Αφού η επικίνδυνη αποστολή να διασχίσω την Αχαρνών χωρίς να με κλέψουν/ βιάσουν/ λιθοβολήσουν εξετελέσθη με επιτυχία, η εικόνα που αντίκρυσα όταν μπήκα στο ιστορικό “Κύτταρο” ήταν αποκαρδιωτική. Ο κόσμος ήταν ελάχιστος και στη συνέχεια συγκεντρώθηκαν το πολύ 350 άτομα. Απρόσμενα μικρή προσέλευση όταν έχουμε να κάνουμε μια μπάντα που ακμάζει στον ακραίο ήχο και μια δεύτερη, η οποία “συγγενεύει” με κάποια που έχει ήδη γράψει ιστορία.

Τη μαγική αυτή βραδιά εγκαινίασαν οι ALCEST (αγνοούσα πλήρως την ύπαρξή τους!), οι οποίοι κατάγονται από μία γραφική πόλη της Γαλλικής επαρχίας και το μουσικό είδος που παίζουν ( Shoegaze- το οποίο, επίσης, αγνοούσα πλήρως!) είναι σαν το soundtrack της πόλης τους! Δυστυχώς, η τύχη δεν τους ευνόησε, αφού η παρουσία τους ήταν υποτονική- λόγω μουσικής κυρίως- και το ύφος τους αταίριαστο με τους δύο headliners, με συνέπεια ένας συνεχές μουρμουρητό προερχόμενο από το αδιάφορο κοινό να καλύπτει την μπάντα και να μειώνει την καλλιτεχνική αξία της εμφάνισης τους. Ακούγοντας τους στο σπίτι μου φάνηκαν πολύ καλύτεροι. Δεν πειράζει όμως. Η εμφάνιση των Anaal Nathrakh στη συνέχεια μας ξύπνησε απ’ τον λήθαργο κλωτσώντας!

Μαρία Μερίκα

Φτάνοντας στο Κύτταρο κατά τις 9 και 10, πληροφορήθηκα ότι οι Άγγλοι ANAAL NATHRAKH είχαν μόλις ξεκινήσει το set τους. Γρήγορα προμηθεύτηκα το πάσο μου και προχώρησα στα ενδότερα. Ο κόσμος πολύ λιγότερος από ό,τι περίμενα, παρακολουθούσε την μπάντα σε ένα άνετο περιβάλλον να παίζει το πρώτο κομμάτι από το δίσκο τους “Eschaton”, “Bellum Omnium Contra Omnes”. Ρωτώντας, έμαθα ότι ξεκίνησαν τη συναυλία με το “In The Constellation OF The Black Widow”, από το ομώνυμο, τελευταίο δημιούργημά τους. «Κρίμα, το χάσαμε», σκέφτηκα. Η επόμενη σκέψη, ή ίσως καλύτερα, διαπίστωση είχε να κάνει με το πόσο θολές ακούγονταν οι κιθάρες. Πραγματικά, αν δεν ήξερα τα κομμάτια, ίσως να μην καταλάβαινα τι έπαιζαν. Ο ήχος δεν ήταν καλός, αν και όσο περνούσε η ώρα έστρωνε. Ποτέ όμως δεν έφτασε ικανοποιητικά επίπεδα.

Από την άλλη, η μπάντα έπαιζε αψεγάδιαστα με τον ηγέτη Irrumator - Mick Kenney (κιθάρες) να συνεργάζεται στην εντέλεια με τους υπόλοιπους session μουσικούς που πλαισιώνουν τους δύο Anaal. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στον drummer της μπάντας με τα ακατάσχετα blast-beats. Όσο για τον έτερο, Dave Hunt, τη φωνή του συγκροτήματος, δεν υπάρχουν και πολλά να πεις: Οδηγός της μηχανής, απίστευτη φωνή. Από ΠΟΛΥ brutal, σε παροξυσμικά ουρλιαχτά και από εκεί σε αξιοπρεπή καθαρά, εντυπωσίασε το κοινό με την ερμηνεία του. Οι ομιλίες ανάμεσα στα κομμάτια διέκοπταν λίγο την επιθετική διάθεση του συγκροτήματος και ίσως να κούρασαν μερικούς, όμως όσα ειπώθηκαν, είχαν ουσία και δεν καταντούσαν να είναι γραφικότητες του τύπου «είστε το καλύτερο κοινό - τα ίδια λέω όπου πάω». Συμπαθέστατος, λαλίστατος, σωστός frontman, ηγήθηκε της Black - Grind ηχητικής διακόρευσης. Ένστασή μου το setlist που επέλεξαν να παίξουν μιας και θεωρώ ότι έπρεπε να παιχτούν ακόμα περισσότερα παλιά κομμάτια, ιδιαίτερα από τον καλύτερο για μένα δίσκο τους, “Domine Non Es Dignus”. Είχα καημό να ακούσω το “This Cannot Be The End”. Τελικά, μια ώρα μετά τις 9 η μπάντα ξεπέζεψε και παρέδωσε το χαλινάρι στους TRIPTYKON.

