλεσμα ήταν να ανταμειφθώ με μία αλησμόνητη συναυλία που μέχρι σήμερα σώζει την ζωντανή εικόνα της μπάντας στο μυαλό μου.

Τρία χρόνια αργότερα και μετά από τέσσερις συνολικά επαφές με τους W.A.S.P., πήγαινα με πολλές επιφυλάξεις για το 5 το καλό. Η μαύρη αλήθεια είναι πως ήξερα ότι κατά πάσα πιθανότητα θα απογοητευτώ, άλλα ήλπιζα ακόμα. Αυτή τη φορά θα ήταν στο Fuzz Club και οι προσδοκίες για τουλάχιστον καλό ήχο, αύξαναν τις ελπίδες μου. Δεν είδα και πολύ κόσμο να περιμένει την ώρα που φτάσαμε στο χώρο, λίγο πριν την εμφάνιση του support group, και οι σκέψεις ότι οι sold out εποχές έφυγαν ανεπιστρεπτί, δεν άργησαν να έρθουν. Κατά τις 20.30 λοιπόν και σύμφωνα με το πρόγραμμα, οι δικοί μας CYANIDE 4 ξεκινούν για να μας ζεστάνουν. Είχα και στο παρελθόν την ευκαιρία να παρακολουθήσω τα τέσσερα αυτά παιδιά και ομολογώ πως δεν έχω ενθουσιαστεί ποτέ. Παίζουν βέβαια το αγαπημένο sleaze/glam hard rock τους δυνατά και παθιασμένα, όμως δεν νομίζω ότι έχουν κάτι για να ξεχωρίσουν από το σύνολο. Ο ήχος μπορώ να πω ότι τους βοήθησε αρκετά, αλλά τα φώτα ήταν επιεικώς άθλια. Ένα μόνιμο κιτρινωπό φώς πάνω από τη σκηνή, που δεν άλλαζε ποτέ, σε έκανε να πιστεύεις πως σε λίγο θα παρακολουθήσεις αγώνα της ΑΕΚ. Έπαιξαν περίπου 35 λεπτά, χειροκροτήθηκαν και άφησαν τη σκηνή.

Χωρίς ιδιαίτερη αργοπορία, τα φώτα του Fuzz αρχίζουν να σβήνουν και υπό τους ήχους πολλών classic hits τους, οι sexual perverts με μπροστάρη τον Blackie, κάνουν την εμφάνισή τους. Η κλασική πλέον είσοδος με τα ‘’On Your Knees’’ και ‘’The Real Me’’ έρχεται να δώσει τον πρώτο παλμό στο κοινό και να το εκτοξεύσει με το πάντα αγαπημένο ‘’L.O.V.E. Machine’’ στη συνέχεια. Η καχυποψία έχει αρχίσει να με κατακλύζει, καθώς το setlist τους φαίνεται πως θα είναι ίδιο με σχεδόν όλες τις προηγούμενες φορές και φυσικά μικρό. Υπερβολικά μικρό και λίγο. Όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια δεν έπεσα και πολύ έξω. Στερνή μου γνώση να σε είχα πάντα.

Μετά το ομολογουμένως δυνατό ξεκίνημα, σειρά είχαν τρία (ίσως τα καλύτερα) κομμάτια από το πιο πρόσφατο album τους, με τίτλο ‘’Babylon’’, και ανάμεσά τους το ‘’Wild Child’’ που έφερε πολλά χαμόγελα στον κόσμο, κυρίως σε αυτούς που δεν είχαν ξαναδεί το συγκρότημα. Η ανατριχίλα του ‘’The Idol’’ συνοδευόμενο από ένα πολύ κουραστικό και τραβηγμένο guitar solo από τον Doug Blair και το -έχω βαρεθεί να παίζω με τον κόσμο- ‘’I Wanna Be Somebody’’, ολοκληρώνουν το κανονικό set. Ναι καλά μετρήσατε, μόλις 9 κομμάτια. Και κάπου εκεί άρχισα να μετανιώνω που βρισκόμουν εκεί. Προσπαθώντας να αντλήσω από την αισιοδοξία μου, ήλπιζα πως με την έναρξη του encore θα άκουγα τα πριόνια να ουρλιάζουν και την εισαγωγή του σαρωτικού ‘’Chainsaw Charlie’’. Μάταια όμως. Απεναντίας είδαμε και ακούσαμε την ιστορία για τις δηλώσεις του Abraham Lincoln και το, αν μη τι άλλο έπος, ‘’Heaven’s Hung In Black’’. Για το τέλος φυσικά o Blackie γίνεται τυφλός στο Texas και ήδη αισθανόμαστε τυχεροί που δεν το έκοψαν κι αυτό. Τι, θέλετε κι άλλο; 70 λεπτά καθαρό live δεν είναι καλά; Τι αχάριστοι!!

Δεν έχω να προσάψω κάτι στην απόδοση των μελών τις μπάντας, αφού όλοι απέδωσαν τα μέγιστα, για όσο απέδωσαν. Αναρωτιέμαι όμως πόσες φορές ακόμα θα κάνω το λάθος να τους βλέπω ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο. Ακόμα και άνθρωποι στην πρώτη επαφή τους με τους W.A.S.P. έμειναν ελαφρώς δυσαρεστημένοι, άλλοι δήλωναν πως δεν θέλουν να τους ξαναδούν και το μόνο που τους έσωζε τα προσχήματα ήταν η εκπλήρωση του ονείρου να δουν μία από τις αγαπημένες τους μπάντες live. Όντας μόνιμοι σχεδόν πελάτες, σίγουρα θα ξαναπεράσουν από τα μέρη μας το συντομότερο. Αυτό όμως που δεν είναι σίγουρο, είναι το για πόσο ακόμα ο κόσμος θα δίνει 30 και 40 Ευρώ για μία ετήσια live αρπαχτή. Σίγουρα είναι πολύ αγαπητοί στο ελληνικό κοινό, όμως ακόμα και η ανοχή έχει και τα όριά της. Σταματήστε να μας θεωρείται βλάκες κύριε Lawless. Αν δεν μπορείτε να ανταποκριθείτε σε ένα ικανοποιητικό set, τότε κάντε αραιότερα συναυλίες ή σταματήστε εντελώς. Μην απομυθοποιείτε ένα όνομα που έχει χαραχτεί στην καρδιά μας από δισκάρες που έβγαζε και συνεχίζει να βγάζει.

W.A.S.P. Setlist:
‘’On Your Knees’’
‘’The Real Me’’
‘’L.O.V.E. Machine’’
‘’Crazy’’
‘’Live To Die Another Day’’
‘’Wild Child’’
‘’Babylon's Burning’’
‘’The Idol’’
‘’I Wanna Be Somebody’’
‘’Heaven's Hung In Black’’
‘’Blind In Texas’’