Κάποιες στιγμές συνειδητοποιείς στη ζωή σου ότι ασχολείσαι με τα λάθος πράγματα. Ότι δεν εκμεταλλεύτηκες επαρκώς τα ταλέντα που σου χάρισε η φύση και είτε από οκνηρία, είτε από δύσκολες καταστάσεις, παραμένεις διαρκώς σε μια «μεταβατική» περίοδο. Οι μουσικοί που συνέδεσαν το όνομα τους με το group των SHADOW GALLERY, έγιναν έρμαια του αστείρευτου ταλέντου τους, διατήρησαν μέχρι και σήμερα την καλή αγωγιμότητα της «ευτυχίας» που προσδίδει η μουσική έμπνευση και μετά από σχεδόν 20 χρόνια, αποφάσισαν να γνωρίσουν, επιτέλους, το λιγοστό (ομολογουμένως) πιστό κοινό τους.

Οι THE SILENT RAGE προσπάθησαν να ζεστάνουν, πρώτοι, το κοινό που αδημονούσε για τους headliners. Κλασικομεταλλάδικος ήχος, επιτυχημένες διασκευές, στριμοξίδι στην σκηνή και μάλλον δεν τους έκανε καλό αυτή η εμφάνιση. Θα προτιμούσα να τους δω σε μια πιο “ζεστή” κατάσταση, αφού ως γνωστόν το progressive metal κοινό στην Ελλάδα κρίνεται ως “ψυχρο”.

Οι MAPLERUN ανέβηκαν δεύτεροι πάνω στην σκηνή και απέδειξαν, εύκολα, ότι μπορούν να σταθούν αντάξιοι του ονόματος μιας τίμιας μεν, support δε, μπάντας. Τραγούδια με αναφορές σε SYSTEM OF A DOWN, TOOL και τα breaks πάνε και έρχονται. Πώρωση, ιδρώτας και κλωτσομπουνίδι...θα βλέπαμε εάν είμασταν στο An και μετά θα έπαιζαν οι SICK OF IT ALL. Άρα οι μετριοπαθείς αντιδράσεις του κοινού κρίνονται ιδιαίτερα θετικές. Είμαι σίγουρος ότι θα ακούσουμε πολλά για αυτούς στο μέλλον. Μαζί με POEM και NEED είναι από τις πιο καλοστημένες νέες μπάντες σε αυτό τον χώρο.

Κάπου εδώ, τελειώνουμε με τα προκαταρκτικά και ήρθε η ώρα για το μεγάλο prog όργιο. Οι SHADOW GALLERY κατάφεραν να ερωτοτροπήσουν με κάθε ένα εγκεφαλικό κύτταρο μου και με άφησαν να παρακαλώ για την άμεση διάλυση των QUEENSRYCHE και DREAM THEATER. Παρακολουθήσαμε μια μπάντα που για όση ώρα βρέθηκε πάνω στο σανίδι, έδειχνε διψασμένη και πεινασμένη. Είδαμε μάτια να γυαλίζουν και “παιδικά” χαμόγελα. Γίναμε μάρτυρες ενός μουσικού “πανηγυριού” που όμοιου του, δύσκολο το βρίσκω, να ζήσουμε πάλι.

Gary Wehrkamp, Brendt Allman και Carl-Cadden James, οι Τρεις Σωματοφύλακες του αυθεντικού progressive metal που όλοι αγαπήσαμε τότε στα 90's, έκαναν το παράτολμο εγχείρημα να βγουν από την ασφάλεια του studio και να “εκτεθούν”. Το αποτέλεσμα ήταν, περίπου 500 σαγόνια να ξεκολλήσουν. Το περίσσιο ταλέντο, η άδολη ενασχόληση με την μουσική και το άσβεστο πάθος για δημιουργία είναι το τρίπτυχο της “ακατάτακτης” επιτυχίας αυτών των μουσικών. Δεν μπήκαν σε charts, ούτε σε billboards. Ήρθαν όμως σε μια μικρή χώρα, μετά από 20 χρόνια ύπαρξης, μπροστά σε λίγους νοματαίους και τροφοδότησαν ένα πρωτόγνωρο κλίμα “οικογένειας” (δεν είναι τυχαίο, που ο νέος τραγουδιστής τους, Brian Ashland, κατέβηκε στο κοινό κατά τη διάρκεια του encore).

Πιστεύω ότι δεν χρειάζεται πλήρης ανάρτηση του setlist της βραδιάς. Αυτές τις πληροφορίες μπορείτε να τις βρείτε και αλλού, άλλωστε. Αυτό που θέλω να μείνει από το κείμενο μου είναι ότι σε μια εποχή που οι περισσότερες συναυλίες είναι κονσέρβες με γλυκόξινη γεύση και ωραίο περιτύλιγμα, οι SHADOW GALLERY, ένα “ώριμο” group με μηδαμινή συναυλιακή εμπειρία, κατέδειξαν περίτρανα τι πάει να εκλείψει από την metal πραγματικότητα. Το πάθος...

Υ.Γ. 1: Τις (πανέμορφες) φωτογραφίες μας χάρισε η φωτογράφος Μαρία Ευσταθίου, την οποία ευχαριστούμε για την βοήθεια της.
Υ.Γ. 2:Το Κύτταρο Club είναι ένα μικρό “διαμάντι” της αθηναϊκής rock νύχτας και ελπίζω να φιλοξενήσει και άλλα “δικά” μας παιδιά.