Λάμπρος Σμυρνώφ

Η επιβλητική μορφή του Tomas Gabriel Fisher πάτησε το πόδι της στο σανίδι μετά την εισαγωγή του “Crucifixus”. Tο “Procreation of the Wicked”, παιγμένο ακόμα πιο αργά και doom-αριστά, τσάκισε κόκαλα. Η ένθερμη υποδοχή του “Goetia” που ακολούθησε απέδειξε, αφενός, ότι το πραγματικό ταλέντο δε φθίνει παρέα με τα νιάτα και, αφετέρου, ότι οι παρευρισκόμενοι ήσαν κυρίως νέοι οπαδοί που δεν έχουν επιδερμική επαφή με τη δισκογραφική ιστορία των CELTIC FROST. Αυτό ακριβώς επιβεβαιώθηκε από τις άνευρες αντιδράσεις στο “Circle Of the Tyrants”, το πιο αναγνωρίσιμο κομμάτι τους.

Ο Tom Gabriel “Warrior” είναι, προφανώς, ο πυρήνας της μπάντας και οι υπόλοιποι τον πλαισιώνουν ικανοποιητικά. Παρολαυτά, στο έπος “Synagoga Satanae” φάνηκε το κενό που έχει αφήσει η απουσία του Martin Eric Ain, του ετέρου πόλου των Celtic Frost, που μαζί κρατούσαν τον άξονα της μπάντας στα… χαμηλά επίπεδα της Κολάσεως, όπου κανείς άλλος δεν έχει αντέξει να φτάσει ποτέ. Αν και ο Warrior κατέχει την ικανότητα να μεταδίδει τη ζοφερή ατμόσφαιρα της μουσικής του, χωρίς την ενέργεια του Ain, η παρουσία του συγκροτήματος είναι στατική και “βαριά”. Επίσης, χωρίς τις ψαλμωδίες του στα γερμανικά, το “Synagoga Satanae” έχασε λίγη απ’ τη μαγεία του.

Η μεγάλη μαγκιά του live ήταν η διαδοχή του “Synagoga Satanae” από το αντίστοιχο έπος των TRIPTYKON, “The Prolonging”. Να ερμηνευθούν σε live τα δύο μεγαλύτερα τραγούδια και μάλιστα στο τέλος αποτελεί ρίσκο, αλλά και ένδειξη της αυτοπεποίθησης του Warrior για τις συνθέσεις του. Όσο κι αν “μουρλάθηκα” με τις εκτελέσεις των κλασικών κομματιών των CELTIC FROST, στο τελευταίο μισάωρο για μένα δημιουργήθηκε η απόλυτη μέθεξη ανάμεσα στον οπαδό και την… άβυσσο της ψυχής του Warrior. Κρίμα που παρέλειψαν να παραβρεθούν όσοι είχαν δει τους Frost τα προηγούμενα χρόνια. Μετά το τέλος της συναυλίας, η πόρτα ήταν ανοιχτή για όποιον ήθελε να βρει τον Warrior για υπογραφές/ φωτογραφίες. Τιμή μας!

Ιδού το θεϊκό setlist:
Crucifixus (intro)
Procreation
Goetia
Circle of the Tyrants
Babylon Fell
Abyss within my Soul
Dethroned Emperor
Descendant
Necromantical Screams
The Usurper
Synagoga Satanae
The Prolonging
Winter(outro)

Μαρία Μερίκα