Πριν δύο χρόνια οι τεράστιοι CONVERGE είχαν εμφανιστεί στην Αθήνα. Ήταν Ιούλιος και ο μήνας είχε τρεις. Το θυμάμαι χαρακτηριστικά γιατί την εν λόγω μέρα ψηνόμουν στον πυρετό σε σημείο βρασμού και δεν μπορούσα να κουνηθώ. Το τραύμα που μου είχε αφήσει η εν λόγω ημερομηνία όπως καταλαβαίνει κανείς ήταν τεράστιο αλλά, ευτυχώς, η ξενιτιά (άσμα Καζαντζίδη παίζει από πίσω . . .) γιατρεύει αυτό και όλα τα άλλα συναυλιακά απωθημένα με μόνη θυσία τα χαμένα σουβλάκια/παστίτσια. CONVERGE, KYLESA, GAZA και KVELERTAK πακέτο αγαπητοί!

Τους Νορβηγούς KVELERTAK ίσως να μην τους γνωρίζετε, αφού είναι ολοκαίνουργια μπάντα, αλλά σας συνιστώ να τους ψάξετε άμεσα. Είχα αγοράσει πριν λίγες μέρες το ομώνυμο debut album τους οπότε ήμουν και υποψιασμένος και στην ώρα μου στο χώρο της συναυλίας για την εμφάνισή τους. Πράγμα που δεν έκαναν πολλοί Άγγλοι με αποτέλεσμα να ανοίξουν για λίγο κόσμο, γεγονός που δεν μείωσε όμως καθόλου την όρεξή τους. Συνδυάζοντας τους SATYRICON της νεώτερης περιόδου (χωρίς το μαλλί κομμωτηρίου ) και τους TURBONEGRO (με μικρότερη μπυροκοιλιά) αποτελούν ιδιαίτερη περίπτωση hardcore μπάντας και live σπέρνουν. Άσε που τραγουδούν στα νορβηγικά, πράγμα που έχει το δικό του ενδιαφέρον. Μόνο μειονέκτημα ο μέτριος ήχος που μάλλον οφειλόταν στου λιγοστούς παρόντες και τον μεγάλο χώρο του Academy 2.

Στη συνέχεια εμφανίστηκαν οι Αμερικανοί GAZA από την Utah, “τη πολιτεία που μπορείς να έχεις μορμόνους φίλους και να κάνεις σκι”, όπως μας ενημέρωσε ο θεόρατος τραγουδιστής τους. Την δισκογραφία τους τη θεωρώ σεβαστή, αλλά ομολογώ ότι σε πραγματικό χρόνο τους βαρέθηκα γρήγορα. Ειδικά τα γρήγορα-grindcore μέρη κολυμπούν στα cliche. Από την άλλη, όταν ρίχνουν τις ταχύτητες το όλο πράγμα μοιάζει να δένει. Είχαν εξαιρετικό ήχο που αντιστάθμιζε τη μηδενική κίνηση και έγιναν πολύ συμπαθείς στο κοινό (σιγά, σιγά ο χώρος γέμιζε) με τις συνεχείς ευχαριστίες τους. Φάνηκε και στο μαζικό χειροκρότημα που απέσπασαν.

Για τους KYLESA ό,τι και να πω είναι λίγο. Εξάλλου, λίγο-πολύ τα ξέρετε. Τους είδαμε πέρσι στο ROCKWAVE, τους είδατε μέσα στη χρονιά με DARK CASTLE και θεωρώ ότι όλοι θα συμφωνήσουν για τα επίπεδα απόλαυσης που προσφέρει αυτή η μπάντα live. Με άψογο, πελώριο ήχο έκαναν ακόμη μια φανταστική εμφάνιση με αποτέλεσμα να το κοινό να επιδοθεί σε μαζικά headbangings. Κάλα, μην φανταστείτε τίποτα τραβηγμένες αντιδράσεις αλλά και μόνο ότι οι (γενικά ακούνητοι) Άγγλοι τέθηκαν σε κίνηση που μπορεί να χαρακτηριστεί headbanging, είναι επίτευγμα. Ειδικά στα “Running Dry”, “Said and Done” και “Unknown Awereness” έγινε βρετανικός χαμός. Όπως πάντα, η θεά Laura Pleasants έκλεψε την παράσταση, ενώ οι δύο drummers είναι εγγύηση. Μόνο, παντοτινό, παράπονο η συνεχής απουσία του “Shatter the Clock” από τo setlist.

Η ώρα της κάθαρσης είχε επιτέλους έρθει. Στις 10 ακριβώς λοιπόν, όπως έλεγε και το πρόγραμμα, η καλύτερη live, ακραία μπάντα όλων των εποχών βγήκε με απερίγραπτη ορμή και όποιον πήρε ο χάρος. Χωρίς υπερβολή, οι CONVERGE λειτουργούν σα χειροβομβίδα. Τραβάς την περόνη και μετά η έκρηξη είναι αναπόφευκτη. Έχω δει πολλές μπάντες να τα δίνουν όλα αλλά ποτέ άλλοτε κάτι τόσο μεταδοτικό. Ο Jacob Bannon είναι απλά ένας χαρισματικός performer και έχει την ικανότητα να ξεσηκώνει και τον πιο βαριεστημένο οπαδό. Χοροπηδά συνεχώς, κάνει πάσα το μικρόφωνο και έχει το πιο πειραγμένο βλέμμα του κόσμου. Ξεκίνησαν με τα “Concubine”, “Dark Horse”, “Heartache” και “Hellbound” που αποτέλεσαν την αρχή του πρώτου pit της βραδιάς αλλά και το ξεκίνημα πολλαπλών stagedivings (σε αυτά βοηθά και η απουσία μπάρας μπροστά από τη σκηνή ).

Ακολούθησαν τα “Lonewolves”, “Homewrecker” και “Hanging Moon” που με βρίσκουν μετά από πολύ καιρό ιδρωμένο και τσαλαπατημένο σε pit, δίπλα σε έναν Σκοτσέζο πάνκη που φορoύσε παραδοσιακή φούστα (hell, yeah!!!!) . Λογικό αφού τα κομμάτια που επέλεξε η μπάντα είναι ό,τι πρέπει για good friendly violent fun. Κάπου εδώ ξεκίνησαν και οι παραγγελιές. Διεθνές και δικαιολογημένο φαινόμενο, στο οποίο ο Bannon συνέστησε “υπόμονη και ίσως ακούσουμε κάτι που θα μας αρέσει”. Βέβαια κάποιος, προφανώς αργοπορημένος, ζητούσε από το τρίτο κομμάτι το “Concubine”!!! “Αυτό το παίξαμε . . . πρώτο!!!” ήταν η απάντηση με το Αcademy να ξεσπά σε γέλια . . .

Ο ρυθμός της μπάντας δεν έπεσε ούτε δευτερόλεπτο, με τον κόσμο να συμμετέχει όλο και περισσότερο και τα πράγματα μπροστά να ξεφεύγουν. Ειδικά στο “Locust Reign”, με το δολοφονικό beatdown, οι παλιοί φίλοι της μπάντας έβγαλαν όλα τους τα απωθημένα. Κάπου εκεί το live τελείωσε για μένα αφού βρισκόμουν σε αφασία ευχαρίστησης και δεν αντιλαμβανόμουν το παραμικρό. Για την ιστορία το τελείωμα είχε “Wishing Well”, ”Axe to Fall” και “Damages”.Όταν περάσουν ξανά από Ελλάδα, προς θεού, μην τους χάσετε . . .