Με ανάμεικτα συναισθήματα έγινε η προσέλευση στο συναυλιακό χώρο, δεδομένου ότι και οι δύο λατρεμένες από το ελληνικό κοινό μπάντες περιοδεύουν για τα χειρότερα albums της καριέρας τους.

Με συνοπτικές διαδικασίες, οι ANATHEMA ανέβηκαν στη σκηνή, ξεκινώντας με κομμάτια απ’ το “We’re Here Because We’re Here” (“Thin Air”, “Summernight Horizon”, “Dreaming Light”, “Everything”). Το δυνατό σημείο των …αδύναμων καινούριων κομματιών ήταν η καθηλωτική ερμηνεία του Vincent Cavanagh. Κατά τα λοιπά, παρατήρησα περισσότερα χασμουρητά παρά δάκρυα συγκίνησης, όπως προσδοκούσα.

Η ανταπόκριση του κοινού στο “Deep”, που ακολούθησε, έδειξε τι αγαπάει ο κόσμος και για ποιο λόγο ήρθε στο live. Δυστυχώς, οι περικοπές στο setlist λόγω περιορισμένου χρόνου έπληξαν τα παλιότερα αγαπητά κομμάτια, από τα οποία ακούσαμε μόνο τα “A Natural Disaster”, “Closer”, “Fragile Dreams”, “Lost Control” και “Empty”. Τυχεροί οι Θεσσαλονικείς που τους είδαν με ολοκληρωμένο set. Μια ακόμη τροχοπέδη για την απόλαυση της εμφάνισης των ANATHEMA αποτέλεσε ο προβληματικός ήχος στις κιθάρες.

Για όσους είχαν ξαναδεί τους ANATHEMA, αυτή θα είναι και η χειρότερη τους. Για όσους δεν τους είχαν δει και αυτή ήταν η πρώτη τους φορά, θα είναι σαν να τους υποσχέθηκαν συμπόσιο και να τους πήγαν σε σουβλατζίδικο που σερβίρουν γάτες. Ποιο είναι το συμπέρασμα; Οι ANATHEMA πρέπει ή να γράψουν καλό νέο υλικό ή να κάνουν μια “The Silent Enigma” περιοδεία για να βρούμε την υγεία μας και εμείς και οι εναλλακτικοί κλαψιάρηδες. Μα πόσες χυλόπιτες να έχουν φάει πια?!

Οι PORCUPINE TREE, από την άλλη, επιβεβαίωσαν τον κανόνα ότι μια μεγάλη μπάντα μπορεί να δώσει μια ικανοποιητική συναυλία, ακόμη κι αν έχει στο ενεργητικό της ένα μέτριο νέο album (βλ. KATATONIA). Μετά από ένα σχολαστικό soundcheck και ένα σκούπισμα της σκηνής από μια «χαρούμενη νοικοκυρά» (αφού ο Steve Wilson στις συναυλίες είναι ξυπόλυτος), ακουστήκαν οι πρώτες νότες του “The Incident”.

Αν και είχε την τιμητική του στο setlist, δύο παράγοντες “σουλούπωσαν” την εμφάνισή τους. Αφενός, η δεξιοτεχνία του συγκροτήματος, ειδικά του «ομφαλού» του, Steve Wilson, που σε συνδυασμό μ’ έναν “εξωγήινα” καθαρό ήχο, έκανε τα νέα κομμάτια να ηχούν εμφανώς ανώτερα στο live, αφετέρου, το videowall που μ’ ένα αριστουργηματικό κολλάζ από εικόνες και μικρά video οπτικοποίησε την ουσία της μουσικής.

Η πικρή αλήθεια όμως είναι ότι σε κάποιες στιγμές που το νέο album έκανε κοιλιά, έμοιαζε ότι η μουσική συνοδεύει το video και όχι το αντίστροφο. Η ανατριχιαστική ερμηνεία, παρόλαυτα, του “Russia on Ice”, που το ένωσαν με το “Anesthetize”, η έκπληξη του “Stars Die” και του “Normal” , το “Open Car” που μας ξεσήκωσε και η γλυκύτητα του “Lazarus” τους καθιέρωσαν ως τους άρχοντες της βραδιάς.“Blackest Eyes” και “Trains” ήσαν προφανώς ο επίλογος της βραδιάς. Πολύ όμορφος μπορώ να πω, σβήνοντας από τη μνήμη μου τον λειψό «πρόλογο» των ANATHEMA.

Για το τέλος, θα ήθελα ν’ αφιερώσω ένα τεράστιο κωλοδάχτυλο στο μπροστινό μου, ο οποίος προφανώς κοιμάται με το air condition στους -40 βαθμούς και μας φλόμωσε στο κλανίδι. (!)
Ένα δεύτερο κωλοδάχτυλο (δεξί ή αριστερό, βρείτε τα μόνοι σας) αφιερώνεται στον μπάρμπα παραδίπλα που είχε πιει το Βόσπορο και την είδε υψίφωνος.
Μια τεράστια νέον πινακίδα που γράφει «ΕΛΕΟΣ» χαρίζεται σε όσους άνοιξαν pit στο “Blackest Eyes” (με τον μπάρμπα πρώτο στο pit!).

Setlist: “Occam's Razor / The Blind House/ Great Expectations / Kneel And Disconnect / Drawing The Line”, “Open Car”, ”Lazarus”, “Russia On Ice / Anesthetize”, ”Time Flies / Degree Zero Of Liberty / Octane Twisted / The Seance / Circle Of Manias”, ”Normal”, ”Way Out Of Here”, ”Sleep Together”
encore:
”Stars Die”, “Blackest Eyes”, “Trains”.